Το σημάδι του Εγκέλαδου!

Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια από εκείνο το πρωινό της Παρασκευής, που ξαφνικά η Ελλάδα αισθάνθηκε να κουνιέται σαν να βρισκόταν στην Ιαπωνία!

Έτυχε (και συνάμα πέτυχε) μια από τις μεγαλύτερες νίκες στα χρονικά του ελληνικού αθλητισμού και μία από τις πιο ηχηρές εκπλήξεις στην παγκόσμια ιστορία του μπάσκετ να συμβεί στην πιο σεισμογενή χώρα του πλανήτη, οπότε ήρθε κι έδεσε...

Ή μάλλον ήρθε και κουνήθηκε, στην κυριολεξία και μεταφορικά!

Από... Εγκελάδου άρξασθαι, λοιπόν και σήμερα που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από εκείνο τον φαντασμαγορικό θρίαμβο ο οποίος (και όχι επειδή σώνει καλά ως λαός έχουμε ενοχή στη χαρά) έμεινε ημιτελής όπως η συμφωνία του Σούμπερτ, οι σεισμικές δονήσεις μοιάζουν πολύ μακρινές...

Είναι τόσο μακρινές ώστε ελλοχεύει ο κίνδυνος να εξακολουθούμε να πάσχουμε από το ανίατο στερητικό σύνδρομο και να γιορτάσουμε με κάθε επισημότητα και την εικοστή επέτειο του πάταγου που προκάλεσε τότε η Εθνική στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα!

Αληθινός πάταγος. Σεισμός, σαν εκείνον που νιώσαμε την παραμονή του ημιτελικού, αμέσως μετά την προπόνηση της Εθνικής, όταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Δημήτρης Διαμαντίδης τέθηκαν στη διάθεση των δημοσιογράφων για δηλώσεις...

Το γεγονός δεν θα είχε καμιά σημασία και προφανώς δεν θα απασχολούσε την ιστορική μνήμη, εάν ακριβώς τη στιγμή που άρχισε να μιλάει ο Διαμαντιδης δεν νιώθαμε να τρέμει η γη από κάτω μας και να κυριευόμαστε από πανικό!

Εκείνη την ώρα κρατούσα το μικρόφωνο της ΕΡΤ και παραδόξως για την αντίδραση μου στους σεισμούς (με αποκορύφωμα το “μαμά” που φώναξα στον έκτο όροφο του ΔΟΛ στην πλατεία Καρύτση, αν και ήμουν ολόκληρος μαντράχαλος, στις 7 Σεπτεμβρίου του 1999) όχι μόνο παρέμεινα ψύχραιμος, αλλά φύλαξα κιόλας τις επαγγελματικές Θερμοπύλες!

Δεν έχασα, λοιπόν, την ψυχραιμία μου, αλλά ούτε και την ευκαιρία της ερώτησης του ενός εκατομμυρίου: «Λοιπόν, Δημήτρη, αυτή τη στιγμή κάνει σεισμό και τον νιώθουμε όλοι. Πιστεύεις ότι μπορούμε να προκαλέσουμε κανέναν σεισμό και αύριο στο γήπεδο;»

Δεν θυμάμαι τι μου απάντησε ο Διαμαντίδης, αλλά και μόνο η σύμπτωση ήταν από μόνη της αρκετή για να «φτιάξει» ένα ενδιαφέρον τηλεοπτικό θέμα, που επιβεβαιώθηκε κιόλας πανηγυρικά μετά από 24 ώρες, με τον θρίαμβο της Εθνικής επί των Αμερικανών...

Τώρα που πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια από εκείνο το (ελληνικό) θαύμα, τώρα είναι που αποτιμάται στις πραγματικές διαστάσεις της και εκτιμάται ακόμη περισσότερο: από εκείνη τη μέρα οι Αμερικανοί δεν γνώρισαν καμιά ήττα και αβγάτισαν το ρεκόρ τους στις 76 συνεχείς νίκες, ενώ όπως είπε τις προάλλες στο Ρίο ο Μάικ Σιζέφσκι, η ήττα από την Ελλάδα τους ανάγκασε να επανασχεδιάσουν την εθνική μπασκετική πολιτική τους...

Το μέγεθος του σοκ που προκάλεσε στη Μέκκα του μπάσκετ η νίκη της Ελλάδας τεκμηριώνεται και από ένα άλλο γεγονός: για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία ένας αγώνας για την τρίτη θέση (ΗΠΑ-Αργεντινή) δεν διεξήχθη την Κυριακή πριν από τον τελικό, αλλά στην κυριολεξία στην τούρλα του Σαββάτου, καθώς οι Αμερικανοί δεν ήθελαν να μείνουν ούτε μια ώρα παραπάνω στο Τόκιο!

Και, ως εκ τούτου, για πρώτη φορά στο βάθρο μιας απονομής ανέβηκαν δυο και όχι τρεις ομάδες...

Μπορούμε να παινευόμαστε για διάφορες πτυχές αυτού του έπους, αλλά το μεγαλύτερο παράσημο το οποίο πρέπει να απονεμηθεί στην Εθνική είναι ότι νίκησε τους Αμερικανούς σε έναν αγώνα που παίχθηκε με το δικό τους στιλ, με το δικό τους τέμπο, στα δικά τους κυβικά, στις δικές τους ταχύτητες, με το δικό τους σκορ και όχι σε ρυθμό τσούκου τσούκου μπολ!

Δεν ξέρω εάν το μπάσκετ που έπαιξε η Εθνική στον ημιτελικό με τους Αμερικανούς ήταν ακριβώς αυτό που ορίζουμε ως σκεπτόμενο (με την καλή έννοια, Αργύρη, μην παρεξηγηθείς) σίγουρα πάντως η φαιά ουσία που καταναλώθηκε εκείνη την ημέρα ξεπέρασε κάθε φραγμό!

* ΥΓ: Περισσότερες αναμνήσεις και εικόνες από τον αξέχαστο ημιτελικό και γενικότερα από το Μουντομπάσκετ του 2006υπάρχουν σε αυτό το κείμενο που δημοσιεύθηκε το 2014.