Η ΑΕΚ «μεγαλώνει» και ο Παναθηναϊκός... ξεχαρμανιάζει!

Ποιος να το 'λεγε στους ΑΕΚτζήδες πριν από δύο - τρία χρόνια πως θα έφτανε η στιγμή - και μάλιστα τόσο γρήγορα - που η ΑΕΚ όχι μόνο θα κοιτούσε στα μάτια τον Ολυμπιακό, αλλά θα ένιωθε πως έχει κάνει «χαρακίρι», χάνοντας παιχνίδι μέσα από τα χέρια της.

Η στιγμή λοιπόν έφτασε και το συναίσθημα αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επιβεβαίωση πως το πράγμα δουλεύει σωστά, με τα όποια δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα λάθη, έγιναν φέτος στη διάρκεια της σεζόν.

Ναι, η ΑΕΚ λοιπόν «μεγαλώνει», όχι σαν brand βεβαίως που είναι τεράστιο από μόνο του, αλλά σαν ομάδα που φιλοδοξεί να «σφηνώσει» ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό.

Εχει δίκιο ο Ζντοβιτς που για πρώτη φορά ξεστόμισε το «η διαφορά με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό έχει μικρύνει». Θέλετε επειδή η «Ενωση» βελτιώθηκε, θέλετε επειδή ο Ολυμπιακός δεν είναι στα καλύτερά του, η ουσία είναι πως η ΑΕΚ βρέθηκε πιο κοντά από ποτέ τα τελευταία 12 χρόνια σε μια νίκη επί των «ερυθρόλευκων».

Η διαφορά που χώρισε τις δύο ομάδες είναι πως η ΑΕΚ δεν άντεξε να διαχειριστεί την προσμονή των 12 ετών, ενώ ο Ολυμπιακός έχει κάνει ψωμοτύρι τέτοιες καταστάσεις. Είδαμε με πόσο άγχος πήγε ο Παπαντωνίου στις κρίσιμες βολές και με πόση άνεση έκανε το ίδιο ο Σπανούλης στην απέναντι όχθη.

Η ΑΕΚ δεν θέλει πολλά πράγματα για να «σπάσει» την κατάρα. Αν είχε κατασταλάξει στο ρόστερ της ένα μήνα πριν, ενδεχομένως τώρα να πανηγύριζε τη νίκη της χρονιάς. Υπήρχαν στιγμές στο παρκέ που ένιωθες κάποιες λεπτομέρειες να κάνουν τη διαφορά στη συνοχή των δύο ομάδων.

Αν η ΑΕΚ είχε δουλέψει μ' αυτό τον προπονητή (τον όποιο προπονητή) και με τους ίδιους παίκτες για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, πιθανότατα θα είχε κάνει τη νίκη, έχοντας βεβαίως απέναντί της έναν Ολυμπιακό που δεν πατούσε καλά.

Αυτό είναι που πρέπει να φροντίσει ο Μάκης Αγγελόπουλος για την επόμενη χρονιά. Να φτιάξει την ομάδα σωστά από το καλοκαίρι για να της δώσει το χρόνο να δουλέψει τη συνοχή της. Η ΑΕΚ έχει ανάγκη από ΕΝΑ πλάνο, ΕΝΑΝ προπονητή, ΜΙΑ ομάδα που δεν θα αλλάζει δύο φορές το μήνα, αλλά θα κάνει προσθαφαιρέσεις μόνο σε περιπτώσεις τραυματισμού.

Οταν το πράξει, τότε θα είναι και πιο fair να «σπάσει» την παράδοση. Να νικήσει δηλαδή πατώντας στην μπασκετική λογική που οφείλει να έχει μια μεγάλη ομάδα. Ισως τότε να το πανηγυρίσει ακόμη περισσότερο, γιατί θα είναι νίκη που θα προέρχεται μέσα από το πλάνο της χρονιάς κι όχι μέσα από ένα πλάνο που αλλάζει με το μήνα, σε σημείο να χαθεί η μπασκετική ή αθλητική αν θέλετε λογική, όπως έγινε φέτος.

Οσον αφορά στον Παναθηναϊκό,τα περισσότερα ματς της Α1 έχουν εξελιχθεί σε ευκαιρία για... ξεχαρμάνιασμα. Αυτός ήταν και ο ρόλος του παιχνιδιού στα Τρίκαλα. Ο Γιάνκοβιτς με τους 19 πόντους ήταν το κέρδος, ο Χέινς έκανε την καλύτερή του εμφάνιση με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, ενώ ο Χάντερ έκανε το ντεμπούτο του στην Α1 και δεν έδειξε κάτι πολύ διαφορετικό σε σχέση με τα όσα παρουσίασε στο Βελιγράδι. Θέλει χρόνο κι αρκετό παιχνίδι στο «πέντε - πέντε» για να καταλάβει πως η τακτική είναι πιο απαραίτητη από τη δύναμη και το άλμα.

O Τζόρτζεβιτς έδωσε τον καθιερωμένο χρόνο σε Παπαγιάννη και Χαραλαμπόπουλο, δεν είδε κάτι πολύ διαφορετικό απ' ό,τι στα προηγούμενα παιχνίδια, αλλά σιγά - σιγά βλέπει τους δύο νεαρούς να σταθεροποιούν την απόδοσή τους σ' ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Η προσαρμογή άλλωστε απαιτεί πρώτα απ' όλα διάρκεια κι αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο για τους δύο «μικρούς».