Νικήσαμε και τη γκρίνια

Καταβάλλω φιλότιμη προσπάθεια να παρακολουθήσω τα πλέι-οφ της Α1, αλλά συμπαθάτε με, δεν μπορώ. Δηλώνω αδυναμία και αμαρτίαν ουκ έχω.

Όσο και αν προσπάθησαν οι τέσσερις προπονητές να συσπειρώσουν τους παίκτες, οι περισσότερες ομάδες που στήθηκαν στην αφετηρία ανέδιδαν οσμή αποσύνθεσης και παρακμής. Ορισμένοι ξένοι έδιναν την εντύπωση ότι έπαιζαν με σαγιονάρες και με το ένα πόδι στο αεροπλάνο, άλλοι έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους και επέστρεψαν στα σπίτια τους.

Οι λίγοι Έλληνες παίκτες που ενδιαφέρονται ακόμη για αυτήν την κωμωδία φοράνε το μαγιό μέσα από το σορτσάκι, ενώ οι φίλαθλοι παρίστανται, όσοι παρίστανται, για την τιμή των όπλων, των βραχυκυκλωμένων.

Μολονότι προχθές διεξάγονταν παράλληλα δύο «κρίσιμοι» αγώνες, με συλλάμβανα ανά πεντάλεπτο να χαζεύω στο Twitter ή να κάνω ζάπινγκ με το τένις ή να ψάχνω τι παίζουν τα θερινά ή να βάζω πλυντήριο. Γήπεδο; Ποιο γήπεδο. Το έχω κόψει εδώ και χρόνια. Από τηλεόραση κι αγαπημένοι.

Σήμερα φεύγει ο Μάιος, αλλά βρισκόμαστε ακόμη στο δεύτερο παιχνίδι των ημιτελικών, οι οποίοι θα κριθούν στις 3 νίκες, πριν παραδώσουν τη σκυτάλη στους πενταπλούς τελικούς.

Κακώς εχόντων των πραγμάτων, το πρωτάθλημα μπορεί να τραβήξει μέχρι τα τέλη Ιουνίου και να συμπέσει με τα πρώτα μπάνια του λαού, αν τέλος πάντων υποτεθεί ότι υπάρχει κανείς που χαλάει τη ζαχαρένια του για το χατίρι του μπάσκετ.

Το χειρότερο όλων δεν είναι η καθυστέρηση, αλλά η απαξίωση. Ο εξαίρετος Ρικ Πιτίνο τοποθέτησε έναν μεγάλο –αλλά πιστό- καθρέφτη μπροστά στα μούτρα μας για να θυμόμαστε ποιοι είμαστε και ταυτόχρονα μετέδωσε την εικόνα της μπανανίας στα πέρατα της φίλαθλης οικουμένης.

Άλλοι συμπατριώτες του ακολούθησαν τον χορό του δικαιολογημένου χλευασμού, ρεζιλεύοντας την ψωροκώσταινα με τιτιβίσματα που την ξεβρακώνουν ανελέητα.

Εσχάτως συμμετέχουν στην τελετουργία και παλαίμαχοι, που θυμούνται την εδώ θητεία τους σαν ακριβοπληρωμένη γραφικότητα. Εκεί δεν είναι, bro, που καπνίζουν και ρίχνουν φωτοβολίδες μέσα στα γήπεδα; Εκεί. Πού αλλού;

Εμείς, βέβαια, δεν καταλαβαίνουμε τίποτε. Μας φτύνουν από όλες τις κατευθύνσεις και νομίζουμε ότι μας ραντίζουν με ανθόνερο.

Οι άνθρωποι που οδήγησαν και εξακολουθούν να οδηγούν το άθλημα στην καταστροφή πανηγυρίζουν την κατά κράτος ήττα τους σαν να ήταν νίκη, ενώ οι λίγοι που έχουν τη δύναμη να περισώσουν κάτι από τα συντρίμμια αδιαφορούν πλήρως ή βάζουν πρόσθετο μπουρλότο. Γελά ο μωρός καν τι μη γελοίον ει.

Όταν ο Παναθηναϊκός σηκώσει το τρόπαιο του πρωταθλητή, η ιστορία θα γράψει ότι κατέκτησε το πρωτάθλημα του απολύτως τίποτε. Ο Ολυμπιακός θα υπερασπίζεται το «μέχρι τέλους» που μοιάζει να σηματοδοτεί το δικό του τέλος, οι κομπάρσοι της ταινίας θα παίζουν κατραπακιές μεταξύ τους, ο Βασιλακόπουλος θα ανησυχεί για το μέλλον του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ενώ ο Βασιλειάδης θα ανοίγει σαμπάνιες που ξεφορτώνεται την καυτή πατάτα.

Και η αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη σεζόν θα ξεκινήσει σαν ανάποδο ρολόι ωρολογιακής βόμβας. Έτσι όπως διαμορφώνονται αυτή τη στιγμή τα δεδομένα, με την άτακτη φυγή φιλάθλων, επενδυτών και χορηγών, μοιάζει απίθανο να ξεκινήσει το επόμενο πρωτάθλημα.

Εφ' όσον το σχέδιο των Αγγελόπουλων ήταν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα, οι εξελίξεις μάλλον το δικαιώνουν. Μόνο που ο δυναμίτης σκοτώνει πρώτον αυτόν που τον κρατάει.

Δεν έχω όρεξη να συνεχίσω το τροπάριο, διότι δεν πρόκειται να πάρω κάποιο πριμ από την εργοδοσία, αν γράψω εκατό φορές τα ίδια και τα ίδια.

Ξαναγυρίζω το κανάλι στο τένις, σιχτιρίζω τους Μπακς που πήγαν και αποκλείστηκαν ενώ βρέθηκαν δύο βήματα από τους τελικούς του ΝΒΑ, σημαιοστολίζω το σπίτι με λάβαρα της Τόττεναμ και ανυπομονώ για τον Αύγουστο, με την επιστροφή του τουρνουά Ακρόπολις και του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Εάν πάνε όλα δεξιά, με το συμπάθιο, για την Εθνική, ο πιθανότερος αντίπαλος στο κρίσιμο παιχνίδι της για πρόκριση στους 8 του Μουντομπάσκετ θα είναι η Τουρκία. Στο πρόγραμμα της προετοιμασίας που ανακοινώθηκε σήμερα, βλέπω ότι προγραμματίστηκε ένας και ίσως δύο φιλικοί αγώνες με την ίδια Τουρκία.

Και φυσικά υπάρχει και το απαραίτητο εξαήμερο στο Ηράκλειο, ένα μήνα μετά το Μουντομπάσκετ Εφήβων, για να ευχαριστήσουμε έτι περαιτέρω τους τοπικούς κομματάρχες, μέσα στον καύσωνα του Αυγούστου.

Τι πειράζει, αν στραβώσουν άσχημα κάποιοι αστέρες, με την ταλαιπωρία σε μικρό γηπεδάκι που μπορεί πάλι να γλιστράει όταν γεμίσει υδρατμούς; Σάμπως θα μας γίνουν τα παθήματα μαθήματα; Δεν μασάμε εμείς, από αυτοκριτική και αυτογνωσία.

Αλλά δεν πρόκειται να γκρινιάξω και γι'αυτό ούτε να εγκαλέσω όσους κατάρτισαν το καλεντάρι της Εθνικής. Μήπως καταλαβαίνουν από μπάσκετ, οι καρεκλοκένταυροι της Ομοσπονδίας;

Η κατάσταση στο ελληνικό μπάσκετ ξεπέρασε το απροχώρητο, αποκαρδίωσε τους τελευταίους υπομονετικούς και μέσα στην αναμπουμπούλα νίκησε και τη γκρίνια. Τι άλλο να ζητήσουμε, οι αχάριστοι;