Ήμαρτον, ρε Γιάννη!

Όλα τα ‘χε ο δόλιος ο Σφαιρόπουλος, η δική μου γκρίνια του έλειπε, αλλά μολονότι το σκέφτηκα πολύ αυτές τις τρεις μέρες που πέρασαν, εντέλει δεν τον συγχωρώ για το ολίσθημα του!

Δεν εννοώ ως ολίσθημα τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από τα playoffs της Εuroleague, μολονότι τούτος συντελέσθηκε για πρώτη φορά μετά από έντεκα χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στο Top 8 και εν πολλοίς οφείλεται σε τρεις (ή έστω σε δυο) απροσδόκητες και αδικαιολόγητες ατζαμοσύνες.

Ως ολίσθημα επισημαίνω ένα απόσπασμα των δηλώσεων του μετά τον ούτως ή άλλως αδιάφορο (από βαθμολογικής πλευράς και σε ό,τι αφορά το... πουλάκι της πρόκρισης που είχε πετάξει προς Ισπανία μεριά) αγώνα με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας...

Τι μας ξεφούρνισε λοιπόν ο Γιάννης; Ότι δεν πιστεύει πως υφίσταται αμφισβήτηση προς τον ίδιο και προς τον Ολυμπιακό, άποψη που επίσης είναι σεβαστή, αλλά ως εκεί και μη παρέκει! Το να συμπληρώνει (εμφορούμενος από τον θυμό του) ότι «δεν με ενδιαφέρει ό,τι και να λένε όσοι βγαίνουν στα social media και μπορεί να είναι αντίπαλοι της ομάδας ή εγκάθετοι» ακούστηκε, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, ως το σφύριγμα του πρώτου φάουλ, για να ακολουθήσει το δεύτερο το οποίο θεωρώ ότι επισύρει τεχνική ποινή!

«Όσο, για τον Τύπο, στην Ελλάδα πολλές φορές είναι κατευθυνόμενος»!

Εδά μάλιστας, που λένε και στο (Ρεθεμνιώτικο) χωριό μου, το οποίο παρεμπιπτόντως ο Σφαιρόπουλος υποδέχεται μεθαύριο και εκτός απροόπτου θα το επισκεφθεί και την ερχόμενη εβδομάδα: για την ατυχία, την αδυναμία και την αστοχία του Ολυμπιακού φταίνε οι δημοσιογράφοι, που μηχανεύονται το κακό του και εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία...

Δεν το γράφω για να του χρυσώσω το χάπι, επειδή τον μαλώνω για τις ατυχείς δηλώσεις του (εκτός κι αν όντως είναι προσηλυτισμένος σε αυτή τη λογική της μετάθεσης των ευθυνών, οπότε σηκώνω τα χέρια ψηλά), αλλά τον εκτιμώ τόσο πολύ, που δεν περίμενα να εκτραπεί σε αυτή την παρελκυστική οδό και να αδικήσει πρωτίστως τον εαυτό του!

Για να μην παρεξηγηθώ το σχόλιο μου δεν αποτελεί απότοκο της αλληλεγγύης που τάχα πρέπει να διέπει τη συντεχνία και τη «μασονία» μας, αλλά νισάφι πια με το τσουβάλιασμα των κακών και διαπλεκόμενων δημοσιογράφων, οι οποίοι είναι μίσθαρνα όργανα σκοτεινών κέντρων εξουσίας!

Τίνων κέντρων άραγε; Της Ρεάλ, της Μπαρτσελόνα και των λοιπών ευρωπαίων ανταγωνιστών του Ολυμπιακού; Η μήπως του Παναθηναϊκού: Η - θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου- των προπονητών οι οποίοι ίσως εποφθαλμιούν τη θέση του Σφαιρόπουλου και (όπως γράφει ο Κανέλλος Δεληγιάννης στα Απομνημονεύματα του) χρησιμοποιούν «μυρίας ψευδολογίας» για να τον βλάψουν;

Ας σοβαρευθούμε όμως: σε αυτό το απαιτητικό, εξ ορισμού δύσκολο και συχνά αναλώσιμο επάγγελμα, ακόμη και ο προπονητής μιας ομάδας του μίνι μπάσκετ οφείλει να γνωρίζει ότι για κάθε εγκώμιο μετά από έναν θρίαμβο, υπάρχει ένα ανάθεμα μετά από μια αποτυχία. Αυτή είναι η φύση της δουλειάς τους και προφανώς όποιος έχει αλλεργία στην αρνητική κριτική, θα πρέπει ή να συμβιβαστεί με τη συχνότητα της ή να κάνει άλλη δουλειά...

Ειλικρινά δεν περίμενα από τον Σφαιρόπουλο, τουλάχιστον όσο μπορούσα να τον ψυχογραφήσω, ότι θα βάδιζε στα χνάρια κάμποσων συναδέλφων του, οι οποίοι σπεύδουν να επιρρίψουν αβασάνιστα στον Τύπο τις ευθύνες για όλα τα δεινά που τους συμβαίνουν. Μετά από τριάντα οκτώ χρόνια στο κουρμπέτι ασφαλώς δεν είμαι τόσο αυτάρεσκος ή μακράν νυχτωμένος για να πιστεύω ότι τάχα τα πάντα στο σινάφι μου είναι αγγελικά πλασμένα και όλοι φοράμε ένα φωτοστέφανο, αλλά πάλι δεν δέχομαι ότι όσοι άσκησαν αυστηρή, υπερβολική ή ακόμη και άδικη κριτική στις επιλογές του προπονητή του Ολυμπιακού, είναι εγκάθετοι ή κατευθυνόμενοι.

Ήμαρτον, ρε Γιάννη!

Ο Σφαιρόπουλος δεν μίλησε με διευθύνσεις και ονόματα, αλλά εγώ θα το κάνω, διότι όντως δεν μου αρέσει να βλέπω τους προπονητές που προάγονται σε υψηλές θέσεις να παραμορφώνονται, να γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως και να θεωρούν ότι εξελίσσεται μια παγκόσμια συνωμοσία από τις δυνάμεις του κακού εναντίον τους.

Δυστυχώς στο ίδιο τριπάκι έπεσαν στο πρόσφατο παρελθόν δυο συνάδελφοι του που ανήκουν στην ίδια γενιά: ο Γιώργος Μπαρτζώκας και ο Αργύρης Πεδουλάκης, οι οποίοι όταν προήχθησαν στην τεχνική ηγεσία ο μεν του Ολυμπιακού, ο δε του Παναθηναϊκού, υπό το βάρος της μεγάλης ευθύνης και της αφόρητης πίεσης, υπερέβαλαν αρκετές φορές τόσο στις αντιδράσεις τους, όσο και στην εμμονή τους να βλέπουν παντού γύρω τους εχθρούς, συμπεριλαμβανομένων και των δημοσιογράφων.

Είναι αυτοί οι ίδιοι δημοσιογράφοι οι οποίοι τους απέδιδαν με γενναιοδωρία τα εύσημα και τους αποθέωναν στις επιτυχίες, αλλά όταν άσκησαν αρνητική κριτική για ένα κακό αποτέλεσμα έγιναν ξαφνικά ο μπήξας, ο δείξας και δεν συμμαζεύεται...

Αυτό είναι που λένε, «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι»!

Εδώ προφανώς ισχύει η θυμόσοφη ατάκα που χρησιμοποιεί συχνά ένας βετεράνος και μπαρουτοκαπνισμένος συνάδελφός τους, ο Στιβ Γιατζόγλου και λέει πως «όποιος δεν αντέχει τη ζέστη, να μην μπαίνει στην κουζίνα»!

Τα υπόλοιπα που είπε ο Σφαιρόπουλος και αφορούν την αποτυχία του Ολυμπιακού να προκριθεί στην προημιτελική φάση της Εuroleague προφανώς απηχούν τη δική του εκδοχή, την οποία άλλοι συμμερίζονται και άλλοι δεν αποδέχονται. Το ότι αισθάνεται υπερήφανος που βρίσκεται σε αυτή τη θέση, προφανώς δεν επιδέχεται αμφισβήτησης και ασφαλώς οφείλει να αναγνωρίζει και να επισημαίνει αυτή την ξεχωριστή τιμή. Επίσης δεν αμφιβάλλω καθόλου για το ότι (όπως δήλωσε) κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί, άλλωστε οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πόσο καταρτισμένος εργατικός και σεμνός είναι...

Α, συμφωνώ επίσης και σε άλλο ένα σχόλιο του, μετά το εφετινό κύκνειο άσμα του Ολυμπιακού στη Euroleague. Τόνισε ότι «η πιο σημαντική στιγμή στην αποψινή βραδιά ήταν το χειροκρότημα του κόσμου προς την ομάδα» για να προσθέσει ότι «εμένα δεν με ενδιαφέρει να με χειροκροτούν». Διαβάζοντας το δεύτερο σκέλος αυτής της δήλωσης του πάντοτε κουμπωμένου και πολύ συγκρατημένου στον λόγο του, Σφαιρόπουλου νόμισα ότι η βελόνα μου είχε κολλήσει στον Μάλκοβιτς! Πριν από είκοσι χρόνια είχα ρωτήσει τον Μπόζα γιατί δεν χαμογελάει στον πάγκο και δεν στρέφει το βλέμμα του προς την εξέδρα και η απάντηση του μου μένει αξέχαστη...

«Φίλε μου, προπονητής μπάσκετ είμαι, όχι ο Φρανκ Σινάτρα για να επιδιώκω το μπιζάρισμα»!