Γυρίζοντας κανείς το χρόνο πίσω, στο καλοκαίρι που άλλαξε την ιστορία του ελληνικού (και όπως αποδείχθηκε και του ευρωπαϊκού) μπάσκετ δε μπορεί να μη θυμάται την εκπληκτική τριάδα των Γκάλη, Γιαννάκη και Χριστοδούλου.

Οι δυο πρώτοι έκαναν μνημειώδη καριέρα και είναι σαφώς πιο αναγνωρισμένοι από τον Φάνη, ο οποίος θα μπορούσε να γράψει ιστορία, όμως οι τραυματισμοί και η άποψη πως το μπάσκετ και ο επαγγελματισμός δεν είναι τα πάντα στη ζωή, δεν του το επέτρεψαν.

Ο Φάνης άρχισε την καριέρα του στη Δάφνη, στη συνέχεια πήρε μεταγραφή στον Πανιώνιο, με τους «κυανέρυθρους» να γίνονται το «σπίτι» του για όλο το υπόλοιπο (σχεδόν) της μπασκετικής του καριέρας.

Με τον Πανιώνιο κατάφερε να πάρει ένα Κύπελλο Ελλάδος το 1991, αλλά πάντα του έλειπε ένα πρωτάθλημα ή ένα Πρωταθλητριών. Στα τελευταία χρόνια της καριέρας του κατάφερε, γιατί περί κατορθώματος επρόκειτο να αφήσει τον Πανιώνιο για τον Παναθηναϊκό, δεδομένου ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια ο αστικός μύθος έλεγε πως ο Ιωαννίδης του χαλούσε την ύστατη ώρα τη μεταγραφή.

Ο «Ξανθός» ως προπονητής του Ολυμπιακού δεν ήθελε την ενίσχυση του «αιωνίου» αντιπάλου και οι... κακές γλώσσες έλεγαν ότι κάθε καλοκαίρι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μην γίνει η μεταγραφή που κουβεντιάζονταν επί τρία χρόνια, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο 1998 όταν σε αγώνα Παναθηναϊκού - ΑΕΚ ο Φάνης παραλίγο να... αρπάξει τον Ιωαννίδη στη διάρκεια του αγώνα!

Ο Φάνης τελικά τα κατάφερε, το 1998 κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας, αλλά δεν μπόρεσε να πανηγυρίσει άλλο τρόπαιο. Αν και είχε διετές συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό, πριν από την έναρξη της δεύτερης χρονιάς, επισκέφθηκε τον Παύλο Γιαννακόπουλο και του ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσυρθεί, επιστρέφοντας μάλιστα όσα χρήματα είχε πάρει για τη δεύτερη χρονιά του συμβολαίου του.

Η πρώτη του συμμετοχή με την Εθνική ομάδα ήρθε σε ηλικία μόλις 18 ετών στους Βαλκανικούς του 1983 και έδωσε το παρών σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις με αποκορύφωμα φυσικά το... έπος του 1987. Το κοντέρ έγραψε 220 συμμετοχές μέχρι και τους Ολυμπιακούς του 1996 στην Ατλάντα.

Αναμφισβήτητα ο «μπέμπης» - όπως ήταν το παρατσούκλι του - θα μπορούσε να είχε αφήσει εποχή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ενώ δύο τουλάχιστον φορές αγνόησε τις σειρήνες από το ΝΒΑ. Ηταν μαθημένος στην καλή ζωή, έχανε κι έπαιρνε τα κιλά σε χρόνο - ρεκόρ, ενώ στην ιστορία έχουν μείνει οι διαμάχες του με προπονητές που προσπάθησαν να τον κάνουν επαγγελματία 100%, θέλοντας να αξιοποιήσουν το τεράστιο ταλέντο του.

Ο Χριστοδούλου ήταν ο Διαμαντίδης εκείνης της εποχής. Ενας παίκτης που κυριολεκτικά άλλαξε την κοσμοθεωρία των προπονητών για το τι μπορεί να κάνει ένας παίκτης. Μπορούσε να παίξει από πλέι μέικερ μέχρι σέντερ και δεν ήταν λίγες οι φορές που το κάνε! Αλλοτε μάρκαρε ακόμη και τον Στόγιαν Βράνκοβιτς στα παιχνίδια Πανιώνιος - Παναθηναϊκός, άλλοτε στην επόμενη επίθεση έπαιζε πλέι μέικερ κι άλλοτε αναλάμβανε το μαρκάρισμα του Γκάλη!

Σήμερα, ζει με την γυναίκα του και τις τρεις κόρες του μόνιμα στην Πάρο, μακριά από την φασαρία της Αθήνας και πολύ πιο μακριά από την ενασχόληση με το μπάσκετ. «Δε μου λείπει η Αθήνα. Έχω δημιουργήσει νέες παρέες στο νησί. Δεν είναι δύσκολη η ζωή το χειμώνα. Συγκριτικά θα έλεγα πως είναι καλύτερη», δηλώνει χαρακτηριστικά.

Όπως και να 'χει, την μυθική του εμφάνιση κόντρα στους Καναδούς στο Μουντομπάσκετ του 1994 δεν πρόκειται να την ξεχάσει ποτέ κανείς, όπως κανείς δεν θα ξεχάσει το μεγάλο τρίποντο στο Ευρωμπάσκετ του 1989 απέναντι στη Σοβιετική Ενωση, με το οποίο η Ελλάδα εξασφάλισε την παρουσία στον τελικό και μαζί το ασημένιο μετάλλιο.