Η οπερέτα της αποδυνάμωσης

Επειδή στην υπόθεση της επιλογής του νέου τεχνικού της Εθνικής μπάσκετ κάθε μέρα προστίθενται και νέα επεισόδια, άλλα που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και άλλα όχι, ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα: την αποκλειστική ευθύνη για την επιλογή την έχει η Ομοσπονδία και κανείς άλλος. Αυτό σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα να σκεφτεί (όσο χρόνο θέλει), και να καταλήξει (σε όποιον προπονητή θέλει) με απόλυτη ελευθερία.

Κανείς δεν μπορεί να την αναγκάσει να προσλάβει τον διάδοχο του Κατσικάρη (αν συμφωνήσουμε ότι είναι ξεκάθαρο πως δεν σκέφτεται να συνεργαστεί μαζί του και τέταρτη σεζόν) με τους χρόνους και τις προθεσμίες που ο καθένας έχει στο δικό του το μυαλό. Επιπλέον, δεν είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τις επιταγές της κοινής γνώμης (που ομόφωνα ψηφίζει στα γκάλοπ Γιαννάκη) για τον απλούστατο λόγο ότι, πολλάκις, έχει αποδειχθεί ότι η κοινή γνώμη δεν είναι πάντα «άσφαλτη» (όπως θα έλεγε και η Άντζελα). Και χειραγωγείται και παρασύρεται. Όπως επίσης, δεν μπορούμε να την λαμβάνουμε υπ’ όψη μας όποτε μας βολεύει και να την απαξιώνουμε όταν δεν μας συμφέρει.

Άλλωστε όποιος κι αν αναλάβει, θα κριθεί από το αποτέλεσμα και όπως ξέρουμε το αποτέλεσμα θα έπρεπε να το χρεώνεται και η διοίκηση, από την στιγμή που η προσπάθεια μιας ομάδας απαιτεί συλλογικότητα από την αρχή μέχρι το τέλος της. Από το σημείο αυτό, μέχρι την οπερέτα που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό υπάρχει τεράστια απόσταση. «Με τον επόμενο κόουτς μπορεί και να έχουμε ξανασυνεργαστεί» πέταξε το υπονοούμενο ο Πρόεδρος Γιώργος Βαιλακόπουλος και ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι (troll κατά το κοινώς λεγόμενο), άνευ προηγουμένου. «Θα είναι ο καλύτερος Έλληνας» προσέθεσε ο Γενικός Γραμματέας Τάκης Τσαγκρώνης για να το κάνει ακόμη πιο πικάντικο. Και η πλάκα συνεχίζεται. Ο καθένας φαντάζεται όποιον θέλει, γιατί ακόμη και το «ποιος είναι ο καλύτερος Έλληνας προπονητής;» είναι μεγάλη και εξόχως υποκειμενική κουβέντα.

Το μοναδικό ζητούμενο, στην περίπτωσή μας, είναι να επιλεγεί αυτός που θα αποδειχθεί ότι είναι ο καλύτερος για την Εθνική, αυτή την εποχή. Καλό είναι λοιπόν να μην μπούμε στην μετάφραση των χρησμών, παίζοντας με ονόματα επαγγελματιών προπονητών, γιατί η αίσθηση που επικρατεί είναι ότι προωθήθηκαν στα ανυπόμονα media, περισσότερο για να τα παραπλανήσουν και λιγότερο για να τα ενημερώσουν. Ενίοτε και για να πιάσουν τον… σφυγμό και σίγουρα γιατί η Ομοσπονδία φαίνεται ότι στην παρούσα φάση θέλει να κερδίσει χρόνο μέχρι να υπάρξει απόφαση.

Πάντως, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ειδικά έτσι όπως έχουν έρθει στην Εθνική, το δύσκολο δεν είναι να βρει η Ομοσπονδία το προπονητή που θέλει εκείνη, αλλά να βρει προπονητή που να θέλει αυτός. Ακόμη κι αν υπάρχει κάποιος που επιθυμεί να εμπλακεί σε μια τέτοια διαδικασία, όταν φτάσει στο σημείο να σκεφτεί πως έγινε ο αποχαιρετισμός με τους προκατόχους του, θα το σκεφτεί διπλά και τριπλά.

Δυστυχώς, το πλέον σίγουρο είναι αυτό που κανείς δεν φαντάζομαι να επιθυμεί. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει όλο αυτό το πανηγύρι είναι να αποδυναμώσει την τελική επιλογή, ακόμη κι αν είναι η ιδανική. Και ο νοών νοείτω.