Kαι δεν ακούμπησε τη μπάλα...

Oσοι παρακολούθησαν τους πρώτους δύο αγώνες των Μιλγουόκι Μπακς στο φετινό ΝΒΑ θα είδαν κάτι εκπληκτικό. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πέτυχε 27+20+21 πόντους χωρίς να ακουμπήσει τη μπάλα.

Εμένα, πάντως, δεν μου φάνηκε περίεργο. Διότι πριν από δύο μήνες είδα τον Γιάννη να τελειώνει το Ευρωμπάσκετ με μέσο όρο 9,7 πόντους χωρίς να ακουμπήσει τη μπάλα. Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται δεν μπορεί να είναι σύμπτωση.

Εξηγούμαι, πριν εμφανιστούν οι κύριοι με τα ανάποδα γιλέκα.

Ο Τζέισον Κιντ και ο Φώτης Κατσικάρης χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν τον Αντετοκούνμπο με τον ίδιο τρόπο. Του δίνουν ρόλο μπαλαντέρ στην επίθεση και του ζητούν να κάνει ό,τι κατεβάζει η κούτρα του.

Ποντάρουν στο ένστικτο, στην αντίληψη και στα φυσικά του προσόντα του 20χρονου παιδιού, παρά στο μπάσκετ που ξέρει. Δεν υπάρχουν plays για τον Γιάννη, παρά μόνο γενικόλογες εντολές.

«Να κινείσαι κατά μήκος της τελικής γραμμής». «Να τρέχεις πρώτος στον αιφνιδιασμό». «Να κυνηγάς όλα τα επιθετικά ριμπάουντ». «Να εκμεταλλεύεσαι την αδύνατη πλευρά». «Να προσέχεις τα ξένα χέρια όταν ξεκινάς την περιστροφική σου κίνηση». «Να είσαι πάντοτε διαθέσιμος». «Να απειλείς το καλάθι σε κάθε ευκαιρία».

Μήπως οι προπονητές γνωρίζουν κάτι παραπάνω, από εμάς που στεκόμαστε έξω από τις γραμμές και απαιτούμε «περισσότερα συστήματα για τον Γιάννη»; Μήπως ο Αντετοκούμπο είναι πράγματι ο απόλυτος μπαλαντέρ, που μόλις τώρα μαθαίνει το οργανωμένο μπάσκετ;

Οι προπονητές της Εθνικής προσπάθησαν να αξιοποιήσουν τα προσόντα του με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκαν από τα αποτελέσματα.

Ο Γιάννης δεν κατόρθωσε να ποστάρει αποτελεσματικά και μεθοδικά φρουρούς που υστερούσαν σε κυβικά. Ούτε ήταν σε θέση να τρυπήσει κωλοπετσωμένες άμυνες με κινήσεις ένας-εναντίον-ενός (πόσω μάλλον δύο ή τριών).

Οι πόντοι του στο Ευρωμπάσκετ σημειώθηκαν κυρίως με «αμερικάνικους» τρόπους, παρά με «ευρωπαϊκούς»: αιφνιδιασμοί, φόλοου, ελεύθερες βολές. Σαν να μην περνάει ποτέ από τα χέρια του η μπάλα...

Όταν η ομάδα προσαρμόστηκε στα προσόντα του Αντετοκούνμπο, ξεκινώντας από τα γκάζια του Καλάθη και τις πάσες του Σπανούλη στην πίσω πόρτα, πήρε πολλά από αυτόν. Δεν ήταν πάντοτε εφικτό.

Το σημείο κλειδί ήταν φυσικά το μακρυνό σουτ. Ο Γιάννης ξεκίνησε διστακτικά, αλλά από το τρίτο ματς και μετά έβαλε 10/23 τρίποντα, ποσοστό 43% τοις εκατό. Δεν το λες και αχίλλειο πτέρνα, όταν οι υπόλοιποι είχαν 37%.

Τη νέα σεζόν στο ΝΒΑ ο «Greek freak» την ξεκίνησε με 3/7 σουτ από τη γραμμή των 7μ25. Eνα τρίποντο σε κάθε αγώνα. Ούτε αυτό το λες κακό σημάδι. Πέρυσι έβαλε όλα κι όλα 7 σε 87 αγώνες.

Ο Κιντ τον στήνει στις γωνίες και περιμένει ποσοστά αντίστοιχα όχι με τον περυσινό 16% αλλά με το 35% της παρθενικής του χρονιάς. Όταν ο Γιάννης κατορθώσει να ενσωματώσει για τα καλά το τρίποντο στο ρεπερτόριό του, θα πάρει κεφάλια.

Προς το παρόν, δείχνει μια τάση να εγκαταλείψει το mid-range παιχνίδι και να ψάξει το σκοράρισμα μέσα από το «ζωγραφιστό» ή από το τρίποντο. Νομίζω ότι είναι σημείο των καιρών. Ουδείς προπονητής ενδιαφέρεται πια για τα σουτ από τα 4-5 μέτρα.

Στους φετινούς Μπακς, ο Αντετοκούνμπο είναι –αν πιστέψουμε το αρχικό δείγμα γραφής- τρίτη ή τέταρτη για να μη πω πέμπτη επιλογή στην επίθεση. Οι πόιντ-γκαρντ έχουν μάτια μόνο για τον νεοσύλλεκτο σέντερ Μονρό ή για τον «τρίποντο» Μίντλετον ή για το δικό τους σουτ.

Αλλά η μηχανή μοιάζει ξεχαρβαλωμένη και η συνταγή χωλαίνει, αφού η άμυνα μπάζει από παντού και ο καημένος ο Γιάννης κάνει αυτό που του έμαθαν οι συμπαίκτες του στην Εθνική Ελλάδας: τρέχει παντού για να κλείσει όλες τις τρύπες με τα πλοκάμια του.

Και στην επίθεση; «Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις αγόρι μου».

Ναι, αλλά κάποιος πρέπει να του μάθει τακτική και κινήσεις, ώστε να αναλάβει σιγά σιγά τις ευθύνες και τις πρωτοβουλίες που αντιστοιχούν στο εξωγήινο ταλέντο του. Οι πενήντα μέρες της Εθνικής δεν φτάνουν για τέτοιου είδους φροντιστήριο.

Οπως αποδεικνύεται και στις περιπτώσεις Καλάθη-Παπανικολάου, το ΝΒΑ μπορεί να γίνει το καλύτερο και –ταυτόχρονα- το χειρότερο σχολείο.