Αργεί ακόμη το Ευρωμπάσκετ;

Eνα δεύτερο δείγμα γραφής, ένα δεύτερο χαμόγελο αισιοδοξίας. Αυτή η Εθνική ομάδα δεν πρόκειται να κατακτήσει τον κόσμο, τουλάχιστον όχι σύντομα, το πιθανότερο είναι να δει τους Ολυμπιακούς Αγώνες από την τηλεόραση, αλλά θα παίξει τη ζαριά της με θάρρος, οίστρο και νεανικό ενθουσιασμό. Όπως έγραψα στο προηγούμενο σχόλιό μου, μου θυμίζει νεαρή και ελκυστική ενζενύ, που πάει άβγαλτη στον παρθενικό της χορό, αλλά απειλεί να κλέψει καρδιές.

Μόνο που αυτή η παρθένος είναι λιγάκι αγαθιάρα, και πρέπει να γίνει πιο κακιά για να επιβιώσει. Τα καυγαδάκια που στήνει ο Μπουρούσης για να ανανεώνει τα δικά του κύτταρα δεν είναι η λύση. Ποτέ δεν ήταν…

Το μοναδικό πραγματικό της πρόβλημα στο αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού είναι η αδυναμία των δύο σέντερ να ακολουθήσουν με ταχύτητα το αντίπαλο pick’n’roll.

Οι Ισπανοί χτύπησαν πέρυσι στο ψαχνό με τον άξονα «Τσάτσο»-Γκασόλ και έκαναν την ελληνική άμυνα ρημαδιό. Το ίδιο επιχείρησαν στο σημερινό φιλικό οι Τούρκοι, στο μέτρο των δικών τους δυνατοτήτων.

Φαίνεται, όμως, ότι γίνονται βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Όπως σωστά επισήμανε από το μικρόφωνο της ΕΡΤ ο Κώστας Μίσσας, η τακτική των αλλαγών στα μαρκαρίσματα βελτιώνει την επίδοση της Εθνικής στον κρίσιμο τομέα και την κάνει λιγότερο ευάλωτη.

Η ανέλπιστα καλή απόδοση των ατρόμητων Αγραβάνη-Παπαπέτρου πάει να γίνει κλειδί σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου.

Η Εθνική είναι στα καλύτερά της όταν απλώνεται στα 3/4 του γηπέδου για να παίξει ένα ασφυκτικό ζον-πρες 1-2-1-1 που κάνει το γήπεδο να φαίνεται μικρότερο.

Πρόκειται για πινελιά του Δημήτρη Πρίφτη, ο οποίος λανσάρισε την ίδια ακριβώς άμυνα στον περυσινό Άρη, με παίκτη αιχμής τον Οκάρο Ουάιτ.

Αλλά ο Άρης δεν είχε ούτε Αντετοκούν-μπρος, ούτε Παπαπέτρου ούτε Αγραβάνη, ούτε αθλητικό πόιντ-γκαρντ τύπου Καλάθη για την προτελευταία θέση της άμυνας, ούτε σέντερ επιπέδου Κουφού για την οπισθοφυλακή.

Όσες φορές η ελληνική ομάδα απλώθηκε στο γήπεδο για να στήσει παγίδες, τα πλοκάμια του Γιάννη και των συνοδοιπόρων του έκρυψαν τον ήλιο και έκαναν τους Τούρκους να πελαγώσουν.

Σε τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις, οι Έλληνες παίκτες έκλεψαν τη μπάλα πριν αυτή περάσει τη σέντρα. Και μετουσίωσαν τα κλεψίματα σε εύκολα καλάθια, δύο εναντίον κανενός (Αντετοκούνμπο στο 44-49, Παπαπέτρου στο 51-56), από αυτά που κόβουν τα ποδάρια του αντιπάλου.

Τον Ούκιτς θα τον κόψει κρύος ιδρώτας, μόλις δει το βίντεο. Αλλά θα πιάσει το κόλπο απέναντι στον Χάκετ και τον Τσιντσαρίνι, και με προπονητή τον Μεσίνα;

Πάντως η Ιταλία έχει το κακό (καλό για εμάς) συνήθειο να χρησιμοποιεί σχήματα με έναν μόνο χειριστή, αφού ο Μπελινέλι που παίζει στο «2» δεν είναι τέτοιος.

Όταν η ελληνική ομάδα πιέστηκε, ανταποκρίθηκε με ψυχραιμία και μεθοδικότητα, με μοναδική νομίζω εξαίρεση ένα φτηνό λάθος του Ντόρσεϊ.

Αλλά ο νεαρός Ελληνοαμερικανός ξεψάρωσε γρήγορα και κέρδισε πόντους στη διεκδίκηση μίας θέσης, αφού ξεμπούκωσε την ομάδα με τα καλάθια του στο 5-εναντίον-5. Όσο λείπει ο Κώστας Σλούκας, κάθε χείρα βοηθείας στο μακρυνό σουτ είναι ευπρόσδεκτη.

Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, η Εθνική σούταρε 5/13 από τη γραμμή των 6μ75, χωρίς να πάρει τρίποντο από τους δύο βασικούς της γκαρντ. Αντιθέτως, έβαλαν 3 στα 4 οι εφεδρικοί Ντόρσεϊ, Αθηναίου.

Σειρά έχει να εμφανιστεί ο Μάντζαρης, ο οποίος ωστόσο παίζει πολύ σωστά τον ρόλο του quarterback guard. Είναι ένα σίγουρο χέρι για τα 10-12 λεπτά που του αναλογούν.

Οι Αντετοκούνμπο-Καλάθης συνεργάστηκαν θαυμάσια μεταξύ τους (ιδίως όταν οι Τούρκοι πήραν προβάδισμα με βομβαρδισμό από 5/5 τρίποντα) και έγραψαν, οι δυό τους, 13 ασίστ, 10 ριμπάουντ και 3 κλεψίματα. Υπέροχοι και οι δύο, έστω σε ρυθμό ρελαντί.

Ο Θανάσης έπαιξε τον ρόλο που χρεώθηκε με προσήλωση και χωρίς παραφωνίες, με εξαίρεση ένα σουτ αέρος-αέρος. Ο τζούνιορ αλλά ώριμος Χαραλαμπόπουλος παραμένει «πενταδάτος», αφού στοιχειοθετεί απειλή όσο οι άμυνες σφίγγουν για να κλείσουν τους διαδρόμους.

Και η ομάδα κερδίζει, μολονότι αποδεκατισμένη. Απέναντι σε αντίπαλο που δηλώνει σχεδόν έτοιμος για το δικό του Προολυμπιακό, η Εθνική μας νίκησε μέσα στο «Αμπντί Ιπεκτσί», όπου ηττήθηκε από την ίδια Τουρκία η περυσινή πλήρης Ελλάδα.

Όταν επέστρεψε στο παρκέ η καλή πεντάδα για να σταματήσει το σερί των Τούρκων (στο 67-64), έδειξε αντανακλαστικά περπατημένης ομάδας και έκλεισε το ματσάκι με σερί 11-3.

Τα ποσοστά ευστοχίας της «επίσημης αγαπημένης» ήταν 62% στα δίποντα, 38% τρίποντα και 67% στις βολές (όπου ο Γιάννης είχε 7/8), ενώ η άμυνά της κράτησε τον αντίπαλο στο φτωχό 39 τοις εκατό.

Η ελληνική ομάδα μοίρασε υπερδιπλάσιες ασίστ (23-11),αλλά τα λάθη «κάθισαν» στο 16-16 και τα ριμπάουντ στο 32-33, αφού χάθηκαν πολλά αμυντικά στο β’ ημίχρονο.

Άλλο ένα χαμόγελο αισιοδοξίας, συνεπώς. Με ολοφάνερη τη σφραγίδα του προπονητή. Βεβαίως, η Τουρκία δεν είναι Σερβία ούτε Γαλλία ούτε Ισπανία. Αλλά ούτε οι αντίπαλοι της Εθνικής μας στο Τορίνο είναι στο ίδιο επίπεδο με τα μεγαθήρια της Ευρώπης.

Το φιλικό της Τρίτης (21.15) στο Βελιγράδι, μία σίγουρη ήττα αν πιστέψουμε τα χαρτιά, με 100-0 διαιτησία ελπίζω, θα είναι ένα χρήσιμο τελευταίο crash-test, έξι μέρες πριν το τζάμπολ του Προολυμπιακού τουρνουά.

Η ατμόσφαιρα στην καθαγιασμένη «Μπεογκράντσκα», που θα έχει πολύ κόσμο στις εξέδρες, δεν θα είναι πολύ διαφορετική από την αντίστοιχη της πιθανής αναμέτρησης με την Ιταλία στο Τορίνο.

Η επικείμενη επιστροφή των Περπέρογλου-Σλούκα μπορεί να δημιουργήσει νέα ζητήματα χημείας και να προκαλέσει ανακατωσούρα, αλλά θα λύσει και αρκετά προβλήματα, ιδίως στο «σετ» παιχνίδι στην επίθεση.

Η πείρα των δύο παικτών αποτελεί εχέγγυο για ομαλή ένταξή τους σε ένα σύνολο που δείχνει απροσδόκητα αξιόμαχο για το παρόν και πολλά υποσχόμενο για το μέλλον. Στιγμές στιγμές, έπιασα τον εαυτό μου να ανυπομονεί για το Ευρωμπάσκετ του 2017.

ΥΓ: Οπαδικά σχόλια δεν πρόκειται να δημοσιευτούν, οπότε μπορούν ελεύθερα να πάνε σε άλλη αμμουδιά για να παίξουν, όσοι βλέπουν την Εθνική με πράσινα ή κόκκινα γυαλιά.