Say hello to... Melo!

Εκείνο το φθινόπωρο στην «χώρα του ανατέλλοντος ηλίου», ήταν πραγματικά ξεχωριστό γιατί έμελλε να «μπει» και με τον πλέον μοναδικό τρόπο. Έχοντας ακολουθήσει την Εθνική ομάδα από το ξεκίνημα του ταξιδιού έως το διεθνές αεροδρόμιο «Ναρίτα» του Τόκιο κι από 'κει με υπερταχεία στην επαρχιακή πόλη Χαμαμάτσου και πάλι πίσω στο βόρειο προάστιο της ιαπωνικής πρωτεύουσας (Σαϊτάμα), όλοι οι απεσταλμένοι δημοσιογράφοι νιώθαμε κάτι παραπάνω από «χορτασμένοι» με το 7/7 της «επίσημης αγαπημένης» και την πρόκριση στις 4 καλύτερες ομάδες του κόσμου.

Ο αντίπαλος στον πρώτο ημιτελικό της διοργάνωσης, άλλωστε, δεν άφηνε πολλά περιθώρια αισιοδοξίας! Οι Αμερικανοί ήταν κι αυτοί αήττητοι, κερδίζοντας με κατά μέσο όρο 25 πόντους διαφορά (105,5π. - 80,8π.) όλα τα ματς και με τον Καρμέλο Άντονι (μ.ο. 19,9π. με 44,% στα τριπ.) να κλέβει την παράσταση από τον ΛεΜπρόν και τον D-Wade, όλα έδειχναν ότι εύκολα ή δύσκολα θα φτάσουν στον τελικό.

Ίσως και γι' αυτό, λοιπόν, μην τρέφοντας αυταπάτες για κάτι που πριν το τζάμπολ, έμοιαζε ουτοπικό, όλοι πήγαμε στην «Super Saitama Arena» πολύ χαλαροί, με μηδέν άγχος κι έχοντας περάσει ένα εκπληκτικό πρωινό, σε κεντρικό πάρκο της πόλης. Επισκεφτήκαμε την λαϊκή αγορά, προσευχηθήκαμε σε παραδοσιακό ναό του Σιντοϊσμού, πλυθήκαμε με καθαγιασμένο νερό και τουλάχιστον ένα δίωρο πριν την προγραμματισμένη ώρα έναρξης του αγώνα (16.30 Ιαπωνίας), είμαστε στο περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου, για να ζήσουμε από νωρίς την ατμόσφαιρα ενός ματς, που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως η μεγαλύτερη νίκη της Εθνικής ομάδας!

Οι κερκίδες ήταν κατάμεστες από νωρίς, τα χρώματα της αστερόεσσας μονοπωλούσαν το σκηνικό και μόλις οι παίκτες του Μάϊκ Σιζέφσκι βγήκαν για ζέσταμα, έγινε πανδαιμόνιο. Οι Ιάπωνες χειροκροτούσαν και κουνούσαν αμερικανικές σημαίες, ενώ στη μεγαλύτερη διάρκεια του πρώτου μέρους, που οι Γιάνκηδες προηγούνταν στο σκορ, ένας εριστικός Αμερικανός χοντρομπαλάς που καθόταν ακριβώς πάνω από την κερκίδα του Τύπου, μας τα είχε κυριολεκτικά κάνει... τσουρέκια, με την στεντόρεια φωνή του μετά από κάθε καλάθι του Καρμέλο Άντονι: «Say hello to Melo, baby!»...

Οι Έλληνες δημοσιογράφοι ήταν διασκορπισμένοι, αλλά η κενή θέση που υπήρχε δίπλα μου, καλύφθηκε λίγα λεπτά πριν αρχίσει ο αγώνας. Ο συγχωρεμένος Φίλιππας Συρίγος, που τότε εκτελούσε χρέη υπευθύνου Τύπου της ελληνικής ομάδας, δεν ήθελε να κάτσει σε ένα μικρό σκαμπό που υπήρχε πίσω από την τελική γραμμή, δίπλα στους φωτογράφους κι ανεβαίνοντας στην press area, καπάρωσε το κάθισμα! Το τι έγινε και ειπώθηκε στην διάρκεια του ματς, δεν έχει προηγούμενο και βασικά δεν είναι εύκολο να «μεταφερθεί».

Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες πέρασαν μπροστά με +12 στο 13'33 (21-33), από τα νεύρα του, έδωσε μία κλωτσιά στην μπροστινή καρέκλα για να δεχθεί παρατήρηση από την ασφάλεια, ενώ όταν οι Έλληνες διεθνείς έκαναν την ολική επαναφορά και πέρασαν μπροστά στο σκορ στην ανάπαυλα (45-41), σηκώθηκε όρθιος κι απευθυνόμενος στον τυπά, που μας είχε πάρει τ' αυτιά με τον «Melo», το διέπραξε: «Που είναι βρε μαλάκα τώρα ο Καρμέλο;»

Το συναίσθημα που, σ' όλο το δεύτερο ημίχρονο, κατέκλυζε τους, εντός γηπέδου, Έλληνες, είναι λίγο δύσκολο να εξηγηθεί, πόσω μάλλον να περιγραφεί. Από τη μία το μούδιασμα της συντριπτικής πλειοψηφίας των φιλάθλων, που καθώς ο χρόνος περνούσε και το ελληνικό προβάδισμα εδραιωνόταν, γινόταν ολοένα και πιο έντονο και από την άλλη, τα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, στα οποία λίγο-πολύ όλοι «ακροβατούσαμε», δεν μας επέτρεπαν να βγάλουμε την πρωτόγνωρη έκρηξη ευτυχίας που αποτυπωνόταν στο πρόσωπό μας. Το άστοχο τρίποντο του Καρμέλο στα 27” με το σκορ στο +4 (97-93), προκάλεσε επιφώνημα ανακούφισης, οι 2/2 βολές του Φώτση στα 24” (για το 99-93) μας πέταξαν από τις καρέκλες μας (ο Συρίγος πανηγύριζε όρθιος πάνω στο τραπέζι) και κάπου εκεί, στο τάϊμ-άουτ που ακολούθησε άρχισαν να χτυπάνε τα τηλέφωνα.

«Διακόπτουμε τη ροή του προγράμματος και σε βγάζουμε στον αέρα για έκτακτο δελτίο! Στην Αθήνα είναι μεσημέρι και γίνεται χαμός! Ο κόσμος φεύγει από τα γραφεία και βγαίνει στους δρόμους!», μου είπε από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο διευθυντής σύνταξης του MEGA, Βίκτωρ Βλαχογιάννης... Είχα ήδη αρχίσει να κατεβαίνω τα δύο-δύο τα σκαλιά για να φτάσω στην μικτή ζώνη, που άρχιζε ακριβώς δίπλα από τον πάγκο των Αμερικανών κι εκτεινόταν σ' όλο το μήκος του διαδρόμου που συνέδεε τον αγωνιστικό χώρο με τα αποδυτήρια. Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει, όμως, σαστισμένος από την αλλαγή στάσης των Ιαπώνων, που όρθιοι χειροκροτούν την Εθνική Ελλάδας, βλέπω ότι στον χώρο για τις συνεντεύξεις, γίνεται το αδιαχώρητο!

Όλοι σχεδόν οι ξένοι δημοσιογράφοι μας είχαν πιάσει στον ύπνο και είχαν καταλάβει τις καλύτερες θέσεις, οπότε μοιραία, αρχίζω να μεταδίδω ό,τι βλέπω, φωνάζοντας! Με το ένα χέρι κρατούσα το ακουστικό και με το άλλο έσπρωχνα όποιον έβρισκα μπροστά μου, για να περάσω μπροστά από τους υπόλοιπους και να βγάλω κάποιον από τους πρωταγωνιστές στον τηλεοπτικό «αέρα»! Το τι μπινελίκι, σφαλιάρα και σπρωξιά έπεσε, δεν πάει ο νους σας! Ευτυχώς, που οι Έλληνες παίκτες έβλεπαν που γίνεται η φασαρία, ποιοι φωνάζουν πιο πολύ και προσπερνούσαν τους ξένους με την δικαιολογία: «Tonight Greeks deserve to be first!» (σ.σ.: Απόψε οι Έλληνες δικαιούνται την πρωτιά!)...

Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την έκφραση του Καρμέλο, που αδυνατούσε να πιστέψει τι είχε συμβεί κι έμεινε αρκετή ώρα στον αγωνιστικό χώρο, κοιτώντας αποσβολωμένος τους διεθνείς μας να χορεύουν αγκαλιασμένοι στον κέντρο του γηπέδου. Ούτε φυσικά τη θλίψη στα μάτια του Ντουέϊν Γουέϊντ, που αρκετή ώρα μετά το τέλος του αγώνα, επέστρεψε στη μικτή ζώνη για δηλώσεις. Το κορυφαίο, όμως, συνέβη έξω από τα αποδυτήρια όταν ο Ντουάϊτ Χάουαρντ συνάντησε τον Σχορτσανίτη. «Εσύ ανήκεις στο ΝΒΑ! Γιατί παίζεις στην Ευρώπη; Είμαι σίγουρος θα τα ξαναπούμε σύντομα εμείς οι δύο!», του είπε ο Αμερικανός σέντερ, που ήταν ένας από τους λίγους παίκτες εκείνης της ομάδας, που φαινόταν αρκετά χαλαρός παρά την ήττα-σοκ!

Η συνέχεια του ρεπορτάζ, μεταφέρθηκε στο ξενοδοχείο (Brillante Musashino) που είχε καταλύσει η ελληνική αποστολή και το οποίο βρισκόταν περίπου δέκα λεπτά με τα πόδια, από το γήπεδο. Εκεί βρέθηκε από νωρίς αντιπροσωπεία των «πελαργών» αλλά και αρκετοί Κινέζοι δημοσιογράφοι που ήθελαν μία συνέντευξη με τον πιο δημοφιλή παίκτη στην Κίνα, μετά τον Γιάο-Μινγκ. Ο Σπανούλης (22π.) βλέπετε, δεν είχε απλά «σκοτώσει» τους Αμερικανούς, αλλά είχε υπογράψει στους Χιούστον Ρόκετς και θα ήταν συμπαίκτης του Κινέζου γίγαντα.

Στον 11ο όροφο που έμεναν οι παίκτες μας, είχε στηθεί ένα ατελείωτο party! Αφού έφαγαν, όλη η παρέα συγκεντρώθηκε σε ένα δωμάτιο και παρακολούθησε το τέλος του δεύτερου ημιτελικού Ισπανίας-Αργεντινής. Ο σοβαρός τραυματισμός του Πάου Γκασόλ και η συσσωρευμένη ευφορία που επικρατούσε, δημιούργησε κλίμα, για ένα... άχαστο χρυσό μετάλλιο στον τελικό και για την πρώτη θέση στον κόσμο. Η προσγείωση από τους Ισπανούς (47-70) μπορεί να ήταν απότομη, αλλά κακά τα ψέμματα, αυτό το αργυρό μετάλλιο, είχε λάμψη από χρυσό! Πότε άλλωστε, ξανάχασε η Αμερική και πότε θα ξαναχάσει;

(Υ.Γ.): Έκτοτε μετράει 76 σερί νίκες (53 σε επίσημα και 23 σε φιλικά παιχνίδια).