Το σπάνιο φαινόμενο του Άρη

Καταλογίστηκαν τουλάχιστον 4 κάρτες στον αγώνα Κάντιθ - Σαραγόσα; Στη vistabet έχει επιστροφή στοιχήματος*!(21+) * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Είναι περισσότερο προβληματισμός, βαθιά εγκατεστημένος στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου και συνοδεύεται από αδυναμία παροχής λογικής εξήγησης. Γιατί επί του φαινομένου του μπασκετικού Άρη η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ίσως απαιτεί και ψυχιατρική διάγνωση. Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο είναι η μία από τις δύο «ατάκες» που έδωσε ο Βαγγέλης Αγγέλου στο μικρό διάστημα της παρουσίας του στην τεχνική ηγεσία του Άρη. Εκτός απροόπτου, αυτή θα επεκταθεί εντός των ημερών, τούτο όμως δεν (μας) απασχολεί στην παρούσα φάση.

Στη Ρόδο, γράφτηκε ο επίλογος μιας άθλιας και θλιβερής χρονιάς για τους «κίτρινους». Η ιστορία γράφει και δεν… ξεγράφει καθώς για πρώτη φορά από τη σεζόν (1986-87) θέσπισης των playoffs του Πρωταθλήματος, ο Άρης έμεινε εκτός τελικής φάσης. Ακόμη και σε μια άλλη εξίσου τραγική σεζόν (2001-02), λόγω του συστήματος διεξαγωγής των playoffs οι «κίτρινοι» είχαν παίξει δύο αγώνες με τη Δάφνη.

Σε μια χρονιά απόλυτης ανυπαρξίας, πλήρους ανωμαλίας σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο και με την παραμονή της ομάδας να κρέμεται από μια κλωστή, ο Άρης είναι η 2^η ομάδα στον μέσο όρο εισιτηρίων. Προφανώς αυτό δεν είναι ιδιαίτερα τιμητικό για τους υπόλοιπους, από την άλλη πλευρά όμως αναδεικνύει το αδιαμφισβήτητο μέγεθος του συγκεκριμένου συλλόγου.

Λίαν συντόμως, ο ΕΣΑΚΕ θα ανακοινώσει τα επίσημα στοιχεία. Στο τέλος του πρώτου γύρου η κορυφή ανήκε στον Παναθηναϊκό, ο Άρης ήταν στη δεύτερη θέση, αλλά στον 2^ο γύρο του Πρωταθλήματος το ποσοστό πληρότητας του Παλέ ήταν πολύ μεγαλύτερο παρότι δεν έγιναν εμπορικά παιχνίδια πλην του παραδοσιακού ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Και η απάντηση δεν βρίσκεται (μόνο) στην ενεργοποίηση του κόσμου ή στο γενικό προσκλητήριο λόγω του κινδύνου γιατί η σταθερή… πελατεία των άνω των 2.500 φιλάθλων είναι κάτι σύνηθες, γι' αυτό ο Άρης είναι σταθερά στην πρώτη τετράδα της κανονικής διάρκειας. Τη σεζόν 2016-17 είχε 3.074 εισιτήρια και την αμέσως προηγούμενη είχε 3.683. Ακόμη και σε εποχή που έπαιζε με μοναδικό ξένο τον ταλαιπωρημένο και τραυματία Τζέρεμι Χαντ, το Παλέ διατήρησε την ίδια ομορφιά.

Σχετική ερώτηση διατυπώθηκε από τον συνάδελφο Βαγγέλη Ιωάννου στον Βαγγέλη Αγγέλου μετά την ήττα από τον Κολοσσό Ρόδου κι αυτός απάντησε ότι… «ο κόσμος του Άρη έχει το dna του αυτοκράτορα αλλά, όταν ο Χίλαρι κατέκτησε το βουνό (σ. σ. την κορυφή των Ιμαλαΐων, το Έβερεστ) είχε πει στους άνδρες του ότι δεν νικήσαμε το βουνό αλλά τους εαυτούς μας. Ο Άρης πρέπει να νικήσει το παρελθόν του».

Η δεύτερη ατάκα του Αγγέλου ήταν μετά το σκωτσέζικο ντους από την Κύμη στο Παλέ όπου απαντώντας στα κομπλιμέντα του κόουτς Καστρίτση είπε… «κουράστηκα να ακούω τα κομπλιμέντα. Δεν μου αρέσει να είσαι πνιγμένος και να λένε… εντάξει, Άρης είσαι».

Η παρελθοντολογία και ο σχηματισμός κριτηρίων τα οποία αντλούνται από την ένδοξη ιστορία του συλλόγου, αποτελούν το μόνιμο πρόβλημα του Αρειανού. Παραδείγματος χάρη, ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε να εμφανιστεί δύο χρόνια στο Παλέ, αλλά το όνομά του ακουγόταν σε κάθε παιχνίδι. Στο στιλ… «αν ήταν ο ξανθός, θα γινόταν αυτό». Κι έτσι υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων των οποίων η προσφορά εκτιμήθηκε μετά την αποχώρησή τους, με πιο τρανό παράδειγμα αυτό του Δημήτρη Πρίφτη.

Τούτο βέβαια δεν μπορεί να ενταχθεί στα επιχειρήματα του ερωτήματος που διατυπώσαμε στην εισαγωγή. Ενδεχομένως και σε παγκόσμιο επίπεδο, ο Άρης είναι η μοναδική ομάδα με τόσο ισχυρό brand name που αδυνατεί να «βρει» τον άνθρωπο που θα την απογειώσει. Θυμίζει τον Οδυσσέα που αναζητούσε το βασίλειό του στην Ιθάκη. Κατά τον Όμηρο, το βρήκε έπειτα από δέκα χρόνια περιπλάνησης και τιμωρίας των θεών για ασέβεια απέναντί τους. Τώρα, τι αμαρτίες πληρώνει ο Άρης κι έχει φτάσει τα 20 χρόνια περιπλάνησης, πραγματικά στο συγκεκριμένο ερώτημα δεν μπορώ να απαντήσω.

Γιατί ο τελευταίος ισχυρός και αξιόπιστος παράγοντας («ο γίγαντας», όπως τον αποκάλεσε προσφάτως ο Γιάννης Ιωαννίδης) που δραστηριοποιήθηκε στον Άρη ήταν ο Δημήτρης Κοντομηνάς το 1998. Τυπικά αποχώρησε δύο χρόνια μετά, στην πραγματικότητα όμως η θητεία του στους «κίτρινους» περιορίστηκε στους 12 μήνες. Το 2003 Αρειανοί επιχειρηματίες που ανδρώθηκαν στα τσιμέντα σχημάτισαν τη «Γένεσις», προσφέροντας το όραμα της… αναγέννησης, επί της ουσίας όμως είχαν ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι υπήρχε συγκεκριμένο (οικονομικά) limit. Η αλήθεια είναι ότι ανταποκρίθηκαν στις δεσμεύσεις τους αλλά το σύντομο τέλος ήταν αναπόφευκτο. Γιατί ο συνεταιρισμός είναι δύσκολο εγχείρημα, πολλώ δε μάλλον όταν οι σχέσεις ισορροπίας καταπατούνται βάναυσα.

Ο Νίκος Λάσκαρης ουσιαστικά ήταν ο διάττων αστέρας της όλης ιστορίας και στο μεσοδιάστημα υπήρξαν διοικήσεις ειδικών συνθηκών, όπως αυτή του Λευτέρη Αρβανίτη η οποία προσπάθησε και κατάφερε να αποτρέψει την καταστροφή.

Ο προβληματισμός του Γουλιέλμου

Το ίδιο ερώτημα διατύπωσε και ο νυν μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ, Δημήτρης Γουλιέλμος, στη συνάντηση που είχε με τον Γιάννη Ιωαννίδη πριν τον εντός έδρας αγώνα με το Ρέθυμνο. Αφού εξήγησε στον «ξανθό» ότι ενεπλάκη για να αποτρέψει την ολική καταστροφή αλλά και την πρόθεσή του να στρώσει… κόκκινο χαλί για την (έστω επιδερμική) ενεργοποίηση του, έψαξε τους λόγους της μη εμπλοκής ενός ισχυρού επιχειρηματία.

Οι… εχθροί του αθλήματος ισχυρίζονται τον περιορισμό των στόχων, τους σκληρούς κανόνες της Euroleague, την αδυναμία απόσβεσης της οποιαδήποτε επένδυσης, την οικονομική κρίση που «χτύπησε» τα πορτοφόλια ομάδων του μπάσκετ και την κυριαρχία των Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού στις εγχώριες διοργανώσεις.

Στην πραγματικότητα όμως, τα παραπάνω πέντε επιχειρήματα συνθέτουν έναν από τους μεγαλύτερους μύθους. Γιατί η φετινή ΑΕΚ, με την κατάκτηση τόσο του Κυπέλλου Ελλάδας όσο και του BCL, απέδειξε ότι η διεκδίκηση της κορυφής δεν είναι ακατόρθωτη αλλά απαιτεί φυσιολογική επένδυση και υπομονή. Και η ΑΕΚ δεν είχε δα (αγωνιστικό) μπάτζετ τεσσάρων ή πέντε εκατομμυρίων, απλά ήταν η πρώτη φορά όπου το σχέδιό της ήταν πολύ ξεκάθαρο.

Η Euroleague ασφαλώς και απέκτησε τη μορφή ενός κλειστού club, αλλά η πρόθεση διεύρυνσης της με την προαποφασισμένη αύξηση των ομάδων αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι είναι υπέρ της ενίσχυσης αρκεί αυτή να εμπεριέχει ποιότητα. Διότι, οι δεσμεύσεις της απέναντι στους εταίρους υπαγορεύουν να είναι ιδιαίτερα προσεκτική στις επιλογές της.

Η οικονομική κρίση σαφέστατα κι έχει επηρεάσει το εύρος των πορτοφολιών, αλλά (σας προκαλώ) να κατονομάσετε έναν ισχυρό επιχειρηματία που δραστηριοποιείται στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού ο οποίος δεν χρειάζεται να βάλει το χέρι στην τσέπη μέσω αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου. Γιατί, ανεξαρτήτων των οικονομικών μεγεθών του κάθε συλλόγου, όταν ένας επιχειρηματίας ασχοληθεί με τον επαγγελματικό αθλητισμό έχει συμβιβαστεί με την απώλεια ενός ποσού. Το ύψος αυτού καθορίζεται από τον ίδιο.

Χρησιμοποιώντας υποθετικό λόγο, αν ο Νίκος Λάσκαρης δεν παραλάμβανε τη βαριά κληρονομιά των 3.7 εκατομμυρίων ευρώ, θα είχε πετύχει το τέλειο deal εκείνη την άνοιξη του 2015. Γιατί, όταν έδωσε το ποσό των 800.000 ευρώ για την απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών είχε ήδη εξασφαλίσει 450.000 ευρώ από τις πωλήσεις των Σάσα Βεζένκοφ, Λευτέρη Μποχωρίδη. Και η εταιρία (τη σεζόν 2015-16) είχε έσοδα άνω των 1,5 εκατομμυρίων ευρώ δίχως να παρουσιάσει αξιοπρεπή αποτελέσματα σε εμπορικό επίπεδο, τούτο όμως εντάσσεται στη δική του ικανότητα διοίκησης και δημιουργίας οργανογράμματος.

Το μειονέκτημα του Παλέ

Αυτό είναι ίσως το μοναδικό επιχείρημα που μπορώ να σκεφτώ. Εν έτει 2018 ο Άρης παραμένει φιλοξενούμενος στο ίδιο του το σπίτι. Γιατί το Παλέ είναι μεν ο δικός του χώρος, στην πραγματικότητα όμως δεν δικαιούται να έχει παρεμβατικό ρόλο. Όπως συνέβη με όλες τις μεγάλες και εμπορικές ομάδες στην εποχή των παχιών αγελάδων, η σύμβαση που είχε υπογράψει προ του 2004 του έδινε πολλά δικαιώματα, επί της ουσίας όμως επρόκειτο για προσωρινή κατάσταση. Εκείνη η σύμβαση έληξε και η εταιρία είναι στον αέρα γιατί οι όροι που τέθηκαν από την ΓΓΑ είναι δυσβάσταχτοι για μια αθλητική ανώνυμη εταιρία που υποχρεούται να εφαρμόσει σκληρή οικονομική πολιτική.

Το Παλέ είναι μειονέκτημα γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να αυξηθεί η χωρητικότητά του. Στην εποχή της παροχής οικονομικής ασφάλειας, ο Νίκος Λάσκαρης είχε προτείνει (στη ΓΓΑ) τη δημιουργία δεύτερου πετάλου στο σημείο που βρίσκεται το βοηθητικό, αλλά η πρότασή του απορρίφθηκε ασυζητητί. Στο μυαλό του τέως ιδιοκτήτη ήταν η αύξηση της χωρητικότητας κατά περίπου 600-700 θέσεις.

Ως εκ τούτου, ένα γήπεδο χωρητικότητας 5.138 θέσεων κάθε άλλο παρά δημιουργεί συνθήκες απόσβεσης της επένδυσης. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ έχουν ισχυρό πλεονέκτημα έναντι του Άρη.

Καταλήγοντας, για λόγους που προσωπικά δεν μπορώ να εντοπίσω, ο… πλανήτης Άρης μοιάζει να είναι απαγορευμένος για τους ισχυρούς και αξιόπιστους επιχειρηματίες. Μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, θα πει κανείς, γιατί τα 20 χρόνια περιπλάνησης αν μη τι άλλο είναι υπερβολικά πολλά και σίγουρα δεν αξίζουν σ’ αυτούς που με… χιόνια και βροχές δεν αποχωρίζονται το πλαστικό καρεκλάκι τους στο Παλέ.