Το φανάρι του Διογένη

To πόντιουμ της Ευρωλίγκας στέναζε υπό το βάρος πράσινων, κόκκινων και πρασινοκόκκινων αναμνήσεων: Ομπράντοβιτς, Παπαλουκάς, Ιτούδης, Μπαρτζώκας, Τεόντοσιτς, Σισκάουσκας, Χάινς, Κουτλουάι, Μπουρούσης, Βούιτσιτς καμάρωναν παρατεταγμένοι με τη λάμψη δεκάδων τροπαίων -ευρωπαϊκών και μη- ζωγραφισμένη στα πρόσωπα. Ξεκίνησα να μετράω πόσα κέρδισαν με ελληνικές ομάδες, αλλά ζαλίστηκα και τα παράτησα. Λίγο παραδίπλα, ο γιος του Αλφόνσο Φορντ, ο συμπαθέστατος και ασυνήθιστα πολιτικοποιημένος Αλφόνσο τζούνιορ, δεχόταν με υπερηφάνεια αλλά και λίγο συννεφιασμένος τα λόγια συμπάθειας όσων γνωρίσαμε τον συγχωρεμένο πατέρα του.

«Σχεδόν όλοι όσοι ανέβηκαν πάνω έχουν περάσει από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό», είπε ο οξυδερκής της παρέας. «Σχεδόν όλοι στις δόξες τους». Μόνο οι Ντε Κολό, Ντιλέινι, Βέσελι, Περάσοβιτς και Αμπρίνες νέρωναν το μεθυστικό κοκτέιλ. Πώς και μας ξέφυγαν αυτοί;

Πίσω από τους Έλληνες και τους ελληνοθρεμμένους, πόζαρε με όλη του τη μεγαλοπρέπεια ο ενοχλητικός ελέφαντας που έκανε την εμφάνισή του για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια. Δεν μετράει για επιτυχία των ομάδων μας, η διάκριση του Μπουρούση ή του Ομπράντοβιτς.

Καλοί και άξιοι οι πρώην, αλλά οι νυν παρακολουθούν το φάιναλ-φορ από την τηλεόραση, σε θανάσιμο εναγκαλισμό με το ασύδοτο χουλιγκαναριό των εγχώριων πλέι-οφ...

Η γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ θα διεξαχθεί και φέτος ερήμην των ελληνικών ομάδων. «Φοβάμαι ότι δεν θα ξαναδούμε ποτέ τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό σε Final-4, έτσι όπως σκοτώνονται μεταξύ τους αντί να κοιτάζουν το κοινό καλό», προφήτευσε η Κασσάνδρα της δημοσιογραφικής συντροφιάς.

Η συγκεκριμένη Κασσάνδρα σπανίως πέφτει έξω. Μόνο κατά τύχη μπορούν οι «αιώνιοι» του ελληνικού μπάσκετ να προσελκύσουν σήμερα παίκτες –αλλά και προπονητές- σαν αυτούς που μοιράστηκαν τα βραβεία και τα μικρόφωνα σήμερα στην Αλεξάντερπλατς του Βερολίνου.

Η γαλάζια αγελάδα ολοένα και αδυνατίζει και το brain drain προς το εξωτερικό συνεχίζεται με αμείωτη ένταση.

Όποιος πιστεύει ότι οι Αγγελόπουλοι και οι Γιαννακόπουλοι μπορούν και θέλουν να πληρώσουν συμβόλαια σαν αυτά του Ιτούδη, του Βέσελι ή του Άντονι Ράντολφ παρακαλείται να κατεβεί αμέσως από το συννεφάκι του. Μου αρέσει που μερικοί περιμένουν να δουν στον Παναθηναϊκό τον …Μπλατ.

Η εκδήλωση της Euroleague έγινε στη μέση της απέραντης πλατείας, κάτω από ένα λευκό «μπαλόνι» και μπροστά στις λυόμενες κερκίδες που στήθηκαν για τις ανάγκες της Fan Zone.

Ο χώρος ήταν ευάερος, ευήλιος και ανοιχτός στα πλάγια, όπου μαζεύτηκαν κάθε λογής περίεργοι για να χαζέψουν τους ήρωες ενός άγνωστου στους περισσότερους Γερμανούς αθλήματος.

Για ποιους Γερμανούς μιλάμε, όμως; Μια δράκα Τούρκων εμιγκρέδων έπιασε από νωρίς στασίδι στο πλάι της σκηνής και αποθέωνε με συνθήματα τους Ομπράντοβιτς και Βέσελι. Στο τέλος οι ίδιοι περίμεναν υπομονετικά τους εκπροσώπους της Φενέρμπαχτσε για αυτόγραφα και selfies.

Αύριο θα στριμωχτούν σχεδόν 10.000 Τούρκοι στη Mercedes-Benz Arena. Το Final-4 του 2017 μπορεί να τους βρει πρωταθλητές, αλλά και οικοδεσπότες στην ασιατική όχθη του Βοσπόρου…

Σκεφτείτε, τώρα, να γινόταν μία αντίστοιχη εκδήλωση, όχι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (όπως το 2007), αλλά στην πολύπαθη πλατεία Συντάγματος. Το μπινελίκι θα αντικαθιστούσε τον ύμνο της Εuroleague και η σκηνή θα γινόταν καλοκαιρινή.

Από τη μία ολυμπιακοί, από την άλλοι παναθηναϊκοί, στη μέση τα ΜΑΤ και στα ορεινά της πλατείας αρειανοί με αεκτζήδες. Βρισιές, κυνηγητά, καπνογόνα και μπουνοκλωτσίδια. Ο νεοελληνικός πολιτισμός σε νέες περιπέτειες.

Η τελετή θα τελείωνε με συμβολικό ολοκάυτωμα των εγκαταστάσεων και με φυγάδευση των αθλητών υπό την προστασία κρανοφόρων. Όποιος πιστεύει ότι υπερβάλλω, ας ανεβεί στο συννεφάκι που άφησε άδειο ο προηγούμενος. Εκεί είναι η θέση του…

Άει στην ευχή, συγχύστηκα πάλι. Το παθαίνω αυτό, ήταν βγαίνω από τα ελληνικά σύνορα. Βυθίζομαι σε μαύρη μελαγχολία και αναρωτιέμαι τι ακριβώς πρέπει να συμβεί για να εκτιμήσουμε αυτό που μας χαρίζει εδώ και 30 χρόνια το ευλογημένο μας μπάσκετ. Όταν αποστρατευτούν, θα είναι πια πολύ αργά.

Απορώ, επίσης, τι κράτησε την Ελλάδα αθλητές παγκόσμιας εμβέλειας όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης. Πώς αντέχουν τον οχετό των γηπέδων μας; Τι σόι αίμα κυλάει στις φλέβες τους;

Μολονότι θα μπορούσαν να μετακομίσουν σε οποιαδήποτε πόλη της μπασκετικής Ευρώπης (και σε ουκ ολίγες της Αμερικής), αυτοί προτίμησαν τα «γ*μώ τη μάνα σου» και τα «γ*μιέται η γυναίκα σου». Είναι δυνατόν;

Ξεκίνησα πριν από λίγο να λέω τον καημό μου σε έναν Γερμανό συνάδελφο, αλλά σταμάτησα μόλις είδα το βλέμμα οίκτου και δυσπιστίας στα μάτια του. Στην πατρίδα του, αθλητές αυτού του βεληνεκούς αντιμετωπίζονται ως εθνικοί θησαυροί.

Τον Θοδωρή Παπαλουκά, που σκυλομετάνιωσε για την επιστροφή του στην τόπο του, οι ξένοι τον αντιμετωπίζουν σαν θεότητα του αθλήματος. Οι αμέσως επόμενοι στην ιεραρχία των αστέρων, Ζήσης, Μπουρούσης, Περπέρογλου, έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους και δεν σκέφτονται να γυρίσουν στην Ελλάδα, παρά μόνο στα γεράματα (όπως ο Κακιούζης).

Ο Κώστας Σλούκας ακολουθεί τα χνάρια τους. Ο Κωστής Βασιλειάδης δεν προβλέπεται να ξαναδεί τη Θεσσαλονίκη σύντομα.

Ο Ιτούδης με τον Μπαρτζώκα απέκτησαν υπεραξία που λογικά θα τους κάνει απλησίαστους για τις ελληνικές ομάδες, ιδίως όταν προστεθούν στην εξίσωση η αχαριστία και η ασχετοσύνη οπαδών και διοικήσεων.

Τώρα που πλησιάζει η ώρα της αποχώρησης για τους Διαμαντίδη, Σπανούλη και Φώτση, θα μείνουν πίσω ελάχιστοι πρωτοκλασάτοι Έλληνες παίκτες για να στηρίξουν τις φιλοδοξίες των ομάδων μας και ακόμα λιγότεροι προπονητές.

Φοβάμαι ότι σύντομα θα καταντήσουμε κι εμείς σαν τον Ιταλό φίλο μου τον Λούκα Κιαμπότι, που με κοιτάζει βαριεστημένος από το απέναντι γραφείο. Θα πηγαίνουμε με στολή τουρίστα κάθε χρόνο στα Final-4 (εάν είμαστε αρκετά τυχεροί για να βρούμε χρηματοδότη) και θα ψάχνουμε με το φανάρι του Διογένη δικούς μας ανθρώπους σε ξένες ομάδες.