Σημαδεύοντας την καρωτίδα

Η εύκολη ανάγνωση του χθεσινού αγώνα είναι η εκδοχή της υπερήφανης ήττας. Ο δυσκολότερος αγώνας του Ομίλου βρήκε τον Παναθηναϊκό δυνατό και φιλόδοξο, ικανό να βασανίσει τη Φενέρμπαχτσε μέχρι τελικής πτώσεως. Δικής του πτώσεως, όχι των Τούρκων.

Το νεκρό ξεκίνημα, οι κακές επιλογές του τελευταίου τριλέπτου, η ασυνήθιστη αφλογιστία του Φελντίν και το πελώριο κενό που δημιουργήθηκε από τον τραυματισμό του απολαυστικού Διαμαντίδη ήταν το τετράπτυχο που έφερε την ομάδα του Ομπράντοβιτς στον αφρό του Βοσπόρου.

Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στην Αθήνα όχι στραπατσαρισμένος, αλλά αισιόδοξος. Η θαλπωρή του δύσβατου για οποιονδήποτε αντίπαλο ΟΑΚΑ θα τον βοηθήσει να ξεκινήσει τη συγκομιδή των βαθμών, σε έναν Όμιλο γεμάτο με ευάλωτες ομάδες.

Υπάρχουν, όμως, και αντιρρήσεις. Ας αφήσουμε στην άκρη τις εύκολες αναγνώσεις και τις εύκολες δικαιολογίες τύπου "διαιτησία".

Εάν ο Παναθηναϊκός θέλει την ευρωπαϊκή διάκριση, θα πρέπει να σημαδέψει απ’ευθείας την καρωτίδα. Ευκαιρίες όπως η χθεσινή δεν επιτρέπεται να μένουν ανεκμετάλλευτες ελαφρά τη καρδία.

Το φριχτό εναρκτήριο τετράλεπτο, απέναντι σ’έναν αντίπαλο απλώς ορεξάτο και πάντως όχι αχτύπητο, μαρτυρά χαμηλό δείκτη αυτοσυγκέντρωσης και κακή προετοιμασία.

Στις πρώτες 7 επιθέσεις του, ο Παναθηναϊκός είχε 0/4 σουτ, 4 λάθη και 5 φάουλ, ενώ η Φενέρ μπήκε στον χορό με 4/5 προσπάθειες εντός πεδιάς, 6/6 βολές, 0 λάθη, 2 κλεψίματα, 2 τάπες και 0 φάουλ. Το σκορ έγινε 14-0 πριν προλάβεις να συλλαβίσεις «Κων-στα-ντι-νού-πο-λη».

Η είσοδος των περπατημένων Διαμαντίδη-Φώτση έφερε σιγουριά και ηρεμία, αλλά ορισμένοι παίκτες δεν συνήλθαν ποτέ από το αρχικό αγκομαχητό. Αν ο Παναθηναϊκός έμεινε στο κόλπο και μετά την αποχώρηση του αρχηγού του, το οφείλει κυρίως στον εκ γενετής οίστρο του Νίκου Παππά και στις σκόρπιες εκλάμψεις του Καλάθη.

Ο Ομπράντοβιτς τον σημάδεψε και αυτόν ανελέητα. Περισσότερο θέλησε να τον αποκόψει από τους συμπαίκτες του, παρά να του κόψει τους διαδρόμους προς το καλάθι. Ο Νικ τελείωσε τον αγώνα με 6 λάθη και μόλις 3 ασίστ.

Το γλυκό ξίνισε όταν ο ηγέτης (και κορυφαίος αμυντικός) του Παναθηναϊκού «έφαγε» και δύο κρίσιμες φάσεις από τον απρόβλεπτο Ντίξον στα τελευταία λεπτά. Η ασίστ του στον Άντιτς για το 73-66 και το δικό του εύστοχο τζαμπ-σουτ στο 75-72, τη στιγμή μάλιστα που εξέπνεε το 24άρι, ήταν σαν γροθιές του Μοχάμεντ Άλι…

To πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι βέβαια ο Διαμαντίδης ούτε ο Καλάθης ούτε ο Φελντίν. Είναι οι απελπιστικές επιδόσεις του Ραντούλιτσα και του Πάβλοβιτς στην (ατομική και ομαδική) άμυνα.

Ο Ομπράντοβιτς χτύπησε στο ψαχνό από το ξεκίνημα κιόλας του αγώνα, αρχικά με τον Ντατόμε (15π με 5/10) και στη συνέχεια με τους Ούντο (16π με 8/11) και Βέσελι (12π με 4/6). Η ευκολία με την οποία ξεκλείδωναν τα μετόπισθεν του Παναθηναϊκού οι Τούρκοι, με απλά pick’n’roll και συνεργασίες σχολικού επιπέδου άγγιζε τα όρια του γελοίου.

Δείτε, για παράδειγμα, τα καλάθια του Βέσελι στο 73-68 και του Ούντο στο 77-72, σε χρονικά σημεία όπου ο Παναθηναϊκός έψαχνε απεγνωσμένα καλές άμυνες.

Ο Κούζμιτς όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα, αλλά δυσκολεύεται να προσφέρει ο,τιδήποτε άλλο χρήσιμο. Ο Γιάνκοβιτς παίζει τουλάχιστον μυαλωμένα, αλλά δεν πρόκειται να γίνει καμικάζι της άμυνας ούτε να βοηθήσει τους γκαρντ στην οργάνωση του παιχνιδιού.

Οι δύο μικροί παραμένουν θεατές στην άκρη του πάγκου και ο Φώτσης δεν έχει τα γρήγορα πόδια της νιότης του. Σε πολλές περιπτώσεις, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να αμύνεται με τρεις παίκτες (Γκιστ, Καλάθη, Φελντίν) εναντίον πέντε.

Οι 82 πόντοι είναι παθητικό σχεδόν απαγορευτικό για εκτός έδρας αγώνα απέναντι σε ισχυρό αντίπαλο.

Οι δύο εβδομάδες της διακοπής βρήκαν τον Παναθηναϊκό ανενεργό στο μετεγγραφικό παζάρι, μολονότι το πρόβλημα είχε επισημανθεί από καιρό. Η ομάδα καταδικάστηκε να ζήσει ή να πεθάνει με τις επιλογές του καλοκαιριού.