Απόδραση από το Αλκατράζ!

Mε την αμερικάνικη λογική την οποία ενστερνίζομαι και επικαλούμαι πολύ συχνά, «είναι όντως κρίμα, να αφήσεις μια λεπτομέρεια να σου χαλάσει μια όμορφη ιστορία»...

Βεβαίως το να κόβεις βόλτες πάνω σε μια βραχονησίδα, όπου ο αέρας φυσομανάει και να βλέπεις τα αποτυπώματα εκατοντάδων ανθρώπων οι οποίοι όπως έλεγε και ο Κλιντ Ιστγουντ (στο ρόλο του Φρανκ Μόρις) , «ή δεν θα φύγουν ποτέ από εδώ ή θα πεθάνουν εδώ», ε, κουμπάρε, αυτό δεν το λες και πολύ ευχάριστο ως τουριστική εμπειρία, έστω και αν αυτή εμπεριέχει και την ακραία επαγγελματική διαστροφή.

Ακου εκεί, μια εκπομπή γυρισμένη στο Αλκατράζ, αυτό ούτε ο Χίτσκοκ δεν θα το είχε διανοηθεί!

Αλκατράζ! Ο βράχος! Η αληθινή κόλαση του Δάντη!

Κατεβαίνεις από το καράβι και σε πιάνει ένα σύγκρυο. Νιώθεις κάπως... Σκιάζεσαι... Τρέμεις σύγκορμος...

Θαρρείς πώς ξαφνικά κάπου θα ξεπροβάλουν ο Μόρις και οι αδερφοί Κλάρενς και Τζον Ανγκλιν, οι μόνοι λέει, οι οποίοι κατάφεραν να δραπετεύσουν αυτά τα τριάντα χρόνια από τις περιβόητες φυλακές, όπου στέλνονταν οι πιο επικίνδυνοι και σεσημασμένοι εγκληματίες της Αμερικής...

Το FBI υποστηρίζει πως τα ίχνη των τριών δραπετών που έγιναν οι ήρωες ενός μυθιστορήματος (του 1963, όταν έκλεισε το Αλκατράζ) και μιας ταινίας (του 1979) δεν βρέθηκαν ποτέ. Και όμως, προχθές το μεσημέρι που βρέθηκα εκεί και περιπλανιόμουν στα κανονικά κελιά, ή σε εκείνα της απομόνωσης (όπου καταχωνιάστηκαν, μεταξύ άλλων, ο Αλ Καπόνε και ο διαβόητος «Birdman», στον οποίο μάλιστα απαγορευόταν ακόμη και να βγαίνει για να κάνει τις ανάγκες του και βολευόταν με μια πάπια επί δέκα επτά χρόνια) ήμουν σίγουρος για κάτι: όπου κι αν βρίσκονται, ζωντανοί ή πεθαμένοι, οι τρεις δραπέτες της 11^ης Ιουνίου του ’62 θα τριγυρνάνε πάντοτε στον βράχο, σαν μια αλλόκοτη εκδοχή του φαντάσματος της όπερας!

Μετάβαση που προκαλεί πολιτισμικό σοκ: από τον Κλιντ Ιστγουντ στον... Γιώργο Μαργαρίτη, από τα κελιά που όταν μανταλώνονται προκαλούν έναν τρομακτικό και ανατριχιαστικό θόρυβο στο ελληνικό λαϊκό πεντάγραμμο και από το (χιλιοτραγουδισμένο) «Κελί 33» του Κορυδαλλού στο «Κελί 23» της «Oracle Arena»!

Εδώ έγκειται η λεπτομέρεια για την οποία έγραψα στον πρόλογο μου: σε αυτή τη σειρά των τελικών δεν υπάρχει παίκτης που να φοράει το Νο 33, αλλά πριν από λίγες ώρες είχαν την τιμητική τους, οι φέροντες το Νο 23: ο Λεμπρόν Τζέιμς εν τη παρουσία του και ο Ντρέιμοντ Γκριν, ερήμην του!

Εδώ βεβαίως αδικώ, εκείνον, ο οποίος έκανε κιόλας τη διαφορά σε μια «night to remember», που λένε και οι Αμερικανοί: τον Κάιρι Ερβινγκ, εννοώ, ο οποίος όντας σεληνιασμένος όσο ποτέ άλλοτε, πέρασε τις χειροπέδες στους Γουόριορς και τους έστειλε γραμμή στην ψειρού που βρίσκεται απέναντι από το Οκλαντ!

Απλώς ο... «Κύριε Ελέησον», ο «King James» και οι λοιποί Ιππότες του Κλίβελαντ δεν επέβαλαν στους Γουόριορς ισόβια κάθειρξη, αλλά σε προσωρινή κράτηση, που δεν αποκλείεται ωστόσο να εξελιχθεί σε καταδίκη και εγκλεισμό!

Προς το παρόν οι Καβαλίερς μείωσαν σε 3-2 και τα ξημερώματα της Παρασκευής, στο σπίτι τους, θα έχουν την ευκαιρία να ισοφαρίσουν σε 3-3, ώστε να ξαναγυρίσουν στο Οκλάντ για να λύσουν μια και καλή τους ανοικτούς λογαριασμούς τους με τους Γουόριορς!

Μιας και κινούμαι σε... σωφρονιστικό mood, στέκει αυτή η αντιδιαστολή: οι Γουόριορς άφησαν ανοικτά τα κελιά και οι Καβαλίερς πέτυχαν τη δική τους απόδραση από το Αλκατράζ!

Εχουν περάσει κάμποσες ώρες από τη λήξη του πέμπτου τελικού, που θαρρώ πως τον απόλαυσε όλος ο κόσμος ως έναν από τους καλύτερους και πιο φαντασμαγορικούς όλων των εποχών. Δεν γράφω ότι ήταν και από τους πιο συναρπαστικούς, διότι η υπόθεση κρίθηκε στα πρώτα λεπτά της τελευταίας περιόδου και δεν κατέληξε σε ένα θρίλερ των τελευταίων δευτερολέπτων, ωστόσο η πλοκή του υπήρξε καταπληκτική...

Υπήρξε επίσης και αξιομνημόνευτη, διότι ποτέ στην ιστορία των τελικών του ΝΒΑ, εδώ και εβδομήντα χρόνια, δεν είχε συμβεί αυτό που κατάφεραν ο Ερβινγκ και ο Τζέιμς: να σκοράρουν δηλαδή πάνω από σαράντα πόντους δυο παίκτες της ίδιας ομάδας!

Σαράντα έναν έβαλε ο Κάιρι, άλλους τόσους ο Λεμπρόν και (με τη λογική του Στέισι Κινγκ μετά το ματς των Μπουλς με τους Καβαλίερς στις 28 Μαρτίου του 1990, στο οποίο ο Μάικλ Τζόρνταν σκόραρε 69 πόντους και ο αριστερόχειρας φόργουορντ έναν)), ο Κέβιν Λοβ θα μπορούσε να βγει και να πει πως «δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το βράδυ που εγώ, ο Κάιρι και ο Λεμπρόν βάλαμε μαζί 84 πόντους»!

Οι δυο μαζί και ο... ψωριάρης χώρια!

Δεν θέλω να αναλωθώ σε περισπούδαστες αναλύσεις του πέμπτου τελικού, αλλά προτιμώ να αξιοποιήσω το προνόμιο του αυτόπτου μάρτυρος. Με το που τελείωσε το ματς μπουκάραμε με τον Ρήγα Δάρδαλη και τον Σπύρο Στουφή στα αποδυτήρια για να καταγράψουμε με την κάμερα του OTE TV στιγμές από τα γυρίσματα της μπασκετικής εκδοχής του «Die Hard» και δεν έχω παράπονο: ο... Μπρους Γουίλις ήταν απίκο για να πρωταγωνιστήσει και στο «back stage» της μπασκετικής ταινίας!

Πράγματι, όπως λένε οι Κινέζοι, μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις: για παράδειγμα, η εικόνα του Λεμπρόν να έχει δέσει τα γόνατα του με νάιλον παγοκύστες, να κρατά για μισή ώρα τα πόδια του μέσα σε έναν κουβά γεμάτο με νερό και παγάκια και την ίδια στιγμή να τρώει με βουλιμία μια σαλάτα με αμπελοφάσουλα, σπαράγγια, μαρούλι και λαχανάκια Βρυξελλών είναι από αυτές που –για να μην παρεκκλίνω από το... σωφρονιστικό πνεύμα του κειμένου-δεν μπορούν να... δραπετεύσουν ποτέ από το μυαλό κάποιου που τις είδε μπροστά του!

ΥΓ: Πλάκα πλάκα τα μόνα εξαρτήματα που έλειπαν για να συμπληρωθεί το παζλ της απόδρασης των Καβαλίερς ήταν τα κουτάλια του συσσιτίου και οι νυχοκόπτες με τους οποίους θρυλείται ότι οι τρεις δραπέτες άνοιξαν το λαγούμι μέσα από τους τοίχους των κελιών τους!