Πού πας, ρε, με τέτοιο μαλλί!

Δεν χρειαζόταν να καβαλήσω τα πενήντα για να ... παθαίνω τους γεροντοέρωτες μου: Τους μπασκετικούς γεροντοέρωτες εννοώ, που τους είχα εξ απαλών ονύχων και τούτο θαρρώ πως συμβαίνει σε όλους μας, με οποιαδήποτε ιδιότητα διακονούμε τα σπορ και δη την πορτοκαλί θεά!

Δυο από αυτούς βρέθηκαν και μάλιστα ενώπιος ενωπίω χθες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και μάλιστα βγήκαν ισόπαλοι στους πόντους: εννέα ο Χάκετ, εννέα και ο Παππάς, που αμφότεροι μάλιστα πρόσφεραν δυο από τα highlights του αγώνα...

Ο μεν Νίκος το τρομακτικό (όπως το χαρακτήρισα στη μετάδοση) καλάθι από τη γωνία και υπό την πίεση του Χάκετ στην εκπνοή της πρώτης περιόδου, ο δε Ντιάνιελ (όσο κι αν φαίνεται ανεπαίσθητο ως επίτευγμα) ένα κλέψιμο που έκανε πάνω στις αλλαγές σε όλα τα σκριν τις οποίες χθες ανήγαγε σε επιστήμη ο Ολυμπιακός, σε μια πάσα προς τον Μπουρούση.

Βγήκε ξαφνικά ο Χάκετ σαν τον... Αρσέν Λουπέν, γράπωσε την μπάλα και την έσπρωξε στον Λοτζέσκι για να τελειώσει τη φάση στον αιφνιδιασμό.

Για τον Παππά λένε πολλά, μπορεί και να 'χουν δίκιο. Οτι είναι κακός χαρακτήρας, περίεργο παιδί ο μπήξας, ο δείξας και δεν συμμαζεύεται. Εγώ τον κρίνω και τον γουστάρω ως παίκτη και όχι ως υποψήφιο γαμπρό για την αδερφή ή την κόρη που δεν έχω!

Ετερον, εκάτερον!

Γουστάρω αυτό το αλέγκρο και μποέμικο στιλ του. Την ικανότητα του στις μπούκες. Το ταλέντο του να αλλάζει τη ροή ενός αγώνα, ως game changer (που λένε και οι γραμματιζούμενοι) και να κρίνει το αποτέλεσμα του. Το πόσο δεινός εκτελεστής είναι στο ένας εναντίον ενός, σαν να βγαίνει από τα μαυρόασπρα φιλμ της παλιάς εποχής...

Και για τον Χάκετ έλεγαν πολλά και διάφορα, όταν ανακοίνωσε την απόκτηση του ο Ολυμπιακός: είναι λέει παρτάκιας και μυστήριο τρένο, δεν θα αντέξει να συμβιώσει με τον Σπαβνούλη, δεν το ένα, δεν το άλλο...

Ε, έναν χρόνο αργότερα και χωρίς ακόμη να έχει παρουσιάσει το καλύτερο μπάσκετ που εκ των πραγμάτων και εκ του ταλέντου του μπορεί να παίξει, τον θεωρώ ως έναν από τους πολυτιμότερους αφανείς ήρωες που έχει στρατολογήσει στα χρονικά του ο Ολυμπιακός: δεν ήταν αφανής στο κολέγιο, στη Σιένα και στο Μιλάνο, αλλά έγινε εξ ανάγκης τέτοιος τόσο στην Εθνική Ιταλίας του Μπαρνιάνι, του Γκαλινάρι και του Μπελινέλι, όσο και στον Ολυμπιακό του Σπανούλη, του Πρίντεζη, του Λοτζέσκι και πλέον και του Γκριν.

Άμα λάχει όμως, όταν νιώσει πως η ομάδα του βρίσκεται εν κινδύνω (όπως συνέβη πέρυσι στην Πυαλαία με τον ΠΑΟΚ, στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ και αλλαχού) τότε μια χαρά μπορεί να παίρνει περισσότερες πρωτοβουλίες, να μπουμπουνάει την μπάλα και να σκοράρει...

Ο Χάκετ λογίζεται ως combo guard, αλλά εγώ περισσότερο τον κόβω για... combo forward! Είναι αδόκιμος αυτός ο όρος, αλλά μου κατέβηκε ξαφνικά και του τον πιστώνω, διότι ο γιος του μεγάλου σκορερ (επί εννέα συναπτά έτη στην Ιταλία) Ρούντι Χάκετ μπορεί να διακτινίζεται από το “1” έως το “4” και να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μιας εκάστης αυτών των θέσεων, τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση.

Τον αδικεί βεβαίως η στατιστική, μηδέ της χθεσινής βραδιάς εξαιρουμένης: κατεγράφησαν οι εννέα πόντοι, τα δυο ριμπάουντ, τα πέντε κερδισμένα φάουλ και το ένα κλέψιμο στα 17 λεπτά συμμετοχής, αλλά δεν χώρεασαν στο χαρτί (όπως και σε κάθε παίκτη) οι υπόλοιπες μη μετρήσιμες δουλειές που κάνει και η συμβολή του στην εύρυθμη λειτουργία της ομάδας.

Ο δίμετρος Χάκετ σε χαμηλά σχήματα μπορεί να υποστηρίξει (και) το παιχνίδι στη θέση του πάουερ φόργουορντ και στις δυο άκρες του γηπέδου. Αυτή η ικανότητα του να ανταποκρίνεται κατά περίσταση στις απαιτήσεις τεσσάρων θέσεων προϋποθέτει ένα ταλέντο το οποίο ασφαλώς διαθέτει: στην μεν επίθεση να μπορεί να παίξει τόσο με πρόσωπο, όσο και με πλάτη, στη δε άμυνα έχει τη δυνατότητα να πιέσει τον παίκτη και την μπάλα και παράλληλα -επειδή όλο το μπάσκετ στρέφεται γύρω από αυτή την τακτική- να μπορεί να αλλάζει στα σκριν...

Ε, σε αυτό τον τομέα είναι μανούλα ο άνθρωπος!

Κοντά σε αυτά τα προσόντα, υπάρχουν και τα... συμπαρομαρτούντα στο πακέτο του Χάκετ: η ευστροφία, η σωματική ρώμη, η διάθεση του να παίξει άμυνα και να κυνηγήσει κάθε αντίπαλο, η ικανότητα του στο παιχνίδι χωρίς την μπάλα, οι εκτελέσεις του από την αδύνατη πλευρά ο αλτρουισμός, η ενέργεια που βγάζει, η ήρεμη δύναμη την οποία εκπέμπει, ακόμη και η.. ευγένεια του!

Αυτή δεν έχει να κάνει με το μπάσκετ, αλλά την έδειξε στις 10 του περασμένου Μαίου στη διάρκεια του τρίτου ημιτελικού των πλέι οφς με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, όπου αφενός οδήγησε τον Ολυμπιακό στη μεγάλη ανατροπή από το -17 και αφετέρου σε μια προσπάθεια του έπεσε σε ένα αγοράκι που καθόταν πίσω από την μπασκέτα. Σηκώθηκε αμέσως ο μπαγάσας, πήγε κοντά του, του έδωσε το χέρι και του έδωσε ένα φιλί στο κεφάλι!

Για να κάνω και λίγη πλάκα (σε σχέση με αυτό που είχα γράψει προηγουμένως για τον Παππά), τον Χάκετ μάλλον θα τον ήθελα για γαμπρό εάν είχα αδερφή ή κόρη!

ΥΓ: Η πλάκα πάντως ανάμεσα στους δυο γεροντοέρωτες μου είχε γίνει στο περυσινό ντέρμπι των αιωνίων, όταν σε μια φάση που βρέθηκαν δίπλα δίπλα, ο Παππάς γύρισε και ρώτησε, λέει, τον Χάκετ, «που πας ρε με τέτοιο μαλλί»;