Εεεε... φτάνει πια με τον Διαμαντίδη!!!

Νισάφι πια! Φτάνει! Δεν βαρεθήκατε; Έχουμε από πέρυσι που μυξοκλαίμε και τον αποχαιρετάμε. Καλά είπε ο Νίκος ο Παππάς. Δεν τον χάσαμε τον άνθρωπο. Σπίτι του πάει με τη γυναίκα του και τα παιδάκια του, χωρίς βιοποριστικό άγχος, υγιέστατος και νεότατος. Και στο κάτω κάτω της γραφής τί κλαίμε; Είστε πια τόσο πεπεισμένοι, ότι ήταν ο καλύτερος;

Για μισό λεπτό ρε παιδιά. Ήταν ο παίχτης που μας έδωσε το πρώτο σύγχρονό μας πρωτάθλημα; Όχι βέβαια, πρωταθλητές μας βρήκε ο Μήτσος και απλά η δυναστεία συνεχίστηκε. Μας χάρισε το πρώτο μας Ευρωπαϊκό; Νιέτ. Είχε γίνει η δουλειά και μάλιστα τρις φιλαράκια, σε Παρίσι, Θεσσαλονίκη και Μπολόνια. Ήταν ο μοναδικός μεγάλος αυτής της εικοσιπενταετίας στον Παναθηναϊκό μας; Για μετρήστε παρακαλώ. Γκάλης, Γιαννάκης, Φάνης, Βράνκοβιτς, Ντομινίκ, Μπάιρον Σκοτ, Ράτζα, Μποντίρογκα, Ρέμπρατσα, Σπανούλης, Γιασκεβίτσιους, Σισκάουσκας, χειρότεροι ήταν αυτοί από τον 3D; Έμεινε τα περισσότερα χρόνια στην ομάδα; Ξεχάσατε τον Αλβέρτη. Δεν έκανε λάθη ο Διαμαντίδης; Ακόμα με θυμάμαι να ουρλιάζω στην Κωνσταντινούπολη, μετά από έναν ημιτελικό που μας έσφαξαν οι γκρίζοι λύκοι του Μπερτομέου, “σούταρε ρε Μήτσο” κι αυτός έψαχνε στο τελευταίο δευτερόλεπτο τον Μπατίστ, μάταια όμως...

Ύστερα κλείνω τα μάτια. Σκέφτομαι το όνομα Γκάλης και τον βλέπω με τη μαυροκίτρινη φανέλα του Θεού να εφορμά στο καλάθι της Τρέισερ Μιλάνου. Φαντάζομαι τον Γιαννάκη με τη γαλανόλευκη και το αρχηγικό 6, να κατεβάζει την μπάλα δείχνοντας το σύστημα με την παλάμη στην κορφή του κεφαλιού του. Θυμάμαι τον Φάνη στα κυανέρυθρα, να κλαίει αγκαλιά με τον Γάσπαρη στο μοναδικό κύπελλο του Πανιωνίου στο ΣΕΦ κόντρα στον ΠΑΟΚ. Μετά σκέφτομαι τον Δημήτρη Διαμαντίδη... Ένα χρυσό 13 σε πράσινο φόντο κι ένα τριφύλλι τριγυρισμένο από έξι αστέρια. Έναν δικό μας Λάρυ Μπερντ. Μια σκαστή ασίστ στον Μπατίστ, ένα κλέψιμο στο ΣΕΦ, τάπα στον Άκερ στο ΟΑΚΑ, ένα τρίποντο και τον Τζαουάι ζαλισμένο κοτόπουλο να αγκομαχά με τα ακροδάχτυλα, το εντατικό φροντιστήριο στον Σάτο μες στο Γιαντ Ελιάου παραμονή αγώνα, τη βουτιά στην αγκαλιά του Ζοτς στο Παλάου Μπλαουγκράνα... Δεν έχω κάτι περισσότερο ή κάτι πιο εύστοχο να πω, από αυτό που άκουσα από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο στο ντοκιμαντέρ για τον Διαμαντίδη. Αν ο Παναθηναϊκός μας είχε σάρκα και οστά, αν ήταν ένας άνθρωπος, θα ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Θα θέλαμε να είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης.

Σαν άνθρωπος που έχω ένα δημόσιο βήμα για να απευθύνομαι σε κόσμο και μου αρέσει να κάνω συνεντεύξεις, σας διαβεβαιώ ότι δε θα ζητούσα ποτέ συνέντευξη από τον Μήτσο. Ποτέ. Θα ήθελα μόνο να είναι φίλος μου. Να συζητάμε περί διαφόρων πλην μπάσκετ. Να του ψήνω και να έρχεται στο τραπέζι μου με την οικογένειά του να τρώει. Να μπαινοβγαίνει στο σπίτι μου και να συναναστρέφεται τα παιδιά μου. Έτσι αισθάνομαι για αυτόν τον άνθρωπο και όποιος είναι πατέρας, ελπίζω να αντιλαμβάνεται τη βαρύτητα αυτών που γράφω. Το καλύτερος που γράφω παραπάνω, θα το χρησιμοποιούμε εμείς οι Παναθηναϊκοί σαν το συγκριτικό βαθμό ενός επιθέτου, του οποίου ο υπερθετικός βαθμός είναι για μας το όνομα “Δημήτρης Διαμαντίδης”.

Υ.Γ. Αντιλαμβάνεστε πόσο μεγάλη τιμή είναι, να κορνιζάρει ο Μιζράχι τη φανέλα της Μακάμπι,όπου δεν έπαιξες ποτέ, με το όνομα και τον αριθμό σου για να σε τιμήσει;

Υ.Γ.2 Η φετινή ομάδα αξίζει προσοχής, υπομονής και στήριξης. Δε θα πάρουμε την Ευρωλίγκα, επειδή κερδίσαμε δυο φιλικά. Νομίζω όμως, ότι τον Μάη θα είμαστε καλά!

Υ.Γ.3 Το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016 στη γιορτή Diamonds are forever στο παρκέ του “ΟΑΚΑ-Νίκος Γκάλης” πάτησε το πόδι του ένας σταρ μεγαλύτερος από τον Διαμαντίδη. Δεν χρειάζεται να σας πω ποιος. Όσοι είστε Παναθηναϊκοί νιώθετε. Θα επανέλθω με ένα κείμενο αφιερωμένο σε εκείνον, στον οποίο οφείλονται όλα τα παραπάνω.