Secret combination

Η διαφορά που χωρίζει τους δυο “αιώνιους” από τις υπόλοιπες 12 ομάδες του πρωταθλήματος ήταν το ένα; δεδομένο στο συναπάντημα των δυο αήττητων που βρήκε τον Παναθηναϊκό να παρασύρει στο διάβα του τον αξιόμαχο Προμηθέα Πατρών. Το δεύτερο είναι ότι μια μεγάλη νίκη, όπως εκείνη της Παρασκευής επί της Φενέρμπαχτσε αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο κατά της κούρασης. Δεν είναι τυχαίες οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σε ανταγωνιστικά πρωταθλήματα, άλλες ομάδες ανά την Ευρώπη.

Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, το πραγματικό κριτήριο για να καταλάβει κανείς αν οι “πράσινοι” θα καταφέρουν να χρησιμοποιήσουν ως εφαλτήριο και να κεφαλαιοποιήσουν τον θρίαμβο επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης, δεν είναι ένα τέτοιο ματς της Α1, αλλά εκείνο της Πέμπτης με την προβληματική μεν, αλλά γηπεδούχο και με τον άνεμο που ενδέχεται να φέρει ο νέος προπονητής Πέδρο Μαρτίνεθ, Μπασκόνια στην Βιτόρια.

Το μόνο που μπορεί κανείς να κρατήσει ως υποθήκη, είναι η αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός, με τον Λεκαβίτσιους, πίσω ή δίπλα στον Καλάθη, είναι μια ομάδα που ξέρει να αξιοποιήσει το ανοικτό γήπεδο. Μπορεί να χρησιμοποιήσει με αποτελεσματικό τρόπο το επιθετικό transition, αρκεί να μπορεί να το ξεκινήσει. Και το ξεκινάει όταν εξασφαλίζει τις κατοχές. Πώς εξασφαλίζονται οι κατοχές; Με πιεστική άμυνα, κλεψίματα, λάθη των αντιπάλων και (εδώ σε θέλω μάστορα) την εξασφάλιση των ριμπάουντ και την θωράκιση της ρακέτας.

Επίσης, να νιώσει ότι σταδιακά οι βασικοί του πυλώνες, αρχίζουν να βρίσκουν τη φόρμα τους. Ο Γκιστ, ο Σίνγκλετον και ο Ρίβερς αυξάνουν τα λεπτά που θυμίζουν τον καλό τους εαυτό και μαζί με τον Καλάθη σχηματίζουν ένα βασικό τετράγωνο που κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες μπορούν να δώσουν συγκεκριμένα πράγματα. Ο πέμπτος θα προκύπτει συνδυαστικά. Ανάλογα τον αντίπαλο, την βραδιά ή ακόμη και την συγκυρία. Αυτό, επί της ουσίας είναι το βασικό επίπεδο αναζήτησης στο οποίο έχει φτάσει πλέον ο Πασκουάλ, αν συμφωνήσουμε ότι σταδιακά δείχνει να σταθεροποιεί τις εκτιμήσεις του για το τί μπορεί να πάρει από τον καθένα. Το έχει δείξει γιατί υπάρχουν ματς πχ που ο Θανάσης Αντετοκούνμπο ήταν “κλειδί” και ματς στα οποία δεν πάτησε καν παρκέ. Το ίδιο ισχύει με τον Παππά, ο οποίος στην Μόσχα έπαιξε ελάχιστα, αλλά και τον Λοτζέσκι. Ο Βουγιούκας και ο Ογκουστ, έχουν πλέον, όλο και περισσότερες καλές στιγμές, αν αρκούν μένει να αποδειχθεί. Ο Μήτογλου είναι πραγματική επένδυση. Και μένει μόνο ο Ντένμον να ψάχνει να βρει το δρόμο του. Είναι εκείνος που επιβεβαιώνει πόσο διαφορετική πίστα είναι η Euroleague από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή λίγκα. Οδηγός είσαι και στην Formula 2, αλλά στην Formula 1 χρειάζονται άλλα στοιχεία για να σταθείς. Και τα στοιχεία αυτά περισσότερο εντοπίζονται στη νοοτροπία, τον χαρακτήρα και στην πνευματική δύναμη, παρά στο ταλέντο.

Το ίδιο ισχύει και για τις ομάδες. Φάνηκε πόσο μετράει η τριβή του Ερ. Αστέρα με την διοργάνωση, σε σημείο, κάθε χρόνο να αιμορραγεί κι εκεί που τον έχεις για ζαλισμένο και αποδυναμωμένο, τσουπ, ξεκινάει με 2 νίκες.