Έντεκα λευκά μπλουζάκια

O Nίκος Ζήσης είχε περάσει δύσκολες ώρες στο νοσοκομείο της πόλης Χαμαμάτσου, αλλά πλέον αισθανόταν καλύτερα. Γνώριζε ότι τον περίμενε χειρουργείο αμέσως μετά την επιστροφής της ομάδας στην Ελλάδα, αλλά τώρα αισθανόταν σαν φυλακισμένο θηρίο. «Ρε μάνα θέλω να βγω, να πάω στο γήπεδο, να καθίσω στον πάγκο μαζί με τ’άλλα παιδιά και να δω το ματς», έλεγε και ξανάλεγε.

Σύζυγο δεν είχε ακόμη. Τη Φανή έμελλε να τη συναντήσει στην κλινική όπου νοσηλεύτηκε για την επέμβαση στην Ελλάδα. Ουδέν κακόν αμιγές καλού...

Λίγο ακόμη και θα ζητούσε να παίξει κιόλας, με τη βιτρίνα σπασμένη, ο Νίκος. «Τριπλό κάταγμα στο ζυγωματικό», έλεγε η διάγνωση. «Και πάλι καλά», ψιθύριζαν όσοι γνώριζαν τις κλινικές λεπτομέρειες.

«Ίεε», απάντησαν οι Γιαπωνέζοι γιατροί. Όχι. Δεν έχεις να πας πουθενά. Τι «ίεε», μωρέ; Ίεξις και ξερός. Αλλά δεν σήκωναν αντιρρήσεις. «Ίσως σε 1-2 μέρες», είπαν. Ο γιατρός της Εθνικής ομάδας, και προσωπικός φίλος του τραυματία, Νίκος Κουκουλιάς, συμφώνησε μαζί τους.

Ο κρίσιμος νοκ-άουτ αγώνας με την Κίνα, όπου παιζόταν η είσοδος στα προημιτελικά, θα γινόταν ερήμην του Ζήση. Διακόσια χιλιόμετρα μακριά. Το θύμα του Άντερσον Βαρεζάο θα περνούσε το βασανιστικό δίωρο σε ένα παγερό δωμάτιο νοσοκομείου, χωρίς τηλεόραση και χωρίς ίντερνετ.

«Να με παίρνετε τηλέφωνο να μου λέτε το σκορ», ζήτησε δίκην αποχαιρετισμού.

«Λέω να κάνουμε κάτι πολύ καλύτερο», πρότεινα από την Ιαπωνία στα τότε αφεντικά του Supersport FM, του οποίου ήμουν απεσταλμένος. «Μία σκυταλοδρομία ήχου, για να ακούσει ο Νικόλας το παιχνίδι»!

Η ιδέα μου αποθεώθηκε και η επιχείρηση στήθηκε μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Λίγο πριν το τζάμπολ, οι συνάδελφοι από την Αθήνα τηλεφώνησαν στον Ζήση και συνέδεσαν το κινητό του με τα ερτζιανά, ώστε να ακούει ο Έλλην ασθενής τον αγώνα σε απ’ευθείας σύνδεση με το Τόκυο, μέσω Καλλιθέας!

Όπερ και εγένετο. Εάν θυμάμαι καλά, του έστελνα και αγωνιστικούς χαιρετισμούς μέσα από το μικρόφωνο. Στα 20ά γενέθλια του σταθμού, στις 8 Ιουνίου, θα του ζητήσω να τα θυμηθεί δημόσια και ο ίδιος…

Όλα κίνησαν ομαλά στο παρκέ της Σαϊτάμα Αρένα για την Εθνική. Τα κινεζάκια παραδόθηκαν και η ελληνική ομάδα έδωσε ραντεβού με τη Γαλλία, στο τελικό βιράζ πριν το παγκόσμιο μετάλλιο και το θαύμα της 1^ης Σεπτεμβρίου 2006.

Δεν χρειάστηκε να λειτουργήσει δεύτερα φορά η φάμπρικα, αφού ο Ζήσης πήρε εξιτήριο και κάθισε κανονικά στον πάγκο, με πολιτικά ρούχα και μαυρισμένο μάτι. Οι υπόλοιποι ψήλωσαν δυό πήχες μόλις τον είδαν και η ομαδάρα με τα γαλανόλευκα πέτυχε το μεγαλύτερο κατόρθωμα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Ακόμα και σήμερα, 10 χρόνια μετά, δεν είμαι βέβαιος ότι το έζησα στ’αλήθεια εκείνο το απόγευμα στη Σαϊτάμα. Φοβάμαι ότι θα χτυπήσει το ξυπνητήρι και θα βρισκόμαστε ακόμη στα προημιτελικά.

Δεν τελειώνει όμως εδώ η ιστορία. Στις 29 Αυγούστου 2006, ανήμερα του αγώνα με τους Γάλλους, μπήκαν στο αεροπλάνο για το Τόκυο καμιά 20αριά λευκά μπλουζάκια με στάμπα μία φωτογραφία του Ζήση (με φανέλα Μπενετόν, ένεκα της φούριας…) και την επιγραφή: «Για σένα, Νίκο».

Η πρωτοβουλία ανήκε στους «Πελαργούς», που τότε ήταν ισχυροί, ενωμένοι και βραχνιασμένοι όσο και όλοι εμείς οι λοιποί τυχεροί του Μουντομπάσκετ. Περισσότεροι από 200 Έλληνες φίλαθλοι ταξίδεψαν στην άλλη άκρη του πλανήτη για το χατίρι της «επίσημης αγαπημένης».

Το σχέδιο ήταν να φορεθούν οι μπλούζες από τους παίκτες και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας πάνω στο βάθρο ή στη διάρκεια των πανηγυρισμών που όλοι έβλεπαν στον ορίζοντα. Και να αφιερωθεί το κατόρθωμα στον μεγάλο άτυχο της ομάδας.

Τα καπρίτσια της τύχης τα έφεραν έτσι τα πράγματα, ώστε να ξεχαστεί η χειρονομία μέσα στη μελαγχολία του χαμένου τελικού. Μολονότι ουδείς περίμενε τον ιστορικό θρίαμβο επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό, το φινάλε της διοργάνωσης βρήκε τους Έλληνες διεθνείς με κατεβασμένα μούτρα.

«Καλύτερα να βγαίναμε 3^οι και να τελειώναμε χαμογελαστοί με νίκη, παρά 2^οι», είπε κάποιος στο αεροπλάνο της επιστροφής. Και να χάναμε από τους Αμερικανούς; Ε, όχι δα…

Μία από τις μπλούζες έφτασε στα χέρια μου με διάφορες καραμπόλες, «αριστίνδην» μου είπαν, επειδή βοήθησα τον Νίκο Ζήση να ζήσει ζωντανά τον αγώνα με την Κίνα μέσα από το νοσοκομείο. Η συλλογή των αυτογράφων ήταν υπόθεση ολίγων λεπτών εν πτήσει προς την Αθήνα.

Το φανελάκι με τις 11+1 υπογραφές είναι σήμερα το πολυτιμότερο κομμάτι της συλλογής μου. Θα το αποχωριστώ μόνο για κάποιον φιλανθρωπικό πλειστηριασμό, ειδάλλως θα το κρατήσω ως παντοτινό σουβενίρ από τις ωραιότερες μέρες της επαγγελματικής μου ζώης. Μπορείτε να το θαυμάσετε -έστω ασιδέρωτο- στη φωτογραφία, αλλά παρακαλείστε να μην αγγίζετε.

* Η αφήγηση του Νίκου Ζήση για την περιπέτεια του Χαμαμάτσου έχει διασωθεί σε αυτό το φόρουμ, αναδημοσιευμένη προφανώς από κάποιο ελληνικό έντυπο της εποχής.