Αφήστε τους να σουτάρουν...

O φίλος μου ο Κώστας αποφάσισε φέτος να παρακολυθήσει τα πλέι-οφ του πρωταθλήματος της Α1 μπάσκετ και υποσχέθηκε να ρίχνει κλεφτές ματιές στους τελικούς των άλλων ευρωπαϊκών χωρών: Ισπανία, Τουρκία, Γερμανία, Ιταλία, Ρωσία. Καταλαβαίνει από αθλητισμό, αλλά δεν παρακολουθεί την ειδησεογραφία του μπάσκετ. Τον έβαλα σε ταχύρρυθμο πρόγραμμα τεσσάρων εβδομάδων με αφετηρία το φάιναλ-φορ και τον ρώτησα πώς του φαίνεται ο ορίζοντας.

«Έχουμε παιχταράδες», μου είπε ενθουσιασμένος μια μέρα. «Σπανούλης, Διαμαντίδης, Πρίντεζης, Μπουρούσης, Φώτσης, Παπανικολάου, Περπέρογλου, Καλάθης, Σλούκας, Ζήσης, Παππάς, Μάντζαρης, Μαυροκεφαλίδης, Σχορτσανίτης, Παπαπέτρου, Καϊμακόγλου, Παπαγιάννης. Και είναι και ο παιχταράς ο Αντετοκούνμπο, που παίζει στην Αμερική. Και ο άλλος, ο Κουφός. Είμαι σίγουρος ότι θα πάρουμε μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες…».

Και τι να του πω, τώρα; Ότι από τους 16 που ξεχώρισε θα παίξουν στο Προολυμπιακό τουρνουά μόνο οι πέντε;

Ότι κάποιοι συνταξιοδοτήθηκαν από την Εθνική στα 32 του, άλλοι έμειναν στα σπίτια τους από πείσμα, ενώ μετράμε και 3-4 τραυματίες που κάνουν κούρα από τώρα για να είναι ετοιμοπόλεμοι τον Οκτώβριο; Ότι ο καλύτερος όλων σταμάτησε το μπάσκετ πριν την ώρα του και δεν συζήτησε καν το ενδεχόμενο να επιστρέψει στην Εθνική για έναν τελευταίο χορό;

Ότι η Εθνική τείνει να γίνει πάρεργο και αγγαρεία; Του Σέρβου σπήκερ, προχθές, του πήρε ένα γεμάτο δίλεπτο για να απαριθμήσει τους απόντες.

Μαγνητοσκόπησα για τον φίλο μου τα τελευταία λεπτά του προχθεσινού αγώνα Ελλάδας-Σερβίας και του ζήτησα να μου αναγνωρίσει έστω έναν από τους πέντε διεθνείς που τελείωσαν το ματς. Δεν ήξερε κανέναν.

Με όλη την αγάπη και τον σεβασμό προς τα παλικάρια που χύνουν ιδρώτα και αίμα για την Εθνική ομάδα (ενώ θα μπορούσαν να επικαλεστούν κόπωση ή τραυματισμό ή ημικρανίες ή μητρικά), είναι αδιανόητο εν έτει 2016 να αποτελείται πεντάδα της Εθνικής Ανδρών από τους Αθηναίου, Χαραλαμπόπουλο, Θ.Αντετοκούνμπο, Μπόγρη και Καββαδά.

Ασχέτως αν η δίψα αυτών των παιδιών μπορεί να γίνει μαγιά για μία απροσδόκητη διάκριση, όπως λ.χ. το χάλκινο μετάλλιο του 2009 στην Πολωνία ή και η 6^η θέση του 2011 στη Λιθουανία...

Εξίσου αδιανόητο είναι να έχουμε απαιτήσεις από αυτή την αποδεκατισμένη «Εθνική Ελπίδων». Ακόμα και αν το Προολυμπιακό τουρνουά γινόταν στην Αθήνα, η ελληνική ομάδα θα ήταν αουτσάιντερ απέναντι στην πλήρη Ιταλία του Έτορε Μεσίνα.

Η Κροατία είναι λίγο πολύ ισοδύναμη αν όχι ανώτερη από την «επίσημη αγαπημένη» μας (παρά την απουσία του Άντε Τόμιτς), ενώ το μπαρουτοκαπνισμένο Μεξικό θα δαγκώσει εάν υποτιμηθεί. Η πρεμιέρα του 2006 απέναντι στο Κατάρ δεν μου επιτρέπει να πάρω αψήφιστα το Ιράν.

Δεν υπάρχει η έννοια «αποτυχία» για τη φετινή Εθνική Ελλάδας. Τυχόν πρόκριση στο Ρίο θα ισοδυναμεί με υπέρβαση, τη μεγαλύτερη της τελευταίας δεκαετίας. Ο αποκλεισμός είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα.

Για να το γράψω διαφορετικά, αποτυχία θα είναι αν η ομάδα μας ηττηθεί από Ιράν και Μεξικό. Αποτυχία θα είναι εάν χάσει από τους Κροάτες με κάτω τα χέρια. Αποτυχία θα είναι εάν βγάλει εικόνα παρακμής, γκρίνιας και εσωστρέφειας.

Αποτυχία θα είναι αν οι παίκτες της γυρίσουν τσακωμένοι από το Τορίνο. Αποτυχία θα είναι αν με τη συμπεριφορά της δώσει δικαιώματα στους κακεντρεχείς και στους δοκησίσοφους. Αποτυχία θα είναι αν δεν μείνουμε στο τέλος όλοι φίλοι μεταξύ μας…

Θα μου επιτρέψετε, πάντως, να καταθέσω ένα ψήγμα αισιοδοξίας που επίμονα τριβελίζει το μυαλό μου κάθε φορά που πάω να σηκώσω τα μαύρα πανιά. Εάν κυλήσουν όλα ομαλά στους πρώτους τρεις αγώνες, η πρόκριση θα κριθεί σε 40 λεπτά, πιθανότατα απέναντι στους Ιταλούς. Σαράντα, όχι τετρακόσια. Ένα ματς, ότι σειρά best-of-seven.

Η Εθνική μας είναι ξεχαρβαλωμένη και ελλιπής, αλλά η βασική της 8άδα (αυτή που θα σηκώσει το βάρος δηλαδή) είναι ισάξια αν όχι ανώτερη από την αντίστοιχη των Ιταλών: Καλάθης, Μάντζαρης, Γ.Αντετοκούνμπο, Περπέρογλου, Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Κουφός, Μπουρούσης εναντίον Χάκετ, Αραντόρι, Τζεντίλε, Μπελινέλι, Γκαλινάρι, Μέλι, Ντατόμε, Μπαρνιάνι.

Ας παίξουν και ο Τσιντσαρίνι με τον Κουζίν ή τον Τσέρβι ή τον Αμπάς, δεν αλλάζει κάτι. Δεν πρόκειται να κριθεί από τα «μαύρα άλογα» αυτό το ματς, αλλά από τους βασικούς και έμπειρους.

Η ελληνική ομάδα έχει τα προβλήματα και τις απουσίες της, αλλά και ο Μεσίνα πασχίζει να λύσει δύσκολο διαγώνισμα χημείας, με παίκτες που χαρακτηρίζονται από μέτριο ή χαμηλό δείκτη ετοιμότητας.

Eίναι και γηπεδούχος η Ιταλία, ναι. Γηπεδούχος δεν ήταν η Μεσίνα όταν έπαθε τη μεγάλη νίλα του 2002 στη Μπολόνια;

Εάν με κάποιον τρόπο καθίσει στο ελληνικό μπλε τη συγκεκριμένη βραδιά ο τζόγος του περιφερειακού σουτ, η πλάστιγγα μπορεί να γείρει προς την πλευρά που ελάχιστοι περιμένουν.

Και γιατί όχι, παρακαλώ; Η πρόσφατη ιστορία των μεγάλων αγώνων, στην Ευρωλίγκα και αλλού, είναι γεμάτη από απρόθυμους ή αδέξιους σουτέρ που τιμώρησαν την τολμηρή τακτική κάποιου αντιπάλου προπονητή: Χουέρτας, Ρούμπιο και δεν συμμαζεύεται.

Και Μάντζαρης. Και Καλάθης. Ου μην μεθαύριο και Γιάννης «αφήστε με να σουτάρω αλλά μη παραπονεθείτε αν σας βάλω 30» Αντετοκούνμπο.