Με το PulseBet*, νιώθεις το παλμό του Live στοιχήματος όπως ποτέ ξανά– Ισχύουν Όροι & Προϋποθέσεις

Ήταν ένα σπουδαίο ματς, και από πλευράς συμβολισμού, ο τελικός του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Ιντιανάπολις το 2002 και, με τον οριστικό αποχαιρετισμό στα όπλα του οξύ νου που ακούει στο όνομα Μανού Τζινόμπιλι, αναδύθηκε σαν Αφροδίτη για να θυμίσει μια εποχή που δεν υπάρχει πια. Ήταν η τελευταία εθνική ομάδα που λεγόταν Γιουγκοσλαβία, η οποία νίκησε προηγουμένως τις ΗΠΑ λίγο πριν παρέλθει το πρώτο πενθήμερο εκείνου του Σεπτέμβρη. Ήταν, επίσης, ο τελευταίος τίτλος της και η τελευταία σύνδεση με την «ιωαννιδική» δραματουργική σύνθεση του σέρβικου λόμπι.

Μία αποδεκτή αλήθεια και μία εξήγηση για ό,τι συνέβη τότε στο μέρος των μπασκετικών θαυμάτων των ΗΠΑ, όχι μόνο οφείλει να πει αλλά και εμείς, υποχρεούμαστε να ακούσουμε, τώρα που έχουν παρέλθει 16 χρόνια και οι τελευταίες αναθυμιάσεις έσβησαν με την αποχώρηση του Τζινόμπιλι, από τον Νίκο Πιτσίλκα. Ο νυν Υπεύθυνος Διαιτησίας της VTB League κι ένας εκ των κορυφαίων Ελλήνων ρέφερι όλων των εποχών αποχαιρετά μέσω του gazzetta.gr τον τεράστιο Μανού, εξηγώντας τι ήταν εκείνο που τον έκανε τόσο ξεχωριστό με αποτέλεσμα η αποχώρησή του από την ενεργό δράση να γίνει παγκόσμιο trend topic. Αναφέρεται επίσης στα νέα καθήκοντά του σε μια από τις κορυφαίες λίγκες της Ευρώπης, υπενθυμίζοντας ότι στο τέλος της ημέρας άπαντες πρέπει να κρίνονται για τη συνολική παρουσία τους.

Κατ' αρχάς, πώς ήταν η συμπεριφορά του Μανού προς στους διαιτητές; Ήταν από εκείνους που ο ρεφ γούσταρε να σφυρίζει επειδή δεν του δημιουργούσε προβλήματα ή… γκρίνιαζε στο γήπεδο;
«Ο Τζινόμπιλι ήταν ένας από τους πιο σοβαρούς επαγγελματίες που έχω δει μέσα στο γήπεδο! Σπάνια διαμαρτυρόταν στους διαιτητές και όταν το έκανε, υπήρχε λόγος. Σε κάθε περίπτωση, δεν ξέφυγε ποτέ… Από την προσωπική μου εμπειρία στα παιχνίδια που τον έχω σφυρίξει αλλά και σε εκείνα που τον έχω παρακολουθήσει, μπορώ να πω πως ο Μανού δεν ήταν ο άνθρωπος που γκρίνιαζε πέρα από το όριο ή που δημιουργούσε προβλήματα στους διαιτητές… Ένας τύπος ο οποίος κόσμησε το άθλημα και θα μας λείψει αφού παίκτες όπως ο Τζινόμπιλι δεν βγαίνουν συχνά. Για παράδειγμα, είχα την τύχη να διαιτητεύσω επίσης τον Όσκαρ Σμιντ σε μεγάλη ηλικία, στα 43 του, όμως μπορώ να πω πως ο Μανού ήταν κάτι το απίθανο και ξεχωριστό»!

Τι ήταν εκείνο που τον έκανε τόσο σπουδαίο και τις τελευταίες μέρες άπαντες μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τον Τζινόμπιλι;
«Πέρα από τις μπασκετικές ικανότητες, εκείνο που έχει μεγάλη σημασία είναι η προσωπικότητα του καθενός και η συμπεριφορά του μέσα κι έξω από το γήπεδο… Οι συναναστροφές του, οι παρέες του, ο χαρακτήρας του γενικώς… Υπήρξαν και υπάρχουν μεγάλοι παίκτες αλλά δεν είναι το ίδιο μεγάλοι σαν χαρακτήρες. Ο Μανού, λοιπόν, ήταν εκείνος που λάτρευαν οι συμπαίκτες του, ένας αντίπαλος που έδινε τα πάντα χωρίς να υποτιμά εκείνον που είχε απέναντί του. Πρότυπο, έμπνευση και θρύλος».

Σε ποια τουρνουά τον σφυρίξατε;
«Στο Παγκόσμιο της Ιντιανάπολις, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ και στο Πεκίνο…».

Πως αντιμετωπίζετε, πλέον, ό,τι έγινε στον τελικό του 2002 ανάμεσα στην Αργεντινή του Μανού και τη Γιουγκοσλαβία έπειτα από 16 χρόνια;
«Το παιχνίδι για 39'56" πήγαινε τέλεια… Για 39'56" δεν υπήρχε η παραμικρή διαμαρτυρία από κανέναν! Ούτε από τη μια, ούτε από την άλλη ομάδα. Έγινε μια φάση, η οποία ήταν πολύ δύσκολη να τη διακρίνω από το σημείο που ήμουν. Έπρεπε να κρίνω, να πάρω μια απόφαση κι εκείνη τη στιγμή πίστευα αυτό που σφύριξα…. Ειλικρινά το πίστευα, γι' αυτό και το σφύριξα. Δεν ξέρω αν θα το ξανάκανα αν γινόταν κάτι παρόμοιο. Εδώ καθόμαστε και βλέπουμε φάσεις στα σεμινάρια, προχθές ήμασταν 66 διαιτητές, οι μισοί έλεγαν "Α", οι μισοί "Β"... Σε εκείνον τον αγώνα ήμασταν δυο διαιτητές, δεν υπήρχε instant replay, δεν είχαμε καμία άλλη βοήθεια σε ένα τουρνουά που κατά γενική ομολογία, ήταν ένα από τα καλύτερα της καριέρας μου και γι' αυτό άλλωστε σφύριξα στον τελικό! Δυστυχώς, η τελευταία εικόνα μένει… Μια φάση, μια στιγμή, ένα δευτερόλεπτο μπορεί να αλλάξει τα πάντα και να δώσει αφορμές για συζητήσεις…».

Αν είχατε απέναντί σας τον Μανού, τι θα του λέγατε;
«Πάντα σφύριζα αυτό που έβλεπα, χωρίς να υπολογίζω ποιον έχω απέναντί μου, ούτε ομάδες, ούτε έδρες… Ό,τι έβλεπα και πίστευα σωστό, αυτό σφύριζα. Ακόμα και οι τοπ διαιτητές στα σεμινάρια που κάνουμε, βλέποντας το video σε slow motion, πολλές φορές "τσακωνόμαστε" μεταξύ μας αν είναι φάουλ ή όχι. Πόσο μάλλον όταν είσαι μόνος σου και πρέπει να πάρεις μια απόφαση… Βλέπεις μια κίνηση, μια επαφή, πιστεύεις ότι αυτή η επαφή είναι φάουλ και το σφυρίζεις…».

Πάμε και στα της VTB… Πώς ήταν η συνεργασία σας ως υπεύθυνος διαιτησίας με τους ανθρώπους μιας ταχύτατα αναπτυσσόμενης λίγκας που συγκαταλέγεται στις κορυφαίες της Ευρώπης;
«Αρχικώς, μόνο και μόνο η πρόσκληση να αναλάβω Υπεύθυνος Διαιτησίας στη VTB League ήταν αν μη τι άλλο πολύ τιμητική προς το πρόσωπό μου, από τη στιγμή που πρόκειται για ένα δυνατό πρωτάθλημα με μεγάλες απαιτήσεις και δυνατές ομάδες. Τα καθήκοντα είναι πολλά και δύσκολα, αρχής γενομένης από την επιλογή διαιτητών που πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν πιο προσεκτική και με τα καλύτερα κριτήρια. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να έχω πάντα τους καλύτερους διαιτητές εξαιτίας της συμμετοχής τους στα εθνικά πρωταθλήματα, την Αδριατική Λίγκα, την EuroLeague, το BCL, τη FIBA… Είναι κάτι που το ξέρουν οι ομάδες και το έχουν αποδεχθεί… Προσωπικά, παρακολουθώ αγώνες είτε δια ζώσης είτε βλέποντας το video, κάνοντας τις σχετικές αναλύσεις και στέλνοντας παρατηρήσεις κι επισημάνσεις στους διαιτητές».

Σε ό,τι αφορά τον τομέα ευθύνης σας, τι κινήσεις γίνονται ή έχουν γίνει ώστε να ανέβει το επίπεδο διαιτησίας στη συγκεκριμένη διοργάνωση;
«Η ευθύνη είναι μεγάλη. Έχω μπροστά μου μια μεγάλη πρόκληση και δεν το κρύβω, θέλω να πετύχω. Όταν αναλαμβάνω κάτι, θέλω να πετυχαίνω! Για πρώτη φορά στη VTB League διοργανώνονται καμπ για νέους και ταλαντούχους διαιτητές, μέσα από τα οποία θα επιλέξω κάποια παιδιά και θα τα προωθήσω. Υπάρχει επίσης το σεμινάριο διαιτητών που διεξάγεται πριν από την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου ενώ ανά τακτά διαστήματα στέλνω σε όλους τους διαιτητές ενημερωτικό υλικό σχετικά με ενδεχόμενες αλλαγές, το τι θα πρέπει να προσέξουν κλπ… Υπάρχει επαφή με τις ομάδες, προσπαθούμε να έχουμε καλή σχέση και συνεργασία, μπορώ να πω ότι γενικώς είμαι ικανοποιημένος και ευχαριστημένος… Επίσης είναι πολύ σημαντικό ότι δεν γίνεται καμία παρέμβαση στο έργο μου, εγώ είμαι υπεύθυνος και υπόλογος για τις επιλογές μου και θα κριθώ από αυτό».

Κλείνοντας, σας ενόχλησε το γεγονός ότι οι Έλληνες… ξέσκισαν τον Πιτσίλκα περισσότερο ενδεχομένως κι από τους Αργεντινούς;
«Δεν με ενόχλησε… Με στενοχώρησε, απλώς επειδή κάποιοι βρήκαν αφορμή για κακόπιστη κριτική. Δεν αποποιούμαι της ευθύνης μου, ίσα-ίσα την αναλαμβάνω στο ακέραιο αλλά το θεωρώ άδικο για μια κακή στιγμή να σου κολλάνε μια ρετσινιά. Εν προκειμένω, ήμουν σίγουρος ότι έγινε φάουλ μέχρι την επόμενη μέρα που το είδα στο video από τέσσερις διαφορετικές κάμερες. Από τις δυο, λοιπόν, φαίνεται πως υπάρχει επαφή, από τις άλλες δυο φαίνεται ότι δεν υπάρχει επαφή ενώ μάλιστα ο Ντίβατς έχει την πλάτη του γυρισμένη προς εμένα. Ο Σκόλα σηκώνει ψηλά το χέρι, πάνω στην μπάλα, ο Ντίβατς γυρνά την πλάτη προς τα εμένα σε κλάσματα δευτερολέπτων. Εν πάσει περιπτώσει, ο καθένας κρίνεται στο τέλος της ημέρας για τη συνολική του παρουσία και όχι για ένα σφύριγμα ή έναν αγώνα».