Η νύχτα της δραμαμίνης

Η Τετάρτη 25 Νοεμβρίου ήταν για τις ομάδες μας στο Eurocup η νύχτα των ανώμαλων προσγειώσεων. Για πρώτη φορά από το ξεκίνημα της φετινής διοργάνωσης, το κοντέρ έγραψε 0-3 και μάλιστα σβουριχτό: -13 η ΑΕΚ, -19 ο Αρης, -19 ο ΠΑΟΚ.

Θερμοκρασία 51 βαθμών υπό το μηδέν. Και πάλι καλά, που δεν πνίγηκε και κανείς…

O Αρης απόψε δεν ήταν ομάδα. Ήταν επιχείρημα. Επιχείρημα στη φαρέτρα όσων επιμένουν ότι οφείλει να ενισχυθεί αν θέλει να πετύχει τους στόχους του.

Η Μπουντούτσνοστ βρήκε απέναντί της ένα σκάφος που έμπαζε από παντού και το μετέτρεψε σε έρμαιο των κυμάτων. Μόνο με δραμαμίνες άντεχε να δει κανείς το πρώτο ημίχρονο.

Έκανα το καθήκον μου και το παρακολούθησα προσεκτικά, μήπως και καταλάβω τι στην ευχή συνέβαινε, αλλά συνέλαβα εαυτόν να αποστρέφει το βλέμμα σε περισσότερες από μία περιπτώσεις. Περισσότερες από δέκα, μάλλον.

Δεν με ενοχλούσαν τόσο τα άστοχα σουτ του Άρη, αυτό μπορεί να συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες, όσο η κωμικοτραγική άμυνα, η παροιμιώδης επιπολαιότητα, τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, τα κατεβασμένα κεφάλια.

Ο παππούς μου θα πάλευε περισσότερο το παιχνίδι και ο παππούς μου έχει πεθάνει εδώ και 30 χρόνια.

Ο Άρης της Ποντγκόριτσα έμοιαζε με ομάδα ματιασμένη. Οι ΜακΝηλ-Ουάιτ έστησαν διαγωνισμό λιθοβολίας με 1/25 σουτ, ο Χάγκινς έκανε 4 φάουλ στο α’ ημίχρονο χωρίς να παίζει άμυνα, ο Ουότερς χειριζόταν τη μπάλα σαν να είχε γράσο στα δάχτυλα.

Κάτι μου θύμιζε αυτή η εικόνα, κάτι μου θύμιζε, κάτι μου θύμιζε…

Το Μιλάνο μού θύμιζε, να τι. Εκείνον τον πολυσυζυτημένο αγώνα του 1986 με την Τρέισερ, όπου οι πονηροί της εποχής έβγαλαν τον Άρη …πουλημένο. Λες και υπήρχε ποτέ πιθανότητα να τα πιάσουν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φιλίππου και ο Ιωαννίδης.

Το αφήνω αυτό στην άκρη διότι συγχύζομαι αναδρομικώς και επιστρέφω στο χθεσινό. Αλλά και το χθεσινό, ακόμη, άλλες εποχές μου έφερνε στο μυαλό. Πέτρινες εποχές.

Τότε που τα γήπεδα της Γιουγκοσλαβίας ήταν όλα κατηφορικά και τα τρίποντα έπεφταν σαν χαλάζι στα κεφάλια μας. Μόνο που η σάλα «Μοράτσα» ήταν σήμερα άδεια (1670 εισιτήρια) και η ατμόσφαιρα θύμιζε παιδικό πάρτυ.

Η Μπουντούτσνοστ έχει ρεκόρ 10-0 φέτος στην Ποντγκόριτσα, αλλά τόσο εύκολο βράδυ δεν πέρασε στο πρώτο δίμηνο της σεζόν. Το -18 της Θεσσαλονίκης το κάλυψε μέσα σε 7 λεπτά!

Η εικόνα του Αρη βελτιώθηκε αισθητά στο δεύτερο μέρος, όταν ο Πρίφτης αποφάσισε να αποσύρει τους αρνητικούς Αμερικανούς του, αλλά ήταν πολύ αργά για δάκρυα.

Αν μη τι άλλο, τα φτωχόπαιδα Ξανθόπουλος, Σίμτσακ και σία κατέβασαν τη διαφορά στους 12 πόντους, αλλά δεν μπόρεσαν να προστατεύσουν το 75-57 του πρώτου αγώνα.

Ο Αρης έχει βολικό πρόγραμμα για να κυνηγήσει ακόμα και πρωτιά, με 3 νίκες στο «Νικ Γκάλης» και μία στη Ρουμανία, αλλά μοιάζει πλέον ευάλωτος στο απρόοπτο.

Η ΑΕΚ θα ήταν μία πολύ καλύτερη ομάδα εάν δεν ξεκινούσε τους αγώνες της με παγωμένα χέρια και κρύες καρδιές. Της αρέσει να κυνηγάει και όχι να την κυνηγάνε, να μετατρέπει τους αγώνες της σε στοιχήματα.

Εχει όμως τέτοια πολυτέλεια; Απέναντι σε αντιπάλους επιπέδου Νεπτούνας ή Κράσνι, ναι. Αλλά όχι όταν απέναντί της στέκεται η καλύτερη ομάδα του τουρκικού πρωταθλήματος.

Η Γαλατασαράι καμαρώνει πιο ψηλά από τη Φενέρ του Ομπράντοβιτς, πιο ψηλά από την Εφές του Ιβκοβιτς, πιο ψηλά από την πρωταθλήτρια Καρσίγιακα, πιο ψηλά από τη Μπεσίκτας, πιο ψηλά από τις νεόπλουτες Νταρουσάφακα, Μπάνβιτ και Τραμπζόν.

Εχει την πολυτέλεια να φέρνει από τον πάγκο της παίκτες που στην ΑΕΚ θα έπαιζαν από 45 λεπτά που λέει ο λόγος: τον θεσπέσιο ΜακΚόλουμ, τον Ντόρσεϊ, ακόμα και τον Γκιουλέρ. Η Γαλατά είναι φαβορί όχι μόνο για την πρωτιά του Ομίλου, αλλά και για την κατάκτηση του τροπαίου.

Το πρώιμο χάντικαπ των 10-15 πόντων ήταν αυτή τη φορά βαθύ σαν τον Βόσπορο. Οι αντεπιθέσεις της ΑΕΚ και η ώθηση της εξέδρας την έφεραν στο -2 και στο -3, αλλά το έργο δεν είχε το αίσιο φινάλε των προηγούμενων εβδομάδων.

Εχει και ο ηρωισμός τα όριά του. Η ΑΕΚ ήταν χθες μια ομάδα χωρίς φαιά ουσία. Τέτοιο ματς δεν κερδίζεται με ψέματα και με ημίμετρα.

Η «Ενωση» ελπίζει ότι βρήκε τον δικό της ΜακΚόλουμ στο πρόσωπο του Ντι Τζέι Κούπερ, ωστόσο ο Αμερικανός δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στο υπόλοιπο του α’ γύρου. Το κενό στο «1» ήταν και χθες κραυγαλέο.

Η πρόκριση στους 32 του Eurocup μάλλον θα έρθει και χωρίς τον Κούπερ. Επαναλαμβάνω, μάλλον. Δεν είναι πάντοτε εφικτό να διορθώνονται με το νέο έτος τα λάθη του καλοκαιριού. Ούτε αρκεί το παχύ πορτοφόλι για να θεραπεύσει πάσα νόσον.

Ο ΠΑΟΚ είχε βάλει το τρένο στις ράγες απέναντι στην πρωτοπόρο του Ομίλου Ζενίτ, αλλά το είδε να εκτροχιάζεται στα τελευταία δευτερόλεπτα της γ’ περιόδου.

Πριν προφτάσει να επιστρέψει από το κυλικείο ο βιαστικός που έσπευσε για να προλάβει την κόρνα, ο «Δικέφαλος» πρόφτασε να χάσει 3 βολές (με Μαργαρίτη, Τέπιτς), να δεχθεί 2 τάπες (με θύμα τον Μάρκοβιτς) και να φάει κι ένα τρίποντο από τη σέντρα, από το βρωμόχερο του Τούλσον!

Το σκορ έγινε 60-67, το ρεζερβουάρ ήταν σχεδόν άδειο, οι αναποδιές έφεραν απογοήτευση. Οι 13 άστοχες βολές και το κακό β’ ημίχρονο του Βασιλειάδη ισοδυναμούσαν με σενάριο καταστροφής.

Ο ΠΑΟΚ διατηρεί ακόμη ελπίδες πρόκρισης έναντι των Λιέτουβος και Ζολνόκι, αλλά το λάδι στο καντήλι του λιγοστεύει. Δυστυχώς, η μασχάλη του δεν αντέχει δύο καρπούζια.