Να είστε -ξανά- εκεί κύριε Ζήση!

Θα ξεκινήσω με μια παραδοχή. Με τον Ζήση δεν είμαι αντικειμενικός!

Τον πρωτογνώρισα, όταν ήμουν 17 κι ο Νίκος 15, σε έναν αγώνα του σχολικού πρωταθλήματος. Εγώ στην ελληνογαλλική Σχολή «Καλαμαρί κι αυτός στα Εκπαιδευτήρια «Μαντουλίδη», παίξαμε αντίπαλοι και χάσαμε με 45 πόντους διαφορά από μια ομάδα που λίγους μήνες μετά κατέκτησε το Παγκόσμιο Σχολικό Πρωτάθλημα (νομίζω έβαλα 12 κι ο Ζήσης πάνω από 30, σε ένα ημίχρονο)- και έκτοτε η επαφή μας είναι… λιγότερο τραυματική για μένα!

Με τον Ζήση λοιπόν, δεν είμαι αντικειμενικός, ούτε και θέλω να είμαι.

Όπως οι φίλαθλοι, έτσι και οι δημοσιογράφοι, έχουμε συμπάθειες, αντιπάθειες, παίκτες και ομάδες με τις οποίες μεγαλώσαμε, αλλά προσπαθούμε να μην αφήνουμε την υποκειμενικότητα να θολώνει την κρίση μας.

Πέρσι το καλοκαίρι, μετά την ήττα της Εθνικής από την Ισπανία, στο gazzetta βάλαμε τίτλο «Δεν μπορούν τα παλικάρια», αναφερόμενοι στη μόνιμη αδυναμία απέναντι στην Ισπανία, ενώ στο δικό μου blog, λίγες ώρες αργότερα αποχαιρετούσα την «παλιά» δοξασμένη φουρνιά από την Εθνική.

Ήξερα την ώρα που έβαζα τον τίτλο στην περίληψη του αγώνα, ότι ήταν «σκληρός», αλλά πιστεύω ότι ήταν δίκαιος. Μπορεί να τον πίκρανε, αλλά η ουσία είναι ότι με τους Ισπανούς δεν μπορούμε.

Ας είναι! Όπως έγραφα και τότε, με τον Ζήση, τον Σπανούλη και τον Μπουρούση θα πήγαινα στον πόλεμο και μπορεί να αποτύχαμε στο Eurobasket, αλλά το φινάλε αξίζουν να το γράψουν οι ίδιοι...

Ο Σπανούλης την μεθεπόμενη μέρα ανακοίνωσε το «αντίο», ο Μπουρούσης όπως όλα δείχνουν θα δηλώσει παρών στο προσκλητήριο (είναι ο -άτυπος- MVP της Euroleague εξάλλου) και ο Ζήσης…

Ο Ζήσης τηρεί σιγή ιχθύος! Δεν έχει κάνει την παραμικρή δήλωση που να αφορά το μέλλον του στην Εθνική, ενώ προφανώς δεν έδωσε συνέντευξη Τύπου, όπως είχε -παρορμητικά- φανερώσει ο Γιάννης Μπουρούσης, αναφορικά με τις προθέσεις του αρχηγού της ομάδας.

Αρχηγός, με «α» κεφαλαίο! Ο Νίκος είναι αρχηγός της Εθνικής και ελάχιστοι παίκτες στην ιστορία της Επίσημης Αγαπημένης δικαιούνται τόσο πολύ αυτόν τον τίτλο. Ο Ζήσης είναι η Εθνική!

Έχει πάνω του συγκεντρωμένα όλα τα στοιχεία που οφείλει να έχει ο αρχηγός μιας Εθνικής ομάδας με κυριότερο απ’ όλα ότι είναι ΠΑΝΤΑ εκεί στο παρκέ και ΠΑΝΤΑ εκεί στα αποδυτήρια, στα δωμάτια του εκάστοτε ξενοδοχείου, στις ατελείωτες κουβέντες στους συμπαίκτες του.

Ο Ζήσης είναι ο πνευματικός ηγέτης αυτής της ομάδας, αυτός που θα δώσει μια σωστή πάσα και θα πάρει ένα σωστό σουτ στον αγώνα, αλλά και θα βάλει τις «σωστές» φωνές σε έναν συμπαίκτη του και θα πει τις σωστές κουβέντες στην προετοιμασία ή μετά από έναν αγώνα!

Τα φετινά κατορθώματά του με την Μπάμπεργκ ξεπερνούν τη φαντασία.

Έξι μήνες πριν κλείσει τα 33, σκοράρει 11 πόντους, μοιράζει 4 ασίστ και παίρνει 3 ριμπάουντ σε 27 λεπτά ανά αγώνα στο Top16, σε έναν από τους δυσκολότερους ομίλους στην ιστορία της Euroleague, με μία άπειρη ομάδα, που έχει κερδίσει 2 φορές τον Ολυμπιακό και μία φορά την ΤΣΣΚΑ, την Μπαρτσελόνα και τη Χίμκι.

Κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρα του και αποδεικνύει -για πολλοστή φορά- το γνωστό μπασκετικό ρητό:

Δεν υπάρχει ομάδα με βλέψεις στην Euroleague, στην οποία δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει ο Ζήσης!

Θεωρώ τον Ζήση φίλο μου -έναν από τους 2-3 πραγματικούς φίλους που έχω και βγάζουν τα προς το ζειν φορώντας σορτσάκι και φανέλες- και (θέλω να πιστεύω ότι αυτό μου δίνει το δικαίωμα να) είμαι και αυστηρός μαζί του.

Έχει κάνει λάθη ο Νικόλας και στην Εθνική και στην καριέρα του. Δεν νοείται αυτός ο άνθρωπος, που δένεται τόσο πολύ με ομάδες, συμπαίκτες και στέκια να έχει αλλάξει 8 ομάδες σε 12 χρόνια καριέρας. ΑΕΚ, Μπενετόν, ΤΣΣΚΑ, Σιένα, Μπιλμπάο, Ούνικς, Φενέρ και πλέον Μπάμπεργκ. «Γυρολόγος» ο Ζήσης; Ίσως, αλλά μισθοφόρος ποτέ, εξάλλου απ' όλες τις ομάδες έφυγε σαν φίλος, ενώ δεν έχει βρεθεί κανείς να του πιστώσει κάτι αρνητικό ως την νοοτροπία και τον χαρακτήρα του.

Ομολογώ ότι όποτε μου έκανε την τιμή να μου εμπιστευτεί τις σκέψεις για το μέλλον του, πάντα η εκάστοτε επιλογή του μου φαινόταν η ενδεδειγμένη τη δεδομένη στιγμή. Ίσως και να ήταν, αλλά στην πράξη το βιογραφικό του γράφει 8 ομάδες σε 12 σεζόν. Πάρα πολλές…

Θεωρώ ότι παρά το εκπληκτικό κείμενο του Σωτήρη Βετάκη στα «Νέα», ο Ζήσης έπρεπε να έχει λιγότερες σφραγίδες στο διαβατήριό του και περισσότερα τρόπαια πάνω από το τζάκι του.

Ανέκαθεν πίστευα ότι ο Ζήσης -και η Φανή, ο Αλέξανδρος κι ο Μάρκος- θα «γεράσουν» στη Σιένα, μια πόλη και μια ομάδα που ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της οικογένειας Ζήση. Τα «τραβήγματα» του Μινούτσι όμως, τα έφεραν έτσι που ο Ζήσης το καλοκαίρι του 2012 πήγε στο Μπιλμπάο, το καλοκαίρι του 2013 στο Καζάν, τα Χριστούγεννα του 2014 στην Κωνσταντινούπολη και το καλοκαίρι του 2015 στo Μπάμπεργκ.

Και η Ελλάδα;

Κάθε καλοκαίρι τα δημοσιεύματα -ευτυχώς όχι του Gazzetta- φέρνουν τον Θεσσαλονικιό guard «μια ανάσα από τον Ολυμπιακό» και «στις σκέψεις του Παναθηναϊκού», όμως από το 2005 που ο Ζήσης έφυγε από την ΑΕΚ, η μοναδική σχέση του με την Ελλάδα εντοπίζεται στις καλοκαιρινές διακοπές και τις… καλοκαιρινές προετοιμασίες με την Εθνική.

Την ομάδα του! Γιατί αυτή είναι η ομάδα του Νίκου. Ο Ζήσης είναι Εθνική! Μέλος της, μέρος της, ψυχή της και πιστεύω ότι η γαλανόλευκη φανέλα είναι αυτή που του ταιριάζει περισσότερο και αυτή με την οποία τον έχουν ταυτίσει οι μπασκετικοί σε όλη την Ευρώπη. Παίζει από το καλοκαίρι του 2004, όταν ήταν 21, με ακμή στο πρόσωπο και συνεχίζει μετά από 12 συνεχόμενες διοργανώσεις, με το αιώνιο baby face, με 3 μετάλλια, με άπειρες χαρές και αρκετές λύπες!

To κακό οι λύπες του έπεσαν μαζεμένες τα τελευταία χρόνια, σε μια εποχή που ο Ζήσης ένιωθε -και έτσι ήταν- ότι παίζει το καλύτερο, το πιο ώριμο και το πιο χρήσιμο -για την ομάδα- μπάσκετ της ζωής του.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μετά την επιστροφή από το Μουντομπάσκετ της Ισπανίας δήλωσε ότι θέλει να νιώσει για την Εθνική αυτό που νιώθει ο Ζήσης, όταν τον είδε να κλαίει μετά την ήττα από τη Σερβία το 2014.

Αυτός είναι ο Ζήσης κι αυτή η διάσταση της προσωπικότητάς του είναι ανεκτίμητη.

Για να επανέλθω στα «λάθη» του, θεωρώ ότι έχει κάνει ένα σημαντικό σφάλμα και στην Εθνική. Επειδή τον «νοιάζει» περισσότερο απ’ όλους, επειδή στις ήττες «πονάει» περισσότερο απ’ όλους, έχει διστάσει κάποιες φορές να γίνει πιο σκληρός με τους φίλους του, πιο αδιάλλακτος με τους συμπαίκτες του και πιο… ευθύς, όταν έβλεπε πράγματα που δεν του άρεσαν, δεν του ταίριαζαν και -κυρίως- δεν έκαναν καλό στην ομάδα του.

Το κρίνω εκ των υστέρων προφανώς, αλλά νομίζω ότι αν είχε πει 2-3 παραπάνω «φτάνει ρε μαλάκες», είτε στις προετοιμασίες, είτε στα τουρνουά, ίσως η Εθνική να μην αγνοούσε τη διάκριση από το καλοκαίρι του 2009.

Ξέρω ότι είναι μεγάλη η «ευθύνη» για να χρεωθεί σε έναν παίκτη, ακόμα κι αν αυτός είναι τόσο μεγάλος παίκτης όσο ο Ζήσης, αλλά πιστεύω ότι είχε και έχει τον τρόπο και το «ειδικό βάρος» να πει ό,τι θέλει χωρίς να τον παρεξηγήσει κανείς. Ανέκαθεν, θεωρούσα ότι η ψυχολογική προετοιμασία μιας ομάδας πριν από ένα σημαντικό ματς είναι 50% έργο προπονητή και 50% ευθύνη των ηγετών της.

Ο Ζήσης είναι ο ηγέτης της Εθνικής και έπρεπε να την έχει «προετοιμάσει» καλύτερα, πριν τον αγώνα με τη Σερβία το 2014 και τον αγώνα με την Ισπανία το 2015. Όχι ο Κατσικάρης, ο Ζήσης!

Αιρετικό ή όχι, έτσι το βλέπω και αυτήν την απαίτηση είχα.

Ο Νίκος κι ο Γιαννάκης

Δεν θα αναλωθώ στα «ο Ζήσης παίζει με βύσμα γιατί είναι φίλος των δημοσιογράφων» που κάποιοι περαστικοί από το μπάσκετ έγραφαν το 2008 και το 2009. Φαντάζομαι και οι ίδιοι το έχουν μετανιώσει εξάλλου…

Θα σταθώ μόνο σε ένα! Το καλοκαίρι η Εθνική θα βιώσει την πρώτη φορά, από την εποχή του Γκάλη, το να έχει έναν αδιαφιλονίκητο ηγέτη. Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, που στα 22 του, οφείλει και πρέπει να βγει μπροστά. Δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν άνθρωπο ιδανικότερο να τον καθοδηγήσει εντός και εκτός παρκέ από τον Ζήση.

Ο Ζήσης έχει ένα σημαντικότατο πλεονέκτημα. Τον ενδιαφέρει πρωτίστως να είναι στο παρκέ και όχι να παίρνει προσπάθειες όσο είναι στο παρκέ.

Έχει βγάλει εκατομμύρια τόσα χρόνια, επειδή ξέρει να είναι συχνά ο σημαντικότερος παίκτης της ομάδας του, ακόμα κι αν δεν κάνει σουτ. Η νέα Εθνική, η Εθνική του Γιάννη, του Ντόρσεϊ, του Παπαπέτρου, του Παπανικολάου, του Σλούκα, του Καλάθη και προφανώς του Πρίντεζη έχει ανάγκη τον Ζήση. Να παίζει 15-20 λεπτά και να παίρνει 9 στις 10 φορές τη σωστή απόφαση.

Νίκο, απολογούμαι που σε «τελείωσα» πριν την ώρα σου στην Εθνική. Στη Λιλ έγραφα ότι η παραμονή των «παλιών» έχει νόημα μόνο αν το προΟλυμπιακό γίνει στην Αθήνα, αλλά έκανα λάθος.

Ακόμα κι αν οι αγώνες γίνουν στη Βενεζουέλα, ο αρχηγός της ομάδας πρέπει να είναι ο Ζήσης! Πόσο μάλλον στην Ιταλία, μια χώρα που ο Ζήσης έχει παίξει το καλύτερο μπάσκετ και έχει τις καλύτερες αναμνήσεις της καριέρας του.

Κι όταν με το καλό «κρεμάσει τη φανέλα», ο Νίκος πρέπει να αναλάβει εν λευκώ τη στελέχωση των Εθνικών Ομάδων όλων των ηλικιών. Από τους παίδες ως τους… βετεράνους για το “3on3”, καθώς δεν υπάρχει πιο «διαβασμένος» παίκτης στο ευρωπαϊκό μπάσκετ!

Ο Ζήσης έχει ακόμα 1-2 πολύ ποιοτικά χρόνια στο παρκέ και άλλα 20-25 χρόνια με κοστούμι και γραβάτα δίπλα στον πάγκο!

Υγ1: Πολύ φοβάμαι ότι ο Νίκος το έχει πάρει απόφαση να περάσει το πρώτο καλοκαίρι της ζωής του χωρίς Εθνική, αλλά ποντάρω στην… αγάπη και τη νοσταλγία. Στην αγάπη για την ομάδα του και στη νοσταλγία για την Ελλάδα.

Η μοναδική σύνδεση του Ζήση με τους Έλληνες φιλάθλους εδώ και 12 χρόνια είναι η Εθνική και θέλω να πιστεύω ότι όταν φτάσει ο Μάιος, θα το ξανασκεφτεί, θα το συζητήσει με τον Κατσικάρη και τη Φανή και θα πει «πάμε άλλη μία».

Το αξίζει και ο ίδιος και η Εθνική!

Υγ2: Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω πώς δεν τον κράτησε ο Ζοτς το καλοκαίρι στη Φενέρ. Στα μάτια μου, είναι η επιτομή του «παίκτη για Ομπράντοβιτς».

Υγ3: Το έχω γράψει και θα το ξαναγράψω. Ο Ρεντζιάς, ο Παπαλουκάς, ο Τσαρτσαρής, ο Λάζαρος, ο Ντικούδης -και τόσοι άλλοι- πρέπει να αναλάβουν τα ηνία του ελληνικού μπάσκετ. Προφανώς με την πολύτιμη συνδρομή παραγόντων που υπηρετούν εδώ και χρόνια το οικοδόμημα, αλλά οι «κεφαλές» και η όλη νοοτροπία πρέπει να ορίζεται από τα παιδιά που έχουν κερδίσει στην καριέρα τους τα πάντα, που δεν έχουν κανένα οικονομικό πρόβλημα και που… υπογράφουν αυτόγραφα σε όποιο γήπεδο μπάσκετ βρεθούν σε όλη την Ευρώπη.

* Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το βιβλίο του Γέρζι Κοζίνσκι, «Να είστε εκεί κύριε Τσανς», που μεταφέρθηκε -με μεγάλη επιτυχία- στον κινηματογράφο το 1979, με πρωταγωνιστή -και υποψήφιο για Όσκαρ- τον Πίτερ Σέλερς.