Οι δύο ομάδες να γίνουν μία

Στην πρώτη εμφάνισή του μέσα στο γήπεδό του και απέναντι σε μια ομάδα Ευρωλίγκας, όπως η Μακάμπι, ο Παναθηναϊκός πήρε πολύ καλό βαθμό.

Κατ’ αρχάς, επιβεβαίωσε ότι έκανε καλή δουλειά στις καλοκαιρινές μεταγραφές. Όλοι οι παίκτες που αποκτήθηκαν έδειξαν ότι έχουν να συνεισφέρουν κάτι διαφορετικό και όλοι μαζί να φτιάξουν μια ομάδα που έχει όλες τις προϋποθέσεις να παίξει πιο μοντέρνο, ελκυστικό και αποτελεσματικό μπάσκετ από αυτό που έπαιζε τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια.

Έχει καλύψει βασικά κεφάλαια στα οποία υστερούσε (ειδικά) την προηγούμενη χρονιά, αλλά θα συνεχίσει να ζει με την επιφύλαξη κατά πόσο θα αποδειχθεί επαρκής η κάλυψή του στην θέση του πλει μέικερ, πίσω από το Νικ Καλάθη. Είναι προφανές ότι –όσο ο Μποχωρίδης δεν μπαίνει στο κάδρο- ο Μάικ Τζέιμς θα είναι η επόμενη βασική επιλογή. Στις πλάτες του πέφτει λοιπόν ένα μεγάλο βάρος που μόνο ο ίδιος μπορεί να αποδείξει ότι μπορεί να σηκώσει. Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο , αλλά ο τρίτος πλέι μέικερ είναι ο …Γιάννης Μπουρούσης.

Τηρουμένων των αναλογιών λοιπόν και με δεδομένο ότι η διαδικασία αναζήτησης του νέου κέντρου βάρους των «πρασίνων» βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, φαίνεται από μακριά ότι ο ρόλος των δυο πρώην παικτών της Λαμποράλ θα είναι κομβικός στην προσπάθεια της ομάδας να αποκτήσει την ισορροπία και την διάρκεια που είναι φυσιολογικό να της λείπει αυτή τη στιγμή.

Πάντως, αν κάτι φάνηκε περισσότερο απ’ όλα κόντρα στην Μακάμπι, πέρα από τα προφανή (ο Νίκολς μοίρασε υποσχέσεις, ο Ρίβερς έδειξε βαρύς και ο Φελντέιν ανασφαλής) είναι ότι προς το παρόν, ο Παναθηναϊκός είναι σα να διαθέτει δυο διαφορετικές ομάδες, με διαφορετικές προδιαγραφές. Και σε άμυνα και σε επίθεση. Ο διαχωρισμός τους προσδιορίζεται με βάση την επιλογή και τον συνδυασμό των ψηλών. Το ζητούμενο για τον Αργύρη Πεδουλάκη, είναι να βρει στην διαδρομή, τις σωστές δόσεις που χρειάζονται για να τις κάνει …μία. Αυτό είναι το δικό του μεγάλο στοίχημα.

Η πρώτη είναι αυτή που εμφανίστηκε στο ξεκίνημα που παιχνιδιού , με το δίδυμο Σίνγκλετον- Γκιστ. Είναι εκείνη που προσφέρει σαφώς πιο αξιόπιστη αμυντική αντιμετώπιση του pick and roll, deflection που καλύπτουν τις κάθετες πάσες και συνεπώς προσφέρουν τη δυνατότητα ασφυκτικής πίεσης που μετατρέπεται σε γρήγορο επιθετικό παιχνίδι στο ανοικτό γήπεδο, από την στιγμή που Καλάθης και Τζέιμς (είτε παίζουν χωριστά, είτε μαζί) έχουν φτερά στα πόδια. Το μειονέκτημά της είναι ότι κανένας από τους δυο δεν χαίρεται να σπρωχτεί κάτω από την αντίπαλη ρακέτα για να κερδίσει χώρο και να πλησιάζει το καλάθι, μεγαλώνοντας το χώρο.

Αυτό ακριβώς είναι το πλεονέκτημα της …άλλης , αυτής με τον Γιάννη Μπουρούση στο παρκέ, η οποία προσφέρει συνεχή απειλή και δημιουργία από το low post, πιο ξεκάθαρες επιλογές στο «πέντε εναντίον πέντε», αλλά όχι τόσο μεγάλη ικανότητα πίεσης και ταχύτητας. Είναι η πεντάδα που θέλει τα χέρια της περιφέρειας (και του δεύτερου ψηλού συμπεριλαμβανομένου) να είναι οπλισμένα και έτοιμα να τιμωρήσουν οποιονδήποτε διανοηθεί να αντιμετωπίσει τον Γιάννη με double team.

Το ξεκίνημα θα μοιάζει ρουτίνα. Στα μεγάλα ματς θα ξεκινάνε Γκιστ-Σίνγκλετον για να πιάνουν τον αντίπαλο από το λαιμό. Θα έρχεται μετά ο ντελικάτος Μπουρούσης για να χτυπήσει με τον τρόπο του και να αυξήσει το ρεπερτόριο. Το φινάλε θα μοιάζει με γρίφο. Γιατί ως γνωστόν, σημασία πια δεν έχει ποιοι ξεκινάνε το ματς, αλλά ποιοι το τελειώνουν. Και συνήθως εκεί φαίνεται ποιές είναι οι βασικές επιλογές του προπονητή.

ΥΓ: Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να συζητηθεί ως σοβαρό ζήτημα η προσαρμογή του Μπουρούση στο νέο περιβάλλον, αλλά με την υποδοχή που του έγινε στο ΟΑΚΑ και την αποδοχή που δείχνει να απολαμβάνει , καθιστά, από πολύ νωρίς, την συζήτηση περιττή. Καμιά σχέση με την μάχη που χρειάστηκε να δώσει ο Δημήτρης Παπανικολάου για να τον συνηθίσουν με το «τριφύλλι»