Αμούστακοι και ρεμπέτες

Κάθισα κάπως απρόθυμα να παρακολουθήσω το φιλικό της ΑΕΚ με τη Γαλατασαράι, αφού περίμενα να παρακολουθήσω νερόβραστο φαγητό, σαν αυτό που σέρβιρε πέρυσι -στις κακές του βραδιές τουλάχιστον- ο «Δικέφαλος» του νότου. Δύο ώρες αργότερα, ένιωθα χορτασμένος και καλοζωισμένος, σαν να είχε προηγηθεί λουκούλλειο γεύμα.

Η καινούρια ΑΕΚ δεν είναι καθόλου κακή, μολονότι έχασε μεταξύ άλλων τον ακρογωνιαίο λίθο της περυσινής βερσιόν (Μαυροκεφαλίδης), τον αρχηγό των αποδυτηρίων (Καλαμπόκης) και κάποιους ξένους που δεν αντικαθίστανται εύκολα χωρίς να σπάσει ο κουμπαράς (Χέρστον).

Μόνο ένα πράγμα δεν μου άρεσε από όσα είδα απόψε στο ΟΑΚΑ: το ρεμπέτικο μουστάκι του Κωστή Βασιλειάδη. Και αυτό, όμως, είναι προτιμότερο από τα ψωραλέα ψευτοχιπστεράδικα κρεμαστά μούσια που έχουν πλημμυρίσει την επικράτεια…

Αρκετά, όμως, με τις τρίχες. Ο φαλακράκιας Γιούρε Ζντοβτς έφτιαξε μία ομάδα πολύ γεμάτη (με 15-16 λίγο ως πολύ ετοιμοπόλεμους παίκτες) και ισορροπημένη σε όλες τις γραμμές. Η άμυνα δεν θα είναι ούτε φέτος το φόρτε της, αλλά υπάρχει ρυθμός, ταχύτητα, βάθος και ικανοποιητικός συνδυασμός ισορροπίας με νιότη.

Αν λείπει κάτι, είναι ένας ποιοτικός ψηλός που θα αποτελέσει σημείο αναφοράς πάνω στο ζωγραφιστό. Αλλά αυτοί είναι δυσεύρετοι, για κλαμπ με βαλάντιο Εurocup ή (και μόνο που το γράφω γελάω) Champions League. Ο Λουκάς θα έλυνε αυτό το πρόβλημα, αλλά ο Λουκάς δεν μένει πια εδώ.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι έγραψα ήδη 200 λέξεις χωρίς να αναφέρω το επώνυμο «Ντίξον». Ο μικρόσωμος Αμερικανός ταιριάζει γάντι με τη νέα φιλοσοφία που ακολουθούν πλέον οι πάντες (πλην Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού) για shoot-first point guard.

Αυτός εδώ, όπως και ο Ρας Σμιθ της Γαλατασαράι άλλωστε, πρώτα σουτάρει και μετά το σκέφτεται. Δημιουργεί όχι για τους άλλους, αλλά για τον εαυτό του. Αλλά γιατί να πασάρει κάποιος που έχει την 30άρα για ψωμοτύρι;

Ο Μάικλ Ντίξον κατέφτασε στην Ελλάδα πανέτοιμος για δράση, αφού οδήγησε την Εθνική Γεωργίας -του Ηλία Ζούρου- στα τελικά του Ευρωμπάσκετ 2017. Τους καημένους τους Τούρκους τους έβαλε μέσα στα καλάθια.

Τα εισιτήρια διαρκείας της φετινής ΑΕΚ θα γράφουν το όνομά του και στο πίσω μέρος θα προσθέτουν μία υποσημείωση με τριπλό όνομα: Ρόκο-Λένι Ούκιτς. Ο Κροάτης υποστηρίζει με την ποιότητά του τον Ντίξον και πότε πότε παίζει δίπλα του. Το «1» είναι η πιο δυνατή θέση της ΑΕΚ.

Το καλύτερο μαντάτο από τα κίτρινα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ είναι ο αριθμός των αμούστακων ταλαντούχων παιδιών που φοράνε φέτος τα κίτρινα: Λαρεντζάκης, Τσαλμπούρης, Σκουλίδας, Μωραϊτης όλοι θα έχουν φέτος την ευκαιρία τους (μαζί με τον Βόσνιο Άτιτς).

Δεν ξέρω βέβαια αν θα υπάρχει η πολυτέλεια των πειραματισμών μέσα στην τούρλα της βαθμοθηρίας. Ούτε είναι υποχρεωμένος ο Ζντοβτς να σκεφτεί το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ.

Εδώ που τα λέμε, η ΑΕΚ αποτελεί το ύστατο προπύργιο των -ιτς στο πρωτάθλημά μας: Μιλόσεβιτς, Ούκιτς, Ιβάνοβιτς, Ζντοβτς. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ούτε έναν, για πρώτη φορά εδώ και αιώνες. Στον Ολυμπιακό θυμίζουν τις εποχές της σερβολαγνείας μόνο ο Μιλουτίνοβ και ο αμετακίνητος Τόμιτς.

Η ΑΕΚ πλήρωσε πέρυσι την ακατανόητη επιλογή της διοίκησης να εμπιστευτεί το φιλόδοξο εγχείρημα στον σχεδόν απόμαχο Ντράγκαν Σάκοτα. Όταν διορθώθηκε το σφάλμα, ήταν πια πολύ αργά για υψηλές πτήσεις.

Το δίδυμο Ζντοβτς-Μανωλόπουλου είναι εχέγγυο προόδου, εφ’όσον βέβαια ο ευέξαπτος Σλοβένος κατορθώσει να κάνει χωριό με τους Αμερικανούς του παίκτες. Το μίνιμουμ που θα του ζητηθεί φέτος είναι η 3^η θέση μπροστά από τον Άρη, συνδυασμένη με κάποια πυροτεχνήματα στα ντέρμπι με τους δύο «αιωνίους» του Λεκανοπεδίου.

Για κάτι τέτοια, άλλωστε, διψάει και η ποδοσφαιρόπληκτη εξέδρα. Ο κόσμος της ΑΕΚ, για το μπάσκετ λέω, είναι ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα για την ομάδα. Ζεσταίνεται εύκολα, είναι αγαπησιάρης, αλλά δεν έχει υπομονή ούτε αυτογνωσία.

Εφ'όσον παίκτες, προπονητής και διοίκηση τον κρατήσουν αισιόδοξο και προσγειωμένο ως το τέλος, μόνο κέρδος θα έχει ο σύλλογος.