«Ακάλεστοι» στο πανηγύρι!

«Τα πιο ωραία Final 4, είναι αυτά χωρίς ελληνική ομάδα» συνηθίζουν να λένε αρκετοί «παλιοί» του χώρου, με πρώτο τον Παπαδογιάννη και ομολογώ ότι για χρόνια δυσκολευόμουν να συμφωνήσω με την εκτίμησή τους. Σίγουρα, δεν αναφέρονται στην έλλειψη περισσότερης δουλειάς εκ μέρους των δημοσιογράφων, καθώς λίγο πολύ, η αντιμετώπιση του τουρνουά και οι απαιτήσεις -των ίδιων των απεσταλμένων, των αναγνωστών και των Μέσων- είναι σε υψηλά μπασκετικά στάνταρ.

Η μεγάλη διαφορά, που κάνει τόσο ωραίο ένα Final 4 χωρίς ελληνική ομάδα είναι η απουσία Ελλήνων οπαδών και η απουσία της ατελείωτης ελληνικούς μουρμούρας, που παραδοσιακά πάει παρέα με τον -εξίσου ελληνικό- ξερολισμό. Οι άνθρωποι που ξεκίνησαν από την Ελλάδα για να έρθουν στη Γερμανία, ανήκουν κατά κανόνα στην -περιβόητη- «φυλή του μπάσκετ», είναι εδώ για να περάσουν καλά, να πιουν τις μπύρες τους, να τσακίσουν λουκάνικα και σνίτσελ και να απολαύσουν όσο περισσότερο μπάσκετ αντέχουν.

Κάνουν δηλαδή, όσα περίπου κάνουν οι Βάσκοι, με τη διαφορά ότι οι «φίλοι» του Μπουρούση έχουν και... έννομο συμφέρον να είναι στο Βερολίνο, ενώ οι «δικοί μας» έκαναν το ταξίδι λόγω αθεράπευτης μπασκετικής εξάρτησης. Και τους τιμά αυτό!

Το Hilton, το ξενοδοχείο που έχουν καταλύσει οι τέσσερις ομάδες, οι «αξιωματούχοι» της Euroleague, οι βετεράνοι θρύλοι της διοργάνωσης -ανάμεσά τους, ο "Euroleague Legend", Θοδωρής Παπαλουκάς, αλλά και οι «φρέσκοι» στην παρέα, "Euroleague Ambassadors", ο Κώστας Τσαρτσαρής και ο Δήμος Ντικούδης- αλλά και όλοι οι «μανατζαρέοι» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είναι η χαρά του basket maniac. Όπου γυρίσεις το κεφάλι σου, βλέπεις «πηγαδάκια» που αφορούν είτε το μέλλον, είτε το παρελθόν του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

- Θα καταφέρει ο Κερεχέτα να πείσει τον Μπουρούση για την επόμενη διετία ή θα εξαργυρώσει τη μυθική σεζόν που κάνει «τουρκικό χρυσάφι»;

- Πού θα πάει ο Μπαρτζώκας του χρόνου και πόσο πιθανό είναι πάει πακέτο μαζί του ο Ντιλέινι κι ο Ράντολφ, ιδίως αν τους μάθει να μιλούν καταλανικά;

- Θα υπογράψει το 4ετές συμβόλαιο και το χαλί από δολάρια που του προσφέρει η Φενέρ ο Ζοτς;

- Είναι τόσο «κλεισμένος» όσο ακούγεται ο Άνταμς στον Ολυμπιακό;

- Θα «κλείσουν τ' αυτιά» στις σειρήνες από το ΝΒΑ οι μισοί παίκτες της Φενέρ, μετά τη σεζόν που κάνουν;

- Θα γίνει ο πλουσιότερος παίκτης στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ ο ΝτεΚολό;

Το ΝΒΑ απειλεί τις «δυναστείες»

Και από κοντά, αραγμένοι στους καναπάδες, ο Σίσκα, ο Σμόντις, ο Βούισιτς, ο Σάβιτς, ο Κουτλουάι, ο Ρότζερς, η ελληνική τριάδα και ανάμεσα σε όλους ο φοβερός και τρομερός Τζο Αρλάουκας, να τρώνε, να πίνουν (αυστηρά με αυτή τη σειρά) και να θυμούνται τις όχι και τόσο μακρινές εποχές, που «έκαναν κουμάντο» στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είναι η χαρά του μπασκετικού το ξενοδοχείο της διοργάνωσης και -μεταξύ μας- στη χαρά αυτή, δυστυχώς συντελεί η παρουσία πολλών Ελλήνων (και «Ελλήνων») αλλά και η απουσία ελληνικής ομάδας.

Για να μην παρεξηγηθώ, προφανώς θα ήθελα τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό στο Βερολίνο -αν και όπως αποδείχτηκε, αγωνιστικά αμφότεροι οι «αιώνιοι» δεν είχαν καμία θέση εδώ- αλλά με τον... όρο, να μη κουβαλούσαν μαζί τους τόσο τους κάφρους τους, όσο και τα υπόλοιπα (χαριτωμένα) στοιχεία της ελληνικής φυλής. Φοβάμαι μάλιστα, ότι το νέο σύστημα της διοργάνωσης, με τις 16 ομάδες, τις 30 αγωνιστικές στην κανονική περίοδο και τους πρώτους τέσσερις της βαθμολογίας να έχουν πλεονέκτημα στα playoffs, δεν θα αποδειχτεί ιδιαίτερα «βολικό» για τις ομάδες μας, που 20 χρόνια τώρα (από το 1996 και μετά), έχουν αθροιστικά 9 τρόπαια και 13 τελικούς, επτά ο Παναθηναϊκός, πέντε ο Ολυμπιακός και έναν η ΑΕΚ, το 1998.

Ας τ΄ αφήσουμε όμως όλα αυτά για του χρόνου και κυρίως για το καλοκαίρι, που τόσο οι «κόκκινοι» όσο και -κυρίως- οι «πράσινοι» έχουν πολλές και πολύ σημαντικές αποφάσεις να πάρουν, ώστε να επιστρέψουν στην ελίτ, που παραδοσιακά τους ανήκε.

Αυτοί που σίγουρα θα είναι εδώ, είναι οι Ρώσοι και οι Τούρκοι. Η ΤΣΣΚΑ είναι μακράν η πιο συνεπής και σταθερή ομάδα της διοργάνωσης μέσα στον 21ο αιώνα και μπορεί να έχει να κατακτήσει τον τίτλο από το 2008, αλλά δεν ξέρω καμία άλλη ομάδα κορυφής σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, που να έχει κάθε χρόνο, επί 15 σεζόν, ως βασικό στόχο την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

Ναι, οι Ρώσοι ξοδεύουν ένα καράβι ρούβλια κάθε καλοκαίρι, αλλά το ίδιο έκαναν και οι Τούρκοι και μέχρι να περάσει τον Βόσπορο ο Ομπράντοβιτς, έβλεπαν τα Final 4 με το κιάλι. Μόνο σεβασμός στην ΤΣΣΚΑ λοιπόν, που είναι πάντα εδώ και βρίσκει πάντα τρόπο να επιστρέφει εδώ και μόνο... δέος μπροστά σε αυτό που «απειλεί» να φτιάξει η Φενέρ (για την Εφές έχω τις αμφιβολίες μου) τα επόμενα χρόνια.

Με βάση ότι ο Ζοτς θα γιορτάσει τα 60 του στο Ρέινα, στο καλύτερο club της Πόλης (είναι 56 σήμερα...) και με δεδομένα τα εκατομμύρια των Τούρκων, στο δικό μου μυαλό το μεγάλο πρόβλημα της Φενέρ είναι το... ΝΒΑ! Η διαφορά των 10s', από τα 90s' και τα 00s', είναι η ευκολία με την οποία οι καλοί Ευρωπαίοι παίκτες διασχίζουν τον Ατλαντικό. Για να φτιάξεις μια πραγματικά μεγάλη ομάδα, όπως αυτή που ο Ζοτς είχε στο ΟΑΚΑ και όπως αυτή που δημιουργήθηκε στο ΣΕΦ, με την έλευση του Σπανούλη, χρειάζεσαι πρώτα απ' όλα σταθερό κορμό παικτών, στους οποίους, κάθε καλοκαίρι, προστίθενται νέα «γρανάζια», που αφομοιώνουν τη φιλοσοφία και το κλίμα το εκάστοτε κλαμπ.

Αν κάθε χρόνο αναγκάζεσαι να αλλάξεις τους ηγέτες σου, τόσο πρακτικά είναι αδύνατον να δημιουργήσεις ομάδα που θα κυριαρχήσει και όσες φορές πέφτει το μάτι μου πάνω στον Γκεραρντίνι, τον GM, της Φενέρ, νιώθω ότι μοναδική του έγνοια είναι να «πείσει» τους ατζέντες των παικτών του πόσο ωφελημένοι θα είναι αν προτιμήσουν τα ευρωπαϊκά παρκέ από τους... πάγκους του ΝΒΑ. Δύσκολη αποστολή signore Maurizio...

Και κάπου εδώ, βάζω ένα τελεία, γιατί -θέλετε δεν θέλετε- θα επιστρέψω με την ακόλουθη σκέψη - διαπίστωση:

Το Φενέρ vs ΤΣΣΚΑ, ή αν προτιμάτε Ομπράντοβιτς vs Ιτούδης, είναι το δικαιότερο ζευγάρι του τελικού, αυτό παράγει τις περισσότερες ιστορίες και οι πρωταγωνιστές του, μπορούν κάλλιστα να γίνουν ήρωες σε ένα ωραίο μπασκετικό "30 for 30". Πιστεύω ότι ο Ζοτς έχει πιο «γεμάτη» ομάδα, αν και συμφωνώ με τον Παπαδογιάννη ότι απέναντί του θα ήθελε οποιονδήποτε εκτός από τον Ιτούδη.

Ο κουμπάρος του από την άλλη, νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να το έχει σχεδιάσει καλύτερα. Τελικός στη 2η του χρονιά στη Μόσχα, απέναντι στον «μεγάλο αδελφό του». Ο Ιτούδης ξέρει -προπονητικά- τον Ζοτς καλύτερα απ' όσο ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς τον άλλοτε βοηθό του, ενώ ενδεχόμενη ήττα της ΤΣΣΚΑ, θα είναι μεν αποτυχία, αλλά σαφώς πιο διαχειρίσιμη λόγω δικών της απουσιών (Φρίλαντ), πληρότητας του αντιπάλου και ονόματος του προπονητή.

Όταν έχεις 8 τρόπαια σε 9 τελικούς και ετοιμάζεσαι για τον 10ο μέσα σε 25 σεζόν, είναι δεδομένο ότι είτε έχεις στο παρκέ τον Σλούκα, τον Μπογκντάνοβιτς, τον Ντατόμε, τον Βέσελι και τον Ούντο, είτε τον Τριαντάφυλλο, τον Παπανδρέου, τον Καλκαβούρα, τον Μελάγιες και τον Ασπρούλια, είσαι το φαβορί.

Είναι τόσο γελοία η λέξη «φαβορί» δίπλα στη 2η πεντάδα, που θα την κρατήσω για να γελάω μόνος μου...

Καλό τελικό να έχουμε και ήρθε η ώρα για Μουσείο της Περγάμου. Ίσως και ζωολογικό Κήπο αν αποδειχτούν γοργοπόδαροι οι ψηλοί...

Υγ: Όπως είπα και στον ίδιο τον Μπουρούση, μέσα στο ασανσέρ. «Ποτέ δεν πίστευα ότι ένας ψηλός, μπορεί να είναι τόσο κυρίαρχος σε έναν ημιτελικό Euroleague», έτσι όπως έχει εξελιχθεί το μπάσκετ το 2016. Χειροκρότημα, σεβασμός και αναγνώριση! Ο τελευταίος που κατάφερε κάτι ανάλογο, με μπόι πάνω από 2,10 λεγόταν... Σαμπόνις.

Απλώς, ο Αρβίντας επειδή είναι ο καλύτερος ψηλός στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ένας από τους 10 καλύτερους στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ, έφτασε μέχρι τον τίτλο! Είχε και τον Τζο βέβαια δίπλα του, που την εποχή εκείνη κατάπινε «ανθρώπους ζωντανούς». Και τώρα το κάνει, αρκεί να ανήκουν στο ωραίο φύλλο! Μερακλής...

Υγ2: Ο Σλούκας είναι ο μεγαλύτερος overachiever που θυμάμαι στο ελληνικό μπάσκετ. Δεν ξέρω αν μπορεί να ξεκινάει ως "go to guy", αλλά ο τύπος είναι πραγματικά απολαυστικός. Άπειρη δουλειά, σωστή νοοτροπία, τρομερή υπομονή και αυταπάρνηση και αφορμή για κωλοτούμπες. Της δική μου συμπεριλαμβανομένης προφανώς...

Υγ3: Για την κόντρα Euroleague - FIBA, μπορείς να πεις πολλά. Τα περισσότερα κατά τη γνώμη μου, εναντίον της FIBA και των απαρχαιωμένων πρακτικών της, Προσωπικά, έχω αποκλειστικά μία -σοβαρή- διαφωνία με τον Τζόρντι και τους φίλους του. Τα κλειστά συμβόλαια!

Παρ' όλ' αυτά, είναι δεδομένο, αυταπόδεικτο και κοινά παραδεκτό, πόσο πολύ μεγάλωσε, ομόρφυνε και άλλαξε επίπεδο το Final 4, χάρη στους ανθρώπους της Euroleague. Ένα πραγματικό πανηγύρι, στο γήπεδο, στην Alexanderplatz, με τη fanzone και σε κάθε σημείο που «εμφανίζεται» το logo της διοργάνωσης. Χαίρεσαι το μπάσκετ και χαίρεται το μπάσκετ!