«Δημήτρη,

Η αναφορά στον ενικό προς το πρόσωπό σου γίνεται «αναγκαστικά». Ως συμπαίκτης στην προπόνηση δεν επιτρέπεται ο πληθυντικός για λόγους… συντομίας. Εξάλλου, δεν ήθελες να σε αντιμετωπίζουμε ως κάτι διαφορετικό από τα υπόλοιπα παιδιά στην ομάδα. Ήσουν ο πρώτος που έμπαινες στο γήπεδο και ο τελευταίος που έφευγες. Αθλητής παράδειγμα για όλους εμάς τους νεότερους.

Αποτέλεσε ύψιστη τιμή το γεγονός ότι υπήρξα συμπαίκτης σου, που έκανα προετοιμασία μαζί σου, που σε έβλεπα σχεδόν καθημερινά και που έκανα προπονήσεις δίπλα σου. Ούτε που μπορούσα να φανταστώ κάτι τέτοιο όταν από πολύ μικρή ηλικία σε θαύμαζα από την τηλεόραση και από τις εξέδρες του ΟΑΚΑ. Ήσουν ο αγαπημένος μου παίκτης! Που να ονειρευτώ ότι θα βρεθώ να είμαι συμπαίκτης σου! Να είμαι συμπαίκτης ενός πραγματικού θρύλου του μπάσκετ και του παγκόσμιου αθλητισμού γενικότερα!

Πραγματικά ευχαριστώ την ομάδα και τον Θεό γι’ αυτή την εμπειρία ζωής. Κάθε κουβέντα, κάθε σου κίνηση εντός και εκτός παρκέ θα αποτελεί «ευαγγέλιο» για εμένα. Σου εύχομαι, πραγματικά, μέσα από την καρδιά μου η ζωή σου να είναι όπως η μπασκετική σου καριέρα. Απόλυτα επιτυχημένη. Να έχεις ό,τι επιθυμείς και να απολαύσεις στιγμές με την οικογένειά σου, οι οποίες τόσο πολύ σου έλειψαν.

Σε ευχαριστώ για όλα
Κωνσταντίνος Παπαδάκης»