Σκασμός, μιλάει ο “Δράκος”!

Λοιπόν, επειδή ζούμε στην Ελλάδα και ως λαός είμαστε μανούλα στο να κάνουμε την τρίχα τριχιά, το τονίζω από την αρχή και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε: ανεξαρτήτως του τι πιστεύω, του τι θέλω να γίνει και του τι πιστεύω ότι θα έπρεπε να έχει ήδη γίνει, το κείμενο το οποίο ακολουθεί είναι αυτό ακριβώς που είναι!

Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο!

Χθες λοιπόν, ο Παναγιώτης Γιαννάκης βγήκε στον ραδιοφωνικό σταθμό “Real FM” και είπε ό,τι είπε για το έπος της Σαϊτάμα, για τη φάση που διανύει τα τελευταία χρόνια η Εθνική, για το μαζικό κύμα των πρόωρων αποχωρήσεων των παικτών και- last, but not least- για το ενδεχόμενο της επιστροφής του.

Έχει ξαναμιλήσει ο “Δράκος” σχετικά με τη “δική του” υπόθεση και με το εάν θα ήθελε να ξανακαθίσει (για τρίτη φορά, μετά τις περιόδους 1997-1999 και 2004-2008) στον πάγκο της “επίσημης αγαπημένης”: μολονότι το παρατσούκλι που προσέδωσε στην Εθνική ο συχωρεμένος ο διευθυντής της ΕΟΚ Θεόδωρος Μπαλφούσιας (τις παραμονές του Προολυμπιακού Τουρνουά του 1988 στο Ρότερνταμ) φθίνει διαρκώς, τείνει να ακούγεται σαν ανέκδοτο και να παραπέμπει στο “μια φορά κι έναν καιρό” (χώρια που εγώ θα υπέκυπτα στον πειρασμό να το μεταβιβάσω στην Εθνική του γουότερ πόλο), για τον Γιαννάκη αυτή η ομάδα ήταν, είναι και θα παραμένει στην καρδιά του ως τέτοια.

Η επίσημη αγαπημένη. Ο σφοδρός έρωτας του. Η σύντροφος της ζωής του, που τη μοιράζεται με την Ευγενία! Η πρώτη γκόμενα του. Η παντοτινή καψούρα του!

Το πόσο καψούρης είναι με αυτή την ομάδα δεν αποδεικνύεται από τις επιτυχίες της στις οποίες έπαιξε καθοριστικό ρόλο, τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής. Ούτε από την εικοσαετή παρουσία και τη μοναδική στα χρονικά αφοσίωση του. Ούτε από τις 351 διεθνείς συμμετοχές του. Ούτε από το γεγονός ότι από τότε που πρωτοκλήθηκε από τον Ντουκσάιρ (Θεσσαλονίκη, Τουρνουά Δημήτρια, Ελλάδα-Τσεχοσλοβακία, 12 Σεπτεμβρίου 1976) μέχρι την ώρα της εθελουσίας εξόδου του (Ατλάντα, Ολυμπιακοί Αγώνες, Ελλάδα-Βραζιλία, 2 Αυγούστου 1996) δεν έλειψε ποτέ από κοντά της, δεν προσποιήθηκε τον τραυματία, δεν καμώθηκε τον κουρασμένο, δεν κάκιωσε με κανέναν...

Όσο και αν φαίνεται περίεργο ή μπορεί κιόλας να εκληφθεί ως ήσσονος σημασίας (αλλά κούνια που μας κούναγε), η καψούρα του Γιαννάκη για την Εθνική αποδεικνύεται από το γεγονός ότι την αγαπά, τη νοιάζεται και την πονά τόσο πολύ, ώστε την ακολουθούσε και την ακολουθεί (με τη φυσική παρουσία του) ακόμη κι όταν δεν αποτελεί τυπικό κομμάτι της.

Για το ότι αποτελεί το πιο ουσιαστικό κομμάτι της και τον γνησιότερο εκφραστή της διαχρονικά, δεν το συζητώ...

Φωτιά να πέσει να μας κάψει, εάν αμφισβητούμε κιόλας το τι σηματοδοτεί και τι συμβολίζει στο ελληνικό μπασκετικό γίγνεσθαι!

Δεν ξέρω ποιος άλλος θα ήταν τόσο μεγάθυμος ώστε να πάρει ένα απόγευμα (της 28ης Νοεμβρίου του 2001, για την ακρίβεια) την ομάδα του Πανιωνίου, να τη βάλει σε ένα πούλμαν και να την πάει στη Λιβαδειά για να δουν τον αγώνα της Εθνικής με τη Δανία...

Δεν ξέρω επίσης ποιος άλλος θα ανταποκρινόταν με τόσο ενθουσιασμό, είτε με καλυμμένες κάποιες δαπάνες, είτε ιδίοις εξόδοις, είτε γεννούσε η κόρη του, είτε πέθαινε η μάνα του να βρεθεί στο Μουντομπάσκετ του 2014 και στο Ευρωμπάσκετ του 2015 για να σχολιάζει τους αγώνες της Εθνικής στην ΕΡΤ και στον OTE TV.

Το πόσο ενθουσιασμό έδειξε και με πόση θέρμη ανταποκρίθηκε σε αυτές τις προσκλήσεις μπορούμε να το βεβαιώσουμε (αν και δεν νομίζω ότι υπάρχει ανάγκη να στοιχειοθετούνται τα αυτονόητα) και ο Βαγγέλης Ιωάννου και η ταπεινότητα μου...

Για να ξεκαθαρίζω τα πράγματα και να μη χρεωθώ αντιποίηση (διοικητικής ή όποιας άλλης) αρχής: τον Γιαννάκη τον πρωτοείδα και μαγεύτηκα από το παιχνίδι του το 1976 ως παίκτη του Ιωνικού Νικαίας, ήμουν γείτονας του, έκανα μαζί του την πρώτη συνέντευξη της καριέρας μου (το καλοκαίρι του '78), τον είδα σε όλες τις διοργανώσεις στις οποίες έπαιξε ή κοούτσαρε την Εθνική από το 1983 έως το 2008 και είχα την τιμή να με παντρέψει...

Επειδή όμως μια εξ απαλών ονύχων φιλική σχέση δεν είναι ποτέ ανέσπερη, στον αντίποδα παρεξηγηθήκαμε, τσακωθήκαμε, κάναμε να μιλήσουμε τέσσερα χρόνια...

Έτερον, εκάτερον όμως: ακόμη κι αν ήμασταν σκοτωμένοι αυτή τη στιγμή, στις 24 Αυγούστου του 2016, πάλι το ίδιο θα πίστευα και θα έγραφα: όχι ότι είναι ο ιδανικότερος για να αναλάβει την Εθνική ομάδα, αλλά πως όπου, όπως, όποτε και ό,τι λέει πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπ' όψιν...

Δεν είμαι ο Γιαννάκης (και στο λόγο της τιμής μου δεν έχω συζητήσει μαζί του αυτό το θέμα) για να ξέρω πόσο πολύ θέλει ή δεν θέλει να επιστρέψει στον πάγκο της Εθνικής. Δεν είμαι ούτε ο Βασιλακόπουλος για να ξέρω εάν μελετά αυτό το ενδεχόμενο ή πιστεύει ότι κάποια ξένα ιδιοτελή και σκοτεινά κέντρα εξουσίας πάνε να του τον επιβάλουν με το ζόρι, σαν να 'ναι η μοναδική και ως εκ τούτου μια αδιέξοδη επιλογή.

Δεν είμαι ο ατζέντης του Γιαννάκη, ούτε κάποιος από τους συμβουλάτορες του Βασιλακόπουλου. Είμαι απλώς ένας άνθρωπος, που πέρα από τη δημοσιογραφική ιδιότητα μου, θέλω να ξαναδώ την Εθνική να πρωταγωνιστεί και να ανήκει στην ελίτ κι όχι να βασανίζεται και να απουσιάζει από τα μεγάλα ραντεβού...

Δεν θέλω σώνει και καλά τον Γιαννάκη στην Εθνική, αλλά θέλω την Εθνική του Γιαννάκη: την ομάδα με τις αρχές, με τη δομή, με την οργάνωση, με τον οίστρο και με το όραμα που είχε επί των δικών του ημερών...

Ο “Δράκος” που ξαναβρέθηκε τις τελευταίες ημέρες στο προσκήνιο, ελέω της δημόσιας παραδοχής του Μάικ Σιζέφσκι ότι η Εθνική του 2006 ανάγκασε τους Αμερικανούς να επανασχεδιάσουν την εθνική μπασκετική στρατηγική τους, δεν είναι τέλειος. Έχει, όπως όλοι μας, τα ελαττώματα, τις παραξενιές, τα κολλήματα, τις ανασφάλειες του και (υπενθυμίζω ότι) η ατμόσφαιρα στην Εθνική, όσο βρισκόταν στο πηδάλιο της, δεν ήταν πάντοτε αίθρια...

Αλλά συλλογιέμαι επίσης και το εξής: δοκιμάσαμε διάφορα και διαφορετικά (από απόψεως εθνικότητος, φιλοσοφίας, κουλτούρας και μπασκετικού δόγματος) μοντέλα και αποδείχθηκε πως το ένα μας μύριζε και το άλλο μας βρομούσε: ο Καζλάουσκας, ο Ζούρος, ο Τρινκιέρι, ο Κατσικάρης, τέσσερις -που δεν τους λες και λίγους, ούτε ανεπαρκείς- μέσα σε μια επταετία, άλλους με πλήρη απασχόληση, άλλους ως part time...

Ασφαλώς δεν φταίνε μονάχα οι προπονητές για το γεγονός ότι η Εθνική (μετά το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2009 στο Κατοβίτσε) αποτυγχάνει συνεχώς και συστηματικώς να εκπληρώσει τον στόχο της. Και οι παίκτες φταίνε (είτε με τις πράξεις, είτε με τις παραλείψεις τους), και η διοίκηση της ΕΟΚ φταίει, και οι κακές συγκυρίες φταίνε και βεβαίως φταίνε και οι αντίπαλοι μας...

Α, μια μικρή παρένθεση: και ο Σκαριόλο δεν είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου, χώρια που εμείς οι Ελληνάρες δοκησίσοφοι και ξερόλες τον κοροϊδεύουμε και τον λέμε άσχετο, μυρωδιά και κομψευόμενο , αλλά θεωρώ χάσιμο χρόνου να απαριθμήσω τι έχει καταφέρει αυτός ο μπήξας και ο δείξας με την Εθνική ομάδα της Ισπανίας και με τους παίκτες που εδώ και είκοσι χρόνια υπερασπίζονται με πάθος και αφοσίωση τα ιερά και τα όσια τους.

Λοιπόν, για να τελειώνω, πάμε πάλι...

Πρώτον, δεν θεωρώ ότι οι θέσεις προσφέρονται ex officio και εν ονόματι των παλαιών επιτυχιών, των αναμνήσεων, της νοσταλγίας και του στερητικού συνδρόμου μας...

Δεύτερον, δεν ασκώ καμιά πίεση στον Βασιλακόπουλο, ούτε φιλοδοξώ να παραστήσω τον opinion maker...

Τρίτον, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει...

Και τώρα τα απαριθμώ με ανάποδη και αντίστροφη ανάγνωση...

Πρώτον, ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει χθες και όχι πάλι στην τούρλα του Σαββάτου του Ευρωμπάσκετ του 2017...

Δεύτερον, ο κόσμος έχει από μόνος του διαμορφωμένη άποψη και ο Βασιλακόπουλος κλοτσάει όταν νιώθει πως πιέζεται από ανθρώπους ή περιστάσεις και δυστυχώς δεν ζει και ο Γιώργος Κολοκυθάς για να του φιλτράρει τον περίγυρο...

Τρίτον και σημαντικότερο: απ' όσο μπορώ να τον ψυχανεμίσω και ο ίδιος ο Γιαννάκης δεν θα ενθουσιαζόταν με την ιδέα ότι εάν κι εφόσον καλούνταν να επιστρέψει στην Εθνική, θα επρόκειτο για μια αριστίνδην ανάθεση έργου και με τη λογική του “ας πάει και το παλιάμπελο”!

Ο Γιαννάκης είναι ένας πολύ αξιοπρεπής άνθρωπος που δεν θα ζητιάνευε ποτέ ένα αξίωμα, το οποίο ενδεχομένως δικαιούται όχι για να εξαργυρώσει τη διαδρομή του, αλλά επειδή έχει άποψη και μπορεί να κάνει πράγματα και κυρίως μπορεί (αυτό που λένε οι Αμερικανοί, “make things happen”) να κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν. Το είπε άλλωστε ξεκάθαρα στη χθεσινή συνέντευξη του ότι “Δεν θέλω να φέρνω σε δύσκολη θέση κανέναν, διότι καθένας έχει το ρόλο του στο χώρο και για να συμετάσχει κάποιος στην Εθνική πρέπει να κληθεί να συμμετάσχει”.

Προφανώς φέρει και ο ίδιος ευθύνη γι ' αυτό, αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι στα 57 χρόνια του, μετά την αποχώρηση του από τη Λιμόζ και την Εθνική ομάδα της Κίνας, παραμένει ανενεργός και διοχετεύει και εξαντλεί τη μανία, την εξάρτηση και το ψώνιο του για το μπάσκετ στον Σύνδεσμο Προπονητών και εποχιακά στην Ακαδημία του στη Χαλκιδική...

ΥΓ-1: Να το επαναλάβω γιατί ο διάολος έχει πολλά ποδάρια και το μόνο που δεν θα ήθελα να χρεωθώ είναι ότι τάχα “σπρώχνω” τον Γιαννάκη, προσπαθώ να δημιουργήσω εντυπώσεις και κάνω τον νταβατζή της υπόθεσης: έγραψα αυτό το κείμενο, με αφορμή τις δηλώσεις του Σιζέφσκι και τη χθεσινή συνέντευξη του “Δράκου”, μόνο και μόνο για να δώσω ένα επί πλέον έναυσμα προβληματισμού...

ΥΓ-2: Ο τίτλος επίσης είναι στοχευμένος: Ας μην πάρουμε προπονητή τον Γιαννάκη στην Εθνική. Ας πάρουμε κάποιον άλλον. Ας ακούσουμε όμως τι λέει ο Γιαννάκης με θρησκευτική ευλάβεια. Γι' αυτό ας βγάλουμε τον σκασμό!