Oι μετρ των πενταλέπτων

O αποκλεισμός του Τάιλερ Ντόρσεϊ ήταν μία μικροέκπληξη της τελευταίας στιγμής στον καταρτισμό της τελικής 12άδας για το Προολυμπιακό τουρνουά. Μικρής εμβέλειας, επειδή –όπως έχω γράψει αρκετές φορές- η διοργάνωση των 4 αγώνων δεν «χωράει» rotation μεγαλύτερο των 8-10 παικτών, τουλάχιστον όχι στα δύο καθοριστικά παιχνίδια του τελευταίου διημέρου. Έκπληξη, επειδή μετά την αποχώρηση του Κώστα Σλούκα περίμενα να ταξιδέψουν στην Ιταλία και οι δύο εφεδρικοί γκαρντ (Αθηναίου, Ντόρσεϊ) αντί των Μπόγρη, Καββαδά.

Ωστόσο, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ανορθογραφία η επιλογή του Γιάννη Αθηναίου αντί του άγουρου ακόμη Ελληνοαμερικανού. Υποψιάζομαι ότι την ίδια ψήφο θα έριχνε και ο ίδιος ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, αν του ζητούσε κάποιος τη γνώμη του. Ιδίως μετά το (λόγω γαστρεντερίτιδας) χαμένο προπονητικά τριήμερο στα μέσα της εβδομάδας που διανύουμε…

Κατ’αρχήν, το «δυάρι» είναι καπαρωμένο από τον πληθωρικό Γιάννη Αντετοκούνμπο, με τον επίσης αναντικατάστατο Περπέρογλου και τους φορμαρισμένους Παπαπέτρου, Αγραβάνη να μοιράζονται το «3» και το «4».

Ο Γιάννης δεν είναι φυσικά σούτινγκ γκαρντ με την κυριολεκτική έννοια του όρου, αλλά θα χρεωθεί καθήκοντα δεύτερου οργανωτή δίπλα σε έναν από τους Καλάθη/Μάντζαρη, καθώς και σκόρερ με χαρακτηριστικά πολιορκητικού κριού. Θα είναι το Α και το Ω της ομάδας, αλλά και πολλά από τα ενδιάμεσα γράμματα.

Θα είναι είδηση εάν η συμμετοχή του Γιάννη πέσει κάτω από τα 35 λεπτά στους κρίσιμους αγώνες. Αν θυμάμαι καλά, στο περυσινό β' ημίχρονο με τους Ισπανούς δεν αντικαταστάθηκε ούτε δευτερόλεπτο. Πόσο μάλλον φέτος...

Ο Φώτης Κατσικάρης φαίνεται να προτιμά τον Θανάση Αντετοκούνμπο ως ρεζέρβα του αδελφού του για σκόρπια τετράλεπτα, ώστε να μένει τοποθετημένος ψηλά ο πήχυς της αθλητικότητας και της ενέργειας. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος θα έχει επικουρικά καθήκοντα στις «πλάγιες» θέσεις με πρόσθετο επιχείρημα το αξιόλογο μακρυνό του σουτ.

Ο Αθηναίου, που ξεκίνησε πενταδάτος το β’ ημίχρονο στο Βελιγράδι (χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, είναι η αλήθεια), ενδέχεται να χρειαστεί για ένα πεντάλεπτο, στον ίδιο ρόλο που είχε στο πρώτο μισό της περυσινής σεζόν στον Ολυμπιακό: να βάλει ένα σουτ, να μοιράσει παιχνίδι χωρίς πανικό, να κυνηγήσει έναν ζεστό γκαρντ της αντίπαλης άμυνας.

Ο Κατσικάρης έκρινε, και πολύ σωστά, ότι ο περπατημένος και στην Ευρωλίγκα Αθηναίου μπορεί να αποδώσει καλύτερα από τον πρωτόπειρο Ντόρσεϊ ως «μπαλαντέρ των πέντε λεπτών». Ο μικρός συχνά θέλει χρόνο και ρυθμό για να ζεσταθεί, ενώ ο 28χρονος Αθηναίου διαβάζει σωστά μία ταμπουρωμένη άμυνα και έχει συνήθως έτοιμο το σουτάκι που θα την ξεκλειδώσει.

Οι μετρ των σκόρπιων πενταλέπτων είναι συνήθως περιζήτητοι από τους προπονητές των Εθνικών ομάδων. Ιδίως όταν (όπως ο Καλαμπόκης του 2009) έχουν στη μύτη τους τη μυρωδιά της ιδρωμένης κάλτσας! Η φετινή ομάδα χρειάζεται όσο γίνεται περισσότερους υπαρχηγούς στα αποδυτήρια…

Ο Κατσικάρης προτίμησε να πάρει μαζί του στο Τορίνο τρίτο σέντερ παρά, τέταρτο «κλασσικό» χειριστή της μπάλας. Ούτε για τον Γιώργο Μπόγρη περισσεύει χρόνος συμμετοχής πέρα από το garbage time, οπότε θα πρέπει να αναζητηθούν στις μικρολεπτομέρειες της τακτικής (ή στους μύχιους φόβους ενός προπονητή) τα κίνητρα αυτής της επιλογής.

Η θέση «5» είναι η πιο αδύναμη της Εθνικής στον αμυντικό τομέα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα φάνε πάγκο οι Κουφός-Μπουρούσης. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα παίξουν από 20 λεπτά μετρημένα με το ρολόι, όπως πέρυσι. Τι θα γίνει όμως εάν –ο μη γένοιτο- τραυματιστεί κάποιος από τους δύο;

Ο Γιάννης Μπουρούσης προέρχεται από βασανιστική σεζόν, ενώ ο Κώστας Κουφός έχασε το πρόσφατο φιλικό με τη Σερβία (και πολλούς αγώνες από το Ευρωμπάσκετ 2009) λόγω στομαχικών διαταραχών. Κι αν δεν σηκώσει ο οργανισμός του τα λαζάνια των Ιταλών;

Ο Δημήτρης Αγραβάνης θα μπορούσε να δώσει λύσεις στο «5», αλλά τον χρειαζόμαστε σε ρόλο πάουερ φόργουορντ και δεν γίνεται να τον κόψουμε στα δύο ούτε να τον κλωνοποιήσουμε.

Έτσι κι αλλιώς, το προπονητικό τιμ ξέρει καλύτερα τις ανάγκες μίας ομάδας, τις ιδιαιτερότητες των αντιπάλων της και τα μυστικά των προπονήσεων. Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Ιδίως όταν μιλάει την ίδια γλώσσα με τους παίκτες του.

Εγώ χαίρομαι για τον Γιώργο Μπόγρη, ο οποίος την τελευταία τριετία ωρίμασε ως μπασκετμπολίστας και ως άνθρωπος, μέχρι που κατόρθωσε στα 27 του να ξεκλειδώσει την πόρτα της Εθνικής Ανδρών.

Χαίρομαι και για τον σεμνό, ταπεινό και αδικημένο Γιάννη Αθηναίου, ο οποίος συμφώνησε αγόγγυστα και χωρίς αξιώσεις να παίξει ρόλο 16^ου παίκτη στον προετοιμασία του 2014 και του 2015, ώσπου δικαιώθηκε για τον αλτρουισμό του.

Λυπάμαι για τον Ντόρσεϊ, που όμως μπορεί να γίνει αναντικατάστατος στο κοντινό μέλλον, αλλά και για τον Βασίλη Καββαδά που έφτασε μία ανάσα από το δεύτερο μεγάλο τουρνουά της καριέρας του.

Εάν πάνε όλα καλά στο Πάλα Άλπιτουρ, οι Ντόρσεϊ-Καββαδάς θα είναι ντε φάκτο επιλαχόντες για την αποστολή στο Ρίο. Όπως και οι Πρίντεζης-Σλούκας βέβαια, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση.

Η Εθνική καταφτάνει στο Τορίνο μέσω Μιλάνου σε λίγες ώρες (ενώ εγώ βλέπω ήδη από το φινιστρίνι του αεροπλάνου τον λόφο της Σουπέργκα…), αποδεκατισμένη μεν, αλλά αρκετά αισιόδοξη, αφού απαρτίζεται από τους καλύτερους διαθέσιμους και πρόθυμους παίκτες, αλλά και από τους καλύτερους προπονητές που θα μπορούσε να έχει.

Την αγαπάμε και τη στηρίζουμε όπως και αν έχουν τα πράγματα, αφού, τριάντα χρόνια τώρα, μας έχει χαρίσει πολύ περισσότερα απ’όσα θα μπορούσαμε να περιμένουμε ποτέ. Μπορεί το καλοκαίρι του 2016 να αποδειχθεί εφαλτήριο για το μέλλον, μπορεί και όχι. Το στοίχημα είναι να παρουσιάσει κάτι καινούριο, να εμφανιστεί αξιόμαχη και να επιστρέψει χαμογελαστή στη βάση της.

Την έννοια «αποτυχία», πάντως, δεν πρόκειται να τη γνωρίσει. Μόνο κακοήθης και κακεντρεχής μπορεί να ζητήσει εξηγήσεις από αυτή την «Εθνική Ελπίδων» σε περίπτωση αποκλεισμού από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.