Φθηνά τη γλιτώσατε…

Εννοείται πως είτε παίζεις σε ένα Πανευρωπαϊκό, είτε σε ένα τουρνουά Χριστουγέννων, είτε μονό στο ανοικτό της γειτονιάς σου, στόχος σου είναι να νικάς. Συνεπώς όταν χάνεις στενοχωριέσαι και αυτό είναι φυσιολογικό. Αυτό συμβαίνει και με τις Εθνικές ομάδες, όλων των ηλικιών.

Ωστόσο, πίσω από έναν επιφανειακό στόχο κρύβεται ένας βαθύτερος. Για παράδειγμα, χαιρόμαστε για τα μετάλλια που φέρνουν, όποτε τα φέρνουν, οι μικροί αλλά αυτό δεν (πρέπει να) είναι το ζητούμενο. Μια φουρνιά κρίνεται επιτυχημένη μόνο από τον αριθμό των στελεχών της που στο τέλος θα καταφέρει να φτάσει να πλαισιώσει την Εθνική Ανδρών, την μόνη Εθνική στην οποία το αποτέλεσμα είναι αυτοσκοπός.

Υπό αυτή την έννοια, κανονικά, δεν θα έπρεπε να ξεπερνάμε το όριο, ούτε κάθε φορά που Παίδες, Έφηβοι ή Νέοι (κατ’ αντιστοιχία Κορασίδες, Νεανίδες, Νέες Γυναίκες) ανεβαίνουν στο βάθρο, ούτε αν υποβιβάζονται ή έστω αν σώζονται στον τελευταίο αγώνα, όπως συνέβη με την δική μας, στο Πανευρωπαϊκό U20 της Γερμανίας, που ολοκληρώθηκε την Κυριακή. Αυτές οι ομάδες απλά προπαρασκευάζουν τα παιδιά και σε επίπεδο αγωνιστικό και σε επίπεδο χαρακτήρα και καλώς ή κακώς, όπως έχει αποδείξει η ιστορία (με ελάχιστες εξαιρέσεις), ανακαλύπτουν παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα, τα οποία μετά πάνε και αγοράζουν οι ομάδες της Α1, (δήθεν;) για να επενδύσουν.

Βλέποντας πόσο έντονα πανηγύρισαν την τελευταία νίκη επί της Σουηδίας, παίκτες και προπονητικό επιτελείο, κατάλαβα με πόση πίεση και πόσο άγχος βρέθηκαν να παίζουν στις πλάτες τους και μόνο με την ιδέα ότι ξεκίνησαν από την Αθήνα με στόχο το μετάλλιο για να υπερασπιστούν την παράδοση που έχει δημιουργήσει η ομάδα των Νέων τα τελευταία χρόνια. Ήταν μια τρομερή εμπειρία που θα τους χρησιμεύσει και ως μάθημα στην προσπάθεια που κάνουν να παίξουν μπάσκετ σε ψηλότερο επίπεδο.

Επίσης αποδείχθηκε πόσο ευμετάβλητη είναι η ψυχολογία, γιατί τα παιδιά ξαφνικά, στα ματς του ομίλου, έχασαν ένα ματς με την Γερμανία και έφαγαν μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα από το Ισραήλ και φάνηκε ότι τους πήρε από κάτω. Δεν θέλει και πολύ. Ανεξάρτητα αν, όπως αποδείχθηκε από την εξέλιξη και το φινάλε του τουρνουά, το Ισραήλ πήρε παραμάζωμα την Ισπανία και στον τελικό την Κροατία και κατέκτησε το χρυσό και η Γερμανία το χάλκινο.

Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ούτε ο τίτλος («φθηνά τη γλιτώσατε») υπονοεί την σωτηρία. Η αίσθηση ότι φθηνά τη γλίτωσαν είναι ότι δεν πήραν κανένα χρυσό για να αρχίσουν οι δημοσιογράφοι και οι παράγοντες (και οπαδοί) και οι ατζέντηδές τους να ανακαλύπτουν ξαφνικά τον «νέο Κούκοτς», τον «νέο Διαμαντίδη», το «νέο Σπανούλη», τον «νέο Ντόντσιτς», φουσκώνοντας τους τα μυαλά και προβάλλοντάς τους με τέτοια υπερβολή που θα άγγιζε τα όρια του… σαμποτάζ. Γιατί ως «σαμποτάζ» στην μάχη που πρέπει να δώσει ένας νεαρός παίκτης για να εξελιχθεί, θεωρώ το να του φουσκώνεις τα μυαλά και να του ρίχνεις στην πλάτη βάρη που δεν είναι ακόμη έτοιμος να αντέξει.

Η Ομοσπονδία έχει ένα πρόγραμμα, το οποίο «τρέχει», με τα καλά και τα άσχημά της. Κάθε πρόγραμμα, παίρνει βελτίωση, αρκεί να υπάρχει. Δεν σταματάει. Όμως από την μέρα που αυτή η ομάδα έμεινε εκτός οχτάδας, σταμάτησαν όλοι όσους ανέφερα παραπάνω να ασχολούνται μαζί τους με τις αναρτήσεις τους. Οι ΑΕΚτζήδες με τον Μωραϊτη, οι Παναθηναϊκοί με τον Λούντζη και τον Γ. Καλαϊτζάκη, οι Αρειανοί με τον Χρηστίδη και πάει λέγοντας για να μην αναφέρω όλη την δωδεκάδα. Κι εκεί που, όλως τυχαίως, τα οπαδικά έντυπα και οι οπαδικοί ρεπόρτερς, έβρισκαν πως «ο δικός μας ήταν ο καλύτερος», ξαφνικά, ως δια μαγείας, τα παιδιά αυτά ήταν σα να μην έπαιξαν ποτέ στην συγκεκριμένη ομάδα. Αν δεν ήξερα πόσο συνειδητοποιημένος και προσγειωμένος άνθρωπος είναι ο κοουτς Καστρίτης, που έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως Ομοσπονδιακός τεχνικός, ίσως να ανησυχούσα και για την δική του ψυχολογική ισορροπία.

Σε συνέχεια όλων όσων έχει αποδείξει η εμπειρία, ξέρουμε σπουδαία ταλέντα που χάθηκαν, είτε με δική τους ευθύνη, είτε με την ευθύνη εκείνων που τα διαχειρίστηκαν (στενό περιβάλλον, ομάδα, Τύπος) και παιδιά που δεν σου γέμιζαν το μάτι που έκαναν σπουδαία καριέρα γιατί κατάλαβαν πως αυτές οι ηλικίες είναι απλά μια ευκαιρία να συστηθείς και να πάρεις τα ερεθίσματα για να προχωρήσεις. Ο Διαμαντόπουλος παλαιότερα, ο Ταπούτος (ήταν αρχηγός και σταρ της χρυσής ομάδας από την οποία μεγαλύτερη καριέρα έκαναν οι Σπανούλης, Ζήσης, Μπουρούσης), ο Χαραλαμπόπουλος (έχει ακόμη περιθώρια) πιο πρόσφατα, παίζοντας με συνομηλίκους τους έλαμπαν και ξεχώριζαν. Δεν άνθισαν όμως, όπως κάποιοι άλλοι που δεν τους έπιανε το μάτι σου.

Κι επειδή η δουλειά της Ομοσπονδίας φτάνει μέχρι ένα σημείο, γιατί έχει στα χέρια της αυτά τα παιδιά, το πολύ ενάμισι μήνα το χρόνο, θα χρησιμοποιήσω τα παραδείγματα του "looser" Ρενέσεζ, που εμπιστεύθηκε τον νυν NBAer Ρίκι Ρούμπιο στην ACB σε ηλικία 16 ετών, κάτι που έκανε και ο «λίγος» (για μας τους έξυπνους) Πάμπλο Λάσο στην Ρεάλ Μ. με τον Ντόντσιτς. Ή θα δεχθούμε λοιπόν ότι αυτοί οι δυο προπονητές που, συνήθως, ήταν αντικείμενο χλεύης στην Ελλάδα ήταν θαρραλέοι και διορατικοί, ή θα συμφωνήσουμε ότι οι παίκτες αυτοί ήταν πολύ μεγαλύτερα ταλέντα (πολύ μεγαλύτερα από τα δικά μας) και με σωστότερη νοοτροπία, για να τους σταματήσει κανείς το δρόμο.