Να παίξουν στις 5 νίκες

Επιστρέψαμε από το Βερολίνο παραληρώντας για το υπερθέαμα που είδαμε στο Final-4. Ζηλέψαμε τον Ντε Κολό και τον Τεόντοσιτς, εκστασιαστήκαμε με τον Άνταμς και με τον Ντίξον, χειροκροτήσαμε τον Ντιλέινι και τον Μπογκντάνοβιτς, φοβηθήκαμε την ανώμαλη προσγείωση που μας περίμενε στους «ψωριάρικους» ελληνικούς τελικούς.

Ε, λοιπόν, έφτασε η ώρα να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα. Ολοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι μαζί δεν κάνουν έναν Σπανούλη ούτε έναν Διαμαντίδη. Όταν απομακρύνονται οι κάμερες και τα μικρόφωνα, οι Σέρβοι, οι Γάλλοι και οι εμιγκρέδες στην Ευρώπη Αμερικανοί, βλέπουν στο βίντεο τους Έλληνες ημιθέους του μπάσκετ και πασχίζουν να τους μιμηθούν. Τους προσκυνάνε και προσεύχονται στους θεούς του αθλήματος να πλησιάσουν, κάποτε, το μεγαλείο του Λαρισαίου και του Καστοριανού.

Ανώμαλη δεν ήταν η προσγείωση που τόσο φοβόμασταν. Ανώμαλοι είμαστε εμείς οι ίδιοι, που έχουμε στο πρωτάθλημά μας τέτοιους κολοσσούς και δεν ξέρουμε να τους εκτιμήσουμε.

Όταν αποχωρήσουν, θα κλάψουμε με μαύρο δάκρυ. Μέχρι τότε, θα βρίζουμε τις μανάδες και θα ευτελίζουμε τις παραστάσεις τους με γελοία διαιτητολαγνεία. Ο Σπανούλης έκανε βήματα, ο Διαμαντίδης έσπρωξε για να ελευθερωθεί και τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός.

Συνέβη να παρακολουθώ τον αποψινό αγώνα μαζί με τον Θανάση Σκουρτόπουλο, που πήρε διαζύγιο από το Ρέθυμνο, αλλά παραμένει στο τιμ της Εθνικής ομάδας. «Να δω με τι καρδιά θα πας να παίξεις στο Προολυμπιακό χωρίς αυτούς τους δύο λεβέντες», του είπα αυθόρμητα.

Θα μας ρωτάνε πάλι οι ξένοι στο Τορίνο, και δεν θα ξέρουμε τι να τους πούμε. Άντε να εξηγήσεις στον ανυποψίαστο, ότι αυτός που έβαλε το τρίποντο της παρ’ολίγον νίκης του Παναθηναϊκού θα είναι την επόμενη εβδομάδα απόμαχος.

Τι θα γίνει, θα την ξεκινήσουμε εκείνη τη ρημάδα τη απεργία πείνας για να τον μεταπείσουμε;

Η βραδιά, όμως, ανήκει πρώτα απ’όλα στον Βασίλη Σπανούλη. Σε αυτόν που φώναξε το πιο ηχηρό «έως εδώ», τη στιγμή που όλα γκρεμίζονταν γύρω του.

Το τρίποντο που έγραψε το 1-1 και ουσιαστικά κράτησε ζωντανό το όνειρο του Ολυμπιακού αποτελεί κορωνίδα στην εντός των τειχών καριέρα το και κερασάκι στην τούρτα που ο ίδιος έφτιαξε, με 8 προσωπικούς πόντους στο τελευταίο τετράλεπτο.

Δεν ξέρω αν θα ήταν εξίσου ανοιχτός ο ορίζοντας εάν βρισκόταν ακόμη ο Τζέιμς Γκιστ στο παιχνίδι. Ο Νικ Καλάθης έπαιξε πολύ καλή άμυνα στην κρίσιμη φάση, αλλά δεν είχε το ανάστημα για να κρύψει το καλάθι με επιτόπιο άλμα.

Και ο Ολυμπιακός, όμως, τι κατάλαβε που έστειλε τον σέντερ του για να μαρκάρει στην περιφέρεια; Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ζύγισε τα πατήματα του Οθέλο Χάντερ, έκανε ένα βηματάκι προς τα πίσω και μπουμπούνισε το τρίποντο πάνω από τα απλωμένα χέρια του Αμερικανού.

Ξέρω, ξέρω τι θα μου πείτε, το διαβάζω στα χείλη σας: «Εσύ δεν είσαι που πέρασες από γενεές δεκατέσσερις τη Λαμποράλ για τον τρόπο με τον οποίο εκδήλωσε την τελευταία της επίθεση στον ημιτελικό του Βερολίνου;»

Ναι, εγώ ήμουν. Η απάντησή μου κρύβεται σε όσα έγραψα στην εναρκτήρια παράγραφο. Ο Άνταμς δεν μπορεί ούτε να δέσει τα παπούτσια του Διαμαντίδη και του Σπανούλη. Ομοίως και ο Ντε Κολό, που σούταρε με τρεμάμενα χέρια στην αντίστοιχη φάση του τελικού.

Άλλο ζώο το γατάκι, άλλο το λιονταράκι. Αίλουρος από αίλουρο έχει διαφορά.

Το στοιχείο που έδωσε στον Ολυμπιακό το αίσθημα της υπεροχής σε αυτό το τόσο ισορροπημένο ντέρμπι ήταν τα φάουλ του Γκιστ. Το αχρείαστο 3^ο προσωπικό του Αμερικανού υποχρέωσε τον Πεδουλάκη να ποντάρει σε αργοκίνητο δίδυμο ψηλών, αδύναμο στην άμυνα και στα ριμπάουντ: Φώτσης και Ραντούλιτσα.

Ο Χάντερ, ο Λοτζέσκι, ο Αγραβάνης, ακόμα και ο Μάντζαρης βρήκαν διαδρόμους προς το «πράσινο» καλάθι και δρομολόγησαν σερί 4-13 μετά το 40-37 του 25^ου λεπτού.

Όταν ο Γκιστ επέστρεψε, μετά το 46-50, το καλάθι του Παναθηναϊκού θωρακίστηκε ξανά, με μοναδική πηγή αιμορραγίας τις εμπνεύσεις του απολαυστικού Πρίντεζη. Ο Ολυμπιακός σημάδεψε ανελέητα τα γέρικα πόδια του Αντώνη Φώτση, αλλά λησμόνησε πόσο φαρμάκι έχουν τα χέρια του υπαρχηγού του Παναθηναϊκού.

Ωστόσο, χρειάστηκε να βρουν οι γηπεδούχοι λύσεις από τις εκτός προγράμματος επελάσεις του game-changer Νίκου Παππά για να φέρουν τον αγώνα στα ίσα.

Πιο πριν, οι παίκτες του Πεδουλάκη θαυμάστηκαν για τη μεθοδικότητα με την οποία διάβαζαν τα mis-matches στην άμυνα του Ολυμπιακού: Ραντούλιτσα με Παπανικολάου, Ουίλιαμς με Αγραβάνη, Γκιστ με Λοτζέσκι, Χαραλαμπόπουλος με Σπανούλη, Ραντούλιτσα με Παπαπέτρου, Χαραλαμπόπουλος με Μάντζαρη και πάει λέγοντας.

Οι «κόκκινοι» πήραν καλό βαθμό στην αλληλοκάλυψη και κράτησαν τον Παναθηναϊκό σε χαμηλό σκορ. Τα δύο επιθετικά ριμπάουντ του Οθέλο Χάντερ και του Πρίντεζη στην τελική ευθεία, όταν ο Γκιστ απουσίαζε χρεωμένος με το 5^ο φάουλ του στο 35’ (αφού προηγήθηκε το επίσης αχρείαστο 4ο, δευτερόλεπτα νωρίτερα), έμοιαζαν με φιλί ζωής για τον Ολυμπιακό. Τα νερά παραήταν βαθιά για τον άπειρο Βινς Χάντερ.

Ο Σφαιρόπουλος ψήφισε και αυτή τη φορά «όχι φάουλ» στα τελευταία 22 δευτερόλεπτα (με το σκορ στο 63-65) και παρ’ολίγον να το πληρώσει πολύ ακριβά. Ο προπονητής του Ολυμπιακού χρωστάει στον αρχηγό του ένα γενναίο κέρασμα, για να μη πω ένα μέρος από τον μισθό του.

Ο Σπανούλης, που σε αυτόν τον αγώνα βρήκε μπροστά του τον Γκιστ στον γνώριμο ρόλο του «δεύτερου φρουρού», έγινε φύλακας άγγελος για τους «ερυθρόλευκους». Δεν είχε καμία όρεξη να ακούσει πάλι την καζούρα προηγούμενων ντέρμπι.

Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω και πάλι ένα κλισέ που μου αρέσει. Τα πλέι-οφ του μπάσκετ μοιάζουν με αγώνα τέννις, όπου κάθε κερδισμένο σετ αλλάζει άρδην την ψυχολογία.

Φαβορί είναι πλέον ο Ολυμπιακός, αφού κρατάει ξανά στα χέρια του το πλεονέκτημα της έδρας και το momentum της σειράς. Πιο γεμάτος και πιο πλήρης από τον μεγάλο του αντίπαλο, θα προσπαθήσει να μετουσιώσει αυτό το πλεονέκτημα σε αβαντάζ τίτλου, στο ματς της Πέμπτης.

Όπως βλέπετε, όμως, η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι πολύ μικρή. Ο Παναθηναϊκός βρέθηκε μερικά εκατοστά του μέτρου και ένα σκάρτο δευτερόλεπτο μακριά από το 2-0, αλλά το ίδιο ισχύει για τον Ολυμπιακό.

Λίγο πριν το τζάμπολ των τελικών, ευχόμουν να τελειώσει η σειρά με 3-0 ή με 0-3, ώστε να ξεμπερδεύουμε μία ώρα αρχύτερα. Μετά απ’όσα είδαμε το τελευταίο τετραήμερο, άλλαξα γνώμη. Ελπίζω να φτάσουν οι τελικοί στο 3-2 ή στο 4-3 ή στο 5-4 αν γίνεται, χωρίς να με νοιάζει ποιος θα νικήσει.

Ας παίξουν στις 5 νίκες, βρε παιδί μου! Κι ας περιμένει λίγο παραπάνω ο φίλος μου ο Σκουρτόπουλος τον Καλάθη, τον Πρίντεζη και τους άλλους.

Η τελευταία παράσταση στη δραματική υπερπαραγωγή «Σπανούλης εναντίον Διαμαντίδη» αξίζει να παραταθεί όσο γίνεται περισσότερο.

* Οπως συμβαίνει πάντοτε στα κείμενά μου, δεν θα δημοσιευτούν σχόλια με οπαδικές κραυγές, προσωπικές επιθέσεις, προσβολές, καυγάδες για τη διαιτησία κ.ο.κ. Υπάρχει άφθονος χώρος διαθέσιμος για όποιον θέλει να μιλήσει για μπάσκετ. Ευχαριστώ για την κατανόηση.