Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε!

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε!

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε!

bet365

Η Εθνική πρόσθεσε χθες στο Τορίνο τον έβδομο χρόνο φαγούρας στο βιβλιάριο των ενσήμων της και ο Βασίλης Σκουντής προσπαθεί να βγάλει μια άκρη…

Σαν σήμερα, λέει, το 1961 υπεγράφη η συμφωνία σύνδεσης της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, αλλά δυστυχώς αυτή η επέτειος αποδείχθηκε μια άχρηστη σημείωση στην ατζέντα μου…

Με το βιολί που τραβάμε, πολύ φοβάμαι πως δεν μπορούμε πια να συνδεθούμε όχι με την Ευρώπη, αλλά ούτε καν με… Κάιρο!

Για το Ρίο ντε Τζανέιρο δεν το συζητώ: αυτό απέβη ένας αντικατοπτρισμός μέσα στην έρημο, στην οποία grosso modo πορεύεται η Εθνική ομάδα από το 2009, γυρίζοντας τη δική της, κακή βερσιόν στο φιλμ «Επτά χρόνια φαγούρα».

Τουλάχιστον το «Τhe Seven Year Itch» που γύρισε το 1955 ο Μπίλι Γουάιλντερ είχε να χαρίσει και μάλιστα σε χορταστικές δόσεις τη γοητεία της Μέριλιν Μονρόε, ειδικώς σε εκείνη την υπέροχη σκηνή στην οποία ο αέρας που βγαίνει από μια σχάρα του μετρό σηκώνει ψηλά το λευκό φόρεμα της…

Μια σκηνή που μάλιστα απεικονίσθηκε σε άγαλμα και μετά από εξήντα ένα χρόνια προσφέρεται ακόμη για… μπανιστήρι!

Σε αντίθεση με την κινηματογραφική φαγούρα, αυτή της Εθνικής όχι μονάχα δεν προσφέρεται για… οφθαλμόλουτρο, αλλά με τόσο ξύσιμο που έχουμε ρίξει από το 2010 και πέρα, φοβάμαι πως δεν μας έχει μείνει νύχι για νύχι!

Δεν μας έχει μείνει επίσης πρόβατο για πρόβατο, διότι στην προκειμένη περίπτωση μας ταιριάζει γάντι η γεμάτη απόγνωση απορία του ανώνυμου βοσκού…

Με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε!

Ναι, ναι, το ξέρω, στην τόσο αδηφάγα, ώστε να καταντάει κανιβαλιστική ελληνική κοινωνία στην οποία οι γκιλοτίνες είναι πιο πολλές από τα χρέη της και συν τοις άλλοις παρεπιδημούν εκατομμύρια προπονητές, ο βοσκός δεν (γίνεται να) είναι ανώνυμος: (πρέπει να) λέγεται Φώτης Κατσικάρης, άλλωστε αυτό ακριβώς σημαίνει το επώνυμο του…

Γιδοβοσκός!

Κομμένη η πλάκα όμως, διότι στο τέλος της ημέρας, όσα και αν (δικαίως ή αδίκως) του σούρνουμε, ο προπονητής χωρίς να είναι άμοιρος ευθυνών, τις οποίες άλλωστε ανέλαβε αμέσως, δεν πρέπει να λογίζεται και ως ο μοναδικός ένοχος…

Τις ώρες που πέρασαν από την οδυνηρή ήττα και την καταγραφή άλλης μιας αποτυχίας (που παρεμπιπτόντως θα είχε γερό άλλοθι εάν η Εθνική νικούσε την Κροατία και υπέκυπτε στον αποψινό τελικό με την Ιταλία) ακούστηκαν πολλά και γράφτηκαν ακόμη περισσότερα: ομολογώ μάλιστα πως όποιος επιχειρήσει να βγάλει ένα ασφαλές συμπέρασμα μέσα σε αυτή την παραζάλη, κινδυνεύει να πέσει σε τέτοια σύγχυση που θα χάσει εντελώς τα λογικά του…

Φταίνε όλοι, ως συνήθως: ο Κατσικάρης, οι συνεργάτες του, οι παίκτες, ο Βασιλακόπουλος, οι δημοσιογράφοι (οι οποίοι ίσως καλλιέργησαν μια πλαστή εικόνα), ο Σάριτς, ο Σίμον και ο Μπογκντάνοβιτς που μας βίδωσαν.

Φταίνε ο Σπανούλης και ο Ζήσης οι οποίοι αποσύρθηκαν, ο Πρίντεζης, ο Σλούκας και ο Παπανικολάου που τραυματίσθηκαν, ο Παπαγιάννης επειδή προτίμησε το ντραφτ του ΝΒΑ…

Φταίει ο Αντετοκούνμπο διότι σούταρε στον γάμο του Καραγκιόζη και νόμιζε πως παίζει στο summer league των Μπακς, ο Καλάθης και ο Μάντζαρης που είδαν το τυρί και όχι τη φάκα στην άμυνα της Κροατίας, ο Μπουρούσης ο οποίος έπαθε ασφυξία μέσα στις παγίδες των Κροατών, ο μπήξας, ο δείξας και δεν συμμαζεύεται!

Φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι, φταίει ο Χατζηπετρής, που έλεγε κάποτε και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης…

Η μάλλον-για να το χοντρύνω περισσότερο- «φταίει το ζαβό το ριζικό μας, φταίει ο Θεός που μας μισεί, φταίει το κεφάλι το κακό μας, φταίει πρώτα απ’ όλα το κρασί», όπως περιέλαβε συλλήβδην τους δυνητικούς ενόχους ο Κώστας Βάρναλης στους «Μοιραίους» του!

Δεν ξέρω εάν θα θεωρηθεί μια πολύ light και λανθασμένη προσέγγιση, αλλά πιστεύω ότι ο χθεσινός εξοβελισμός συνιστά βεβαίως μια αποτυχία και άλλη μια χαμένη ευκαιρία, ωστόσο δεν τη θεωρώ φιάσκο (σαν εκείνο του Καράκας με τη Νιγηρία), ούτε θαρρώ πως φέρνει τη συντέλεια του κόσμου: διάβολε από τους Κροάτες χάσαμε, όχι από καμιά ομάδα του πεταματού, έστω κι αν είναι προφανές ότι τους δώσαμε τα εργαλεία για να μας κατακρεουργήσουν!

Δεν θεωρώ σκόπιμο στην παρούσα φάση να αναλωθώ σε εκτιμήσεις και κυρίως σε προτάσεις για το ποιος πρέπει να είναι ο επόμενος (ολοκληρωτικής και μόνιμης, πάντως, όχι μερικής απασχόλησης) προπονητής, ούτε ποιοι παίκτες πρέπει να βρίσκονται στο προσεχές προσκλητήριο: όλα αυτά είναι τα παρεπόμενα και τα παρελκόμενα της στρατηγικής απόφασης την οποία οφείλει να λάβει από χθες κιόλας, η ΕΟΚ σε ό,τι έχει να κάνει με την ταυτότητα και με τους κανόνες λειτουργίας της πάλαι ποτέ αποκαλούμενης «επίσημης αγαπημένης».

Ναι, είναι εύκολο να πει κανείς πως το ψάρι βρομάει από το κεφάλι και τα τοιαύτα…

Nαι είναι βολικό και λογικό να στηθούν στο εδώλιο ο Βασιλακόπουλος και το περιβάλλον του για την πολιτική τους, ο Κατσικάρης και οι συν αυτώ για την προετοιμασία, τη στρατηγική και το κοουτσάρισμα τους και οι παίκτες, που για άλλη μια φορά (ενώ γουστάρουν την Εθνική, νιώθουν άσχημα για το κατάντημα της και είτε είναι πρωτάρηδες, είτε μπαρουτοκαπνισμένοι εμφορούνταν από την επιθυμία της εξιλέωσης) αποδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών, λιγοψύχησαν και αποδείχθηκαν γατάκια!

Το μείζον της υπόθεσης είναι να αποφασίσει η ΕΟΚ τι σόι Εθνική ομάδα θέλει, πώς θα την περιφρουρήσει με κανόνες και δικλίδες ασφαλείας, ποιο θα είναι αυτό το πλαίσιο λειτουργίας και ποιοι μπορούν, θέλουν, είναι πρόθυμοι και κυρίως διαθέσιμοι να το υποστηρίξουν με συνέπεια, με το απαραίτητο όραμα και με συγκεκριμένοι πρόγραμμα.

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται πολύ γενικόλογα, αλλά τα θεωρώ ως την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μπορέσει η Εθνική να ξεφύγει από το τέλμα της και να παρουσιάσει προσεχώς τη δική της εκδοχή της πολυπόθητης «redeem team»…

Yπάρχουν και κάποια άλλα ζητήματα που θέλω να καταθέσω, ως τροφή προβληματισμού και σκέψης:

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΑ ΤΟΥΣ ΚΟΝΤΟΥΣ ΜΑΣ: Μετά την αποχώρηση του Σπανούλη και του Ζήση και απόντος του Σλούκα, το πρόβλημα στο back court βγάζει μάτια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στις ιδέες και στις πρακτικές της ομάδας. Το έλλειμμα σε δημιουργία, οργάνωση, εκτέλεση και leadership είναι εμφανές και το ζήτημα εκτός από ποιοτικό τώρα έγινε και ποσοτικό, υπό την έννοια ότι για πρώτη φορά στα χρονικά η Εθνική πήγε σε ένα μεγάλο (αλλά μικρής διάρκειας) Τουρνουά με τρεις κλασικούς γκαρντ: τον Καλάθη, τον Μάντζαρη, τον Αθηναίου και ολίγη από Αντετοκούνμπο, από τη στιγμή κατά την οποία εκόντες άκοντες προσηλυτισθήκαμε στη λογική του Τζέισον Κιντ ότι ο Γιάννης είναι πόιντ γκαρντ…

ΤΟ ΔΕ ΠΝΕΥΜΑ ΑΣΘΕΝΕΣ: Οι ήττες είναι μέσα στο πρόγραμμα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση φοβάμαι πως η Εθνική αποτελεί την ανεπιθύμητη επιβεβαίωση του αποφθέγματος «έξις δευτέρα φύσις». Ο εθισμός της στις αποτυχίες κατέστη δεύτερη φύση της και αποδεικνύεται ότι εντέλει το πρόβλημα περισσότερο από αγωνιστικό, τακτικό και τεχνικό είναι πνευματικό: τέτοιο ήταν και με τη Σερβία στη Μαδρίτη και με την Ισπανία στη Λιλ και χθες με την Κροατία. Από το 2009 και εντεύθεν, η ελληνική ομάδα σε πλείστες όσες περιπτώσεις κλήθηκε να δώσει ένα do or die ματς για την πρόκριση στην επόμενη φάση ή για την είσοδο στη ζώνη των μεταλλίων και το μόνο θύμα που βρήκε μπόσικο ήταν το Βέλγιο στον αγώνα της φάσης των «16» του περυσινού Ευρωμπάσκετ.

Αυτό είναι όντως κακό, ωστόσο υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο: το πνευματικό ζήτημα τέθηκε από τον Κατσικάρη (και το έχω καταγεγραμμένο στα αρχεία μου) και πρόπερσι στη Μαδρίτη, και πέρυσι στη Λιλ και προχθές το απόγευμα στο Τορίνο! Εάν όχι με την ίδια διατύπωση, και τις τρεις φορές (πριν από τους αγώνες με τη Σερβία, με την Ισπανία και με την Κροατία), ο Φώτης είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου και είχε θέσει ως πρώτη προτεραιότητα «να μη μας πνίξει το άγχος, να είμαστε πνευματικά ισχυροί, να διαχειριστούμε την πίεση του αγώνα χωρίς αύριο και να αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία τις κακές στιγμές, τα λάθη και τα νεκρά διαστήματα». Αυτό είναι που λένε, το ‘βλεπες, αλλά δεν το ‘παιξες!

ΟΙ ΣΟΥΤΕΡΗΔΕΣ: Εκτός από το καινοφανές έλλειμμα στους γκαρντ, η Εθνική υστερεί παραδοσιακά και στην παραγωγή μεγάλων σουτέρηδων, όπως λέει, καλή του ώρα, ο Λάζαρος Λέτσιτς. Προφανώς τους λεγάμενους δεν τους αγοράζεις στο περίπτερο, αλλά ως μπασκετικό οικοσύστημα τους εκκολάπτεις, τους επεξεργάζεσαι, τους αναδεικνύεις μέσα από μια διαδικασία, τους πλασάρεις και τους καθιερώνεις. Αυτή τη στιγμή οι πόιντ γκαρντ της Εθνικής, που τυγχάνει να είναι και οι «άσοι» των δυο κορυφαίων ομάδων (ο Μάντζαρης του Ολυμπιακού και ο Καλάθης του Παναθηναϊκού) αποτελούν τη χαρά των under στα pick n’ roll. Κοινώς οι αντίπαλοι μας έχουν πάρει χαμπάρι και τζογάρουν προκλητικά απέναντι μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: δεδομένου μάλιστα ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στην εφετινή σεζόν με τους Μπακς σούταρε με ποσοστό μόλις 25.7% (28/109) από τα 7μ.25, ο Ατσο Πέτροβιτς είχε έναν λόγο παραπάνω να στήσει το ταμπούρι του μέσα στη ρακέτα, με αποτέλεσμα χθες η Εθνική να εκτελέσει 34 προσπάθειες τριών πόντων και τριάντα δίποντα!

ΕΜΠΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΛΑ ΜΟΥ ΠΟΔΙΑ: Αμ πού είναι τα καλά και γρήγορα πόδια στην άμυνα εναντίον των pick n’ roll των αντιπάλων; Γνωρίζω καλά ότι υπήρχε σχέδιο και μάλιστα με δυο τρία εναλλακτικά σενάρια για να προφυλαχθούν σε αυτό το σκέλος της άμυνας και να μην εκτεθούν ο Κουφός και ο Μπουρούσης, αλλά δυστυχώς δεν ευοδώθηκε. Ο Φρανσίσκο Κρουζ μας έριξε τις προειδοποιητικές βολές την Τετάρτη και χθες ήρθε ο Κρούνοσλαβ Σίμον μας αποτελειώσει

Η ΣΧΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟ (ΠΟΙΟ;) ΣΤΙΛ: Είναι μεγάλη κουβέντα και χρειάζεται ειδική ανάλυση, ίσως και συζήτηση στρογγυλής τραπέζης σε κάποιο forum, αλλά στην παρούσα φάση, μετά την αποχώρηση του Σπανούλη και του Ζήση, η Εθνική βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι που αφορά την αγωνιστική κατεύθυνση, τη στόχευση της μέσα στο γήπεδο και το στιλ της. Σύμφωνοι, μια ομάδα επιπέδου πρέπει να διέπεται από χαμαιλεοντισμό, να μπορεί να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες και να είναι παντός καιρού, αλλά πολύ φοβάμαι πως αυτή τη στιγμή τελούμε υπό καθεστώς σύγχυσης.

Τι διάολο μπάσκετ θέλουμε και είμαστε σε θέση να παίξουμε; Αυτό της προηγούμενης γενιάς, δηλαδή το σκεπτόμενο μπάσκετ της ελληνικής σχολής, όπως το τυποποίησε ο Αργύρης Πεδουλάκης, με σήμα κατατεθέν την αμυντική φιλοσοφία, τη «δικτατορία» των γκαρντ (που δεν τους παράγουμε κιόλας, πόσο μάλλον να βάλουμε τρεις μαζί, όπως κάποτε), το pick n’ roll, το διάβασμα και την εκμετάλλευση των mismatches και την όποια σιγουράντζα του σετ παιχνιδιού;

Η μήπως ένα καινούργιο και πιο απελευθερωμένο από τις παλιές νόρμες μπάσκετ, που θα εδράζεται στα αθλητικά προσόντα, στα μεγάλα κορμιά, στην ταχύτητα, στην έκρηξη, στα φουτουριστικά σχήματα και θα έχει ως όχημα το παιχνίδι στο ανοικτό γήπεδο;

Θα συνεχίσουμε (με τις απαραίτητες προσαρμογές) το μπάσκετ των αποδημησάντων από την Εθνική Σπανούλη και Ζήση ή θα υποκύψουμε στον πειρασμό του φαντασμαγορικού, αλλά ενδεχομένως ασύμβατου με την παγιωμένη ελληνική αντίληψη μπάσκετ του Αντετοκούνμπο, που (για να βάλω και μια άλλη επίφοβη διάσταση) σήμερα είναι και αύριο δεν θα είναι;

ΥΓ: Την παραμονή της έναρξης του Προολυμπιακού Τουρνουά, στο NBA.com δημοσιεύθηκε ένα εξόχως κολακευτικό άρθρο για τον Γιάννη με τίτλο «Hοw Greek Freak is changing the NBA». Το ΝΒΑ ο Αντετοκούνμπο το αλλάζει μια χαρά. Την Εθνική μπορεί;

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Σκουντής
Βασίλης Σκουντής

H φήμη ότι βγήκε από την κοιλιά της μάνας του κρατώντας ένα στυλό κι ένα χαρτί ελέγχεται ως εντελώς αναληθής. Αντιθέτως είναι περίπου… αληθής η φήμη ότι στην πρώτη έκθεση του στο δημοτικό έβαλε τίτλο, υπότιτλο, φωτογραφία, λεζάντα και έδωσε χαρακτηρισμό γραμματοσειράς!
Τα νομικά βιβλία του Σάκουλα ενέμειναν απλώς στο ράφι, αλλά στις… σακούλες. Ο προορισμός υπήρξε μοιραίος και αναπόδραστος. Μετά από 32 χρόνια και με τα μαλλιά του να έχουν από ετών προτιμήσει την ταπείνωση από το θάνατο, ο Βασίλης Σκουντής ταλαιπωρεί τους γύρω του και τον εαυτό του, επιμένοντας να γράφει, άλλωστε είναι το μόνο που έμαθε να κάνει (πιστεύει καλά, αλλά κι αυτό παίζεται!) στη ζωή του. Αν και ενίοτε παρασπονδεί, εν τούτοις στις φλέβες του τρέχει πάντοτε πορτοκαλί αίμα, θεωρεί τον εαυτό του απόγονο του Homo Βasketikus και (περπατώντας στην πέμπτη δεκαετία της ενασχόλησης του με τη δημοσιογραφία) γουστάρει που ακόμη δεν βαρέθηκε να κάνει το χόμπι του!

ΥΓ: Αν μετά από τόσα χρόνια δεν τον βαρεθήκατε, εκτός από το gazzetta.gr μπορείτε να τον υποφέρετε ακόμη καθημερινά στο Goal News και στον Sentra FM 103.3