Τόνι πες αλεύρι!

Βασίλης Σκουντής Βασίλης Σκουντής
Τόνι πες αλεύρι!

bet365

Ο «Ροζ Πάνθηρας» κλείνει σήμερα τα 48 χρόνια του και ο Βασίλης Σκουντής γράφει για τον ποιητή του μπάσκετ και την απόταξη που... έφαγε από τον Διαμαντίδη!

Του Διαμαντίδη του άρεσε πολύ ο Κούκοτς, αλλά μέχρι εκεί και μη παρέκει: δεν του άρεσε ο... Τόνι, για την ακρίβεια δεν του άρεσε από ένα σημείο και πέρα να τον φωνάζουν τοιουτοτρόπως!

«Τόνι» τον έβγαλε και τον αποκαλούσε ένας φίλος του από την Καστοριά, την εποχή που άρχισαν να στροβιλίζονται στους ρυθμούς της πορτοκαλί μπάλας με τα σπυράκια: ήταν κι αυτός αριστερόχειρας, φορούσε τότε το Νο 7, έκανε τις ίδιες... φιδίσιες κινήσεις, χρησιμοποιούσε πολύ το μυαλό του, ε, διάβολε κατόπιν όλων αυτών, δεν χρειαζόταν ο νονός να σκεφτεί πολύ για να τον κολλήσει το παρατσούκλι!

Κοινώς χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει!

Προϊόντος του χρόνου, ο Διαμαντίδης έκανε ό,τι κάνει και ο νονός, λίγη ώρα πριν από την βάφτιση, όταν τον... ανακρίνει ο παπάς: τον ρώτησε λοιπόν η συνείδηση του εάν αποτάσσεται τον Σατανά και ο Διαμαντίδης απάντησε εμφανώς ανακουφισμένος...

Απεταξάμην!

Τον Ιούλιο του 2015, σε μια εξομολογητική συνέντευξη η οποία προβλήθηκε στον OTE TV τον ρώτησα για εκείνο το παρατσούκλι και ο Δημήτρης έκανε πως δεν το θυμόταν. «Ωωωχ, αυτή είναι μια παλιά ιστορία» μου απάντησε με βαριεστιμάρα που έφτανε στα όρια της ενόχλησης για το σκάλισμα του παρελθόντος και με την ευκαιρία κατονόμασε τα ινδάλματα της μπασκετικής νιότης του...

Τον Χριστοδούλου, τον Φασούλα και τον Μπάρλοου, με το σκεπτικό ότι «δεν έβαζαν πολλούς πόντους, αλλά έκαναν όλες τις δουλειές στο γήπεδο και ήταν οι αφανείς ήρωες στις ομάδες τους»..

Κοινώς δείξε μου τα πρότυπα σου, να σου πω τι σόι παίκτης θα γίνεις!

Η πλάκα είναι ότι έστω και άθελα του ο Κούκοτς «εκδικήθηκε» με θεαματικό τρόπο τον Διαμαντίδη για την επιλεκτική λήθη και την απόταξη του παλιού Σατανά. Πώς; Μα το εν χορδαίς και οργάνω αντίο του συμπίπτει με τα γενέθλια του Τόνι, που σήμερα κλείνει τα 48 χρόνια του!

Εγώ για να πω την αμαρτία μου ήμουν και παραμένω Κουκοτσικός, αλλά πολύ περισσότερο Πετροβιτσικός. Δεν τον απαρνήθηκα όπως ο Διαμαντίδης, αλλά –για να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά- η δική μου συμπάθεια απέναντι του ωχριά μπροστά στη λατρεία που ανέκαθεν του τρέφει ο Χρήστος Ταπούτος!

Ταίριαζε κιόλας περισσότερο μαζί του απ’ ό,τι ο Διαμαντίδης, λόγω του ύψους και ο επίσης αριστερόχειρ και φέρων το Νο 7, αρχηγός της Εθνικής Νέων, που στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2002 στο Βίλνιους τον ανήγαγε εξ απαλών ονύχων στο απόλυτο φετίχ του και μάλιστα τον είχε φάτσα κάρτα και στην οθόνη του κινητού τηλεφώνου του!

Γούστα είναι αυτά και, όπως έλεγαν και οι Λατίνοι, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα: να σκεφτεί κανείς ότι ο Νίκος Ζήσης, ο οποίος εάν μη τι άλλο αποτελεί την επιτομή της σοβαρότητας, της ωριμότητας και του «σκεπτόμενου μπάσκετ» είχε στην οθόνη του λαπ τοπ του τον πιο παράφρονα και επικηρυγμένο παίκτη του ΝΒΑ!

Τον Αλεν Αϊβερσον!

Μιας και το ΄φερε η κουβέντα στους θαυμαστές του Κούκοτς, δεν νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερος και πιο σεσημασμένος από τον Ντούσαν Ιβκοβιτς, για τον οποίο ο Τόνι ήταν και παραμένει το απόλυτο μέτρο σύγκρισης..

Σε μια μεγάλη συνέντευξη μας στον «Ελεύθερο Τύπο», τον Οκτώβριο του 1997, με την ευκαιρία της συμμετοχής του Ολυμπιακού στο Mc Donald’s Open Tournament στο Παρίσι, τον είχα ρωτήσει ποια είναι η απόλυτη μπασκετική φαντασίωση του και ο Ντούντα, ο οποίος ανέκαθεν ήταν ρέκτης στη σκέψη και στην πράξη, μου απάντησε φόρα παρτίδα...

«Θα ήθελα κάποια στιγμή να δημιουργήσω και να κοουτσάρω μια πεντάδα με πέντε... Κουκόνια»!

«Κουκόνι» (λέξη δικής του δημιουργίας με έντονη ελληνική επιρροή) ο Ιβκοβιτς αποκαλεί χαϊδευτικά τον Κούκοτς στον οποίο υποκλίνεται ακόμη και τώρα, που έχουν περάσει τόσα χρόνια από τη συνεργασία τους, ενώ μεσολάβησαν ο εμφύλιος πόλεμος και ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας...

Τον Ιούνιο του 2012 σε μια άλλη συνέντευξη μας στο «Goal News» (στον απόηχο του θριάμβου του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα και της ανάκτησης των ελληνικών σκήπτρων μετά από 15 άγονα χρόνια) είχα ζητήσει την άποψη του για τον Κώστα Παπανικολάου και ο Ντούντα τον χαβά του...

«Καλό, μπρε αγάπη μου είναι αυτό το παιδί και προοδεύει, αλλά δεν φτάνει δα και τον Κούκοτς»!

Πέρασαν λοιπόν 48 χρόνια από τότε που γεννήθηκε στο Σπλιτ...

Πέρασαν 29 χρόνια από την περιβόητη οργιώδη «Κουκοτσιάδα» κόντρα στους Αμερικανούς στο Μουντομπάσκετ Εφήβων του Μπόρμιο...

Πέρασαν επίσης 29 χρόνια από τότε που τον κουβάλησε ο συχωρεμένος ο Τσόσιτς στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας και μάλιστα θυμάμαι τον Κρέζο να τρέχει με τις παντόφλες στη διάρκεια των πρωινών προπονήσεων και να του ρίχνει σφαλιάρες, επειδή δεν εκτελούσε σωστά μια άσκηση!

Πέρασαν 24 χρόνια από τότε που τον βρήκε μπόσικο και μάλιστα με λαμέ εμφάνιση ο Αγγελος Κορωνιός και τον έκανε... γιο γιο (στον αγώνα Περιστέρι-Μπενετόν Τρεβίζο) και μου δίνοντας μου το δικαίωμα να τον αποκαλέσω «Κούκοτς των φτωχών»!

Πέρασαν 23 χρόνια από την Μεγάλη Τρίτη στην οποία υπήρξε ο ηθικός αυτουργός (αφήνοντας τον ρόλο των φυσικών στον Ιακοπίνι και στον Ραγκάτσι) της νίκης της Μπενετόν επί του ΠΑΟΚ στον ημιτελικό του Φάιναλ Φορ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας...

Πέρασαν επίσης 23 χρόνια από τότε που ο τζένεραλ μάνατζερ των Μπουλς Τζέρι Κράουζε είδε επιτέλους το τετραετές σαφάρι του (το οποίο μάλιστα άρχισε με επιφυλάξεις μετά τις πρώτες συστάσεις του Λέον Ντάγκλας) να φτάνει στον προορισμό του και το όνειρο του να σάρκα και οστά με τον Κούκοτς να φορά τη φανέλα των Μπουλς και να γίνεται βασικός συντελεστής στο δεύτερο «three-peat»…

Πέρασαν επίσης εννέα χρόνια από την ημέρα (9 Ιανουαρίου 2007), που ανακοίνωσε την αποστρατεία του, δηλώνοντας μάλιστα ότι «αυτή τη στιγμή δεν έχω όρεξη ούτε καν να δω έναν αγώνα μπάσκετ»...

Στα περιθώρια αυτών των οροσήμων της καριέρας του, υπάρχει η ποίηση! Εγώ ως παλιός «Κουκοτσικός» δεν ξέρω σε ποιο νούμερο θα τον κατέτασσα στη λίστα των κορυφαίων παικτών όλων των εποχών, αλλά το παιχνίδι του ξέφευγε από το μπάσκετ και ήταν μια μορφή τέχνης και δη ποίησης!

Ναι, κι αυτό -για να είμαι ειλικρινής- δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά του το είχε επιδαψιλεύσει ως εγκώμιο σε μια συνέντευξη μας ο μέντορας του (στη Γιουγκοπλάστικα Σπλιτ) Μπόζινταρ Μάλκοβιτς...

«Αυτά που κάνει ο Κούκοτς στο γήπεδο, αυτά που φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού, αλλά και όσα δεν τα πιάνει το μάτι είναι αληθινή ποίηση. Ο Τόνι δεν είναι μπασκετμπολίστας, αλλά αρτίστας»!

Ο Τόνι υπήρξε μέγας παίκτης, αλλά υπήρξε ακόμη μεγαλύτερος συμπαίκτης, εξ ου και τα παρατσούκλια «Waiter» (σερβιτόρος) και «Ροζ Πάνθηρας». Σε πείσμα της φαινομενικής χαλαρότητας, ου μην και μιας λανθάνουσας ραθυμίας, με αυτό το παιδικό και αγαθιάρικο ύφος, ένας «δολοφόνος με αγγελικό πρόσωπο», μπορούσε να εξαϋλώνεται, να περνάει χωρίς να γίνεται αντιληπτός μέσα στην αντίπαλη άμυνα, να εμφανίζεται σαν... ξωτικό και να στέλνει την μπάλα λες και ήταν τηλεκατευθυνόμενη!

Υπάρχει μια τέτοια φάση που την είδα να εξελίσσεται μπροστά μου και έμεινα ενεός λίγα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του τελικού του Μουντομπάσκετ του 1990 στο Μπουένος Αϊρες (Γιουγκοσλαβία-Σοβιετική Ένωση 92-75): ο Ζόραν Σάβιτς του έδωσε την μπάλα την μπάλα στο τρίποντο, αυτός εφόρμησε προς τα μέσα, απογειώθηκε στο τρίτο βήμα, κάρφωσε την μπάλα και έκανε... χαλκομανία τον φουκαρά τον Βίκτορ Μπερεσνόι, που είχε την ατυχή έμπνευση να δοκιμάσει να τον αναχαιτίσει!

Ο Κούκοτς ήταν πολυτάλαντος, πληθωρικός, χαρισματικός. Ο ίδιος αυτοσαρκαζόμενος αποκαλούσε τον εαυτό του «ποδοσφαιρικό λίμπερο, σαν τον Φράνκο Μπαρέζι». Παρεμπιπτόντως προτού αφοσιωθεί στο μπάσκετ έπαιζε αριστερός εξτρέμ στην εφηβική ομάδα της Χάιντουκ Σπλιτ και επίσης ήταν πρωταθλητής του πινγκ πονγκ, ενώ μετά το μπάσκετ το έριξε στο τένις!

Ίσως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του (εκτός από την ικανότητα του να χειρίζεται με τόση μαεστρία την μπάλα, αν και είχε ύψος 2.10) ήταν η τέλεια αντίληψη του χώρου που του επέτρεπε να διαβάζει τέλεια τις φάσεις στην άμυνα και στην επίθεση.
Στην πραγματικότητα το «Κουκόνι» ήταν πέντε παίκτες σε συσκευασία ενός: μια αληθινή Λερναία Ύδρα, που συνδύαζε ιδανικά τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης με το ένστικτο και ήταν ανυπέρβλητος στο παιχνίδι χωρίς την μπάλα.

Για το παιχνίδι με την μπάλα, δεν το συζητώ: τη μάγευε και την έκανε δούλα του με τον πιο κυριαρχικό τρόπο!

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Σκουντής
Βασίλης Σκουντής

H φήμη ότι βγήκε από την κοιλιά της μάνας του κρατώντας ένα στυλό κι ένα χαρτί ελέγχεται ως εντελώς αναληθής. Αντιθέτως είναι περίπου… αληθής η φήμη ότι στην πρώτη έκθεση του στο δημοτικό έβαλε τίτλο, υπότιτλο, φωτογραφία, λεζάντα και έδωσε χαρακτηρισμό γραμματοσειράς!
Τα νομικά βιβλία του Σάκουλα ενέμειναν απλώς στο ράφι, αλλά στις… σακούλες. Ο προορισμός υπήρξε μοιραίος και αναπόδραστος. Μετά από 32 χρόνια και με τα μαλλιά του να έχουν από ετών προτιμήσει την ταπείνωση από το θάνατο, ο Βασίλης Σκουντής ταλαιπωρεί τους γύρω του και τον εαυτό του, επιμένοντας να γράφει, άλλωστε είναι το μόνο που έμαθε να κάνει (πιστεύει καλά, αλλά κι αυτό παίζεται!) στη ζωή του. Αν και ενίοτε παρασπονδεί, εν τούτοις στις φλέβες του τρέχει πάντοτε πορτοκαλί αίμα, θεωρεί τον εαυτό του απόγονο του Homo Βasketikus και (περπατώντας στην πέμπτη δεκαετία της ενασχόλησης του με τη δημοσιογραφία) γουστάρει που ακόμη δεν βαρέθηκε να κάνει το χόμπι του!

ΥΓ: Αν μετά από τόσα χρόνια δεν τον βαρεθήκατε, εκτός από το gazzetta.gr μπορείτε να τον υποφέρετε ακόμη καθημερινά στο Goal News και στον Sentra FM 103.3