O άγιος ΦλεβΑΡΗΣ!

Ζητώ ταπεινά συγνώμη από τον συχωρεμένο τον Μάνο Ελευθερίου και από τον Δήμο Μούτση, αλλά υποκύπτω στον πειρασμό να παραφράσω τον τίτλο ενός τραγουδιού και του φερώνυμου δίσκου τον οποίο έβγαλαν το 1972…

Τον άγιο Φεβρουάριο εννοώ, που ένεκα της περιστάσεως τον παραποιώ σήμερα σε άγιο Φλεβάρη! Η μάλλον σε άγιο ΦλεβΑΡΗ, ώστε να τονίζεται ακόμη περισσότερο η διαχρονική και άρρηκτη σχέση του «Αυτοκράτορα» του ελληνικού μπάσκετ με τον δεύτερο μήνα του έτους.

Μπορεί να λέγεται κουτσοφλέβαρος και να παίρνει μια ημέρα ως bonus στις δίσεκτες χρονιές, αλλά για τον Αρη αυτός ο μήνας είναι να τρώει η μάνα και του παιδιού της να μη δίνει!

Σοβαρολογώ διότι στο χρονικό του Αρεως (όπως έλεγε πάντοτε όταν χρησιμοποιούσε τη γενική πτώση ο γέννημα-θρέμμα Αρειανός, Φαίδων Ματθαίου και στα χνάρια του βαδίζει ο Γιάννης Ιωαννίδης) ο Φεβρουάριος είναι όντως ένας μαγικός και αγιασμένος μήνας…

Προχθές το απόγευμα η φυλή του Αρη αναβίωσε ξανά στιγμές που μένουν εδώ και σαράντα χρόνια αιχμάλωτες στο χρόνο. Λένε κιόλας πως οι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι στη λήθη και στον μαρασμό, οπότε ο Αρης ασμένως ανακαλεί αυτές τις εικόνες που μπορεί να μοιάζουν κιτρινισμένες από την πολυκαιρία και την αχρησία, αλλά παραμένουν τόσο δυνατές και ανεξίτηλα χαραγμένες στη συλλογική μνήμη, ώστε να ΄προκαλούν ακόμη ανατριχίλα!

Αυτό είναι και καλό και κακό, γιατρέ μου!

Καλό διότι φορά κι ελόγου την (την εμπνευσμένη από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο) κονκάρδα που γράφει «Δεν ξεχνώ», άρα ο Αρης δεν είναι επιλήσμων…

Αλλά και κακό, επειδή εδώ και μια ολόκληρη δεκαπενταετία δεν έχει ανοίξει τη βιτρίνα των τροπαίων του που τα θωρεί και τα καμαρώνει, αλλά συνάμα τα βλέπει να πιάνουν αράχνες!

Σαν να λέμε φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο!

Είναι όμως μόνο καλό αυτό που συνέβη χθες και τάραξε τις ευαίσθητες χορδές των εν ζωή μελών της ομάδας η οποία το 1979 στέφθηκε πρωταθλήτρια Ελλάδος, against all odds, που λένε και οι Αμερικάνοι: κόντρα στα προγνωστικά, στη λογική, ενδεχομένως και στη φαντασία, αν και ο Ξανθός ο οποίος, ως γνωστόν, την έχει διεστραμμένη είπε χθες ότι «το πίστευα και το δήλωνα από την αρχή της σεζόν και γι’ αυτό κιόλας οι Αθηναίοι με έβγαλαν ντόμπερμαν»!

Ναι, πράγματι, αυτό ήταν το παρατσούκλι του που το διέδωσε καθ’ άπασαν την επικράτειαν ο Γιωργής Μπουσβάρος και είχε μεγάλη πλάκα όταν μετά από πέντε χρόνια μια ομώνυμη φίρμα ρούχων διαφήμιζε στις φανέλες του ο ΠΑΟΚ!

Τέτοιες μέρες λοιπόν πριν από σαράντα χρόνια οι Αρειανοί μετρούσαν τις μέρες και τις ώρες για το επικείμενο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο «Παλέ» σαν να ήταν φυλακισμένοι ή φαντάροι και επρόκειτο να απολυθούν!

Ο αγώνας του πρώτου γύρου, στις 25 Νοεμβρίου του 1978, στο Παπαστράτειο είχε διακοπεί, στο 31ο λεπτό κι ενώ το σκορ ήταν 54-58, με απόφαση του διαιτητή Γιώργου Προεστού η οποία εξελίχθηκε σε «casus belli». Στο σημείο εκείνο χρεώθηκε με τέταρτο φάουλ ο Γιώργος Καστρινάκης, στη συνέχεια καταλογίσθηκε τεχνική ποινή εις βάρος του Ολυμπιακού με αποτέλεσμα να εξαγριωθούν οι θεατές, ένας εκ των οποίων ξεκόλλησε ένα κομμάτι ελενίτ από την οροφή και το πέταξε στον αγωνιστικό χώρο.

Τότε ο Σαλονικιός διαιτητής (και μετέπειτα προπονητή, που οδήγησε την Εθνική Εφήβων στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Μουντομπάσκετ Εφήβων το 1995 στο ΟΑΚΑ) έφυγε δρομαίος προς τα αποδυτήρια και δεν επέστρεψε ποτέ στον αγωνιστικό χώρο.

Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα (καθώς εκείνη την εποχή οι ομάδες έκαναν διπλοβάρδια τα Σαββατοκύριακα) ο Αρης, ο οποίος στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος και στο ντεμπούτο του Ιωαννίδη ως προπονητή είχε ηττηθεί με 79-75 από τον Παναθηναϊκό στον «Τάφο του Ινδού» την πάτησε από τον Σπόρτιγκ με 74-72, μετά από παράταση, στο γήπεδο των Πατησίων, που ήταν κατάμεστο από - διψασμένους για εκδίκηση- οπαδούς του Ολυμπιακού!

Εντέλει ο τίτλος έμελλε να κριθεί στον αγώνα Αρης - Ολυμπιακός, ο οποίος διεξήχθη στις 10 Φεβρουαρίου του 1979 στο Αλεξάνδρειο, όπου δεν έπεφτε καρφίτσα! Στο μεταξύ ο Αρης είχε νικήσει στην έδρα του τον Παναθηναϊκό με 63-62, έτρεχε ένα 11-0 και εάν επικρατούσε του Ολυμπιακού, τότε θα εξασφάλιζε τον τίτλο, τον οποίο καρτερούσε και λαχτάραγε από το μακρινό 1930!

Ο υπερασπιζόμενος τα σκήπτρα του, Ολυμπιακός διέψευσε τον Ιωαννίδη, ο οποίος υπολόγιζε ως βασικότερο αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, επειδή οι Πειραιώτες συμμετείχαν παράλληλα στην τελική φάση των 6 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης και πίστευε ότι δεν θα αντέξουν να κρατούν δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη.

Κι εκεί που τα ‘χαν χύμα οι δυο ομάδες τους ήρθαν και τσουβαλάτα, εξαιτίας δυο γεγονότων που πυροδότησαν ακόμη περισσότερο την εκ προοιμίου (λόγω του μεγάλου διακυβεύματος) τεταμένη ατμόσφαιρα…

Το πρώτο ήταν η απόφαση του τότε Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού, Κώστα Παπαναστασίου να παραπέμψει την υπόθεση του πρώτου αγώνα στο ΑΣΕΑΔ, που ακύρωσε τον μηδενισμό, με αποτέλεσμα των δυο ομάδων να μειωθεί στον έναν βαθμό υπέρ του Αρη.

Το δεύτερο προκλήθηκε από μια δήλωση του Στιβ Γιατζόγλου, ο οποίος τις παραμονές του μεγάλου ντέρμπι είπε «δεν ξέρουμε με ποιους παίζουμε»!

Σαν να μην έφταναν αυτά, στα τελειώματα του πρώτου ημιχρόνου πιάστηκαν στα χέρια ο Γιώργος Καστρινάκης και ο συχωρεμένος (μετά από τροχαίο δυστύχημα) Τάσος Σπάρταλης και ο Ιωαννίδης που εισέβαλε στον αγωνιστικό χώρο έφαγε μια… αδέσποτη από τον Γιατζόγλου!

Οι δυο παίκτες αποβλήθηκαν με ντισκαλιφιέ, ο Αρης προηγήθηκε στην ανάπαυλα με 44-35, αλλά ο Ολυμπιακός απάντησε και πέρασε μπροστά (50-56), ενώ δυο λεπτά πριν από τη λήξη βρέθηκε στο +1 (79-80). Τότε ο Χάρης Παπαγεωργίου έβαλε 4/4 βολές, ακολούθησαν άλλες 2/2 του Βαγγέλη Αλεξανδρή και η κόρνα της λήξης βρήκε αποτυπωμένο στον φωτεινό πίνακα το 85-82.

Ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, (με μέσο όρο 35.5 πόντους) Χάρης Παπαγεωργίου είχε υποστεί τροφική δηλητηρίαση, έπαιξε υποτονικά και περιορίστηκε στο μισό της συνηθισμένης ταρίφας του (17π.) με αποτέλεσμα να πάρει το ματς πάνω του ο αγριεμένος και ασταμάτητος Βαγγέλης Αλεξανδρής. Ο «Τίγρης» πέτυχε 30 πόντους, τους είκοσι εκ των οποίων με 20/20 βολές, προϊόν των αλλεπάλληλων φάουλ που του έκαναν ο Πολ Μελίνι, ο Νίκος Σισμανίδης, ο Γιάννης Γκαρώνης και ο Γιώργος Μπαρλάς! Για λογαριασμό του Αρη διψήφιο νούμερο πόντων είχε πετύχει και ο Σταύρος Χωλόπουλος (12), ενώ πρώτοι σκόρερς του Ολυμπιακού ήταν ο Στιβ Γιατζόγλου με 17 πόντους και ο Πολ Μελίνι με 16.

Τριάντα χρόνια αργότερα ο Αλεξανδρής σχολιάζοντας τη μνημειώδη ευστοχία του από τη γραμμή του φάουλ είχε αποκαλύψει τα εξής: «Σκεφτόμουν κάτι που μου είχε πει μια μέρα σε ένα καφενείο της Θεσσαλονίκης, ο Αχιλλέας Ασλανίδης, που τότε αγωνιζόταν στον ΠΑΟΚ: “Εγώ, καρντάση, όταν βαράω πέναλτι δεν κοιτάζω πουθενά. Φαντάζομαι ότι είμαι μόνος μου σε ένα άδειο γήπεδο και σουτάρω”. Ε, αυτό ακριβώς έκανα κι εγώ εκείνο το βράδυ: πήγαινα στη γραμμή του φάουλ και βάραγα τις βολές σαν να ήμουν σε άδειο γήπεδο”!

Ο Αρης προσπάθησε και κατάφερε να κρατήσει ως επτασφράγιστο μυστικό το πρόβλημα υγείας του Παπαγεωργίου, που συνήλθε την επόμενη μέρα και οργίασε στο ματς με τον Σπόρτιγκ (104-76) σημειώνοντας 60 πόντους! Εναν μήνα αργότερα, στις 11 και 12 Μαρτίου ο Αρης νίκησε στην έδρα του την ΑΕΚ με 91-89 και τον Ιωνικό Νικαίας με 86-83 και το ίδιο βράδυ ο τότε πρόεδρος της ΕΟΚ Ζαχαρίας Αλεξάνδρου απένειμε το τρόπαιο του πρωταθλητή στον αρχηγό της ομάδας Βαγγέλη Αλεξανδρή.

Ο αγώνας της 10ης Φεβρουαρίου του 1979 κατέστη ιστορικός για πολλούς λόγους:

*Ο Αρης στέφθηκε πρωταθλητής για πρώτη φορά μετά από 49 χρόνια

*Η μητρόπολη του ελληνικού μπάσκετ Θεσσαλονίκη εκπλήρωσε ένα απωθημένο που τη στοίχειωνε επί είκοσι συναπτά έτη: από το πρωτάθλημα που είχε κατακτήσει ο ΠΑΟΚ το 1959!

* Στο ματς αυτό κόπηκαν 7.100 εισιτήρια (η τιμή των οποίων έφτανε τις 500 δραχμές), ενώ στις εξέδρες συνωστίσθηκαν πάνω από 8.000 θεατές και άλλοι τρεις χιλιάδες ξεροστάλιαζαν και συνάμα ξεπάγιαζαν έξω από το «Παλέ»!

*Ο 34χρονος Γιάννης Ιωαννίδης, που είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση το καλοκαίρι του 1978 και ανέλαβε την τεχνική ηγεσία με... εντολή του Ανέστη Πεταλίδη έγινε ο νεότερος σε ηλικία προπονητής ο οποίος κατέκτησε τον τίτλο της Α' Εθνικής

*Εκείνη τη σεζόν αποδείχτηκε η αρχή του τέλους της μεγάλης ομάδας του Ολυμπιακού, ο οποίος χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το 1993 για να ανακτήσει τα σκήπτρα έχοντας μάλιστα ως προπονητή τον τότε δήμιο του, τον «Ξανθό»!

*Η κατάκτηση του τίτλου ήταν το μεγάλο και ατράνταχτο επιχείρημα του συχωρεμένου Γιώργου Τσιλιγκαρίδη για να κάμψει τις επιφυλάξεις των γονέων του Νίκου Γκάλη, όταν, μετά από τέσσερις μήνες, τους επισκέφθηκε στο σπίτι τους στο Νιου Τζέρσι και τους είπε: «Ο γιος σας θα παίξει στην ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα»!

*Παρών σε αυτόν τον αγώνα ως θεατής στην εξέδρα, κατά τύχη ήταν ένας 16χρονος πανύψηλος (2.09μ.) νεαρός, που εκείνο το βράδυ μαγεύθηκε από το παιχνίδι του Γιώργου Καστρινάκη και γι' αυτό φόρεσε τη φανέλα με το Νο 13. Τον είχε συναντήσει μια μέρα σε ένα λεωφορείο ο Ορέστης Αγγελίδης και με τα πολλά τον έπεισε να ασχοληθεί με το μπάσκετ και να γραφτεί στον ΠΑΟΚ. Πώς λεγόταν; Παναγιώτης Φασούλας!

Φεβρουάριος ήταν τότε που ο Αρης κλείδωσε τον τίτλο, Φεβρουάριος είναι τώρα που αναβίωσε εκείνος ο θρίαμβος, Φεβρουάριος ήταν πάλι όταν ο «Αυτοκράτωρ» κατέκτησε άλλους δυο τίτλους!

Την 1η Φεβρουαρίου, στον τελικό του Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Ελλάδος, στο Αλεξάνδρειο ο Αρης νίκησε την ΑΕΚ (στον πάγκο της οποίας βρισκόταν ο αλαφιασμένος Ιωαννίδης) με 71-68 και κατέκτησε το τρόπαιο, γράφοντας το ΄περιβόητο «Έπος των απλήρωτων», με προπονητή τον Χρήστο Μαγκώτσιο, με τραυματία τον Ζάρκο Πάσπαλι, με ήρωα τον Παναγιώτη Λιαδέλη και με τον Μάριο Μπόνι να ξεσαλώνει!

Τρία χρόνια αργότερα, στις 29 Φεβρουαρίου του δίσεκτου 2004, στο Χαλκιοπούλειο της Λαμίας, ο Αρης του Σμους Πάρκερ, του… τρελαμένου Κόμματου, του Στακ, του Μπέιλι και του Λικχόλιτοφ, με προπονητή τον Τσαρλς Μπάρτον, στέφθηκε ξανά Κυπελλούχος, νικώντας στον επεισοδιακό και πιο μακρόσυρτο (λόγω της διακοπής και της εκκένωσης των εξεδρών) τελικό όλων των εποχών, τον Ολυμπιακό με 74-71. Αυτός ο τίτλος υπήρξε ο 21ος στην ιστορία του Αρη και έμελλε να αποδειχθεί το κύκνειο άσμα, καθότι στα 15 χρόνια που πέρασαν από τότε δεν αξιώθηκε να κατακτήσει άλλον…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά νομίζω ότι όντως υφίσταται ο Αγιος ΦλεβΑΡΗΣ και μάλιστα η μνήμη του τιμάται δεόντως!

* ΥΓ: Δεόντως τιμάται επίσης η μνήμη δυο μελών της ομάδας του ’79, που θα δάκρυσαν βλέποντας τις σκηνές από τον Παράδεισο: ο Τάσος Σπάρταλης και ο φροντιστής Μάκης Νάτσης, ο λατρεμένος «Μπαρού» των Αρειανών, που έχει τη δική του γωνιά στο Μουσείο της ομάδας στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο