Κάποτε στη Μαδρίτη, ο Ντίνο...

O Xρήστος Σταυρόπουλος είναι ο μάνατζερ της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού. Δεν είναι ούτε υπήρξε ποτέ προπονητής. Στους Ισπανούς, όμως, όσοι φοράνε γυαλιά φαίνονται όλοι ίδιοι, όπως σε εμάς φαίνονται ίδιοι όλοι οι Κινέζοι, όπως στους Κινέζους φαινόμαστε ίδιοι όλοι οι δυτικοί.

Στην παρθενική τηλεοπτική μετάδοση στην ιστορία της Euroleague, ο Mαδριλένος τηλεσκηνοθέτης έδειχνε συνεχώς τον Σταυρόπουλο την ώρα της προθέρμανσης και χάιδευε τα δάχτυλα την κάρτα που έγραφε: «Elias Zouros – Coach»!

Προσπερνάμε το γεγονός ότι στην Ισπανία ο Ηλίας προφέρεται «Θούρος» και προχωράμε στην ουσία του πράγματος. Μη γελάτε, εκείς στη γαλαρία.

Η Λίγκα που αύριο φοράει το γιορτινό της μαγιό για να βουτήξει στα βαθιά νερά μίας μεγαλεπήβολης διοργάνωσης «όλοι-εναντίον-όλων» ξεκίνησε πριν από 16 χρόνια ξεβράκωτη, ανήμπορη να μοιράσει δύο γαϊδουριών άχυρα.

Με έναν αγώνα Ρεάλ-Ολυμπιακού, όπως απόψε…

Σκάλισα το παρελθόν και θυμήθηκα τα διστακτικά εγκαίνια της Euroleague στα πλαίσια ενός αφιερώματος που έγραφα για το σημερινό «M2Μ» (διανέμεται δωρεάν με την εφημερίδα Live Sport, όπως κάθε Τρίτη).

Η αυλαία της διοργάνωσης που στήθηκε σχεδόν πειρατικά και πάντως δίχως την άδεια των θεσμών άνοιξε στις 16 Οκτωβρίου 2000, όχι στο «Παλάθιο ντε Ντεπόρτες» (που έμελλε να καταστραφεί από πυρκαγιά έναν χρόνο αργότερα), αλλά στο γήπεδο «Ραϊμούντο Σαπόρτα», μόλις 5.200 θέσεων.

Η Ρεάλ είχε μετακομίσει εκεί την εποχή της παρακμής, ώσπου ο Φλορεντίνο Πέρεθ πούλησε το οικόπεδο το 2004, για να καλύψει μέρος των χρεών του συλλόγου.

Αυτό βεβαίως δεν τον εμπόδισε να αγοράσει μία στρατιά από «γκαλάκτικος» για το ποδόσφαιρο. Στην Ισπανία, η Ρεάλ είναι υπεράνω νόμων και κανονισμών.

Όταν νιώσει τους πισινούς να σφίγγουν, παραχωρεί στον δήμο ένα ψωραλέο γηπεδάκι μπάσκετ και συνεχίζει υπερήφανη την πορεία της προς το ηλιοβασίλεμα, με αιώνια ασπίδα το στέμμα που φοράει στις φανέλες.

Θα έγραφα περισσότερα, αλλά με έπιασε αναγούλα και δεν θέλω να χάσω το πρωινό μου.

Άλλωστε, τα θεμέλια πάνω στα οποία είναι χτισμένοι οι δικοί μας παντοδύναμοι σύλλογοι είναι εξίσου σαθρά και διεφθαρμένα. Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το βρώμικο δάχτυλό μας.

Eκείνο το βράδυ, οι διαιτητές φόρεσαν για πρώτη φορά πορτοκαλί. Είχαν ήδη για προϊστάμενο τον Κώστα Ρήγα, ο οποίος υπήρξε πρωτεργάτης του κινήματος για τη δημιουργία εναλλακτικής λίγκας.

Χωρίς τους λεφτάδες, βέβαια, ο Ρήγας θα ήταν ένα απλό εννιά κούπα. Και ο Μπερτομέου, ένας απλός δικηγόρος με ελάχιστο παρελθόν στο μπάσκετ, ένα τζούφιο τριάρι…

Στα ταρατατζούμ που συνόδευσαν την εναρκτήρια γενική συνέλευση της Λίγκας, πρωτοστάτησε ο Σωκράτης Κόκκαλης, μέγας οραματιστής του μπάσκετ βλέπετε, ομοθυμαδόν με τον Γιάννη Φιλίππου που πάσχιζε να γλιτώσει από το «πανηγύρι των ζουρλών», αλλά και με τους ΠΑΟΚ, Περιστέρι.

Μιλούσαν από τότε για μια κλειστή Λίγκα τύπου ΝΒΑ, αλλά κατά βάθος δεν το πίστευαν ούτε οι ίδιοι. Η αποτυχία του αντίστοιχου ποδοσφαιρικού εγχειρήματος ήταν ένας κόλαφος που δεν άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας.

Το βασικό μέλημα του Μπερτομέου, του Πορτέλα και των συν αυτοίς ήταν να αρπάξουν τον κουμπαρά της FIBA…

Tις ίδιες περίπου ημέρες ξεκίνησε τη δική της τροχιά η Σουπρολίγκα, η οποία αποδείχθηκε θνησιγενής, αλλά δεν ήταν δα και για τα μπάζα.

Στο ένα και μοναδικό της Final-4, το 2001 στο Παρίσι, αναμετρήθηκαν τέσσερις ομάδες που έγραψαν χρυσές σελίδες του ευρωπαΪκού μπάσκετ στα 15 χρόνια που ακολούθησαν: Μακάμπι, Παναθηναϊκός, Εφές Πίλσεν, ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Μάλιστα οι τρεις πρώτοι είχαν διεκδικήσει (μαζί με την μετέπειτα αντάρτισσα Μπαρτσελόνα) τον ευρωπαϊκό τίτλο της προηγούμενης χρονιας στο Final-4 της Θεσσαλονίκης.

Στο ίδιο γκρουπ, των νομιμοφρόνων, ανήκαν επίσης η Σιένα, η Ούλκερ, η Άλμπα, η Λιέτουβος, η Βιλερμπάν, η Ορτέζ, η Παρτίζαν , η Σκαβολίνι, αλλά και ο …Ηρακλής. H ισορροπία των δυνάμεων βρισκόταν πολύ κοντά στο 50-50.

Εάν μπορούσε εν έτει 2016 το νεοσύστατο Champions League να προσηλυτίσει τόσους και τέτοιους τσάμπιονς, ο ψυχρός πόλεμος θα ήταν πολύ πολύ θερμός.

Ο Ντίνο Ράτζα πήδηξε με τον Έρικ Μικ στο πρώτο τζάμπολ της Euroleague και λίγο αργότερα πέτυχε το παρθενικό της καλάθι. Ο αγώνας ήταν ντέρμπι μέχρι τα τελευταία δευτερόλεπτα, αλλά ο Ολυμπιακός εκείνης της εποχής δεν είχε Σπανούλη.

Ο Ρίβερς γιόρτασε την επιστροφή του με 3 κρίσιμες βολές στο σίδερο, ο Βούκτσεβιτς έχασε ένα σημαντικό σουτ στο 68-65 και η Ρεάλ πήρε κεφάλι με απανωτούς αιφνιδιασμούς (75-73).

Ήταν μία άλλη Ρεάλ, με Ανγκούλο, Ερέρος, Στρούλενς, Μικ, Mίλιτς, Ζίντεκ, Λόπεθ, τον Σέρτζο Σκαριόλο στο τιμόνι και τον 33χρονο Σάσα Τζόρτζεβιτς στη θέση του οδηγού!

Και ο Ολυμπιακός, όμως, ελάχιστα θύμιζε την ομάδα που έμελλε να μεσουρανήσει στα ευρωπαϊκό στερέωμα μετά το 2008: Οικονόμου, Τόμιτς, Ριζασέ, Μπουντούρης, Ντε Μιγκέλ, Φέμερλινγκ. Kαι Ζούρος.

Πάντως ο πρωτάρης και παντελώς άγνωστος σε ‘Ελληνες και Ισπανούς «Θούρος» έφτιαξε καλή ομάδα και κόντεψε να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ελλάδας μέσα στο ΟΑΚΑ, στον 5^ο τελικό, απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης του 2000 Παναθηναϊκό. Η εποχή Ιωαννίδη είχε αρχειοθετηθεί οριστικά και αμετάκλητα, στο λιμάνι.

Τις ίδιες περίπου ημέρες έκλεισε και η εποχή του πρώτου διχασμού στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Οι εικονοκλάστες κέρδισαν, αλλά οι εικονολάτρες έμελλε να επιστρέψουν στα χαρακώματα 15 χρόνια αργότερα.