Ψυχρολουσία από λάβα

Όταν –την ώρα που έσβηναν τα φώτα στο ΟΑΚΑ- έγραφα ότι παρακολουθήσαμε «τον τελικό των δύο νικητών», δεν έπαιζα με τα λόγια ούτε έπλεα σε πελάγη ρομαντισμού. Μπορεί ο Ολυμπιακός να μάζεψε τις μάρκες από την τσόχα, αλλά και ο Παναθηναϊκός κέρδισε πολλά, σε μία σειρά όπου ήταν εξαρχής αουτσάιντερ. Απέκτησε προπονητή αντάξιο της πρόκλησης και της κληρονομιάς, θωράκισε τον ελληνικό πυρήνα που τόσο χρειάζεται για να ξημερώσει ομαλά η νέα εποχή και, το κυριότερο, έμαθε να παραδέχεται και να διορθώνει τα λάθη του.

Εάν παραμεριστούν τα κακόηχα συμφραζόμενα, η δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου την επομένη του 4ου τελικού ήταν ο καλύτερος οιωνός για το μέλλον.

Παίξε νόμιμα με ανανεωμένο Mobile Site στη Vistabet

Ο ισχυρός άνδρας του Παναθηναϊκού ανέλαβε την ευθύνη για τη λανθασμένη κίνηση Τζόρτζεβιτς χωρίς να μασήσει λόγια και ταυτόχρονα έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης σε ένα προπονητικό σχήμα που τα έκανε όλα σωστά στις δύο θητείες του στο «τριφύλλι».

Η αδικαιολόγητη απόλυση του Αργύρη Πεδουλάκη τον Μάρτιο του 2014 ήταν η μοιραία στραβοτιμονιά για τον Παναθηναϊκό της τελευταίας τριετίας. Ο προπονητής που σκόρπισε θαυματουργό λίπασμα στην καμένη γη που παρέλαβε το καλοκαίρι του 2012 πήρε μαζί του τα γαλόνια του (ένα πρωτάθλημα, δύο κύπελλα, μία σπουδαία ευρωπαϊκή διαδρομή) και άφησε τον Παναθηναϊκό έρμαιο χασαποσέρβικων πειραμάτων.

Την ίδια τύχη είχαν και οι Έλληνες «υπηρεσιακοί» που αξιοποίησαν τη δουλειά του Πεδουλάκη τον Μάιο του 2014 (Αλβέρτης, Πρίφτης), όπως και εκείνοι που προσπάθησαν το ’15 να περισώσουν το ανερμάτιστο κληροδότημα του Ιβάνοβιτς (Μανωλόπουλος, Λυκογιάννης).

Η ιστορία μπορεί να είχε γραφτεί με διαφορετικά γράμματα, αν έμενε εξαρχής στο πόστο του ο Πεδουλάκης. Το πάθημα φαίνεται ότι έγινε μάθημα. Οπως γράφει και η κάρτα που αυτή τη στιγμή προβάλλεται στην οθόνη της ΕΡΤ1, «ακόμα και οι καλύτεροι κάνουν λάθοι». Αυτοσαρκαστικό χιούμορ;

Η ομάδα που άφησε πίσω του φεύγοντας ο απολυμένος Τζόρτζεβιτς δεν ήταν Παναθηναϊκός. Το «σκούπισμα» από την τραυματισμένη Λαμποράλ μουντζούρωσε την τελευταία ευρωπαϊκή απόπειρα του Διαμαντίδη και σκέπασε το ΟΑΚΑ με σύννεφα που πολλαπλασιάζονταν.

Ο Σέρβος έκανε όλες τις αλλαγές που του επέτρεπαν οι κανονισμοί, χωρίς να ενισχύσει αισθητά την ομάδα και χωρίς να της δώσει μία ορατή αγωνιστική κατεύθυνση. Η 12άδα ήταν γεμάτη με βαριεστημένους ή αλλού νυχτωμένους λεγεωνάριους, την ίδια στιγμή που ο ελληνικός πυρήνας της (αυτός που έγινε αφορμή για να απολυθεί το 2014 ο Πεδουλάκης…) έπνεε τα λοίσθια.

Μέχρι τον Απρίλιο, η γαλάζια μπογιά στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού ολοένα ξέφτιζε. Ο Διαμαντίδης χόρευε μουτρωμένος τον τελευταίο του χορό, ο επίσης βετεράνος Φώτσης βολόδερνε χωρίς ρόλο και χωρίς ηθικό, ο Γιάνκοβιτς καθόταν στην άκρη του πάγκου μαζί με τον Μποχωρίδη, ο Παππάς ζούσε εξόριστος στα βουνά, οι Χαραλαμπόπουλος-Παπαγιάννης έβλεπαν τα μεγάλα ματς από την εξέδρα.

Το μοναδικό ισχυρό και σίγουρο ελληνικό χαρτί για το 2016-7 ήταν ο Νικ Καλάθης, ο οποίος δεν είναι από εκείνους που γεννήθηκαν για να συσπειρώνουν ομάδες. Μόνο κολεγιόπαις Φλόριντα είχε παρουσία πραγματικά ηγετική, ανάμεσα σε συνομηλίκους, που μιλούσαν την ίδια γλώσσα με αυτόν.

Ο Πεδουλάκης έδωσε ενεργό ρόλο σε όλους σχεδόν τους παραγκωνισμένους Έλληνες, εξοστράκισε τους αδιάφορους και τους ανήμπορους αλεξιπτωτιστές χωρίς να νοιάζεται για ονόματα ή συμβόλαια και παρουσίασε στους τελικούς έναν Παναθηναϊκό ατσάλινο.

Ο Παππάς, που παλιά δεν μιλιόταν με τον Πεδουλάκη, έγινε μέσα σε λίγες μέρες ηγέτης επιπέδου Εθνικής Ανδρών. Οι δύο μικροί χρεώθηκαν ρόλους στην αρχική πεντάδα και δεν απογοήτευσαν κανέναν. Ο Φώτσης ξανάγινε ο Φώτσης. Ο Διαμαντίδης ανακάλυψε το χαμένο του κέφι. Ο Καλάθης συνάντησε και πάλι τον καλό του εαυτό.

Και ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε στην τελική ευθαία ισάξιος, αν όχι ανώτερος του πρωταθλητή Ολυμπιακού. Το κοντέρ των τελικών έγραψε 1-3, αλλά το σκορ θα μπορούσε να είναι κάλλιστα (για τους «πράσινους») 3-1 ή και 3-0.

Δύο παγκόσμιας κλάσης τρίποντα του Βασίλη Σπανούλη, ένα χαμένο ριμπάουντ μετά την άστοχη βολή του Χάκετ, μία προσευχή του Μάντζαρη, μία άμυνα που δεν βγήκε ποτέ, μερικά εκατοστά του μέτρου, λίγα δέκατα του δευτερολέπτου έκαναν τη διαφορά.

Ο Πεδουλάκης θα νιώθει ότι κάποιος τον καταράστηκε, να μη χαρεί το αριστούργημά του. Το καθοριστικό καλάθι του Σπανούλη το παρακολούθησε κοκκαλωμένος σαν στήλη άλατος. Μέσα στο ηφαίστειο του ΟΑΚΑ, δέχθηκε μία ψυχρολουσία από λάβα.

Έκανε, βεβαίως, και λάθη ο περιστεριώτης. Θα μπορούσε να εκμαιεύσει κάποια ψήγματα προσφοράς από τους Ουίλιαμς, Χέινς (και λιγότερο τον απερίγραπτο Ραντούλιτσα) χωρίς να τους «χάσει» ολοκληρωτικά. Η αυλαία των τελικών βρήκε τους 7-8 ετοιμοπόλεμους παίκτες του Παναθηναϊκού κατάκοπους και εξαντλημένους.

Θα μπορούσε επίσης να αναθέσει στον Γκιστ την τελευταία άμυνα, αφού ο αποκαμωμένος Διαμαντίδης δεν είχε τα πόδια για να ακολουθήσει τον δαιμονισμένο Σπανούλη, ούτε το μπόι για να τον σκεπάσει όπως έκανε νωρίτερα 2-3 φορές ο Αμερικανός.

Θα μπορούσε, τέλος, να διατάξει «φάουλ» στην ίδια φάση, ώστε να έχει ο Παναθηναϊκός περίπου 10 δευτερόλεπτα στη διάθεσή του, με το σκορ ισόπαλο στη χειρότερη για αυτόν περίπτωση. Φοβήθηκε το ενδεχόμενο τρίτης παράτασης, οπότε προτίμησε να εμπιστευτεί την άμυνά του και την αύρα της έδρας.

Έβγαλε πάντως (χωρίς να έχει δικαίωμα αλλαγών) ξύγκι από τη μύγα αυτής της ομάδας, η οποία έφτασε να παίζει στο 120% των δυνατοτήτων της. Ο Τζόρτζεβιτς ουδέποτε πήρε από το υλικό που ο ίδιος διάλεξε περισσότερο από ένα αναιμικό 50 τοις εκατό. Μόνο οι αιθεροβάμονες που ονειρεύονται επιστροφή Ομπράντοβιτς πάνω σε άσπρο άλογο για το 7ο αστέρι κάνουν ακόμη μούτρα.

«Ο Πεδουλάκης θα μείνει μόνο αν κατακτήσει το πρωτάθλημα», έλεγε το αρχικό ρεπορτάζ. Ο Γιαννακόπουλος αποφάσισε να αφαιρέσει τον αστερίσκο και να επιβραβεύσει τον προπονητή που –για δεύτερη φορά μέσα σε μία πενταετία- κράτησε τον Παναθηναϊκό όρθιο μέσα στην καταιγίδα.

Eυτυχώς για την ταλαιπωρημένη τα τελευταία χρόνια ομάδα, η φήμη περί Γκέρσον αποδείχθηκε ράδιο μπριζόλα...

Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τις κινήσεις του Πεδουλάκη στο μετεγγραφικό παζάρι, τώρα που έχει ολόκληρο καλοκαίρι στη διάθεσή του. Χωρίς το χειρουργικό μπάσκετ και την εκτυφλωτική προσωπικότητα του Διαμαντίδη, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να είναι πια ο ίδιος.

Η παρουσία των Καλάθη-Παππά στην περιφερειακή γραμμή υπαγορεύει το αγωνιστικό στυλ που θα υιοθετηθεί, ωστόσο ο Πεδουλάκης θα προσπαθήσει να εντάξει τους πάντες στη δική του φιλοσοφία και να βγάλει στην πρώτη γραμμή τα νεαρά Ελληνόπουλα.

Ο -παρ'ολίγον Ομοσπονδιακός πριν από χρόνια- Αργύρης δεν ενδιαφέρεται μόνο για το Παναθηναϊκό, αλλά και για το ελληνικό μπάσκετ. Πίσω από τους Παπαγιάννη-Χαραλαμπόπουλο περιμένουν τη σειρά τους και άλλα φυντάνια.

Τα οικονομικά δεδομένα της εποχής –με τη φορολογία στο 145%, εάν πιστέψουμε όσα είπε χθες ο Γιώργος Αγγελόπουλος- απαγορεύουν υπερφίαλες πρωτοβουλίες, αλλά η αποχώρηση των ακριβοπληρωμένων Διαμαντίδη-Ραντούλιτσα αφήνει αρκετό χρήμα στο ταμείο του Παναθηναϊκού, για μισθούς και για προσθήκες.

Πρόσθετη ευελιξία προσφέρει η σχετικά χαμηλή αμοιβή του ίδιου του Πεδουλάκη. Δεν έχει το συμβόλαιο του Μπλατ ή του Ιτούδη ο ταπεινόφρων Αργύρης. Άραγε θα κατάφερνε περισσότερα ο Μπλατ αν αναλάμβανε αυτόν τον Παναθηναϊκό στα μέσα Απριλίου;

Το πρωτοπαλίκαρο του προπονητή στο παρκέ δεν μπορεί παρά να είναι ο Νικ Καλάθης. Ο άνθρωπος που παρέλαβε το δαχτυλίδι της διαδοχής.

Αυτήν ακριβώς τη στιγμή είχε στο μυαλό του ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος όταν έσπασε τον κουμπαρά για να ξαναφέρει τον προικισμένο Ελληνοαμερικανό στο ΟΑΚΑ: τη στιγμή της αποστρατείας του στρατηγού Διαμαντίδη. Η άδεια φανέλα με το "13" θα παρατηρεί με αυστηρότητα τις εξελίξεις από την οροφή του γηπέδου.

Η γενναία επένδυση σιγά σιγά δικαιώνεται, αλλά η μέρα της κρίσης για τον μικρό Νικ του ελληνικού μπάσκετ μόλις τώρα ξημερώνει.