Ο Ουίλιαμς που του έλειπε χρόνια...

Ο Ουίλιαμς έκανε κάτι που λείπει χρόνια από τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια. Μπαίνει σιγά - σιγά στη μικρή λίστα εκείνων των παικτών που τους σκέφτεσαι όσο το παιχνίδι φτάνει στο τέλος του.

Επί χρόνια ψάχναμε για τον τρίτο δίπλα στον Διαμαντίδη και τον Φώτση που θα το... μπουμπουνίσει και την ώρα που η μπάλα ήταν στο αέρα θα λέγαμε «θα το βάλει».

Είναι από τις λίγες φορές που βλέπεις έναν παίκτη, πλην των δυο έμπειρων, να προετοιμάζει το «ένας εναντίον ενός» στην τελευταία επίθεση και αισθάνεσαι πως οι πιθανότητες είναι με το μέρος του.

Ο Ουίλιαμς είναι... περιπτωσάρα για τον Παναθηναϊκό, παίκτης που αλλάζει το επίπεδο, όταν βρίσκεται στο παρκέ.

Είναι σπάνιο για έναν Αμερικανό με μηδαμινή εμπειρία στην Ευρώπη να έχει σταθερά πάνω από 16 πόντους σε κάθε παιχνίδι και να αποδεικνύει πως η περιβόητη προσαρμογή είναι ένας μύθος που τον χρησιμοποιούμε (χρησιμοποιούν οι παίκτες) κατά το δοκούν.

Πέραν του Ουίλιαμς, αυτό το παιχνίδι ταίριαζε και στον Ραντούλιτσα, «έδενε» στα χαρακτηριστικά του εξ αρχής, με δεδομένη την παρουσία του Ερντέν.

Οι αργοί ψηλοί είναι βούτυρο στο ψωμί του Σέρβου σέντερ και με εξαίρεση την πρώτη περίοδο, στην υπόλοιπη διάρκεια ο Ραντούλιτσα επιβεβαίωσε την υπεροχή του.

Ο Χάντερ τον βοήθησε με τις ποιοτικές ανάσες που του έδωσε, ενώ θεωρώ πως αν υπήρχε ο Κούζμιτς στο γήπεδο θα ήταν αδύνατον για τον Τούρκο σέντερ να πετύχει τους ξεκούραστους 16 πόντους στο ξεκίνημα του αγώνα.

Από 'κει και πέρα, ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε απλά με τη φωτιά, αλλά κάτι παραπάνω.

Δεν επιτρέπεται για μια ομάδα που πρέπει να μασάει σίδερα σε τέτοια παιχνίδια να μπαίνει στο παρκέ και να δέχεται 30 πόντους στο 10λεπτο από την αδιάφορη Νταουσάφακα. Είναι θέμα πνευματικής ετοιμότητας; Είναι θέμα σιγουριάς επειδή ο αντίπαλος δεν έχει βαθμολογικό ενδιαφέρον;

Ο,τι και να 'ναι, αυτό είναι στοιχείο που δεν μπορεί να χαρακτηρίζει ομάδες που βάζουν ψηλά τον πήχη. Τέτοια παιχνίδια, με αντιπάλους δηλαδή ομάδες που δεν έχουν κίνητρο, μπαίνεις στο παρκέ για να τα τελειώσεις από νωρίς, όπως είχε κάνει ο Παναθηναϊκός στον εκτός έδρας αγώνα με τη Μάλαγα.

Το δεύτερο που δεν επιτρέπεται είναι να είσαι μια ομάδα με την εμπειρία του Διαμαντίδη, του Φώτση και την ευχέρεια του Καλάθη στο «κατέβασμα» της μπάλας και να αγωνιάς κάθε φορά που αντίπαλος ανεβάζει την πίεση της άμυνάς του. Το τελευταίο δίλεπτο θα μπορούσε να διδάσκεται σε σεμινάρια για το τι ΔΕΝ πρέπει να κάνεις μετά την επαναφορά, όταν ο αντίπαλος σε πιέζει.

Μία φορά παράβαση 8'', άλλη μία η μπάλα πέρασε με τη ψυχή στο στόμα, ενώ για δεύτερο σερί παιχνίδι ο Χέινς έδειξε να τρομοκρατείται κάθε φορά που αναλαμβάνει να αντικαταστήσει τον Καλάθη και να κουβαλήσει τη μπάλα.

Πλέον, ο Παναθηναϊκός δεν κρατάει τη τύχη στα χέρια του όσον αφορά στο πλεονέκτημα. Η Λοκομοτίβ είναι αγκαλιά με την 2η θέση κι εδώ που τα λέμε αυτό είναι και το πιο δίκαιο με βάση την εικόνα που έχουν παρουσιάσει οι ομάδες στην Ευρωλίγκα.

Οι «πράσινοι» έχουν το «πάνω χέρι» για την 3η θέση, αλλά το σημαντικότερο από τη νίκη στην Τουρκία είναι ότι στην ουσία εξασφάλισαν την πρόκριση, έστω και σαν 4οι, καθώς θα πρέπει να γίνουν όργια για να αλλάξουν τα δεδομένα στις δύο τελευταίες αγωνιστικές.

Υ.Γ.: Ο Παναθηναϊκός έβαλε 86 πόντους με μόλις 14 ασίστ και τον Καλάθη να μοιράζει μόνο 2! Πραγματικά, εντυπωσιακό...

Υ.Γ2: Δεν υπάρχει δίλημμα νομίζω για το ποιον θα προτιμούσε ο Παναθηναϊκός ανάμεσα σε ΤΣΣΚΑ και Λαμποράλ. Σαφέστατα τους Ισπανούς...