Πού είσαι, βρε μπατζανάκη;

O ταξιτζής μιλούσε γερμανικά, αλλά όχι πολύ καλύτερα από τα δικά μου. Το ντύσιμο και η οδηγική του συμπεριφορά θύμιζαν Έλληνα κλαρινογαμπρό, αλλά του έλειπε το μούσι. Συνεπώς, ήταν Τούρκος.

«Είμαι από την Τουρκία, αλλά μη με λές Τούρκο», διαμαρτυρήθηκε. «Δεν βλέπεις τα ξανθά μου μαλλιά;» Βαμμένα μου φάνηκαν, αλλά τέλος πάντων. «Είμαι Κιρκάσιος και η οικογένειά μου ζει στην κεντρική Τουρκία. Πάντοτε ήμασταν αυτόνομος και ανεξάρτητος λαός. Μας έδιωξαν οι Ρώσοι από τον τόπο μας τον 19^ο αιώνα».

Του είπα τη γνώμη μου για τον Ερντογάν και για τον Πούτιν, οπότε τα βρήκαμε αμέσως. Αυτή η συζήτηση κάνει τζιζ, οπότε προτίμησα να προχωρήσω με ντρίμπλες.

«Ιch bin Yunan», δήλωσα σε άψογα γερμανοτουρκικά. Μου απάντησε όπως απαντούν σχεδόν όλοι οι Τούρκοι μόλις συναντήσουν Έλληνα: «Ααααα! Γιουνάν! Μπατζανάκ!» Να που βγήκαμε και μπατζανάκηδες με τον Κιρκάσιο…

Ο στόχος της χθεσινοβραδυνής εξόρμησης, μετά τους ημιτελικούς, ήταν μία από τις γειτονιές των Τούρκων: Κρόιτσμπεργκ ή Νόικελν. Βρήκαμε αμέτρητα κεμπαπτζίδικα, περάσαμε έξω από τζαμιά κρυμμένα σε πολυκατοικίες, ακούσαμε τουρκική τσιφτετελοπόπ να παιανίζει από μπαρ με πινακίδες «Efes», αλλά δεν συναντήσαμε πουθενά μεθυσμένους από τη νίκη οπαδούς της Φενέρμπαχτσε.

Η εξήγηση είναι απλή. Οι Τούρκοι που γέμισαν τα 3/4 των κερκίδων της Mercedes-Benz Arena δεν είναι εκδρομείς από τη μαμά πατρίδα, αλλά μόνιμοι κάτοικοι του Βερολίνου. Μετά τον αγώνα, επέστρεψαν στα σπίτια τους. Δεν είχαν λόγο να κυκλοφορούν στους δρόμους με σημαίες και με ταμπούρλα.

Το βράδυ της Παρασκευής ήταν μία συνηθισμένη μέρα στη ζωή της τουρκικής κοινότητας του Βερολίνου. Εάν κερδίσουν το Κύπελλο, βέβαια, μπορεί να μετατρέψουν την Κυριακή σε μέρα γιορτής.

Στο Βερολίνο ζουν περισσότεροι από 100.000 Τούρκοι, ενσωματωμένοι απόλυτα στην καθημερινότητα της μητρόπολης. Οι περισσότεροι ρίζωσαν εδώ πριν από δεκαετίες και ευημερούν, όπως ευημερούν αντίστοιχα οι κοινότητες των Ελλήνων στην Δυτική Γερμανία.

Η χώρα που τους φιλοξενεί και που κάποτε αιματοκύλισε τον πλανήτη είναι σήμερα ανεκτική, πολυπολιτισμική, πολυφυλετική, ανεξίθρησκη και πολύγλωσση. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του γερμανικού κράτους, 1 στους 7 Βερολινέζους είναι «Ausländer», ξενομπάτης που λέμε και στην Κρήτη.

Το 2013 ζούσαν στο πολεοδομικό συγκρότημα 518.969 ξένοι (από τους οποίους οι 11.302 είναι Έλληνες, με κατακόρυφα αυξητική στάση), ενώ υπολογίζεται ότι μετακομίζουν καθημερινά στο Βερολίνο 111 αλλοδαποί, χωρίς να υπολογίζεται η εισροή των προσφύγων.

Η επιγραφή «Refugees Welcome» είναι αναρτημένη ακόμα και στους σταθμούς του μετρό. Αυτές τις μέρες διεξάγεται στην πλατεία Μπλύχερ το απολαυστικό «Καρναβάλι των Πολιτισμών», ενώ για τον Αύγουστο έχει προγραμματιστεί γιγάντιο φεστιβάλ ενάντια στον ρατσισμό.

Στη χώρα που κάποτε ψήφισε τον Χίτλερ και χάρισε στην κληρονομιά της οικουμένης τους θαλάμους αερίων…

Οι 18.431 Ρώσοι που ζουν εδώ είναι περισσότεροι από τους Έλληνες, αλλά πολύ λιγότεροι από τους Τούρκους. Σχεδόν όλοι όσοι παρακολουθούν το Final-4 ταξίδεψαν από τη Μόσχα ή από το Κράσνονταρ. Στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν.

Έχουν όμως γεμάτο πορτοφόλι, παγερό βλέμμα και την ενοχλητική αλαζονεία του πρώην ξυπόλητου που έγινε νεόπλουτος. Μπατζανάκηδες δεν τους λες με κανέναν τρόπο.

Αφήνοντας στην άκρη τα εθνικοπατριωτικά, τον Τούρκο τον συμπαθείς εύκολα επειδή -θες δεν θες- είναι ίδιος με σένα. Τον Ρώσο πάλι όχι. Η συναισθηματική μου ψήφος για τον αυριανό τελικό (των μπατζανάκηδων...) θα πήγαινε στη Φενέρ, εάν δεν υπήρχε Ιτούδης. Η μία ομάδα έχει Έλληνα προπονητή, η άλλη ξένο. Τέλος της συζήτησης.

Το εκπληκτικό είναι ότι ουδείς ανησυχεί για την «πολιτική» διάσταση του τελικού. Η Ρωσία και η Τουρκία είναι εγκλωβισμένες σε συνθήκες ψυχρού πολέμου εδώ και μήνες, αλλά η έχθρα έχει μείνει έξω από το γήπεδο.

Όσες φορές τόλμησα να ανοίξω σχετική συζήτηση, έλαβα καθησυχαστική απάντηση: «Οι πολίτες των δύο χωρών δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Αυτά είναι παιχνιδάκια των πολιτικάντηδων».

Θα ήταν έτσι ήρεμα τα πράγματα, εάν συνυπήρχαν στις κερκίδες ενός κλειστού γηπέδου Έλληνες και Τούρκοι; Μπατζανάκ, ξε-μπατζανάκ, θα έβγαιναν από τις τρύπες τους τα εθνίκια και θα απαιτούσαν να ξαναπάρουμε την Πόλη.

Έλληνες και Σκοπιανοί; Έλληνες και Αλβανοί; Αλβανοί και Σέρβοι; Σέρβοι και Κροάτες; Ρώσοι και Ουκρανοί; Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ρώσοι και Τούρκοι; Μπατζανάκ.

Ειρήσθω εν παρόδω, ότι στη Mercedes-Benz Arena δεν έχει εμφανιστεί ούτε ένας αστυνομικός. Ούτε ένας, για δείγμα. Το 2009, το γήπεδο και τα πέριξ χωράφια θύμιζαν πολεμική επιχείρηση, ένεκα της παρουσίας 5.000 Ελλήνων οπαδών, υπό την φιλόξενη αιγίδα του επίσημου Παναθηναϊκού και του επίσημου Ολυμπιακού.

Φέτος δεν έχουμε ούτε ένοπλους φρουρούς ούτε άγρια σκυλιά ούτε κλούβες παρκαρισμένες στον αυλόγυρο. Εμείς μπορεί να θρηνούμε για την αποτυχία των ομάδων μας, αλλά η υπόλοιπη Ευρώπη τη χειροκρότησε με ανακούφιση. Μακριά και αγαπημένοι.