Ας μας φοβηθούν αυτοί...

O Φώτης Κατσικάρης έζησε από κοντά τους Κροάτες στο ξενοδοχείο των ομάδων πρόπερσι στη Σεβίλλη και ακόμα καλύτερα πέρυσι στο Ζάγκρεμπ, όταν είχαν και τον τίτλο του οικοδεσπότη. Τους θυμάται μουτρωμένους, θορυβώδεις και εν πολλοίς αυτοκαταστροφικούς. Τη φετινή Εθνική Κροατίας τη βλέπει στο «ΝΗ» του Λινγκότο και μετά βίας την αναγνωρίζει.

«Κυκλοφορούν και δεν ακούγεται η μιλιά τους. Η εικόνα τους είναι πολύ διαφορετική από τη συνηθισμένη». Τι σόι Κροάτες είναι αυτοί, που δεν τσακώνονται μεταξύ τους και δεν σηκώνει ο καθένας το δικό του μπαϊράκι; «Ας τους προσέξουμε λοιπόν για να μη μετανιώσουμε. Θα είναι τεράστιο λάθος να κοιτάξουμε από τώρα την Ιταλία».

Απέναντι στην ομάδα του Μεσίνα, οι Κροάτες εμφανίστηκαν συσπειρωμένοι, σοβαροί και παθιασμένοι. Κόντρα στην Τυνησία, βέβαια, παρουσίασαν τον συνηθισμένο τους νερόβραστο εαυτό, οπότε ζορίστηκαν. Ο χειρότερος εαυτός της Κροατίας φοράει κόκκινη στολή και ένα εθνόσημο με τετραγωνάκια.

Η πλήρης και φορτσάτη Εθνική Ελλάδας θα κατάπινε ζωντανούς τους Κροάτες, όπως του κατάπιε η περυσινή μέσα στο Ζάγκρεμπ και η προπέρσινη στη Σεβίλλη. Η φετινή, όμως, είναι μία νεανική και άπειρη ομάδα των 20 ημερών.

Θα πρέπει να επιτύχει την πρώτη της πραγματική υπέρβαση για να νικήσει, να κάνει σωστά όλα όσα κατά διαστήματα τη βασανίζουν.

Nα περιορίσει όσο γίνεται τα νεκρά της διαστήματα και να τα αντιμετωπίσει με διαύγεια και ψυχραιμία. Να εστιάσει την προσοχή της στο καθοριστικά τετράπτυχο ριμπάουντ-τρίποντα-λάθη-βολές. Να δείξει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτοσυγκέντρωση στην άμυνα. Να πάρει πολλά από πολλούς και όχι λίγα από λίγους.

Η ζυγαριά του ημιτελικού αρχίζει από το αυστηρό «φίφτυ-φίφτυ». Και δεν πρόκειται να μετακινηθεί από αυτό παρά μόνο όταν ακουστεί η κόρνα της λήξης.

Τώρα που τελείωσα με την πολιτική ορθότητα, επιτρέψτε μου να προσθέσω αυτό που πραγματικά πιστεύω. Η Εθνική μας δεν έχει πολλά να φοβηθεί από αυτή την Κροατία. Περισσότερο φοβάται τον δικό της κακό εαυτό.

Οι Κροάτες ήρθαν στο Τορίνο με υπηρεσιακό προπονητή, επειδή ουδείς ήθελε να καθίσει την ηλεκτρική καρέκλα. Ο Άτσο Πέτροβιτς είναι ουσιαστικά απόμαχος, αφού θα αναλάβει ηγετικό πόστο στην Ομοσπονδία (δίπλα σε Ράτζα, Βράνκοβιτς και σία) αμέσως μετά το Προολυμπιακό τουρνουά. «One and done», όπως λένε οι Αμερικανοί.

«Οι υπόλοιποι υποψήφιοι, όπως ο Βέλικο Μρσιτς, γνώριζαν ότι οι πιθανότητες πρόκρισης είναι ελάχιστες, οπότε κρατήθηκαν μακριά για να μη καούν», μου έλεγε Κροάτης δημοσιογράφος. «Τον Άτσο δεν τον νοιάζει. Έτσι κι αλλιώς, η καριέρα του στους πάγκους έχει ολοκληρωθεί».

Αλλά τι μπορεί να περιμένει μία ομάδα από απόμαχο –και μάλιστα μέτριο- προπονητή και πόση σημασία του δίνει; Σαν να είχαμε εμείς στην Εθνική τον Μιχάλη Κυρίτση ή τον Ντράγκαν Σάκοτα…

Υπάρχει, ωστόσο, μία λεπτομέρεια που έκανε τους Κροάτες πιο επικίνδυνους. Η απουσία του Άντε Τόμιτς, που ήταν ο πλέι-μέικερ της ομάδας με την κυριολεκτική σημασία του όρου, έστρεψε αλλού το κέντρο βάρους και υπενθύμισε στους υπόλοιπους ποιο είναι το στοιχείο που κερδίζει τους αγώνες.

«Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο σκληρή μία Εθνική Κροατίας», επισημαίνει ο Κατσικάρης. Πέφτει ξύλο της αρκούδας, με άλλα λόγια. Ο Τόμιτς δεν μπορούσε να δείρει κανέναν, αλλά οι Μπίλαν-Πλάνινιτς σπρώχνουν και βαράνε, όπως και ο σκληραγωγημένος στα χέρια του Ίβκοβιτς Σάριτς. Οι Ιταλοί κόλλησαν κάτω από τους 70 πόντους και απειλήθηκαν με ήττα.

Η φετινή Κροατία δεν ξεχειλίζει ταλέντο, ούτε όμως είναι η αγαθιάρα ομάδα της προηγούμενης διετίας. Έχει και τρεις σκόρερς που μπορούν να γεμίσουν το αντίπαλο καλάθι με τρίποντα: Μπογκντάνοβιτς, Σίμον, Χέζονια. Ειδικά οι δύο πρώτοι θα έπαιζαν τουλάχιστον 30 λεπτά στη φετινή Εθνική Ελλάδας.

Παίζουν όμως και οι τρεις (μαζί και ο Σάριτς) στις θέσεις «2» έως «4», όπου η ελληνική ομάδα συγκεντρώνει τη δική της αμυντική δύναμη. Στο πρόσωπο του Θανάση Αντετοκούνμπο, εμείς έχουμε παίκτη για να μαρκάρει τον Μπογκντάνοβιτς. Το μικρό αδελφάκι του Θανάση, ποιος θα το μαρκάρει; Τον Καλάθη ποιος θα τον κυνηγήσει;

Το σχέδιο της Εθνικής μας είναι να πιέσει αλύπητα τον Λένι-Ρόκο Ούκιτς και όποιον άλλον Κροάτη κληθεί να κατεβάσει τη μπάλα. Δεύτερος καλός πόιντ-γκαρντ δεν υπάρχει, αφού οι «νατουραλιζέ» Ντρέιπερ-Λαφαγιέτ έμειναν εκτός ομάδας, ενώ ο Στίπτσεβιτς είναι ένας σουτέρ σε συσκευασία μπρελόκ.

Εάν η ελληνική ομάδα κλέψει μπάλες στη σέντρα ή έστω καθυστερεί κατά 6-7 δευτερόλεπτα την ανάπτυξη του παιχνιδιού της (ικανής στο «πέντε εναντίον πέντε») Κροατίας, θα πάρει αυτομάτως την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Εξίσου αδύναμη εμφανίζεται η ομάδα του Πέτροβιτς στη θέση «5», όπου οι αντικαταστάτες του Τόμιτς είναι μονοδιάστατοι και δεν μπορούν να συγκριθούν με το ελληνικό δίδυμο Κουφού-Μπουρούση. Ο Στόγιαν παρακολουθεί με πολιτικά και με το μάτι του κύκλωπα, αλλά δεν μπορεί να μπει και να παίξει.

Το rotation των δύο ομάδων θα σφίξει πια στους 8-9 παίκτες και η μοιρασιά των φάουλ θα παίξει σημαντικό ρόλο. Στον αγώνα με την Ιταλία, οι άμαθοι σε αμυντικές αποστολές Κροάτες φορτώθηκαν γρήγορα και έχασαν σημαντικές εργατοώρες. Όσο περισσότερο μείνουν στον πάγκο οι Μπογκντάνοβιτς, Σάριτς, αλλά και ο Ούκιτς, τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες της Εθνικής μας.

Μια φορά κι έναν καιρό, την εποχή του Κούκοτς και του Ράτζα, η Κροατία ήταν ο κακός δαίμονας της Εθνικής μας. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε, με εξαίρεση τον (βαθμολογικά αδιάφορο για την Ελλάδα) αγώνα του 2013 στη Λιουμπλιάνα, όπου η Κροατία κέρδισε μετά από δύο παρατάσεις.

Ο αυριανός ημιτελικός του Προολυμπιακού τουρνουά στο Τορίνο μπορεί να σημάνει ένα νέο ξεκίνημα για την Εθνική μας ή να την προσγειώσει ανώμαλα και να της κλείσει κατάμουτρα την πόρτα του αεροπλάνου για το Ρίο. Πενήντα-πενήντα, μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Το ταβάνι της ελληνικής ομάδας βρίσκεται πολύ ψηλά (πολύ πιο ψηλά από το αντίστοιχο της φετινής Κροατίας), αλλά τα χεράκια της είναι ακόμη αδύναμα και ατροφικά. Το διήμερο που ακολουθεί μπορεί να μας φέρει πολύ πιο κοντά στο 2020 ή να μας υπενθυμίσει ότι το 2012 ήταν μόλις προχθές.