Μια νύχτα στο Μιλάνο

Με πάσα ειλικρίνεια, όταν επισημοποιήθηκε η συμφωνία του Άρη με τον Δημήτρη Τσαλδάρη, δεν περίμενα ότι αυτός ο παίκτης θα εξελισσόταν σε βασικό και αναντικατάστατο στέλεχος της ομάδας. Η αλήθεια είναι ότι δύο πρόσωπα έβαζαν το χέρι τους στη φωτιά. Ο άνθρωπος με τον οποίον μοιράστηκε το δωμάτιο (στις αποστολές του Άρη της σεζόν 2006-07), αλλά και αυτός του οποίου η φωνή έσπαγε σίδερα, τη νύχτα που αντιλήφθηκε ότι είχε χάσει ένα σημαντικό εργαλείο.

Για να αρχίσουμε από τον δεύτερο, πρόκειται για τον Αργύρη Πεδουλάκη. Με τον «Άρτζι» γνωριστήκαμε αρκετά καλά τη σεζόν της συνύπαρξης στον Μακεδονικό, στη χρονιά όπου η τότε ομάδα της Κοζάνης συμμετείχε στον τελικό του (τότε) Uleb Cup δίχως τελικώς να καταφέρει να ολοκληρώσει ένα «μικρό» θαύμα.

Δογματικός, πεισματάρης… αγύριστο κεφάλι, αλλά και μαχητής καθώς η σοβαρή περιπέτεια που είχε (τότε) με την υγεία του δεν τον πτόησε στο κυνήγι του ονείρου του. Είναι και τρομερά ισχυρογνώμων. Στην επιστροφή της αποστολής από το Βρσατς – μετά τη βαριά ήττα στον πρώτο ημιτελικό από τη Χέμοφαρμ – καθώς το αεροσκάφος… έκοβε βόλτες πάνω από το αεροδρόμιο «Μακεδονία» λόγω αδυναμίας προσγείωσης κι ενώ όλοι είχαν αγχωθεί λόγω της καθυστέρησης, μια (πολιτική) συζήτηση είχε φουντώσει και ολοκληρώθηκε έπειτα από τουλάχιστον τέσσερις ώρες στον αέρα και αφού το αεροπλάνο προσγειώθηκε στην Αθήνα! Μέχρι να παραδεχθεί ο συνομιλητής του ότι είχε άδικο.

Εκείνη τη νύχτα του Αυγούστου (του 2006), στο πλαίσιο του ρεπορτάζ κι έχοντας μάθει την (προ)συμφωνία του Άρη με τον Δημήτρη Τσαλδάρη, η πιο λογική ενέργεια ήταν η σκιαγράφηση του αθλητή από τον προπονητή που τον ανέδειξε. Δηλαδή, τον Αργύρη Πεδουλάκη. Μόνο που η ανάλυση δεν έγινε ποτέ. Ο «Άρτζι» ήταν έξαλλος, μίλησε για συνομωσία εις βάρος του. Στο τέλος της κουβέντας είχε πει… «εσείς δεν ξέρετε, το παιδί θα το δεις στην Εθνική Ελλάδας». Η αλήθεια είναι ότι δικαιώθηκε, αλλά το γιατί ο Τσαλδάρης δεν πήγε στην Πολωνία με την Εθνική θα το αναφέρουμε παρακάτω.

Ο Πεδουλάκης τα είχε τότε με τους ανθρώπους του Πανελληνίου οι οποίοι είχαν ξεχάσει να προχωρήσουν στη μονομερή ανανέωση του συμβολαίου του Τσαλδάρη με συνέπεια ο παίκτης να μείνει ελεύθερος καθώς παρήλθε η ημερομηνία μέχρι την οποία είχαν το δικαίωμα να το πράξουν. Στον Άρη γνώριζαν πολύ καλά τα δεδομένα της περίπτωσής του και μόλις ο παίκτης έμεινε ελεύθερος, Τζεβελέκης και Δαμιανίδης συναντήθηκαν μαζί του στο αεροδρόμιο «Βενιζέλος». Η προοπτική του Άρη έδινε… σάρκα και οστά στο όνειρό του, αφού μεγάλωσε με τον μεγάλο Άρη καθότι – τον περασμένο Μάρτιο – έκλεισε το 38^ο έτος της ηλικίας του.

Οι ενδοιασμοί του Τσαλδάρη είχαν να κάνουν με ένα πρόσωπο. Ουδέποτε υπήρξε αγνώμων, ανέκαθεν σεβόταν και εκτιμούσε τον Αργύρη Πεδουλάκη κι ένιωθε ότι δεν θα μπορούσε να κλείσει στον Άρη αν πρωτίστως δεν μιλούσε με τον προπονητή του. Ο «Άρτζι» χρειάστηκε έναν χρόνο για να μαλακώσει, όταν οι δυο τους συναντήθηκαν το καλοκαίρι του 2007, καθώς στη συνομιλία που διαδέχθηκε τη συνάντηση του με τους ανθρώπους του Άρη, δεν δέχθηκε τα επιχειρήματα του αθλητή του.

Ο Πεδουλάκης δικαιώθηκε πανηγυρικά για την εξέλιξη του. Ελάχιστοι πίστευαν ότι αυτό το παιδί θα έφτανε σε επίπεδο καθιέρωσης στον Άρη. Να σημειωθεί βέβαια ότι είχε ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων. Τον Γιώργο Σιγάλα ο οποίος τον είχε υπό την προστασία του, αρκετές φορές του έβαζε τις φωνές, ενώ στις αποστολές ήταν πάντα στο ίδιο δωμάτιο. Γενικώς η συνύπαρξη με τον Σιγάλα στοιχειοθέτησε εκπαίδευση ανώτερη του πανεπιστημιακού επιπέδου. Ο Σιγάλας δεν καταλάβαινε από αδυναμίες και προσωπικότητες, πολλώ δε μάλλον όταν διαπίστωνε κακή νοοτροπία. Ο Τσαλδάρης ήταν αυτός που λέμε... γεννημένος εργάτης.

Κι έμαθε αρκετά δίπλα του, όπως για παράδειγμα την αρετή της υπομονής και της σκληρής προπόνησης. Το αίμα του έβραζε όταν – στο ξεκίνημα της χρονιάς – ο Αντρέα Ματσόν δεν τον είχε συμπεριλάβει στην αποστολή στους πρώτους δύο αγώνες. Συναντήθηκε με τον Ιταλό τεχνικό, εξέφρασε τους προβληματισμούς του και το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Τη θέση στην ομάδα την κερδίζεις. Και στην εξέλιξη της χρονιάς όχι μόνο την κέρδισε, αλλά και 21 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα στο ελληνικό Πρωτάθλημα.

Ο Τσαλδάρης αποχωρεί από την ενεργό δράση διατηρώντας μέσα του ένα απωθημένο. Ένα αγκάθι στην καρδιά. Δεν κατέκτησε έναν τίτλο. Ονειρεύτηκε πολλές φορές τη στιγμή, αλλά δεν κατάφερε να τη γευτεί. Όπως για παράδειγμα στα τελειώματα της σεζόν 2006-07. Στην ημιτελική σειρά με τον Ολυμπιακό και στον 5^ο αγώνα, όπου ο οδοστρωτήρας Σχορτσανίτης έπαιξε 14 λεπτά κι έβαλε 15 πόντους, ενώ ο Σκέιλς έχασε τρία… πέναλτι εκεί όπου το λάθος ήταν απαγορευτικό. Ο Ολυμπιακός κέρδισε με 75-83 στο Παλέ και ο Άρης απώλεσε μια μοναδική ευκαιρία διεκδίκησης του Πρωταθλήματος.

Ή ακόμη έναν χρόνο αργότερα(2007-08). Τότε βέβαια τα κάστρα έπεσαν από μέσα καθώς οι «διορθωτικές» κινήσεις του Γενάρη, ουσιαστικά διέλυσαν τη χημεία. Κι εκείνη τη νύχτα στο Μιλάνο, στις 16 Ιανουαρίου 2008, ήταν η μοναδική φορά που ξέσπασε τόσο έντονα. Δεν ήξερε βέβαια ότι στον στενό διάδρομο του Mediolanum Forum βρισκόταν ένας δημοσιογράφος. Ο Άρης είχε ηττηθεί από την Αρμάνι με 77-69 και ουσιαστικά έβαζε μπελάδες στον εαυτό του για την πρόκριση στο Top16 της Euroleague.

Ο Τσαλδάρης… κατάπιε το κλειδί των αποδυτηρίων και αφού – για περίπου 15-20 λεπτά – ακούγονταν κραυγές, βγαίνοντας από τα αποδυτήρια πέταξε μια καρέκλα δοκιμάζοντας τις αντοχές των τοίχων. Στον διάδρομο των αποδυτηρίων βρισκόταν και ο Κλαούντιο Κολντεμπέλα ο οποίος ξαφνικά σταμάτησε μια τηλεοπτική συνέντευξη κι έσπευσε να δει τι είχε συμβεί. Λίγα μέτρα πιο κάτω ήταν και ο τότε προπονητής του Άρη, Γκόρντον Χέρμπερτ ο οποίος προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί καθώς μελετούσε τη στατιστική. Εκείνη η χρονιά ολοκληρώθηκε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο (αποκλεισμός από το Μαρούσι στην πρώτη φάση των play offs).

Στον Άρη έπαιξε ακόμη μια χρονιά(2008-09), συνεργάστηκε ξανά με τον Αντρέα Ματσόν και το ατομικό ρεκόρ του είναι οι 29 πόντοι που έβαλε στο Ισραήλ στην ήττα (89-86) από την Μπνέι Χασαρόν στην κανονική διάρκεια του Eurocup. Στην Ελλάδα είναι οι 28 πόντοι απέναντι στο Αιγάλεω με 7/9 τρίποντα.

Το 2009 ονειρεύτηκε και τη συμμετοχή του στο Eurobasket της Πολωνίας, αλλά ήταν το τελευταίο «κόψιμο» του Γιόνας Καζλάουσκας. Τότε ο Τσαλδάρης είχε ζητήσει εξηγήσεις από τον Λιθουανό προπονητή, ένιωθε ότι άξιζε μια θέση στην αποστολή, αλλά σ’ εκείνη την κουβέντα όπου τόνοι ανέβηκαν επικίνδυνα, άκρη δεν βρέθηκε. Κι έτσι έχασε την ευκαιρία να ανέβει στο τρίτο σκαλί του βάθρου, στο τελευταίο μετάλλιο που κατέκτησε η επίσημη αγαπημένη.

Πλέον είναι αποφασισμένος να ασχοληθεί με την προπονητική καθώς ήδη μπήκε σε σχετική διαδικασία. Ελπίζοντας ότι αυτό που δεν κατάφερε να πάρει ως παίκτης, θα το πετύχει από την άκρη ενός πάγκου.