Η επικίνδυνη «δυσοσμία»

Ανταγωνιστικές αποδόσεις στο Φενέρμπαχτσε – Ολυμπιακός με 0% Γκανιότα*. *Το 0% γκανιότα αφορά την επιλογή ''Νικητής αγώνα'' πριν την έναρξη σε επιλεγμένα παιχνίδια. (21+)!

Σε μια αρρωστημένη (και δυστυχώς παγιωμένη) κατάσταση χρειάζεσαι μικροσκόπιο για να ανακαλύψεις κάτι μπας και αλλάξει η ψυχολογία σου. Και ο Άρης είναι βαθύτατα άρρωστος. Χρειάζεται βαριάς μορφής αντιβιοτικά προτού αυτή η αρρώστια εξαπλωθεί και προσβάλλει όλα τα κύτταρα του οργανισμού του. Αυτόν τον κίνδυνο αντιλήφθηκε χθες ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη και με την πυγαία αισιοδοξία που τον χαρακτηρίζει – δίνοντας ίσως βάση και στις υποσχέσεις της ιδιοκτησίας – πίστεψε στη (μια) κακή παρένθεση, σ’ ένα καλύτερο μέλλον. Τώρα και ο ίδιος διαπιστώνει ότι τα λόγια τα μεγάλα (επί του παρόντος) δεν δείχνουν πραγματικά και μετά τον αγώνα με την Αβελίνο πήγε στην αίθουσα Τύπου με ξεκάθαρο στόχο να διαχωρίσει τα πράγματα. Γιατί άλλο το αγωνιστικό και άλλο το διοικητικοοικονομικό.

Χθες, ο Γιαννάκης μύρισε την απογοήτευση, την κατήφεια, την αγανάκτηση του κόσμου. Αυτήν την περίοδο ο κάθε φίλαθλος που πηγαίνει στο Παλέ είναι σαν τον πεινασμένο που ξέρει ότι θα φάει μία μέρα και θα πεινάσει όλες τις υπόλοιπες. Ε, αυτό το γεύμα θέλει να το ευχαριστηθεί, να του γεμίσει την ψυχή και να ξεχαστεί (έστω για λίγες ώρες) από αυτά (τα δεινά) που υποψιάζεται ότι μπορεί να έρθουν. Κι επειδή το αποκούμπι του είναι αυτή η ομάδα, περιμένει από αυτή να κάνει τα βασικά.

Εντός παρκέ, ο Άρης δεν τα κάνει. Γιατί δεν έχει αποκτήσει χημεία, οι ρόλοι παραμένουν μπερδεμένοι, γιατί υποχρεούται να υποβληθεί στη διαδικασία που συνήθως υποβάλλονται όλες οι καινούργιες ομάδες. Δεν χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε για να γεμίσουμε αράδες διότι στη συγκεκριμένη γωνιά έχουμε γράψει αρκετά. Είναι ευθύνη του Γιαννάκη και των παικτών να βελτιώσουν την εικόνα της ομάδας.

Ο Γιαννάκης είναι άνθρωπος που αφουγκράζεται τον κόσμο, διαβάζει τις σκέψεις του, ακούει και τον τελευταίο ψίθυρο στην τελευταία καρέκλα εκεί ψηλά στη Θύρα 10. Αντιλήφθηκε χθες ότι ο κόσμος δυσανασχέτησε, γιατί τον ενοχλεί να βλέπει μια ομάδα η οποία (στην καλύτερη περίπτωση) θα φτάσει μετά βίας τους 65-70 πόντους. Η γκρίνια που υπήρχε στο Παλέ από το πρώτο ημίχρονο μεταδόθηκε στο μυαλό των παικτών σαν το τσουνάμι. Ούτως ή άλλως η πίεση από τις διαδοχικές ήττες είχε σχηματίσει ένα σχοινί που έσφιγγε το κεφάλι του καθενός, υπήρχε η αναγκαιότητα του αποτελέσματος, ήρθε και ο εκνευρισμός του κόσμου. Και ο θόρυβος μετά από κάθε άστοχη προσπάθεια ήταν τόσο εκκωφαντικός, σε σημείο να κόβει τα πόδια των παικτών. Δεν είναι δικαιολογία, αλλά η αλήθεια.

Ο Γιαννάκης απαίτησε την υποστήριξη του καθενός που φορά τη φανέλα του Άρη. Αυτό είναι αυτονόητο. Πριν από κάποιους μήνες, ένας άλλος κύριος που καθόταν στη θέση του Γιαννάκη, μου είχε πει – με αφορμή τη μίρλα για κάποιους παίκτες – ότι στο τέλος αυτοί θα βγάλουν το καράβι στη στεριά, έτσι κι έγινε. Το ίδιο πρέπει να γίνει και τώρα. Αν κάποιος παίκτης πρέπει να φύγει, επί τούτου θα αποφασίσει ο προπονητής. Μην περιμένετε όμως από κανέναν προπονητή να πει δημοσίως τα σχέδιά του. Γιατί αν το κάνει, θα είναι τουλάχιστον αφελής. Και μην πιστεύετε ότι ο Γιαννάκης δεν ξέρει τις αδυναμίες της ομάδας αλλά και τι πρέπει να κάνει για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Τα λάθη όμως πληρώνονται με λεφτά και στον Άρη ό,τι χρήμα μπαίνει είναι από τα πάγια έσοδα. Εκτός κι αν κάποιος ανοίξει οικειοθελώς την πόρτα και διευκολύνει μια κατάσταση προτού επιβληθεί το BAN από τη FIBA.

Το αγωνιστικό είναι μέρος της φετινής εξίσωσης του Άρη αλλά όχι το πρωτεύων. Άλλα έχουν μεγαλύτερη αξία. Η αμφιβολία για το αύριο, η απουσία της ιδιοκτησίας, το όργιο παραπληροφόρησης , η αποφυγή της ΚΑΕ να πει επιτέλους τι γίνεται με τους περιβόητους Τούρκους επιχειρηματίες δίνοντας γήπεδο στον καθένα να λέει το μακρύ και το κοντό του, έως και τα βελούδινα του Παλέ που θυμίζουν στοιχειωμένο σπίτι.

Στα τελευταία 12-13 χρόνια, δύο περιόδους τα βελούδινα ήταν τόσο (εμφατικά) άδεια. Στους τελευταίους μήνες του Γιάννη Δαμιανίδη και τώρα. Τότε ο Άρης κόντεψε να καταστραφεί, στην πραγματικότητα από θαύμα γλίτωσε. Τώρα;

Στα βελούδινα του Παλέ επίσης, δεν κάθονται μόνο τα μέλη της διοίκησης. Ποιας διοίκησης δηλαδή που όλοι έχουν παραιτηθεί με εξαίρεση τους… ήξεις αφήξεις. Εκεί (και λίγο πιο ψηλά) κάθονται πρόσωπα που στις δύσκολες καμπές του Άρη βάζουν το χέρι στην τσέπη. Πλέον δεν είναι κανείς. Μόνο ο αδερφός του Νίκου Λάσκαρη. Ούτως ή άλλως, ουδέποτε ήταν αρεστοί από την ιδιοκτησία. Ακόμα και ο Νίκος Γκάλης δεν πρόκειται να πατήσει στο Παλέ. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η συνάντηση με τον Γιαννάκη έγινε στο Χαριλάου.

Η αλήθεια του Άρη πάντα αποτυπώνεται και στα βελούδινα του Παλέ. Είναι η ιδιαίτερη γλώσσα που έχει ο κάθε σύλλογος. Από την εικόνα που παρουσιάζουν αντιλαμβάνεσαι αν το μέλλον είναι ευοίωνο ή δυσοίωνο. Στις εποχές των ισχνών αγελάδων κάθονται οι υπαίτιοι μιας κατάστασης έως και οι αυτοί που συμμετέχουν σε ζυμώσεις έχοντας προαποφασίσει να αναλάβουν ρόλο στο άμεσο μέλλον.

Χθες βέβαια, η εικόνα του γηπέδου ήταν γενικώς αποπνικτική. Κάποιες εκατοντάδες φίλων του Άρη βρέθηκαν στις κερκίδες. Άλλες ομάδες μπορεί να κάνουν πάρτι όταν έχουν 800-1000 άτομα αλλά για τον Άρη το νούμερο είναι απογοητευτικό. Ο Γιαννάκης είναι λογικό και απολύτως σωστό να ζητάει την υποστήριξη της ομάδας, όπως όμως είναι φυσιολογική και η απαίτηση του κόσμου να μη φεύγει με νεύρα-τσατάλια από το γήπεδο.