Το υποσυνείδητο τον έκανε... Αρμάνι

Το υποσυνείδητο τον έκανε... Αρμάνι

Γιάννης Ντεντόπουλος Γιάννης Ντεντόπουλος
Το υποσυνείδητο τον έκανε... Αρμάνι

bet365

Ο Γιάννης Ντεντόπουλος, δεν “ψήνεται” από το σκορ αλά ΝΒΑ, βρίσκει ελαφρυντικά στον Παναθηναϊκό, εξηγεί γιατί το Λαύριο κέρδισε κατά κράτος στον τομέα της τακτικής και προβληματίζεται για τον συντηρητικό τρόπο που κουτσάρισε ο Πασκουάλ στις παρατάσεις.

Η πιο εύκολη αποτίμηση που μπορεί να κάνει κανείς μετά από αυτό το χορταστικό ματς του Παναθηναϊκού με τον Λαύριο, που κρίθηκε, μετά από 2 παρατάσεις είναι ότι ήταν ένα ματς που παρέπεμπε στο ΝΒΑ και ότι ήταν η χαρά του θεατή (ή του τηλεθεατή). Επίσης είναι προφανές ότι αξίζει αποθέωσης το Λαύριο, γιατί ουσιαστικά είναι η μοναδική ομάδα που, ως τώρα, έχει φέρει, τον αήττητο Παναθηναϊκό,στα πρόθυρα της ήττας και μάλιστα στο γήπεδό του. Είναι από τις περιπτώσεις που τα δημοσιογραφικά κλισέ λένε ότι “ο Παναθηναϊκός κέρδισε το ματς και το Λαύριο της εντυπώσεις”, δικαιώνονται.

Από την άλλη, είμαστε υποχρεωμένοι να λάβουμε υπ' όψιν μας δυο βασικές παραμέτρους. Η πρώτη είχε να κάνει με το "συνειδητό" που “φώναζε” ότι Παναθηναϊκός προερχόταν από δυο “κολλητά” σκληρά ματς και αντίστοιχες ήττες από αντιπάλους (Φενέρμπαχτσε, ΤΣΣΚΑ) που ανήκουν στην ελίτ της Euroleague τα οποία είναι φυσιολογικό να τον εξάντλησαν σωματικά, πνευματικά και ψυχολογικά. Το ότι ξεπέρασε τις αντιξοότητες και τελικά επικράτησε, μετά από αγώνα 50 λεπτών, είναι γι αυτόν το πιο θετικό συμπέρασμα της βραδιάς. Κάθε ομάδα,αυτού του επιπέδου, μέσα σε μια τόσο επίπονη σεζόν θα αναγκαστεί να περάσει τέτοιες δοκιμασίες, γιατί οι παίκτες δεν είναι κομπιούτερ.

Η δεύτερη, είχε να κάνει με το "υποσυνείδητο", που “ψιθύριζε” αφενός ότι οι “πράσινοι”, πριν το τζάμπολ, απείχαν 3 νίκες διαφορά από τον δεύτερο Ολυμπιακό, τον οποίο θα υποδεχθούν(29/1) την επόμενη αγωνιστική στο ΟΑΚΑ και συνεπώς θεωρητικά η πρωτιά της κανονικής περιόδου είναι στη τσέπη τους και αφετέρου ότι η δεδομένη διαφορά ποιότητάς τους από το Λαύριο, θα τους βοηθούσε μα εύκολα, μα δύσκολα, τελικά να ξεπεράσουν οποιοδήποτε εμπόδιο. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε το πραγματικό παιχνίδι.

Αν λοιπόν το εξετάσουμε στην αγωνιστική του διάσταση, είναι σαφές ότι θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι “πράσινοι”, νίκησαν μεν, έχασαν δε, και μάλιστα κατά κράτος, στον τομέα της τακτικής. Το Λαύριο όχι μόνο έδωσε στο παιχνίδι τον ρυθμό που το βόλευε, αλλά έφτασε στο σημείο να παίξει ακόμη καλύτερα από παιχνίδια που έχει κάνει με αντιπάλους χαμηλότερης δυναμικότητας. Δεν άλλωστε τυχαίο ότι τελείωσε τον κανονικό αγώνα έχοντας σκοράρει 15 πόντους περισσότερους από τον μέσο όρο του στο πρωτάθλημα (98 από 83) και ότι υποχρέωσε την άμυνα του Παναθηναϊκού να δεχθεί 36 πόντους περισσότερους από τον δικό της μέσο όρο (98 από 62). Ακόμη μεγαλύτερο παράσημο, ήταν ότι οι παίκτες του σούταραν με τέτοια άνεση σε μια τόσο άβολη έδρα (από την 1/3/ 2008, που το Μαρούσι είχε αλώσει το ΟΑΚΑ, είχε να περάσει από εκεί άλλη ομάδα εκτός του Ολυμπιακού), ώστε με την πάροδο του χρόνου να ενισχύουν την αυτοπεποίθησή τους.

Παρακολουθώντας το ματς, που δίσταζε μεταξύ αγώνα του Κινέζικου πρωταθλήματος και του NBDL, υπήρχαν στιγμές που πίστευες ότι αν, αντί για αμυντικούς, έβαζες καρέκλες και στις δυο πλευρές του γηπέδου, το σκορ- ρεκόρ, θα μπορούσε να είναι χαμηλότερο.

Αν όλα αυτά τα διαβάσουμε ανάποδα, θα καταλάβουμε πόσο λανθασμένη προσέγγιση του ματς έκανε ο Παναθηναϊκός, ειδικά στον τρόπο που αμύνθηκε. Αντί να αξιοποιήσει την δεδομένη υπεροχή του σε βάθος και ποιότητα και να επιδιώξει, ακόμη κι αν χρειαστεί να ξοδέψει φάουλ, για να “σπάσει” τον τσαμπουκά των φιλοξενουμένων, παρασύρθηκε και άρχισε να παίζει με τον ίδιο τρόπο. Για να πω την αμαρτία μου, κάποια στιγμή νόμιζα ότι αντί για το “τριφύλλι” έβλεπα την... Αρμάνι κι αυτή, αν το καλοεξετάσετε, μπορεί να εκληφθεί ως πραγματικά μεγάλη προσβολή (“gazzetta” να περάσει, δεν βρίζω).

Επίσης μια άλλη “ήττα” του Παναθηναϊκού, ήταν η διαπίστωση ότι στις παρατάσεις ο Πασκουάλ δεν τόλμησε να εμπιστευτεί άλλον, παρά τους έξη παίκτες που θα χρησιμοποιούσε αν έπαιζε το πέμπτο και τελευταίο παιχνίδι μιας σειράς play off: Καλάθης, Παππάς, Ρίβερς, Θανάσης, Γκιστ, Σίνγκλετον και “άγιος ο θεός”. Αν έπεφτε κανείς ουρανοκατέβατος στις εξέδρες και παρακολουθούσε το διάστημα από το 36' ως το 50' και μαζί τις αντιδράσεις των φιλάθλων, θα πίστευε ότι έπεσε σε παιχνίδι με αντίπαλο την Μακάμπι (λόγω χρωμάτων) στα ντουζένια της.

Το Λαύριο φυσικά δεν (πρέπει να) νοιάζεται για τέτοιου είδους προσεγγίσεις. Είναι μια ομάδα που δίνει άλλο χρώμα στο πρωτάθλημα, χάρη στην εξαιρετική φουρνιά ξένων παικτών που έχει φέτος στις τάξεις του. Σκεφτείτε να μην είχε αποβληθεί και ο Νίξον, ο οποίος δεν πρόλαβε καν να τελειώσει την κανονική διάρκεια. Και καλά θα κάνει να συνεχίσει έτσι γιατί το στυλ του είναι προϊόν συνειδητής επιλογής και όχι της λογικής του “όπου φυσάει ο άνεμος”. Ας το ευχαριστηθεί λοιπόν με την ψυχή του και παράλληλα να ανοίξει τα μάτια των πιο μεγάλων, συστήνοντάς τους ξένους παίκτες που προέρχονται από πολύ δυνατά μπασκετικά προγράμματα των Ηνωμένων Πολιτειών και συνεπώς η επιλογή τους ενπεριέχει μικρότερο ρίσκο από περιπτώσεις που χαρακτηρίζονται συνήθως “στοιχήματα”.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Γιάννης Ντεντόπουλος
Γιάννης Ντεντόπουλος