Όλοι δικοί μας είμαστε...

To final-4 του Βερολίνου θα διεξαχθεί χωρίς ελληνική ομάδα, το δε τρόπαιο θα καταλήξει στην Τουρκία ή στη Ρωσία ή στην Ισπανία. Με εξαίρεση την ΤΣΣΚΑ, που βεβαίως χρειάστηκε τον «τσάρο των Ελληνορώσων» Θοδωρή Παπαλουκά για να επιστρέψει στην κορυφή μετά από 30 χρόνια το 2006, οι υπόλοιπες διεκδικήτριες είναι παρθένες και ψάχνουν τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο της ιστορίας των.

Οι Τούρκοι, μάλιστα, δεν έχουν φέρει ποτέ το κύπελλο στις γέφυρες του Βοσπόρου, παρά μόνο όταν φιλοξένησαν οι ίδιοι το final-4 το 2012. Οι Βάσκοι δεν αξιώθηκαν ούτε αυτή την τιμή, αφού το προγραμματισμένο για τη Βιτόρια final-4 του 2001 ματαιώθηκε λόγω του σχίσματος.

Για το ευρωπαϊκό παρελθόν της Λοκομοτίβ, καλύτερα να μην ανοίξουμε συζήτηση. Πριν την άφιξη του Γιώργου Μπαρτζώκα στη Ρωσία, η πρασινοκόκκινη αρμάδα από το Κράσνονταρ ήταν μία μικρομεσαία ομάδα του Eurocup, του FIBA Europe Cup και του Κυπέλλου Κόρατς.

Συμπτωματικά, ήταν ένας άλλος Έλληνας αυτός που την έκανε γνωστή εκτός των ρωσικών συνόρων. Η κατάκτηση του Εurocup του 2013, με ΜVP τον Νικ Καλάθη, ήταν το πρώτο αίμα της «Λόκο», με εξαίρεση ένα ψωροκύπελλο Ρωσίας στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

Το final-4 του Βερολίνου θα φιλοξενήσει δύο κοκκινοπράσινες ομάδες (Λοκομοτίβ, Λαμποράλ), αλλά όχι τους κόκκινους του Πειραιά ούτε τους πράσινους της Αθήνας. Οι δύο ομαδάρες που μας χάρισαν τον απολαυστικό ελληνικό ημιτελικό του 2009 θα δουν φέτος την Ο2 Arena από την τηλεόραση.

Για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο αποκλεισμός των δύο ήταν απόλυτα δίκαιος.

Ο Ολυμπιακός έχει το άλλοθι του δύσκολου Ομίλου, ωστόσο τη ζημιά την έπαθε από την ουραγό Ζαλγκίρις, η οποία θα ήταν ουραγός και στον απέναντι ‘Ομιλο. Ο Παναθηναϊκός είδε να πέφτει στα χέρια του ουρανοκατέβατη ευκαιρία όταν ζευγαρώθηκε με την αποδεκατισμένη Λαμποράλ, αλλά παρουσιάστηκε αδικαιολόγητα ανέτοιμος και ελάχιστα ανταγωνιστικός.

Εν τέλει μέτρησε το πλεονέκτημα έδρας και στα τέσσερα ζευγάρια, ακόμα και όταν (Βαρκελώνη) έτριξε. Το έλεγα και το ξανάλεγα εγώ ο καημένος, ότι ο Παναθηναϊκός όφειλε να το κυνηγήσει με όλες τις δυνάμεις του, αλλά δεν με πιστεύατε…

Για πρώτη φορά στα χρονικά των playoffs, η Ελλάδα δεν πανηγύρισε ούτε μία νίκη. Το final-4 θα διεξαχθεί ερήμην των ομάδων μας, όπως και το προπέρσινο του Μιλάνου. Δεύτερο μέσα σε μία τριετία.

Κάθε φορά που πάω να δηλώσω απαισιόδοξος για το μέλλον, θυμάμαι την άγονη τετραετία 2003-6 και καταπίνω την κρυστάλλινη σφαίρα μου.

Τότε βέβαια είχαμε Διαμαντίδη, Σπανούλη, Παπαλουκά και γεμάτους κουμπαράδες. Σε 2-3 χρόνια, φοβάμαι ότι θα τα θυμόμαστε και θα κλαίμε…

Μισό λεπτό, όμως. Κοιτάζω γύρω μου τώρα που ξεκαθάρισε το τοπίο και βλέπω παντού Έλληνες. Και δεν εννοώ δημοσιογράφους, ούτε φιλάθλους. Προς τι λοιπόν ο πεσσιμισμός;

Στον πρώτο ημιτελικό του Βερολίνου, θα αναμετρηθούν (όπως και στον αντίστοιχο περυσινό) δύο Έλληνες προπονητές: Δημήτρης Ιτούδης εναντίον Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο νικητής θα διεκδικήσει το στέμμα, το οποίο έχουν φορέσει στο παρελθόν αμφότεροι: ο Ιτούδης ως άμεσος συνεργάτης του Ομπράντοβιτς ξανά και ξανά, ο Μπαρτζώκας ως πρώτος προπονητής του Ολυμπιακού το 2013 στο Λονδίνο.

Οι πλούσιες ομάδες της Ρωσίας εμπιστεύτηκαν τις άγαρμπες χρυσοποίκιλτες επενδύσεις τους σε εγκεφάλους made in Greece και, ω του θαύματος, έφτασαν ένα βήμα από τη γη της επαγγελίας. Και αν για την ΤΣΣΚΑ το final-4 τείνει να γίνει ρουτίνα, το εξωτερικό Κράσνονταρ μαθαίνει μόλις τώρα τα κατατόπια.

Ο Ιτούδης έφτιαξε την καλύτερη –νομίζω- ΤΣΣΚΑ των τελευταίων ετών, μέσα από πολλά προβλήματα και χωρίς να έχει στη διάθεσή του το πλούσιο ταλέντο του 2015 ή του 2014 ή του 2013 ή του 2012. Πέρασε χαλινάρι στον Τεόντοσιτς όσο κανένας άλλος, έδωσε τα κλειδιά στον πληθωρικό Ντε Κολό και έβαλε στην ούγια τη σφραγίδα του προπονητή, σε μία ομάδα που χρειαζόταν απεγνωσμένα έναν καθοδηγητή με μοντέρνες ιδέες και ικανότητα στη διαχείριση του υλικού. Οι τραυματισμοί των Φρίλαντ, Χριάπα ελάχιστα πτόησαν την «αρκούδα». Η φετινή ΤΣΣΚΑ δεν ποντάρει τόσο στις μονάδες, όσο στο μπλοκάκι του Ιτούδη.

Ο Μπαρτζώκας οικοδόμησε ένα μικρό θαύμα στο Κράσνονταρ, με εκπληκτικά εύστοχες επιλογές ξένων παικτών, δίχως σπατάλες αλλά και δίχως συμβιβασμούς. Όταν η διοίκηση προσπάθησε να βάλει χέρι στη δουλειά του –απαιτώντας την παραμονή του Φεσένκο αντί του πολύτιμου Κρις Σίνγκλετον- εκείνος πάτησε πόδι και πέρασε το δικό του, για να δικαιωθεί απόλυτα στους αγώνες με τη Μπαρτσελόνα. Η «Λόκο» παίζει μπάσκετ ωραίο, αλλά και αποτελεσματικό, όπως φαίνεται από την –κορυφαία στη Euroleague- αμυντική της επίδοση. Προσωπικά τη θεωρώ μαύρο άλογο του F4 και θα προτιμούσα οποιονδήποτε από τους άλλους τρεις για αντίπαλο στον ημιτελικό.

Στον άλλον ημιτελικό, θα βρεθούν αντιμέτωποι οι εδώ και 6 χρόνια συμπαίκτες στην Εθνική Ανδρών (και παλαιότερα στον Ολυμπιακό, όπως φαίνεται και στο ενσταντανέ από το 2009) Γιάννης Μπουρούσης και Κώστας Σλούκας. Η δεύτερη ελληνική μονομαχία της Παρασκευής 13 Μαϊου θα διεξαχθεί όχι στους πάγκους, αλλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Ο Μπουρούσης είναι ο άνθρωπος που άλλαξε τη μοίρα της φετινής Λαμποράλ, η οποία θα είχε αποκλειστεί από τον πρώτο γύρο κιόλας αν δεν της έπεφτε το λαχείο από την Καρδίτσα. Ή μήπως θα έβρισκε άλλον τέτοιον ψηλό ο Περάσοβιτς, τέλη Σεπτεμβρίου; Κατά τη γνώμη μου, ο Μπουρούσης είναι ο MVP της διοργάνωσης με σεβαστή διαφορά από τον δεύτερο. Στο Βερολίνο έχασε ένα από τα κρισιμότερα σουτ της καριέρας του (στο φινάλε του ημιτελικού Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού), αλλά ελπίζει να πάρει τη ρεβάνς από τον Ομπράντοβιτς με καθυστέρηση 7 χρόνων. Η Λαμποράλ θα εμφανιστεί σχεδόν πλήρης στον ημιτελικό με τη Φενέρμπαχτσε. Ελπίζει να αποσυντονίσει και να ξεχαρβαλώσει την τουρκική άμυνα, με το ανορθόδοξο το μπάσκετ που παίζει. Δεν θα εκπλαγώ αν το καταφέρει.

Ο Σλούκας πέρασε δύσκολη χρονιά στην Κωνσταντινούπολη, αλλά επέστρεψε έγκαιρα από τους τραυματισμούς του και έγινε ελληνικό κλειδί στους προημιτελικούς με τη Ρεάλ, με 17 πόντους στο κομβικό πρώτο παιχνίδι και 11 ασίστ (έναντι 2 λαθών) στα δύο επόμενα. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς τον εμπιστεύεται σε οργανωτικό ρόλο με αφετηρία τον πάγκο, αφού ο βασικός Μπόμπι Ντίξον είναι ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα για την ομάδα του. Ο Σλούκας φέρνει μαζί του καθαρό μυαλό, αλλά και άμεσο σκοράρισμα με καλά ποσοστά. Μολονότι είναι ακόμα μικρός, φέρνει μαζί του εμπειρίες από 3 φάιναλ-φορ και 2 κερδισμένους τελικούς. Ακόμα και αν ο ημιτελικός πάει στην αναρχίζουσα λογική της Λαμποράλ, ο 26χρονος Σαλονικιός μπορεί να ανταπεξέλθει, σε άμυνα και επίθεση.

Με άλλα λόγια, ένας Έλληνας θα ντύσει το τρόπαιο με γαλανόλευκη κορδέλα το βράδυ της 15^ης Μαϊου στο Βερολίνο, μέλος έστω μίας ξένης ομάδας, όπως ο Παπαλουκάς το 2006 και 2008, ο Ζήσης το 2008, ο Σχορτσανίτης το 2014, ο Μπουρούσης το 2015, ακόμα και ο (παραλίγο να τον ξεχάσω) Νέστωρ Κόμματος το 2005 με τη Μακάμπι.

Αυτή τη φορά, ο τροπαιοφόρος μπορεί να είναι όχι παίκτης, αλλά προπονητής, οπότε θα μιλήσουμε για εξαγωγή τεχνογνωσίας στο ανώτατο επίπεδο. Άλλο να πουλάς τρίποντα και ριμπάουντ, άλλο να πουλάς φαιά ουσία…

Για πρώτη φορά από το 2008, θα παρακολουθήσουμε final-4 χωρίς Μπαρτσελόνα και χωρίς Ρεάλ. Ομολογώ ότι δεν θα μου λείψουν καθόλου. Χίλιες φορές προτιμότερη η Λαμποράλ και οι Βάσκοι οπαδοί της. Οι άλλοι ας ασχοληθούν με τον Κριστιάνο και με τον Μέσι. Άλλωστε αυτό τους καίει και όχι το μπάσκετ.

Οι δύο από τις τέσσερις σεμιφιναλίστ δεν έχουν ποδοσφαιρικό αδελφάκι, ενώ και η ΤΣΣΚΑ τοποθετεί στη βιτρίνα του συλλόγου την πορτοκαλί μπάλα. Εδώ και μισό αιώνα...

Εάν έπαιρνε η πάντοτε ευπρόσδετη Μακάμπι τη θέση της Φενέρ, θα είχαμε ένα αμιγώς μπασκετικό final-4, χωρίς φιλάθλους που φωνάζουν «γκολ» και «οφσάιντ»!

Ο ρωσορωσικός ημιτελικός είναι ο πρώτος της ιστορίας, εκτός αν θεωρηθεί ρωσική ομάδα η Ντιναμό Τιφλίδας, που νίκησε την ΤΣΣΚΑ στο σοβιετικό ντέρμπι του 1962. Στη Γεωργία θα σας πάρουν με τις πέτρες αν τους αποκαλέσετε «Ρώσους».

Με ποιον είμαστε, λοιπόν;

Μα …με τα δικά μας παιδιά. Σε ένα ιδανικό σενάριο, το «ντέρμπι της στέππας» θα παιχτεί στη σκακιέρα των Ελλήνων προπονητών, με νικητή όποιον βγάλει από το καπέλο του τον πιο όμορφο λαγό, ενώ ο άλλος ημιτελικός θα εξελιχθεί σε ρεσιτάλ των Μπουρούση-Σλούκα, με εκατέρωθεν 30άρες.

Και στον τελικό, θα γίνει της Ελλάδας! Ας το σηκώσει λοιπόν οποιοσδήποτε στο Βερολίνο, αρκεί να διαπρέψουν οι δικοί μας μπασκετμπολίστες και οι δικοί μας προπονητές. Θα είναι η καλύτερη δυνατή υπενθύμιση, ότι το ελληνικό μπάσκετ είναι ακόμα εδώ.