Στο μυαλό των περισσότερων Ελλήνων λογικά έχει μείνει η εικόνα του από τη γνωστή διαφήμιση της εποχής με το σλόγκαν «Ο Γκραντ Χιλ πίνει Sprite». Όσο λοιπόν... έπινε Sprite ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες που έχουμε δει ποτέ. Από την πρώτη του κιόλας χρονιά έγινε ο δημοφιλέστερος παίκτης στο ΝΒΑ κάτι που πιστοποιήθηκε εις διπλούν μάλιστα από την ψηφοφορία για το All Star Game τόσο το 1995 όσο και το 1996.

Το '95 μπορεί να ήταν ρούκι αλλά ο κόσμος τον ψήφισε περισσότερες φορές από κάθε άλλο παίκτη (συγκέντρωσε 1.289.585 ψήφους) κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά και το '96 μάζεψε περισσότερες ψήφους (1.358.004) ακόμα και από τον Μάικλ Τζόρνταν (1.341.422 ) παίρνοντας πάλι την πρώτη θέση. Όταν ξεκινάς την καριέρα σου σκοράροντας πάνω από 20 πόντους στα έξι πρώτα παιχνίδια είναι λογικό λοιπόν να σε λατρέψει το κοινό της ομάδας σου και σιγά σιγά και των υπόλοιπων.

Το τέλος της πρώτης του σεζόν στο ΝΒΑ τον βρήκε να έχει μέσο όρο 19.9 πόντους, 6.4 ριμπάουντ και 5.0 ασίστ με αποτέλεσμα να μοιραστεί το βραβείο του ρούκι της χρονιάς με τον Τζέισον Κιντ που τότε αγωνιζόταν στους Ντάλας Μάβερικς. Μάλιστα με τους 1.394 πόντους που σημείωσε έγινε ο πρώτος ρούκι των Πίστονς που ξεπέρασε τους 1.000 μετά τον Αϊζάια Τόμας ο οποίος το 1982 είχε σταματήσει στους 1.225.

Την επόμενη χρονιά έφτασε να έχει 20.2 πόντους, 9.8 ριμπάουντ και 6.9 ασίστ ανά αγώνα οδηγώντας το Ντιτρόιτ για πρώτη φορά στα πλέι-οφς μετά το 1992, ενώ ήταν ο παίκτης με τα περισσότερα τριπλ-νταμπλ (10) στο ΝΒΑ.

Συνέχισε σε ανάλογους ρυθμούς και έτσι το 1997 είχε μέσο όρο 21.4 πόντους, 9.0 ριμπάουντ και 7.3 ασίστ (η κορυφαία επίδοση της καριέρας του) και έτσι οι Πίστονς πέτυχαν 54 νίκες κάτι που είχαν να κάνουν από το 1991. Επίσης ήταν πάλι ο παίκτης με τα πιο πολλά τριπλ-νταμπλ (13) στο ΝΒΑ.

Εκτός αυτών όμως έγινε ο πρώτος παίκτης μετά τον Λάρι Μπερντ το 1990 που ολοκλήρωσε μια χρονιά με μέσο όρο τουλάχιστον 20 πόντους, 9 ριμπάουντ και 7 ασίστ και όχι μόνο ήταν μόλις ο 5ος παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ αλλά και ο τελευταίος που τα έχει καταφέρει έως τώρα.

Με 21.1 πόντους, 7.7 ριμπάουντ και 6.8 ασίστ το 1998 και 21.1 πόντους, 7.1 ριμπάουντ και 6.0 ασίστ το 1999 ηγήθηκε των Πίστονς σε αυτές τις τρεις στατιστικές κατηγορίες επί τρεις συνεχόμενες χρονιές κάτι που στην ιστορία του ΝΒΑ έχει πετύχει μόνο ο ίδιος και ο Ουίλτ Τσάμπερλεϊν.

Η τελευταία του σεζόν (1999/2000) στο Ντιτρόιτ ήταν η καλύτερη του από πλευράς σκοραρίσματος, καθώς ο μέσος όρος του στην επίθεση έφτασε τους 25.8 πόντους. Ήταν ο 3ος σκόρερ του ΝΒΑ πίσω από τον Σακίλ Ο'Νιλ (29.7 πόντοι) και τον Άλεν Άιβερσον (28.4), ενώ έφτασε τέσσερις φορές τους 40 πόντους κάτι που στην καριέρα του έκανε συνολικά πέντε φορές και μάλιστα όλες με τα «πιστόνια».

Στις έξι σεζόν που φόρεσε τη φανέλα των Πίστονς πέτυχε 9.393 πόντους, μάζεψε 3.417 ριμπάουντ και μοίρασε 2.720 ασίστ αριθμοί που μόνο άλλοι τρεις παίκτες (Όσκαρ Ρόμπερτσον, Λάρι Μπερντ, ΛεΜπρον Τζέιμς) έχουν να επιδείξουν στην πρώτη εξαετία της καριέρας τους.

Υπό κανονικές συνθήκες θα έκανε ακόμα περισσότερα πράγματα στους Μάτζικ και θα συνέθετε ένα τρομακτικό δίδυμο με τον Τρέισι ΜακΓκρέιντι. Εφόσον ήταν ελεύθερος και είχε συμφωνήσει με το Ορλάντο οι Πίστονς στις 3 Αυγούστου του 2000 αποφάσισαν να τον υπογράψουν και να τον δώσουν με ανταλλαγή παίρνοντας τον Τσάκι Άτκινς και τον Μπεν Ουάλας και τελικά μελλοντικά επωφελήθηκαν.

Λόγω των σοβαρών προβλημάτων στους αστραγάλους ο Χιλ δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος παίκτης. Οι Μάτζικ τον είδαν να αγωνίζεται σε 4 παιχνίδια στην 1η του σεζόν στην ομάδα, σε 14 τη 2η, σε 29 την 3η και να χάνει όλη την 4η, ενώ το Ντριτρόιτ στο πρόσωπο του Ουάλας βρήκε στον στυλοβάτη της σκληροτράχηλης άμυνας που το οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2004.

Σήμερα λένε πως ήταν ο ΛεΜπρον πριν από τον ΛεΜπρον. Τότε τον είχαν χρήσει διάδοχο του Μάικλ Τζόρνταν αλλά για εμάς ο Γκραντ Χιλ θα είναι πάντα ένας. Αυτός που πίνει Sprite και φοράει παπούτσια Fila!