Όταν η Ευρώπη ήταν δική μας

Όταν η Ευρώπη ήταν δική μας
Ο Νίκος Παπαδογιάννης ανοίγει την αυλαία των ανταποκρίσεων από το Βερολίνο.

Ταξίδεψα για πρώτη φορά στο Βερολίνο τον Απρίλιο του 1998. Θυμάμαι μία πόλη εργοτάξιο, που βρισκόταν ακόμη σε φάση ανασύνταξης μετά την πτώση του Τείχους, ώστε να εμφανιστεί έτοιμη για τον άτυπο τίτλο της «μητρόπολης της Ευρώπης».

Δεκαοχτώ χρόνια αργότερα, δεν υπάρχει άλλη πόλη σαν αυτή, στην από δω όχθη του Ατλαντικού. Ζωντανή, προοδευτική, πολυπολιτισμική, ανεξίθρησκη, πανέμορφη, πεντακάθαρη, η πραγματική πρωτεύουσα της Ευρώπης βρίσκεται στην πρωτοπορία όλων των κινημάτων και θαμπώνει με την ποιότητα ζωής που προσφέρει στους τυχερούς πολίτες της.

Το Βερολίνο του 2016 δεν είναι τόσο ελκυστικό για τον περιστασιακό επισκέπτη των 5 ημερών, όσο για τον μόνιμο κάτοικό του. Δεν ξέρω πολλούς που θα έλεγαν «νάιν», εάν έπεφτε στην ποδιά τους η ευκαιρία να ζήσουν και να δουλέψουν εδώ.

Και ας έχουν μουντό ουρανό πάνω από το κεφάλι τους. Και ας πληρώνουν φόρους στη Μέρκελ. Και ας έχουν Τούρκο γείτονα.

Θυμάμαι και κάτι άλλο, από εκείνο το πρώτο μου (από τα πολλά) ταξίδι στο Βερολίνο: την ακαταμάχητη ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη.

Ο αγώνας για τον οποίο μπήκα στο αεροπλάνο ήταν προημιτελικός της Ευρωλίγκας και η Ένωση χρειαζόταν νίκη για να προκριθεί στο Final-4 χωρίς το άγχος μίας do-or-die αναμέτρησης.

Η Άλμπα παραδόθηκε στη μοίρα της πριν καλά καλά συμπληρωθεί η γ’ περίοδος, αφού η ΑΕΚ της εποχής θύμιζε καλολαδωμένη μηχανή και ισοπέδωνε όποιον έβρισκε μπροστά της.

Ο Σβέτισλαβ Πέσιτς πλησίασε τον «ξανθό» λίγο πριν τη λήξη του αγώνα και άπλωσε το χέρι για να τον συγχαρεί και να του ευχηθεί καλή τύχη στη Βαρκελώνη. «Not now, not now, after, after», του απάντησε ο παροιμιωδώς προληπτικός Ιωαννίδης.

Χειραψίες πριν ακουστεί η κόρνα της γραμματείας απαγορεύονταν διά ροπάλου...

Η ΑΕΚ απέκλεισε στον ημιτελικό τη Μπένετον του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αλλά ηττήθηκε στον τελικό από την Κίντερ του Έτορε Μεσίνα. «Θα έδινα τα πάντα για ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών», μου είχε πει σε μία από τις σπάνιες εξομολογήσεις του ο Ιωαννίδης λίγες μέρες πριν το Final-4. Δεν ήταν γραφτό του να το κατακτήσει.

Η ΑΕΚ του είχε Κακιούζη, Χατζή, Πρέλεβιτς, Τσακαλίδη, Άντερσον, Αλεξάντερ, Κολντεμπέλα, Λάσα, Άντερσεν, Λάρσεν, αλλά την τελευταία λέξη στο «Σαντ Τζόρντι» είπαν ο Ζόραν Σάβιτς, ο Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς και ο Αντουάν Ριγκοντό.

Αγχωμένη μέχρι ασφυξίας όπως όλες οι ομάδες του Ιωαννίδη σε ευρωπαϊκούς τελικούς, η ΑΕΚ πέτυχε μόλις 44 πόντους στον τελικό. Και δέχθηκε 58. Η άμυνα κερδίζει τα παιχνίδια, αλλά …όχι πάντα.

Το πιο πρόσφατο ταξίδι μου στο Βερολίνο ήταν για το χιλιοτραγουδισμένο Final-4 του 2009: Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ, Μπαρτσελόνα. Κατά τη γνώμη μου, αυτοί οι αγώνες αποτέλεσαν την καλύτερη διαφήμιση για το ελληνικό μπάσκετ και ταυτόχρονα το κύκνειο άσμα της «αγίας τριάδας» των Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη.

Μετά το Βερολίνο, οι τρεις τους δεν εμφανίστηκαν ποτέ ξανά στο ίδιο παρκέ εκτός ελληνικών συνόρων. Ούτε με την Εθνική ομάδα ούτε με φανέλες συλλόγων. Και ήσαν ακόμη στο άνθος της ηλικίας τους…

Στην ίδια πασαρέλα, της O2 Arena, έκαναν παρέλαση εκείνο το τριήμερο οι Ζήσης, Τσαρτσαρής, Φώτσης, Μπουρούσης, Χατζηβρέττας, Πρίντεζης, Βασιλόπουλος, Σχορτσανίτης, Πελεκάνος, Βουγιούκας: σύσσωμη σχεδόν η χρυσοποίκιλτη Εθνική Ανδρών της εποχής, μαζί με τον προπονητή του Βελιγραδίου και της Σαϊτάμα, Παναγιώτη Γιαννάκη!

Δίπλα στους εκλεκτούς Ελληνόπαιδες, στήθηκαν στην αφετηρία οι χρυσοπληρωμένοι, παγκόσμιας κλάσης «γκασταρμπάιτερ» της κούρσας των εξοπλισμών: Ομπράντοβιτς, Γιασικεβίτσιους, Μπατίστ, Πέκοβιτς, Νίκολας, Τεόντοσιτς, Τσίλντρες, Βούιτσιτς, Γκρηρ, Πάργκο, Έρτσεγκ.

Πώς λέμε Κούζμιτς και Στρόμπερι; Καμία απολύτως σχέση…

Και διηγώντας τα να κλαις; Όχι ακριβώς. Επτά χρόνια μετά το μαγευτικό Final-4 του Βερολίνου, όπου διαγωνίστηκαν τέσσερις από τις κορυφαίες ομάδες της ιστορίας της Euroleague, θα ανεμίσει ξανά ελληνική σημεία στην απονομή του τροπαίου.

Ο Γιάννης Μπουρούσης και ο Δημήτρης Ιτούδης επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος για να θυμηθούν τον καταπληκτικό ημιτελικό του 2009, υπηρέτες έστω ξένων αφεντάδων. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας και ο Κώστας Σλούκας φέρνουν μαζί τυος στο Βερολίνο όχι μόνο φλόγα, αλλά και την πείρα της κατάκτησης ευρωπαϊκών τροπαίων.

Ολίγος Ολυμπιακός, ολίγος Παναθηναϊκός και στη μέση τέσσερις ομάδες που εμπιστεύτηκαν το know-how made in Greece για να πλησιάσουν στη γη της επαγγελίας.

Ή μήπως είναι λιγότερο δικοί μας ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Κάιλ Χάινς, ο Μίλος Τεόντοσιτς και ο Πέρο Άντιτς; Θα πέσει το «kalispera malaka» σύννεφο τις επόμενες ημέρες.

Στον πρώτο ημιτελικό θα αναμετρηθούν ελληνικά μυαλά, στον δεύτερο ελληνικά χέρια. Όπως και αν εξελιχθούν οι τέσσερις αγώνες, ένας Έλληνας θα ανεβεί στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου το βράδυ της Κυριακής.

Μόνο ο φουκαράς ο Ιωαννίδης δεν αξιώθηκε να το κερδίσει ποτέ, το ρημάδι. Τουλάχιστον ο Νίκος Γκάλης πάτησε την κορυφή της Ευρώπης με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας…

Έχει και τα θετικά της, η απουσία των ελληνικών ομάδων. Θα ζήσουμε αυτή τη φορά ήρεμο φάιναλ-φορ, χωρίς τον φόβο των αφιονισμένων χουλιγκάνων. Η ατμόσφαιρα το 2009 ήταν σχετικά πολιτισμένη, αλλά ας όψεται ο φόβος των αστυνομικών σκυλιών και των γερμανικών κελιών.

Οι Γερμανοί ένστολοι αποδείχθηκαν φιλελεύθεροι όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με πταίσματα (όπως λ.χ. το κάπνισμα μπάφου στα ορεινά του γηπέδου…), αλλά για τους ταραξίες είχαν στρωμένο κοκκινοπράσινο χαλί που οδηγούσε απ’ευθείας στις ανήλιαγες κλούβες.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Νίκος Παπαδογιάννης
Νίκος Παπαδογιάννης

Ανέμων, υδάτων και ακραίων καιρικών φαινομένων το ανάγνωσμα. Μπήκατε στο λημέρι του μπάσκετ, αλλά κινδυνεύετε να διαβάσετε ό,τι άλλο βρέξει ο ουρανός. Το πορτοκαλί ένδυμα υποχρεωτικό, το χαμόγελο προαιρετικό. Εδώ δεν χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε κρύβουμε λόγια. Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν σας αρέσουν, αφήστε τα έγχρωμα γυαλιά στην είσοδο και κοπιάστε. Αν δεν σας αρέσουν, έχουμε κι άλλες.

Μοναδικός απαράβατος κανόνας είναι ότι όλα επιτρέπονται.