Επίγνωση, όχι μεγαλομανία

Θεωρητικά, η περσινή σεζόν, η πρώτη ολοκληρωμένη υπό την διοικητική ηγεσία του Μάκη Αγγελόπουλου, ήταν για την ΑΕΚ επιτυχημένη. Βλέπετε ,η ομάδα, στο φινάλε, έπιασε τον αρχικό της στόχο και κατέκτησε την 3η θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα, την υψηλότερη που θα μπορούσε να καταλάβει, με βάση τα δεδομένα που είχε να αντιμετωπίσει. Αν λάβουμε όμως υπ' όψη μας την εικόνα που έδωσε μέσα κι έξω από το γήπεδο, από την πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα, δεν νομίζω ότι θα βρεθούν πολλοί που θα συμφωνήσουν.

Ήταν η εικόνα μιας ομάδας που ήθελε να φτάσει στο τέρμα (να παίξει Euroleague) χωρίς να βαδίσει την διαδρομή, μιας ομάδας που απαιτούσε τον ισότιμο σεβασμό, όχι στην λογική ότι τον δικαιούται (όπως όλοι άλλωστε) αλλά στο πνεύμα του «ξέρεις ποια είμαι εγώ;» («βασίλισσα») και μιας κοινότητας (διοίκησης,προπονητών, παικτών, φιλάθλων) που είχε μεν όραμα , αλλά σκεφτόταν και αποφάσιζε με γνώμονα το συναίσθημα και όχι τον ρεαλισμό. Ήταν από τις περιπτώσεις που δίπλα στην ελπίδα που προκάλεσε η -μετά από χρόνια- ενθουσιώδης εμφάνιση ενός ισχυρού επενδυτή, ενός ανθρώπου με φιλοδοξία και κυρίως διάθεση να καταθέσει χρόνο και χρήμα στον ταλαιπωρημένο μπασκετικό «δικέφαλο» , αντί να καλλιεργηθεί η επίγνωση καλλιεργήθηκε η μεγαλομανία. Θα έλεγε κανείς ότι οι περισσότεροι έκαναν πως δεν έζησαν και κυρίως δεν διδάχθηκαν από την περιπέτεια του υποβιβασμού στην Β' Εθνική που ήταν μεν οδυνηρή, αλλά θα μπορούσε να είναι και λυτρωτική γιατί «το να σέρνεσαι στο διηνεκές είναι χειρότερο από τον ...θάνατο».

Το πρώτο αρνητικό δείγμα, ήταν η διαχείριση της δήλωσης του Νίκου Δίπλαρου και η «επανάσταση» που προκάλεσε και είχε αποτέλεσμα να χαλάσει την μεταγραφή του. Το δεύτερο ήταν οι συνεχόμενες αλλαγές ξένων. Παίκτες πήγαιναν κι έρχονταν, λες και επρόκειτο για κέντρο διερχομένων, ο Ζντοβτς αντικατέστησε στον πάγκο τον Σάκοτα που μετακόμισε στα γραφεία. Στο γήπεδο εμφανιζόταν ένα συνονθύλευμα, το οποίο όμως νικούσε στο αδύναμο ελληνικό πρωτάθλημα (γιατί στο Eurocup αποκλείστηκε νωρίς) ελλείψει σοβαρού αντιπάλου, παρουσιάζοντας ένα μπασκετικό θέαμα που δεν κατάφερε να συγκινήσει κανέναν. Κι όλα αυτά με μπάτζετ υπερπολλαπλάσιο από εκείνο που είχε στην διάθεσή του ο βασικός ανταγωνιστής της ο Άρης, ο οποίος και καλύτερες επιλογές παικτών έκανε και πιο ομοιογενή και οργανωμένη εικόνα έβγαλε και καλύτερο μπάσκετ έπαιξε και στην Ευρώπη πήγε πιο μακριά. Στο μόνο σημείο που η ΑΕΚ εξαργύρωσε τα χρήματα που ξόδεψε ήταν όταν ο αντίπαλός της ξέμεινε από εναλλακτικές λύσεις στην σειρά του μικρού τελικού.

Υπό όλες αυτές τις προϋποθέσεις και ανεξάρτητα πως θα εξελιχθεί η υπόθεση που έχει προκύψει με την επιλογή συμμετοχής στο Eurocup, ο βασικός στόχος της ΑΕΚ για την χρονιά που έρχεται, δεν (πρέπει να) είναι το αν θα να πάρει την 1η, την 2η ή την 3η θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα ή θα προχωρήσει βαθιά στην Ευρώπη. Είναι πρώτα και πάνω από όλα να δημιουργήσει τη σοβαρή και στιβαρή ομάδα, που πέρυσι δεν είχε. Το καλό γι αυτήν είναι ότι εκπροσωπεί ένα («γωνιακό») κλαμπ που πλέον διαθέτει όλα τα εχέγγυα: Και ισχυρό πρόεδρο και και έναν προπονητή (τον Ζντοβτς) που θα έχει την ευκαιρία αλλά και την ευθύνη να χτίσει την ομάδα από την αρχή, χωρίς το περσινό άλλοθι ότι την ανέλαβε με ένα σωρό “τρύπες”, αλλά και κόσμο με όλη την καλή διάθεση να (υπο)στηρίξει και να μην αποδοκιμάζει, αρκεί να πειστεί ότι το οικοδόμημα που δημιουργείται είναι στέρεο και απαλλαγμένο από τις παθογένειες που την έστειλαν να πιάσει πάτο. Οι επιλογές που έχουν γίνει μέχρι αυτή τη στιγμή, δείχνουν ότι βρίσκεται προς τη σωστή κατεύθυνση. Αρκεί να ενισχυθεί η ομοψυχία και να τηρηθεί η διάκριση εξουσιών και αρμοδιοτήτων (προέδρου, προπονητή, παικτών και οπαδών) , η οποία για να λέμε και του στραβού το δίκιο δεν ήταν ανέκαθεν αυτονόητη στον «δικέφαλο».