Η… κιτρινίλα του Μπλατ!

Παιχνίδι από παντού στη Novibet με κινητό και τάμπλετ.

Παίζει κάτι παιχνίδι αυτή η… ρουφιάνα η ζωή, που σε κάνει να τρελαίνεσαι και να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο!

Το εννοώ αυτό, διότι τόση μαζεμένη υπερχείλιση συναισθημάτων, αναμνήσεων και συγκινήσεων, που του τυχαίνουν αυτές τις μέρες, ούτε παραγγελιά να την είχε κάνει ο Ντέιβιντ Μπλατ!

Δυο τινά μπορούν να συμβαίνουν με τον προπονητή του Ολυμπιακού: ή έχει ένα κόκκινο τηλέφωνο από το οποίο μιλά απ’ ευθείας με τον… Θεό ή γράφει ο ίδιος το κισμέτ του!

Μετά λοιπόν την αγαπημένη του Μακάμπι την οποία αντιμετώπισε την Πέμπτη, στο καπάκι του κάθεται ο Άρης και –για να συμπληρωθεί αυτή η σατανική τριλογία-την Πέμπτη πηγαίνει στη Μόσχα: ναι δεν έχει κοουτσάρει την ΤΣΣΚΑ (άρα θα ήταν πιο ιντριγκαδόρικο εάν οι Πειραιώτες έπαιζαν με την Εφές ή τη Νταρουσάφακα), αλλά το ίδιο του κάνει: πηγαίνει σε μια πόλη στην οποία έχει ζήσει και σε μια χώρα για χάρη της οποίας άμβλυνε τις επιπτώσεις του ψυχρού πολέμου και ενώ στις 9 Σεπτεμβρίου του 1972 έκλαιγε ακούγοντας στο ραδιόφωνο τη μετάδοση του τελικού των Ολυμπιακών Αγώνων στον οποίο η πατρίδα του γνώριζε την ήττα από τους… ακατονόμαστους, μετά από τρεισήμισι δεκαετίες του έλαχε ο κλήρος να τους οδηγήσει σε τρεις μεγάλες επιτυχίες…

Προτού ωστόσο χρησιμοποιήσει την κανονική ατάκα του Αντον Τσέχοφ μπορεί να την παραποιήσει προς χάριν της εγχώριας κατανάλωσης και να πει «στη Θεσσαλονίκη, αδερφές μου, στη Θεσσαλονίκη»!

Στη Θεσσαλονίκη, δίκην déjà vu από το ντεμπούτο του στον πάγκο του Αρη, με τον οποίο είχε παίξει το ίδιο έργο!

Ένα ματς ανάμεσα στις δυο ίδιες ομάδες και στο ίδιο γήπεδο!

Το ημερολόγιο λοιπόν έγραφε 20 Ιανουαρίου του 2010, όταν ο Μπλατ φορούσε το (ελέω Μακάμπι) αγαπημένο του κίτρινο χρώμα και γινόταν… Γιαννάκης στη θέση του… Κατσικάρη!

Μπερδεμένο φαίνεται αυτό, αλλά δεν τελώ υπό την επήρειαν του αλκοόλ και σπεύδω να εξηγήσω τι εννοώ…

Τότε ο Μπλατ ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Αρη, στη θέση του Φώτη Κατσικάρη, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Αντρέα Ματσόν, αλλά μετά τον αγώνα με τον Πανελλήνιο αποφάσισε να παραιτηθεί και να επιστρέψει στην Ισπανία για να καθίσει στον πάγκο της Μπιλμπάο. Ο Αμερικανοϊσραηλινός προπονητής είπε το «ναι» στις 14 Ιανουαρίου, πήρε το πρώτο αεροπλάνο με προορισμό τη Θεσσαλονίκη και έτυχε με το καλημέρα να βρει απέναντι του τον Ολυμπιακό, στον επαναληπτικό ημιτελικό του Κυπέλλου…

Πού χωράει ο Δράκος; Χωράει και παραχωράει, όχι επειδή τάχα είχε υπάρξει παίκτης ή έμελλε να διατελέσει προπονητής του Άρη τη σεζόν 2017-18, ούτε διότι εκείνη την εποχή (2008-2010) καθόταν στον πάγκο του Ολυμπιακού: η σύμπτωση έχει να κάνει με το γεγονός ότι και ο Γιαννάκης στο δικό του ντεμπούτο στον πάγκο του Ολυμπιακού (στον οποίο διαδέχθηκε τον Πίνι Γκέρσον) τον Aρη είχε αντιμετωπίσει, μάλιστα και τις δυο φορές λυτρώθηκε την ύστατη στιγμή!

Στις 6 Φεβρουαρίου του 2008 στον (μονό) ημιτελικό του Κυπέλλου, ο Ολυμπιακός έριξε στο κανναβάτσο τον Άρη με 72-70, χάρη στο καλάθι που πέτυχε ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης, τέσσερα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη και προκρίθηκε στον τελικό στον οποίο ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό.

Στις 20 Ιανουαρίου του 2010 ο Ολυμπιακός ανηφόρισε στη Θεσσαλονίκη για να υπερασπισθεί το +14 που κράταγε σαν προίκα από τον πρώτο ημιτελικό στον οποίο είχε νικήσει τον Άρη (στον πάγκο του οποίου τότε βρισκόταν ακόμη ο Κατσικάρης) με 78-64, αλλά τα είδε όλα κωλυόμενα!

Κάτι η άγνοια κινδύνου των γηπεδούχων, κάτι ο ενθουσιασμός που επέφερε η παρουσία του Μπλατ, κάτι η δύναμη της εξέδρας, κάτι η αύρα του «Παλέ ντε Σπορ», μ’ αυτά και μ’ αυτά οι Κίτρινοι βρέθηκαν μια ανάσα από την ανατροπή: προηγήθηκαν με 88-75 και με 93-81, αλλά είδαν τη μεγαλειώδη πρόκριση να γλιστράει μέσα από τα χέρια τους…

Η μάλλον είδαν τα χέρια του Θοδωρή Παπαλουκά να τους αρπάζουν την μπουκιά από το στόμα στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ο Τζέρεμι Ρίτσαρντσον έγραψε με τρίποντο το 93-81 και ο Μπλατ έδωσε εντολή για φάουλ στον Παπαλουκά ο οποίος ωστόσο ευστόχησε και στις δυο βολές διαμορφώνοντας το 93-83 που σφράγισε την αναμέτρηση.

Οι συνθέσεις των δυο ομάδων σε αυτή την παρθενική παρουσία του Μπλατ στα δρώμενα του ελληνικού μπάσκετ:

ΑΡΗΣ: Κλαρκ 11 (2), Μάιλς 14 (6ρ.), Μπετς 15 (6ρ.), Ρίτσαρντσον 30 (6/6β., 3/3δίπ., 6/10τρίπ., 7ρ.), Χατζηβρέττας 2, Ντικούδης 12 (3/5δίπ., 2/2τρίπ., 6ρ.), Σκορδίλης, Πάουνιτς 6 (1), Κακιούζης (4ασ.), Μπάρλος 3 (1). ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Παπαλουκάς 16 (4/4 β., 3/3 διπ., 2/4 τριπ.), Πεν 3 (1/3 τριπ.), Τσίλντρες 9 (3/7 διπ., 1/1 τριπ., 4 ασίστ), Βούισιτς 9 (4/7 διπ.), Μπουρούσης 13 (5/5 β., 4/5 διπ., 4 ριμπ.), Χαλεπρίν, Κλέιζα 12 (4/9 διπ., 1/4 τριπ., 7 ριμπ.), Μαυροκεφαλίδης 4, Βασιλόπουλος, Τεόντοσιτς 11 (5 ασίστ), Σχορτσανίτης 6

Ανακουφισμένος για την πρόκριση που έδωσε την ευκαιρία στον Ολυμπιακό να κατακτήσει τον πρώτο τίτλο του μετά από οκτώ χρόνια (στον κατοπινό τελικό με τον Παναθηναϊκό) ο «Δράκος» δεν παρέλειψε να καλωσορίσει τον Μπλατ. «Ο Άρης είναι μία ομάδα η οποία στο γήπεδο της παίζει με υπέρμετρο ενθουσιασμό και ακόμα περισσότερο σήμερα που έπιασε δουλειά στην ομάδα ένας φίλος από τα παλιά, στον οποίο εύχομαι καλή συνέχεια. Ο κόουτς Μπλατ θέλησε να δημιουργήσει περισσότερες επιθέσεις και σουτ από μακριά και νομίζω ότι έχει χρόνο μπροστά του ώστε να οδηγήσει την ομάδα εκεί όπου μπορεί». Ο Μπλατ ευχαρίστησε τον Γιαννάκη «που είναι ένας θρύλος για τον Άρη και το ελληνικό μπάσκετ» και έδωσε το στίγμα του: «Δείξαμε ότι μπορούμε να είμαστε μια καλή ομάδα και να παίξουμε με ένα καινούργιο στιλ. Καταφέραμε να μαζέψουμε τον κόσμο στο γήπεδο και θέλω να πιστεύω ότι ευχαριστήθηκε από αυτό που είδε, έστω κι αν δεν καταφέραμε να προκριθούμε. Είμαι πολύ χαρούμενος που βρέθηκε και πάλι στα γήπεδα μετά από έξι μήνες και μάλιστα σε μία τέτοια ατμόσφαιρα».

Βεβαίως η συνέχεια δεν υπήρξε ανάλογη των προσδοκιών του Άρη και των πόθων του Μπλατ. Τρεις ημέρες αργότερα (23 Ιανουαρίου 2010) στο ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα της Α1, ο προπονητής του Αρη είδε την ομάδα του να φεύγει ηττημένη από το Μαρούσι με 75-67, έχοντας στο ρόστερ του δυο παίκτες (Κίκι Κλαρκ, Γάιος Σκορδίλης) τους οποίους θα βρει απέναντι του στις 23 Δεκεμβρίου όταν ο Ολυμπιακός θα υποδεχθεί το Περιστέρι.

Στη λήξη του αγώνα στον Άγιο Θωμά ο Μπλατ άφησε άφωνους τους δημοσιογράφους που παραβρέθηκαν στη συνέντευξη Τύπου με τις δηλώσεις του οι οποίες όπως αποδείχθηκε, αποτελούσαν απλώς ένα trailer του τι θα επακολουθούσε…

«Στο δρόμο για να έρθουμε εδώ είδα το Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου διεξήχθησαν οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Είμαι βέβαιος ότι χρειάστηκε περισσότερο από μία εβδομάδα για να χτιστεί! Εγώ βρίσκομαι στον Άρη εδώ και μία εβδομάδα, συνεπώς έχω πολύ περισσότερο χτίσιμο μπροστά μου».

Μια εβδομάδα αργότερα ο Μπλατ επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, όπου ο Άρης γνώρισε την ήττα από τον Ολυμπιακό με 82-77, ενώ στη συνέχεια γεύθηκε το νέκταρ της νίκης με 69-59 επί του ΠΑΟΚ από τον οποίο στον πρώτο γύρο είχε γνωρίσει την αιχμαλωσία με σκορ 83-48!

Ακολούθησε η βαριά ήττα από τον Παναθηναϊκό με 90-56, ωστόσο το μεγάλο σοκ ο Μπλατ έμελλε να το υποστεί στις 27 Φεβρουαρίου όταν συνειδητοποίησε τι εστί… Σακαφλιάς! Εκείνο το απόγευμα τα Τρίκαλα νίκησαν τον Άρη με 87-85 στην παράταση, με δήμιο όχι μόνο τον Ντέιβιντ Γιανγκ, που σκόραρε 31 πόντους, αλλά τον πρώην και μετέπειτα δικό του παίκτη, Μιχάλη Τσαϊρέλη, ο οποίος πέτυχε το νικητήριο καλάθι με ένα hook shot!

Τόσο πολύ τρελάθηκε ο Μπλατ από αυτή την ήττα, ώστε μόλις επέστρεψε η αποστολή στη Θεσσαλονίκη, δεν πήγε στο σπίτι του, αλλά έμεινε μέχρι τις έξι το πρωί στο γραφείο του στο Αλεξάνδρειο κουβεντιάζοντας με τον πρόεδρο Γιάννη Δαμιανίδη και τους δυο συνεργάτες του, τον Δημήτρη Πρίφτη και τον Στέφανο Δέδα.

Στις 16 Μαρτίου ο Άρης γνώρισε την ήττα στο Περιστέρι όπου η οιστρηλασία του δεν έπιασε τόπο: πριν από το ματς είχε κάνει μαθήματα ελληνικής μυθολογίας στους παίκτες του, λέγοντας τα εξής: «Ο Άρης αν και ήταν ο θεός του πολέμου, τραυματίστηκε από ένα κτύπημα του Διομήδη, κάτι που συνέβαινε μόνο στους κοινούς θνητούς. Ωστόσο επέστρεψε στη μάχη και με την αυταπάρνηση του παρέσυρε και τους υπόλοιπους. Κάντε, λοιπόν κι εσείς το ίδιο»!

Παρά τις προσπάθειες, τις ελπίδες και τις απαράμιλλες δηλώσεις του, ο Μπλατ δεν ευτύχησε να δει τον Άρη να σταθεροποιεί την απόδοση του. Το αποτέλεσμα; Η ομάδα τερμάτισε έβδομη στην κανονική περίοδο και επί των ημερών του σε 15 αγώνες κατέγραψε αρνητικό ρεκόρ (6-9), συμπεριλαμβανομένων και των δυο ηττών από τον Ολυμπιακό στον πρώτο γύρο των πλέι οφς.

Στο τέλος της σεζόν η επιθυμία συνέχισης της συνεργασίας τους δεν ευοδώθηκε και ο Άρης στον οποίο είχε εμπλακεί και η «Σάρισα» προσέλαβε τον Ισραηλινό Σαρόν Ντρούκερ που δεν μακροημέρευσε και αντικαταστάθηκε από τον Λευτέρη Σούμποτιτς. Όσο για τον Μπλατ, ελόγου του στις 11 Ιουνίου συμφώνησε να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Μακάμπι Τελ Αβίβ στην οποία παρέμεινε επί τέσσερα συναπτά έτη και την οδήγησε στο θρόνο της Euroleague το 2014.

Βεβαίως το ερώτημα που τίθεται είναι πώς στα κομμάτια ο Άρης «έψησε» τον Μπλατ, που εκείνη την εποχή μετά την αποχώρηση του από τη Ντινάμο Μόσχας, βρισκόταν μόνο στον πάγκο της Εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης…

Εδώ μπαίνουν στην υπόθεση ο Γιάννης Δαμιανίδης και ο Τσαρλς Μπάρτον, για τον οποίο μάλιστα ισχύουν το πρωθύστερο και η αντικαταβολή!

«Με τον Μπλατ γνωριστήκαμε το 2002, γίναμε φίλοι, αργότερα βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την Μπενετόν Τρεβίζο και την Εφές και επικοινωνούσαμε συχνά, χωρίς να υποψιαζόμαστε τι θα συνέβαινε στο μέλλον» μου έλεγε χθες ο τότε πρόεδρος του Άρη. Και συνέχισε: «Το 2003 όταν έφυγε ο Βαγγέλης

Αλεξανδρής του τηλεφώνησα για να μου πει τη γνώμη του και μου σύστησε ανεπιφύλακτα τον Τσαρλς Μπάρτον, που τον ήξερε από την κοινή παρουσία τους στη Μακάμπι, ως συνεργάτες του Πίνι Γκέρσον. Με τον Μπάρτον κατακτήσαμε το Κύπελλο Ελλάδος στη Λαμία, ενώ αργότερα μου σύστησε και τον Σπένσερ Νέλσον, που τον είχε παίκτη στο Τρεβίζο. Ε, όταν έφυγε ο Κατσικάρης του τηλεφώνησα το ίδιο βράδυ για να του ζητήσω να μου συστήσει πάλι έναν προπονητή και κουβέντα στην κουβέντα προσφέρθηκε ο ίδιος. Είναι ένας άνθρωπος που διαχειρίζεται μόνος του τον εαυτό του, δεν στηρίζεται στους ατζέντηδες, δεν παίρνει τις αποφάσεις του μόνο με κριτήριο τα λεφτά και έχει μια πολύ ξεχωριστή κουλτούρα, που του επιτρέπει να βλέπει τα πράγματα, τη δουλειά του και τη ζωή από διαφορετική οπτική γωνία».

Τα λεφτά δεν περίσσευαν στον Άρη, αλλά ο Μπλατ δεν «κόλλησε» στο οικονομικό ζήτημα (και στη μηνιαία αμοιβή-ταβάνι των 20.000 ευρώ) άλλωστε είχε συμβόλαιο 600.000 ευρώ στην Εθνική Ρωσίας, χώρια το ισόποσο πριμ που έλαβε για το χρυσό μετάλλιο στο Eurobasket 2007.

«Δεν ήρθε για τα λεφτά, ποια λεφτά άλλωστε;» συνεχίζει ο Δαμιανίδης. «Ο ίδιος είπε ότι ήρθε επειδή αφενός ο Άρης είναι μια ομάδα με μεγάλη ιστορία και αφετέρου λόγω της γνωριμίας και της σχέσης μας. Όταν έγινε γνωστό ότι συμφωνήσαμε οι περισσότεροι νόμιζαν ότι επρόκειτο για πρόωρο πρωταπριλιάτικο αστείο. Θυμάμαι ότι μου είχε τηλεφωνήσει ο συνάδερφος σου, ο Δημήτρης Καρύδας και μόλις του το είπα, κόντεψε να μου το κλείσει στη… μούρη, λέγοντας μου ότι αυτά δεν γίνονται ούτε στα έργα, ούτε στα παραμύθια. Να που έγιναν όμως στην πραγματικότητα»…

Τι άλλο θυμάται από εκείνη την περίοδο της συνεργασίας τους ο Δαμιανίδης; «Μα είναι δυνατόν να ξεχάσω κάτι απ’ όλα όσα ζήσαμε εκείνους τους πέντε μήνες; Βιβλίο ολάκερο γράφω» απαντά και η γλώσσα του πάει ροδάνι…

«Πρώτα απ’ όλα θυμάμαι ότι σε κάθε αγώνα στο ‘’Παλέ’’ ερχόταν ο ραβίνος της Θεσσαλονίκης που έγινε τρόπον τινά ο πνευματικός του και βρισκόταν στο πλάι του. Δεν θα ξεχάσω επίσης ότι έφερε μαζί του και έναν Ουρουγουανό που ήταν Εβραίος για να βοηθάει στο scouting, ενώ εμπιστευόταν πολύ τον Πρίφτη και τον Δέδα, οι οποίοι τον δικαίωσαν κιόλας διότι εξελίχθηκαν σε πολύ καλούς προπονητές. Μάλιστα την πρώτη φορά που κατεβήκαμε στην Αθήνα για να παίξουμε με το Μαρούσι πήγαμε να κάνουμε μια πλάκα στον Δέδα με το αλατοπίπερο στο τραπέζι του εστιατορίου του ξενοδοχείου, αλλά ο Στέφανος την ψυλλιάστηκε και τότε ο Μπλατ γύρισε και μου είπε ‘’είδες πόσο έξυπνο βοηθό έχω;’’. Όλος ο κόσμος ξέρει άλλωστε το επικοινωνιακό χάρισμα που διαθέτει και πόσο μεγάλος ατακαδόρος είναι».

Και η τελευταία ανάμνηση του Γιάννη Δαμιανίδη που αποδεικνύει κιόλας το ποιόν του ανδρός: «Όταν χωρίσαμε ήρθε στα γραφεία της ομάδας στο Αλεξάνδρειο για να μας αποχαιρετήσει και κρατούσε από ένα δώρο όχι μόνο για τα μέλη της ομάδας και τη διοίκηση, αλλά και για τους υπαλλήλους της ΚΑΕ».

Από τότε πέρασαν κιόλας οκτώμισι χρόνια και έφτασε η στιγμή που ο Ντέιβιντ Μπλατ θα επιστρέψει στο Αλεξάνδρειο, το οποίο πλέον λέγεται «Nick Gallis Hall», αλλά αυτή τη φορά αντί για δώρα θα κουβαλήσει τις αναμνήσεις του…

Τις αναμνήσεις του και κάποιες σπέσιαλ ατάκες που είμαι σίγουρος πως τις έχει προετοιμάσει και θα αρχίσει να τις πετάει με το που θα προσγειωθεί το αεροπλάνο στη Μίκρα!