Η κουνιστή πολυθρόνα

Παιχνίδια όπως αυτά με τον Κολοσσό, δεν αντέχουν σε κριτική. Είναι τεράστια η διαφορά δυναμικότητας των δυο ομάδων, η οποία φαίνεται ακόμη μεγαλύτερη τώρα που ο Παναθηναϊκός δείχνει να μπαίνει σε εξαιρετική φόρμα, στην τελική ευθεία για την διεκδίκηση του πρωταθλήματος.

Ως εκ τούτου, δεν προσφέρονται για αξιόπιστα συμπεράσματα. Άντε να σταχυολογήσει κανείς κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία που μπορούν απλά να δείξουν μια κατεύθυνση.

Για παράδειγμα στο ματς της Τετάρτης, ήταν σημαντικό ότι οι γκαρντ προτιμούσαν να δημιουργήσουν από το να τελειώσουν. Οι 29 ασίστ είναι ένα δείγμα ομαδικού πνεύματος. Ειδικά οι 6 που μοίρασε το Τζέιμς αν συμφωνήσουμε ότι οι 11 του Καλάθη και οι 4 του Λεκαβίτσιους είναι μέσα στοπ πρόγραμμα.

Είναι επίσης σημαντικό αυτό το ξέσπασμα του Κέι Σι Ρίβερς το οποίο ο Πασκουάλ το περιμένει όπως “το χώμα ζητάει το νερό”, από την στιγμή που αποφάσισε να πορευτεί με αυτόν μέχρι το τέλος,προφανώς γιατί τα δεδομένα που του έδωσε το επιτελείο του ήταν πως απλά χρειάζεται λίγο χρόνο για να ξαναβρεί ρυθμό και αυτοπεποίθηση, μέχρι τους τελικούς. Αλλά...

Γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει ένα “αλλά”, γιατί όποιος παραμένει μακάριος, κινδυνεύει να πέσει θύμα αιφνιδιασμού, αυτή τη στιγμή το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού φαίνεται από μακριά, να είναι η κακή εικόνα του μεγάλου αντιπάλου του, του Ολυμπιακού. Ακόμη και ο προπονητής του, Γιάννης Σφαιρόπουλος το παραδέχθηκε με βάση την εικόνα της ομάδας του για 30 λεπτά στο ματς με την πρωτάρα Κύμη. Συγκρίνοντας λοιπόν τις δυο εικόνες, άρχισε να ακούγεται και γράφεται, από εδώ κι από εκεί για “σκούπες”, “φαράσια” και άλλα τέτοια υπερφίαλα, που δημιουργούν ένα κλίμα “κουνιστής πολυθρόνας”, ίδιο με εκείνο που επικράτησε μετά την πρώτη συντριπτική, αλλά μοναδική νίκη, όπως αποδείχθηκε, νίκη επί της Ρεάλ Μ. στα playoffs της Euroleague.

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει τί έχει διδάξει η ιστορία για την ιδιαιτερότητα που έχουν οι κόντρες των δυο “αιωνίω픨. Σπάνια παίζει ρόλο η ψυχολογία με την οποία πηγαίνουν για να μονομαχήσουν, γιατί αυτός (η ψυχολογία δηλαδή) είναι ο πιο ασταθής παράγοντας στον αθλητισμό γιατί είναι ευμετάβλητος και διαμορφώνεται. Από μέρα σε μέρα, από ματς σε ματς, από ημίχρονο σε ημίχρονο, από κατοχή σε κατοχή. Και συνήθως το πρόβλημα το φορτώνεται εκείνος που έχει την ταμπέλα του φαβορί.

Μέχρι λοιπόν να έρθει εκείνη η ώρα, μεσολαβούν μέρες, αγώνες και ενδεχομένως απρόοπτα. Στους τελικούς του 2015 ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε χωρίς τρεις βασικούς παίκτες και με υπηρεσιακό προπονητή. Η απώλεια εκείνου του τίτλου έμοιαζε προδιαγεγραμμένη. Ο τωρινός Ολυμπιακός, μπορεί να ταλαιπωρείται,να μην πείθει, αλλά είναι εκείνος που διατηρεί το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, σε περίπτωση που συσπειρωθεί και ετοιμαστεί για την ακροτελεύτια σειρά, με επίγνωση ότι είναι αυτός που πρέπει να δώσει κάτι παραπάνω για να κάνει κάτι που με τα σημερινά δεδομένα μοιάζει με υπέρβαση. Με τα δικά του προβλήματα όμως οφείλει να ασχοληθεί μόνο ο εκείνος και να προσπαθήσει να λύσει, όσα λύνονται.. Αν με αυτά ασχολείται από τώρα και με χαιρεκακία ο Παναθηναϊκός, τότε το πιθανότερο είναι να κοιμηθεί τον “ύπνο του δικαίου”.