Αλλος πρέπει να είναι ο αυτοσκοπός του «Αρτζι» κι όχι το πρωτάθλημα

Αλλος πρέπει να είναι ο αυτοσκοπός του «Αρτζι» κι όχι το πρωτάθλημα

Άρης Λαούδης Άρης Λαούδης
Αλλος πρέπει να είναι ο αυτοσκοπός του «Αρτζι» κι όχι το πρωτάθλημα

bet365

Ο Αρης Λαούδης γράφει για την επιλογή του Πεδουλάκη, εξηγεί γιατί είναι λάθος να γίνεται αυτοσκοπός ένα ακόμη πρωτάθλημα, κάνει την αυτοκριτική του για τον Τζόρτζεβιτς και απαντά σε αυτούς που κάνουν χρήση της πιο γραφικής ατάκας για τον Ομπράντοβιτς.

Η σύντομη ιστορία στη μετά-Ομπράντοβιτς εποχή έχει δικαιώσει προ πολλού τον Πεδουλάκη. Ηταν ο μόνος που κατάφερε να μπει στα παπούτσια του «Ζοτς», ο μόνος από τους προπονητές που δεν παρέδωσαν καμένη γη στον επόμενο. Αρα, στην προκειμένη περίπτωση καλό είναι να μη μιλάμε με εκτιμήσεις, αλλά με γεγονότα, μ' αυτά δηλαδή που έχουμε βιώσει κι επομένως έχουμε απτές αποδείξεις.

Προσωπικά θεωρώ αστείο το να κριθεί ο Πεδουλάκης ή ο οποισδήποτε προπονητής αναλάμβανε τώρα την ομάδα, από το αν θα κατακτήσει ή όχι το πρωτάθλημα. Θέλω να πιστεύω ότι το (όποιο) πλάνο του Παναθηναϊκού δεν κρίνει έναν προπονητή από τη δουλειά του σε διάστημα δύο μηνών, όταν αυτός μάλιστα δεν έχει κάνει τις επιλογές και δεν έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει την οποιαδήποτε αλλαγή στο ρόστερ.

Προσωπικά λίγο με ενδιαφέρει το αν ο Παναθηναϊκός θα πανηγυρίσει ή όχι το φετινό πρωτάθλημα. Θεωρώ πως όποιος το σκέφτεται έτσι κοιτάζει το δέντρο και χάνει το δάσος και το δάσος είναι το πώς θα σχεδιαστεί έτσι η ομάδα ώστε να επιστρέψει στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μικρή σημασία, πάντα για τα δεδομένα του Εξάστερου Παναθηναϊκού, έχει το αν τα πρωταθλήματα θα γίνουν 35 ή θα παραμείνουν 34.

«Κάτσε ρε Λαούδη, σε χαλάει δηλαδή να πάρει ο Παναθηναϊκός ένα ακόμη;» θα απαντήσει κάποιος και η απάντηση είναι προφανώς πως όχι, αλλά θα προτιμούσα οι προπονητές και οι παίκτες στον Παναθηναϊκό να μην κρίνονται από την κατάκτηση ή μη ενός πρωταθλήματος στην Ελλάδα, αλλά από το πόσο μπορούν να ανταποκριθούν στο μέγεθος μιας ομάδας που είναι μακράν η πιο επιτυχημένη στην Ευρώπη την τελευταία 20ετία.

Κατά την ταπεινή μου άποψη λοιπόν το πρώτο ζητούμενο από τον Πεδουλάκη δεν είναι το πώς ο Παναθηναϊκός θα κατακτήσει το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά τι βάσεις θα βάλει για να μην χρειαστεί το καλοκαίρι να ψάχνουμε άλλους 10 παίκτες στη θέση αυτών που θα φύγουν.

Το ζητούμενο ας πούμε είναι με ποιον τρόπο ο Παναθηναϊκός θα βγει κερδισμένος από τον Παππά και τον Γιάνκοβιτς, με ποιο τρόπο θα αξιοποιήσει τον Φώτση, πώς θα αναμορφώσει τον Καλάθη, πώς τελος πάντων θα δώσει ελπίδα για τον ελληνικό κορμό που είναι υπεραπαραίτητος για το μέλλον. Αλλωστε, αν αυτά επιτευχθούν τότε μοιραία θα αυξηθούν και οι πιθανότητες του Παναθηναϊκού για τίτλο, αν όχι τότε το δίμηνο που θα ακολουθήσει θα είναι διπλά χαμένο...

Το θετικό επίσης είναι πως ο Πεδουλάκης επιδιώκει το μάξιμουμ της συσπέιρωσης με ανθρώπους που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα πώς πρέπει να διαχειρίζονται τις ειδικές καταστάσεις. Η εμπλοκή του Τσαρτσαρή, η ενεργοποίηση του Αλβέρτη είναι κινήσεις προς την σωστή κατεύθυνση, είναι κινήσεις απαραίτητες για μια ομάδα που θέλει να μπολιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο τη νοοτροπία του νικητή.

Υ.Γ1.: Κι επειδή η αυτοκριτική δεν βλάπτει, να πούμε και δυο λόγια για τα όσα έγραφα σε σχέση με τον Τζόρτζεβιτς. Το καλοκαίρι έγραψα πως τον θεωρούσα την καλύτερη δυνατή επιλογή, αλλά ομολογώ πως δεν με δικαίωσε. Εχρισα ως πρώτο κριτήριο την ισχυρή προσωπικότητά του, θεωρώντας πως αυτή είναι η Νο1 προϋπόθεση για να βρίσκεται κανείς στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Τα αποτελέσματα δεν δικαίωσαν ούτε εμένα, ούτε προφανώς τον Τζόρτζεβιτς και τη διοίκηση.

Ισως θέλει δουλειά για να καλύψει το χάντικαπ ανάμεσα στην ισχυρή προσωπικότητα που διαθετει και την προπονητική γνώση σε συνάρτηση με τη διαχείριση του υλικού. Ομολογώ πως όσο περνούσε ο καιρός μου δημιουργούσε ερωτηματικά, αλλά πάντα πίστευα στον χαρακτήρα και τη νοοτροπία νικητή που διαθέτει. Οπως αποδείχτηκε δεν ήταν αρκετά...

Υ.Γ2: «Αρρωσταίνω» με το επιχείρημα «με τέτοιο μπάτζετ κι εγώ θα πήγαινα Final 4» αναφορικά με τον Ομπράντοβιτς και τη Φενέρ. Μπορώ να απαντήσω αραδιάζοντας τουλάχιστον 20 ομάδες στη σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ που απέτυχαν να πάνε, έχοντας ίδιο, ίσως και μεγαλύτερο μπάτζετ.

Μπορώ να θυμηθώ από τον Παναθηναϊκό του Παβλίσεβιτς ή του Ντομινίκ που έχανε τα πρωταθλήματα από τον Μπακατσιά και τον Ελληνιάδη, μέχρι τις τουρκικές ομάδες της τελευταίας επταετίας που έκλαιγαν τα χρήματα που δαπανούσαν. Το να μη γουστάρεις τον Ομπράντοβιτς επειδή μια δεκαετία κυριαρχούσε σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν είναι κακό, αλλά η προσπάθεια να απαξιώσεις με το συγκεκριμένο επιχείρημα μοιάζει πιο γράφικο και από τη Σαντορίνη!

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Άρης Λαούδης
Άρης Λαούδης

Μεγαλωμένος ολημερίς σ' ένα ανοικτό γηπεδάκι στην Αγιά Παρασκευή δύο πράγματα θα μπορούσα να είναι: Ή μπασκετμπολίστας ή δημοσιογράφος κι επειδή το πρώτο ήταν ολίγον δύσκολο για πολλούς λόγους, προτίμησε το δεύτερον, αυτό που συνήθως διαλέγουν οι «αποτυχημένοι αθλητές» για να απαλύνουν τον πόνο τους και να αισθάνονται τη μυρωδιά των αποδυτηρίων. Ως (δήθεν) μπασκετμπολίστας έφτασε να δοκιμάζεται μέχρι τα παιδικοεφηβικά των Αμπελοκήπων, αλλά ως συντάκτης τα κατάφερε μάλλον καλύτερα. Συντάκτης μπάσκετ από το 1993 στο αθλητικό τμήμα του «ΕΘΝΟΥΣ», ρεπόρτερ στα θέματα Παναθηναϊκού από το 1997 μέχρι το 2012, ζώντας όλες τις ένδοξες στιγμές των «πράσινων», αρθρογράφος στα «Πράσινα Νέα», επί χρόνια αρχισυντάκτης στο SentraGoal, ραδιοφωνικός παραγωγός στον Sentra 103,3 και αρθρογράφος στο Goal News για τις βραδιές της Ευρωλίγκας.