«Αρχηγέ,

Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να σου πω δυο λόγια καθώς δεν υπήρξαμε συμπαίκτες ή φίλοι. Μα τώρα που μπορώ σου λέω ότι..

Όλοι όσοι ξεκινάμε να χτυπάμε την πορτοκαλί μπάλα σε τσιμέντο ή σε παρκέ, να σουτάρουμε σε μπασκέτα με διχτάκι η χωρίς, έχουμε ένα κοινό. Κάνουμε όνειρα για καριέρες, πρωταθλήματα, δόξα...

Κάνεις όμως δεν φανταζόταν ότι αυτά που πέτυχες εσύ θα μπορούσαν να συμβούν, ξεπέρασες τα όνειρα του καθενός μας και όλων μαζί... έκανες κάτι μοναδικό, κάτι που μόνο εσύ θα μπορούσες... έφυγες από τα στενά όρια του χώρου, του χρόνου... και περνάς σε λίγες μέρες στην αθλητική ιστορία σαν μύθος.

Για εμένα ήταν απόλαυση να σε παρακολουθώ κάθε στιγμή του παιχνιδιού σου... τιμή να αποκαλούμαι συνάδελφος σου,όνειρο και εφιάλτης ταυτόχρονα να σε αντιμετωπίζω στο γήπεδο.

Όσα αφήνεις πίσω σου είναι οδηγός πιτσιρικάδων, εφήβων, επαγγελματιών παικτών, προπονητών για το πως να δώσεις ολοκληρωτικά τον εαυτό σου στο γήπεδο, πως να υπηρετείς το άθλημα και κάποιες στιγμές να γίνεσαι το ίδιο το άθλημα.

Συγχαρητήρια για ότι με τόσο κόπο κατάφερες. Για την αξεπέραστη διαδρομή σου, γεμάτη με ομαδικές και ατομικές διακρίσεις. Την πορεία που έκανες με την Εθνική μας. Τα μετάλλια που μας έδιναν χαρά και μας γεμίζανε περηφάνια.

Τολμώ να πω ότι κατέκτησες όλα σου τα όνειρα, εγώ κάθε φορά που σε είχα μπροστά μου και προσπαθούσα να σε αντιμετωπίσω, να σε σταματήσω, "άγγιζα" τα δικά μου..

Κλείνω με μια προσαρμοσμένη φράση από την ταινία "Τροία"... "αν κάποιος πει την ιστορία μου ας πει ότι περπάτησα ανάμεσα σε γίγαντες.

Παίκτες εμφανίζονται, κάνουν καριέρα, παίρνουν τίτλους, αποσύρονται, χάνουν, κερδίζουν αλλά αυτά τα ονόματα δεν πεθαίνουν. Ας λένε λοιπόν ότι έπαιξα στην εποχή του Παπαλουκά, του Σπανούλη... Ας λένε λοιπόν ότι έπαιξα στην εποχή του Διαμαντίδη..."».

Με σεβασμό,

Αβραάμ Καλλινικίδης».