Ας τον βαλσαμώσουμε λοιπόν...

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ασχολήθηκα ενεργά -ως δημοσιογράφος- με τις αρχαιρεσίες της ΕΟΚ και δυσκολεύομαι. Κάποτε έτρεχα στο ΣΕΦ για να καταγράψω τις ζυμώσεις, θα πρέπει να ήταν γύρω στο 1990-92 όταν η ΝΔ προσπάθησε να αλώσει όλες τις αθλητικές Ομοσπονδίες μετά την πτώση του ΠΑΣΟΚ (με πρόσωπο αιχμή τον Κώστα Δήμου), αλλά το καθεστώς Βασιλακόπουλου παραήταν ισχυρό για να λυγίσει. Τα μετάλλια της Αθήνας και του Ζάγκρεμπ αποτελούσαν ατράνταχτο επιχείρημα για τους αναποφάσιστους.

Υπήρξαν κατά καιρούς προεκλογικές κινήσεις, αλλά όλες ή σχεδόν όλες εξανεμίζονταν πολλές εβδομάδες πριν φτάσει η ώρα της κάλπης. Η Κυριακή των εκλογών κυλούσε συνήθως χωρίς το παραμικρό σασπένς, όπως η χθεσινή, με το σβουριχτό 90 τοις εκατό.

Ένα διαδικαστικό μονόστηλο στην εφημερίδα για τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων, ένα "ευρηματικό" σχόλιο για τα ποσοστά Εμβέρ Χότζα που πάντοτε λάμβανε ο πολυχρονεμένος και ...έξω από την πόρτα, για άλλη μία τετραετία.

"Ίσως την επόμενη φορά αλλάξει κάτι", ψιθυρίζαμε μεταξύ μας στο γραφείο. "Λέμε και καμιά μαλακία, για να περάσει η ώρα...".

Ουσιαστικά, η "πράσινων" αποχρώσεων παράταξη Βασιλακόπουλου ανέλαβε την εξουσία της Ομοσπονδίας το 1977, όταν ο Ζαχαρίας Αλεξάνδρου διαδέχθηκε στην προεδρία τον Βλαδίμηρο Βάλλα.

Η ΕΟΚ είχε τότε ηλικία μόλις 11 ετών, αφού ιδρύθηκε το 1966, στεγάζοντας τότε όχι μόνο το μπάσκετ αλλά και το βόλεϊ. Έγινε αυτοτελής το 1970, αλλά ουδέποτε έπεσε στα χέρια των χουντικών. Αντιθέτως, ήταν πάντοτε δημοκρατικό προπύργιο, με σημαιοφόρο τον αείμνηστο Νότη Μαστρογιάννη.

Δεν μπορεί πλέον να βοηθήσει ούτε το Google για να θυμηθεί κανείς τα πρόσωπα της τελευταίας π.Β. διοίκησης ή τις λεπτομέρειες των εκλογών του 1977, αφού τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο, ούτε ειδησεογραφικές ιστοσελίδες. Υποθέτω ότι η είδηση πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων, αφού το μπάσκετ ήταν ανθυπολεπτομέρεια της αθλητικής ζωής της χώρας.

Ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι δέκα χρόνια πιο μετά θα πανηγυρίζαμε ευρωπαϊκό τίτλο ή ότι η πορτοκαλί μπάλα θα κέρδιζε διεθνή τρόπαια και πηχυαία πρωτοσέλιδα τέσσερις δεκαετίες αργότερα.

Η παρουσία του Βασιλακόπουλου είναι ο κοινός παρονομαστής όσων συνέβησαν αυτά τα 40 χρόνια στο στερέωμα του ελληνικού μπάσκετ. Υπενθυμίζω ότι ουδέποτε κέρδισε την καρέκλα του αριστίνδην.

Η διοίκηση της Ομοσπονδίας ανανεώνεται με δημοκρατικές αρχαιρεσίες, στις οποίες μπορεί να συμμετάσχει οποιοσδήποτε το θελήσει. Ψηφίζουν, σε αυτές, όλα τα εγγεγραμμένα ερασιτεχνικά και "ερασιτεχνικά" σωματεία της επικράτειας, αρκεί να διατηρούν τμήμα μπάσκετ.

Ακόμα και αν αληθεύουν οι ψίθυροι για σωματεία-σφραγίδες που θυμούνται την ύπαρξή τους μόνο τη μέρα των εκλογών, που ασφαλώς αληθεύουν, δεν φτάνουν για να εξηγήσουν το φαινόμενο της απόλυτης κυριαρχίας του Βασιλακόπουλου.

Είναι εντελώς αδιανόητο να μην εκδηλώνεται , μια στο τόσο, ισχυρό αντιπολιτευτικό κίνημα. Υποτίθεται, άλλωστε, ότι ο Βασιλακόπουλος είναι "σουλτάνος" και ως εκ τούτου "πρέπει πάση θυσία να εκθρονιστεί". Αυτό δεν ισχυρίζονται οι αντίπαλοί του;

Ιδού λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Ας συγκροτήσουν έναν δυναμικό σχηματισμό και ας βγουν στα χαρακώματα. Θα βρουν σίγουρα υποστηρικτές στον κόσμο του μπάσκετ (όπου όλοι γκρινιάζουν για τον πολυχρονεμένο και τελικά όλοι τον ψηφίζουν...) και ακόμα περισσότερους στον πολιτικό χώρο.

Ο Βασιλακόπουλος είναι πασόκος της παλαιάς σχολής, οπότε δεν έχει συμπάθειες καλά καλά ούτε στο ίδιο το κόμμα όπου ανδρώθηκε πολιτικά. Πόσο μάλλον στον ΣΥΡΙΖΑ ή στη Νέα Δημοκρατία...

Υπάρχει όμως μία άβολη "λεπτομέρεια", την οποία τείνουμε να ξεχνάμε. Η σημερινή διοίκηση με τα καθεστωτικά χαρακτηριστικά και την απίστευτη δύναμη, αυτή που κατηγορείται δικαίως για αρτηριοσκλήρωση και γεροντοκρατία, είναι επιτυχημένη.

Δεν αποκαθηλώνεται εύκολα ένα σχήμα που δικαιώνεται με σωρεία μεταλλίων και αταλάντευτη παρουσία στην ευρωπαϊκή κορυφογραμμή εδώ και τρεις δεκαετίες. Εάν προσπαθήσει κάποιος να αποκρυσταλλώσει την πραγματικότητα κυνικά και χωρίς αγκυλώσεις, θα ομολογήσει ότι το μπάσκετ είναι ένα τελευταίο αποκούμπι προόδου στην ημιθανή Ελλάδα.

Τηρουμένων των αναλογιών. Με κεφαλαίο όχι μόνο το "Τ" ή το "Α", αλλά και όλα τα ενδιάμεσα γράμματα.

Τηρουμένων των αναλογιών της σύγχρονης Ελλάδας, με τις αθεράπευτες παθογένειες, τα ολόαδεια ταμεία και την αλλεργία στη μεθοδικότητα. Της Ελλάδας, όπου τα πάντα χτίζονται πάνω σε κινούμενη άμμο ή καθόλου.

Δεν με νοιάζει αν ο Βασιλακόπουλος καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι στα εξαπτέρυγά του όταν η Εφήβων κερδίζει το ευρωπαϊκό, με νοιάζει που η Εφήβων κερδίζει -καθαρά και ξάστερα- το ευρωπαϊκό.

Ας τον ανατρέψουν οι πολέμιοί του αύριο κιόλας, με δημοκρατική διαδικασία εννοείται, και θα στηρίξω αυτούς. Εκτός αν είναι Γκιρτζίκηδες, οπότε θα προτιμήσω την παρακμή και τη γεροντοκρατία...

Το έχω γράψει πολλές φορές και το γράφω ξανά, για να είμαι σαφής. Το μεγαλύτερο σφάλμα του Βασιλακόπουλου δεν είναι η παραμονή του στην ενεργό δράση, αλλά η απουσία συγκροτημένου σχεδίου για τη διαδοχή.

Η τετραετής θητεία που ξεκίνησε σήμερα θα πρέπει να προετοιμάσει την επόμενη μέρα, αφού ο πρόεδρος -ζωή νά'χει ο άνθρωπος- θα είναι 81 ετών στη λήξη της. Τα τελευταία χρόνια ακούστηκαν διάφορα ονόματα για τη θέση του εκλεκτού, αλλά τα περισσότερα διαψεύστηκαν στην πράξη, συχνά από συμπτώσεις.

Από το 2013 και ύστερα, εμφανίζεται τακτικά στο πλευρό του ισχυρού ανδρός ο Παναγιώτης Φασούλας, του οποίου ο ρόλος παραμένει ασαφής. Πιθανολογείται ότι θα παραλάβει αυτός το δαχτυλίδι, αλλά προσωπικά αμφιβάλλω. Άλλωστε, ο ψηλός δεν κατέβηκε στις εκλογές, οπότε δεν είναι μέλος.

Η άτυπη αλλά ξεκάθαρη κυριαρχία του Βασιλακόπουλου στις πρόσφατες εκλογές του ΕΣΑΚΕ υπενθύμισε την παρασκηνιακή του δύναμη και έκοψε τον βήχα όσων απεργάζονταν -ισχνό- σχέδιο για να πλήξουν τη διοίκηση της Ομοσπονδίας.

"Την επόμενη φορά", λοιπόν. Επόμενη στην επόμενη, έφτασε τις 11 σερί νίκες το κονγκλάβιο του κυρ-Γιώργη. Αν δεν έχασα το μέτρημα...

Εάν γνωρίσετε από κοντά ορισμένους από αυτούς που οραματίζονται τον εαυτό τους στον προεδρικό θώκο, θα ζητήσετε να βαλσαμωθεί ο Βασιλακόπουλος σαν τον Ελ Σιντ και να μείνει πρόεδρος μέχρι το έτος 2300.

Εγώ είμαι από τους ρομαντικούς, οπότε ελπίζω ότι το κοντινό μέλλον θα βρει στο οβάλ τραπέζι του Δ.Σ. τους εμβληματικούς παλαίμαχους μπασκετμπολίστες που τίμησαν τα γαλανόλευκα.

Αν όχι τον Νίκο Γκάλη, τουλάχιστον τους πιο εξωστρεφείς που έχουν γόνιμες ιδέες και διάθεση για προσφορά: Γιαννάκη, Φασούλα, Παταβούκα, Φιλίππου, Σιγάλα, Κακιούζη, Παπαλουκά,Τσαρτσαρή, Ντικούδη, δεν γράφω και Παπαδόπουλο γιατί κάνει τζιζ.

Το παράδειγμα χωρών όπως η Σερβία, η Κροατία, η Λιθουανία και η Ισπανία έχει καταντήσει κλισέ, αλλά παραμένει καίριο. Μόνο κέρδος θα έχουν η Ομοσπονδία και οι Εθνικές ομάδες από την παρουσία εκείνων που έγραψαν την ιστορία τους.

Με ή χωρίς την ευλογία του Βασιλακόπουλου. Η εποχή των καρεκλοκένταυρων καλό θα είναι να κλειδωθεί σιγά σιγά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.