Χαλάλι σου βρε Κώστα...

Λένε πως η ψυχή του ανθρώπου είναι άβυσσος, αλλά έχω την εντύπωση ότι ο Παπανικολάου αποτελεί την εξαίρεση σε αυτόν τον γενικό κανόνα: ναι ώρες - ώρες μπορεί κι αυτός, όπως ο καθένας μας, να μην είναι ευκόλως ανιχνεύσιμος και αναγνώσιμος, αλλά όσο τον ξέρω και όσο μπορώ να τον ψυχολογήσω, θεωρώ ότι πρόκειται για έναν διαφανή και κρυστάλλινο άνθρωπο.

Παρεμπιπτόντως τον Κώστα έχω έναν σωρό λόγους να τον αγαπώ και να τον ευχαριστώ και μόνο έναν για να τον ... σιχτιρίζω!

Τα καλά και πολύ δυνατά συναισθήματα έχουν να κάνουν με το πόσο περιποιητικός, συνεργάσιμος και δεκτικός υπήρξε όλες τις φορές που (για λογαριασμό του ΟΤΕ TV) του έκανα αρμένικη βίζιτα και στη Βαρκελώνη και κυρίως στο σπίτι του στο Χιούστον όπου δεν τον αφήσαμε -ενώ μάλιστα ήταν εκεί οι γονείς και ο αδερφός του- ούτε για κατούρημα να πάει χωρίς να τον ακολουθεί η κάμερα!

Του είχα μεγάλη συμπάθεια από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα (ως παίκτη του Αρη και των μικρών εθνικών ομάδων), αλλά τον Ιανουάριο του 2013 στη Βαρκελώνη, τον Δεκέμβριο του 2014 στο Μιλγουόκι και στο Χιούστον και τον Φεβρουάριο του 2015 στη Νέα Υόρκη (με την ευκαιρία του All Star Weekend) τον λάτρεψα και ένιωσα ότι ενσυνειδήτως και όχι εξαναγκαστικώς (θα) συνέπασχα μαζί του, στις δύσκολες στιγμές που ακολούθησαν...

Ο ένας λόγος για τον οποίο του κάκιωσα ήταν ότι (χωρίς τη θέληση του βεβαίως) δεν κατάφερε να αγκυροβολήσει στο Κολοράντο και μου χάλασε τα σχέδια του ταξιδιού στο Ντητρόιτ (για τον αγώνα των Νάγκετς με τους Πίστονς) και εν συνεχεία στο Ντένβερ για να καταγράψουμε και πάλι το χρονικό της δεύτερης θητείας του στο ΝΒΑ...

Τσάμπα λοιπόν, Κωστάκη μου, τα εισιτήρια, τα ξενοδοχεία και όλος ο προγραμματισμός, πάλι καλά που είχαμε συνδυάσει αυτή τη βόλτα με το Αll Star Weekend στο Τορόντο και δεν πήγαν εντελώς στράφι...

Χωρίς να διεκδικώ τον τίτλο του εξ απορρήτων του, ούτε καν του καθημερινού συνομιλητή του, νομίζω ότι ο Παπανικολάου γυρίζει στην Ευρώπη με τη σφοδρή επιθυμία να πάρει το αίμα του πίσω και τούτο θα ίσχυε ακόμη κι αν δεν επέστρεφε στον Ολυμπιακό, αλλά σε μια οποιαδήποτε ομάδα θα ήταν πρόθυμη και διατεθειμένη να συμβάλει στην αναβάθμιση της καριέρας του και να τον εκτοξεύσει στις σφαίρες που βρισκόταν προτού αποφασίσει να διαβεί τον Ατλαντικό.

Μιας και το 'φερε η κουβέντα, καλώς έπραξε και δοκίμασε την τύχη του στο ΝΒΑ, αντί να καθίσει στα ευρωπαϊκά αυγά του. Εστω και εάν μετά από ενάμιση χρόνο αποδείχθηκε ότι αυτή η επιλογή εξελίχθηκε σε πισωγύρισμα και πάντως δεν εξέλιξε την καριέρα του, εντούτοις τον εμπλούτισε με συγκλονιστικές παραστάσεις, τον ωρίμασε πολύ περισσότερο (αν και η μεστότητα του ήταν ίδιον του χαρακτήρα του εξ απαλών ονύχων), τον σκληραγώγησε και τον έβαλε σε μια διαδικασία καθημερινής κρίσης, στο πλαίσιο της οποίας, όντας μόνος του, θα έπρεπε κάθε μέρα ν' αποδεικνύει πως δεν είναι ελέφαντας!

Τώρα λοιπόν παίρνει την... προβοσκίδα του και γράφει το δικό του νόστιμον ήμαρ: σαν τον Οδυσσέα που περιπλανήθηκε, συνάντησε τους Κύκλωπες, τους Λαιστρυγόνες, τις Σειρήνες και δεν συμμαζεύεται και κάποια στιγμή φτάνει στην Ιθάκη του: στην πατρίδα του και στην ομάδα η οποία τον εμπιστεύθηκε απροσδόκητα (όταν τον απέκτησε επί ημερών Παναγιώτη Γιαννάκη), του έδωσε την ευκαιρία να κατακτήσει τίτλους, να αποκομίσει χρήματα, να απογειωθεί ως παίκτης και να διεκδικήσει υψηλότερους στόχους.

Είναι η ίδια ομάδα που του προσφέρει και τώρα την ευκαιρία να ξαναφτιάξει την καριέρα του, να ηρεμήσει, να αποκαταστήσει τις ισορροπίες του, να βρει τον εαυτό του και να ξεθυμάνει!

Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά: το ξεθύμασμα, εννοώ, που έχει διττή σημασία και χρήζει σωστής διαχείρισης, λειτουργώντας αφενός ως μεγάλο κίνητρο και αφετέρου ως παγίδα.

Πριν από τέσσερις ημέρες και ενώ όλα ήταν μετέωρα ανοίξαμε μια συζήτηση μέσω γραπτών μηνυμάτων στα κινητά τηλέφωνα: δεν επρόκειτο να δημοσιοποιήσω το περιεχόμενο της συνομιλίας και μάλιστα χωρίς τη συγκατάθεση του, αλλά τώρα που ολοκληρώθηκε το deal και πήρε το δρόμο της επιστροφής, νομίζω ότι συντρέχουν οι λόγοι για να τη βγάλω στη φόρα, ώστε να καταστεί σαφές το σκεπτικό του.

Ιδού λοιπόν ο σύντομος, αλλά πολύ διαφωτστικός διάλογος..

-Να μείνεις δυνατός τώρα στα ζόρια. Μην πανικοβληθεί; από τη δεύτερη απόρριψη του, ούτε να απογοητευθείς...

“Δεν θα με πάρει από κάτω, μην ανησυχείς! Το ζήτημα είναι, όσο πιο γρήγορα και ανώδυνα γίνεται, να ξεκαθαρίσω το μυαλό μου από τις διάφορες σκέψεις, που σε διαβεβαιώ ότι δεν είναι ενοχικές”.

-Το ξέρω. Είσαι παλικάρι και θα την βρεις την άκρη...

“Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα θα πάνε καλά. Ολα στη ζωή γίνονται για κάποιο λόγο και, πίστεψε με, μετά απ' όλα όσα έζησα εδώ, είμαι πλέον πολύ πιο δυνατός . Και επειδή κάποιοι θέλουν να μειώσουν την προσπάθεια μου, θα τους αποδείξω πόσο λάθος κάνουν”.

-Στο χέρι σου είναι, απλώς να μην παρασυρθείς από αυτό το “επικίνδυνο” κίνητρο...

“ Το ελέγχω! Μετά από αυτή την παράξενη και δύσκολη εμπειρία στο ΝΒΑ, πιστεύω ότι έγινα καλύτερος και ως χαρακτήρας, αλλά και ως παίκτης”.

• ΥΓ: Ως ευ παρέστης που λένε, Κώστα! Και επειδή εγώ έχω τον χαβά μου, σε συγχωρώ που μου χάλασες τα σχέδια του δεύτερου ντοκιμαντέρ για τη ζωή σου στο Ντένβερ!